Προίκα, στον 21ο αιώνα

Πω πω κέφια που έχω σήμερα, ακούγοντας όλους τους καταπιεστές γονείς, να λένε τις μπαούτες τους (όπως έλεγε και η γιαγιούλα μου, για μη χρήσιμα πράγματα). Μπαούτες γενικά άνθρωποι, στο ίντερνετ, που τους τρώει συνεχώς, κάτι, στο εσώρουχο τους (άντρες και γυναίκες). Άσχετο…
Συνεχίζω να γράφω, ακούγοντας τις ανοησίες που λένε στις ειδήσεις, για μολυσμένα με ραδιενέργεια, πολιτικά αγγλικά αεροσκάφη. Προσπαθώντας φυσικά, να παραπλανήσουν το κοινό, για το πώς πέθανε εκείνος ο ρώσος, κατάσκοπος ήταν; Δεν ξέρω. Λες και δεν έχουν ανιχνευτές στα αεροδρόμια, για πάσης φύσεως, επικίνδυνα υλικά.
Στο θέμα μας: αρχίζω να παγιώνω μέσα μου, την πεποίθηση, από όλα εκείνα τα αποκρουστικά δείγματα, γυναικείων συμπεριφορών, πως δεν πρέπει να παντρευτώ. Τελικά, το 99% των γυναικών, είναι δυσλειτουργικές. Και απορώ, πως παντρεύονται και με τι κριτήρια, γεννάνε παιδιά ή γενικά, δημιουργούν σχέσεις. Εννοείται, για να μη βγάζουν σπυράκια. Ή για να δακτυλοδείχνονται.
Ακόμη και στο σημείο: να καρπώνεται την προίκα της συζύγου, ο γαμπρός. Επειδή περί αυτού, πρόκειται. Ως πατέρας, έχεις δεν έχεις, μέσα, να πρέπει να αφήσεις κάτι ως προίκα, στην κόρη. Σπίτι, εννοείται.
Αν έχεις καλή καρδιά, και μια ουσιαστική επαφή, με την κόρη σου, να της το γράψεις, όποιο τελοσπάντων διαμέρισμα, μπορείς. Όχι όμως να ρίχνεις το άλλο σου παιδί, απειλώντας το: Ή θα κάνεις ότι σου λέμε, ή θα λάβεις, κάρβουνο.
Και μετά απορεί ο γονιός, αφότου έχει παντρευτεί και το άλλο παιδί, ως δεύτερο, -που το πιθανότερο σήμερα, είναι, να μη πήρε προίκα- να λαβαίνει ο “γονιός”, οδηγία: μην έρθεις αν δεν με πάρεις τηλέφωνο.
Τι περίμενες, κύριε πατέρα ή κυρία μάνα, ότι θα συνέβαινε; Αναφέρω το προηγούμενο παράδειγμα, ως την καλύτερη περίπτωση: ν’ αφήνεις πίσω τα παλιά και να συγχωρείς τον άλλο, κάτι που για μένα, δεν ισχύει τελικά. Είναι μόνο μια θεωρία.
Όπως το να λες στον άλλο: δώσε στο παιδί σου, ότι όνομα θέλεις.
Προσωπικά, αν δεν πέσω στο 0,01% άξιας γυναίκας (εννοείται, όχι αν είναι ηθοποιός, που κρεβατώνεται για το ρόλο ή στο ρόλο, εδώ κι εκεί), που αυτό το 0,01%, καταφέρει να δει ότι είναι άνθρωπος, και τι σημαίνει σεβασμός (όχι σαν κάτι άλλες), τότε και μόνο, θα παντρευτώ.
Εννοείται με δικά μου μέσα.
Ακόμη κι αν οικονομικά μας, μας επιτρέπουν μόνο για έναν παπά, σε κάποιο εκκλησάκι, από εκείνα που χωράνε μετρημένα άτομα. Ένας μικρός χώρος όπου καταλαβαίνεις τι σημαίνει, ευλάβεια. Σεβασμός. Όχι να τραπεζώνεις 1000 άτομα, που ούτε τους ξέρεις, ούτε σε ξέρουν. Ούτε υπάρχει οικειότητα και ανθρωπιά.
