Μόδα

Είναι αυτή η γοητεία, του βλέμματος.

Δεν περιμένεις φυσικά, από ένα μοντέλο,
Να σου πει,

Αν ξύπνησε, μες τα ναρκωτικά,
Πόσο κοπίασε
Γι’ αυτό το σφιχτό, πισινό
Ή τη χειραγώγηση, του σώματος της.

Πόσο πολύ, τη θέλει,
Ένας άντρας,

Ενόσω τη χωνεύει,
στο γυαλί,
Ως την τέλεια κατανομή,
Περιφέρειας. Δηλαδή, κρέατος.

Ως οι σύγχρονες, κινούμενες, βιτρίνες
Φορώντας εσώρουχα
Που προκαλούν
Να τις πάρεις, όπως είναι,

Μη γνωρίζοντας,
Αν είναι άνθρωποι.
Πως κατάντησα έτσι
«στο τέλειο δείγμα, γυναίκας»
Που προτιμάς, μόνο,
με εσώρουχα.

Με διχτυωτά, διαφανή,
Καλοκαιρινά -διαρκώς-
Ρούχα.

Να διακρίνονται οι ρώγες,
Οι κυκλικές τροχιές.
Το κρέας.

Οι εντυπώσεις
και οι προσωπικές αναστατώσεις.

(Μερικές φορές, απορείς,
πως γίνεται να υπάρχουν,
Τόσο χαρισματικά σώματα,
Σπάνια όμως, και αυτά,
Μεταξύ των υπολοίπων

που πιστεύουν, πως έχουν το σώμα,
γι’ αυτή τη δουλειά,

Που θυμίζει χώρο ευθύνης,
κάποιου μαστροπού).

-

Αυτή η αναγκαστική φύση
Της διαρκούς ομορφιάς,
Με διάθεση κρυφή, βαριεστημένη, φορές.

Κουρασμένη η γυναίκα
Που το αγαλμάτινο κορμί,
Είναι,
24 ώρες,
Σε ξένα χέρια.

Που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο,
Να κάνουν ομορφότερο,
Κάτι
Που από μόνο του,
Το θεσπέσιο κορμί,
Μειώνει το φόρεμα.

Άλλες φορές,

Το ύφασμα, καλύπτει,
Τον κόπο της μάνας,
Που πρέπει να αισθάνεται περήφανη,
Για την γύμνια της κόρης.

Μπλεγμένη σ’ ένα επάγγελμα
που χάνεται,

Με το πρώτο κλείσιμο
της παροχής φωτός.

Τόσα σώματα. Τόσα σχήματα.
Κάλλος και χρόνος,
Ξεχασμένος.

Γεράσιμος Μηνάς 2006