Τέλειες όπως είναι

Ήμουν δίπλα σου.

Με λίγο, μόλις, κατεβασμένο το κεφάλι.
Καμιά τριανταριά μοίρες.
Σήκωσα τα μάτια μου και σε κοίταξα,
να, τόσο δα.
Απλά,
Ένα ερώτημα, στα μάτια σου:
Μήπως ήμουν λυπημένος.

Από πόσα να σε προστατέψω.

Μου κρατούσες την παλάμη.
Σαν κάτι,
που χρειάζεται προσοχή.

Το φως του πρωινού,
ήταν τόσο καλό, μαζί μας.
όπως οι σκιές στα πατζούρια,
Ενόσω οι δείκτες του ρολογιού,
έδειχναν μεσημέρι.

Νόμιζες πως κάποιος ήταν, στο παράθυρο.
Εκείνος,
που επέστρεφε.

Σα χάδι στα μαλλιά,
με κλειστά μάτια,
ενόσω προσευχόσουν.

όπως όλες οι στιγμές,
που μ’ έβλεπες, να ‘χω κλειστά τα βλέφαρα,
Και να τραγουδώ, με την καρδιά μου.

Ήμουν κοντά σου,
Ήταν η έκφραση, σα να ‘κλαιγα,
Επειδή η δική σου αγάπη,
ήταν η απόλυτη,

Σα να χώρισε το πλευρό, από μένα,
Δημιουργώντας,
Κάτι που μπορούσε,
Να αγαπήσει κι εμένα,
Γνωρίζοντας με.

Στο κάθε λεπτό που μοιραζόμαστε.
Λεπτό λεπτό, μαζί.
Ο κόσμος,
μια τηλεόραση στο παράθυρο

Για μένα και για σένα,
ο ήλιος,
κάποια κλαράκια, σπασμένα,
Πεσμένα στο δρόμο.
όπως όταν στενοχωριόσουν.
Τα χείλη μου τρέμουν –μαζί.
Πόσα η ηρεμία, να καρπίσει.

Η αγαπημένη μουσική,
Έλουζε τις αισθήσεις,
Μια γλυκιά, καθαρή, αύρα.

Το ξέρεις πως θα βρίσκομαι, πάντα,
εδώ.

Σαν γατάκι που δε μεγαλώνει.
Πάντα χαριτωμένο όπως είναι,
Γυροφέρνει,
-όλο να το προστατεύεις.

όπως όταν σε κοιτούσα,
Ενόσω έμπαινες στο σπίτι.

Δεν αργούσα να κοιμηθώ.
Η αγκαλιά μου,
Κάτι που δεν αλλάζει.

Κλείναμε τα μάτια.
Σα να ‘μασταν ένα
Μια ψυχή. Μια καρδιά.

Στο ράδιο έπαιζε το La Vie En Rose
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, ψιθυρίζω.
Αισθάνομαι την ανατριχίλα σου.
Παρόμοιες στιγμές που ολοκληρώνεσαι.

Σου δίνω το όνομα: αγάπη.
Καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ.
-απορείς;
Αναπολείς στιγμές που μ’ έψαχνες,

Στα ξαφνικά δώρα των άλλων,
Στα φύλλα που άφηνες, στο περβάζι,
να ξεραίνονται.

Τις βραδινές ώρες,
που τα φώτα της πόλης,
Προσπαθούσαν να φωτίσουν το δακρυσμένο σου, πρόσωπο.
Ιδίως τις κυριακές,
που δεν ξυπνούσες μ’ ένα φιλί.
Να θέλεις ν’ ανοίξεις τα μάτια.

Να βγεις στο μπαλκόνι.
Ν’ αγαπήσεις ένα δέντρο,
όπως στην Μάνη, με τ’ αγαπημένα βράχια.

Να σ’ ακούσω να λες,
με τις φωνητικές σου χορδές: σ’ αγαπώ.
Να το εννοείς, όπως το καθαρτικό άγγιγμα,
σε κάθε δροσερό αεράκι.

Στη φωνή της βροχής,
Προετοιμάζοντας σε.
Αγαπούσες τούτο τον ήχο.

Παρόμοιες στιγμές,
που αισθανόμαστε ενωμένοι.

Να διακρίνουμε τα αισθήματα.
Το λόγο ύπαρξης τους.

Τον κόσμο της αγάπης
Που χτίζαμε,
Για το τέλειο δέσιμο, το διαχρονικό,
Με πίστη. Εμπιστοσύνη

Δύο κόσμοι, ενωμένοι.
Δύο ήλιοι, δύο φεγγάρια.
Πλέον, δεν γράφεις,
Προφέρεις: σ’ αγαπώ.

Δεν μου ‘λεγες,
Ξέροντας πως ζω,
Μες απ’ το δωμάτιο σου:
όποιος κι αν είσαι, κάποτε θα σε δω.

Τότε και μόνο,
θα σου φέρω γλάστρες.

Μια θα ‘χει, βασιλικό,
Να σου φτιάχνει τη διάθεση.
Μια άλλη, ροζ τριαντάφυλλα.
Άλλη, λεοπαρδαλέ άνθη, σπάνια,
όπως εσύ.
Όταν θα σε κοιτάζω.
Ακόμη και με κλειστά βλέφαρα.

Ναι, αγάπη μου
-είσαι τυχερή-
που σε λέω αγάπη μου.
Τα παιχνίδια γοητείας, δεν αρμόζουν,
Να δεις αν ο άλλος σε θέλει,

Για δυό ψυχές, τουλάχιστον.
Τέλειες όπως είναι.

Εσύ το είπες.
Και μου ‘μεινε μέσα μου,

Σφραγίδα στην σάρκινη
Καρδιά.

Γεράσιμος Μηνάς 2006