Θα υπάρξουν πολλοί που θα συλλογίζονται: μακάρι να πέσω σε πεθερικά, που θα έχουν προβλήματα υγείας, ώστε να μην μου κουβαλιούνται, στο σπίτι. Δεν βλέπεις –για τις γυναίκες- που έχεις το μπούστο σου έξω, συνεχώς, όπου κι αν βρεθείς, σαν κάτι σκυλιά που συνέχεια μυρίζουν, ξέρεις τι, χωρίς διακοπή. Ή ο σύζυγος που διαρκώς καπνίζει, “σκοτώνοντας” τα παιδιά του, με τον καπνό. Απ’ το μεγάλο του δικαίωμα, πρώτα να σκοτώσει τον εαυτό του, και μετά να μην αφήσει τον εθισμό του. Το δυστυχώς όμως, είναι, πως όταν παντρεύεσαι, κληρονομείς και το σόι του άλλου. Θέλοντας και μη. Ότι κι αν είναι οι άλλοι. Σαν τα σκυλιά που λέγαμε πριν.
Είναι σπάνιο να πέσεις σε διακριτικά πεθερικά.
Σπανιότερο, σε γυναίκα σύζυγο που δεν θα σε καπελώνει, με την δικαιολογία, σε πιθανότερο τσακωμό, με ή χωρίς, αιτία: αυτό είναι το σπίτι μου. Και θα φέρω όποιον θέλω. Βλέπε ακόμη, και τους γονείς της. (σαν υπηρετικό προσωπικό).
Και άντε και πες, ότι ανέχεσαι τους δικούς της κατά ένα ποσοστό, τι συμβαίνει όμως, όταν εκείνη δεν ανέχεται τους δικούς σου ; Επειδή της χαλάνε το ντεκόρ, εννοείται, επειδή οι Ελληνίδες, ως επί το πλείστον, το έχουν καβαλήσει το καλάμι. Που άμα τους πεις: είμαι κουρασμένος γλυκιά μου: είτε θα σε απατήσουν, είτε θα σου παραπονεθούν: τι σου φταίει η μάνα μου, που μας κρατάει το παιδί; (μαγειρεύει, σφουγγαρίζει, κλπ Το κορόιδο δηλαδή).
Βέβαια, το χειρότερο είναι να πέσεις σε περιπτώσεις του τύπου: να γελάνε και να χαμογελάνε μεταξύ τους, διαρκώς, παντρεμένο ζευγάρι, με πεθερικά –δικά του. Διαρκώς ..ηδονισμένοι.. δηλαδή. Η κόρη, επειδή έχει συμφέρον, η γονική παροχή, να γίνει γράψιμο σπιτιού. Ο δε γονιός: πέτυχα.
Αλήθεια;
Η προίκα που θα δώσεις, ακόμη και στον 21ο αιώνα, σε προβάλλει: επιτυχημένο γονιό; Πολύ αμφιβάλλω.
Η προίκα ανήκε, έως πριν 3 δεκαετίες.
Αν μου δώσουν εμένα, αν θα πω όχι;
Εννοείς οι δικοί μου; Ή της μελλοντικής μου γυναίκας; 0,01%
Για κληρονομικά δικαιώματα, πιθανόν να γράψω αργότερα. Εννοείται, αν υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν χρήσιμο να διαβάζουν. Επειδή κι ετούτο σημαίνει: δίνω αλλά ως πότε.
Αφού λοιπόν βρω γυναίκα, που να μην βάφεται, άρα να μην είναι φιλάρεσκη και πονηρή, να μην πίνει ούτε να καπνίζει, με τσιφτετελέ γούστα και τάση προς ξενύχτι. Να μην έχει βρώμικο στόμα, να μην λέει ψέματα. Να μην χρησιμοποιεί το σώμα της ως όπλο εκβιαστικό. Να μην είναι ξεροκέφαλη, εγωίστρια και αλαφρόμυαλη. Να ξέρει τι είναι σεβασμός και αποδοχή, τότε ναι, αυτό που θα της αφήσει ένας γονιός της, να της το αφήσει. Δικό της θα είναι. Η γυναίκα, εάν και πότε, παντρευτώ, έτσι όπως κατάντησαν οι Ελληνίδες, θα είναι πρώτα, άνθρωπος.

Γεράσιμος Μηνάς 2006