Καλύτερα!

Θα ξεκινήσω με το: καλύτερα να σε λυπούνται, παρά να σ’ αποδέχονται. Επειδή, αν σε αποδεχτούν, χάνουν ολόκληρο το σύμπαν τους, και μετά, πως θα συνεχίσουν να υποτιμούν, όσους θέλουν να υποτιμήσουν; Αν και το καλύτερο κατά την άποψη μου, είναι: να σε λυπούνται, για να σε αφήνουν ήσυχο.

Προσωπικά, αυτούς που δεν αποδέχομαι, επειδή ανήκουν στον δικό τους τύπο, ωριμότητας (ασυδοσίας δηλαδή), είτε τους πετάω στα σκουπίδια, είτε τους περισσότερους από αυτούς, τους χρησιμοποιώ ως χαρτί υγείας στην τουαλέτα του σπιτιού μου. Και φυσικά, δεν τους λυπάμαι, σε καμιά περίπτωση. Επειδή βλέπουν τον εαυτό τους και τους γύρω, ως προφυλακτικό (στην πράξη και τη νόηση).
Οπότε θεωρούν δικαιολογημένο να “λυπούνται” τον άλλο, που ούτε πίνει, ούτε καπνίζει, μήτε ξενυχτά. Ούτε βγάζει κάτι καλό… μεταξύ αρμονίας και δυσαρμονίας. Αρμονία εννοούν, να είναι εντελώς ελεύθεροι. Π.χ. να κοροϊδεύουν την εφορία. Να μην χτυπάνε εισιτήριο στο λεωφορείο. Να τα πηγαίνουν καλά με τους γονείς τους, μόνο και μόνο, για να τους αφήσουν κάτι. Δυσαρμονία εννοούν: να δοκιμάζουν τα φρούτα της νύχτας, που έτσι κι αλλιώς, είναι νεκρή τροφή. (σκεφτείτε εσείς, τι εννοώ).
Έτσι, όλοι αυτοί που βιώνουν τον δικό τους τύπο, ωριμότητας, αν δουν ότι διαφέρεις, άρα δεν φθείρεις τον εαυτό σου –παντοίο τρόπο- θα χρησιμοποιήσουν ξανά, ένα δικό τους τύπο λύπησης, και φυσικά όχι αποδοχής, αφού είναι ανίκανοι να δουν τα προσωπικά τους χάλια. Άχρηστοι άνθρωποι, που εγκεφαλικά, ακόμη, δεν εξελίχτηκαν.
Άτομα δηλαδή, χωρίς συναισθήματα, που κάθε τι, το πράττουν, για τύπους και τύπους, συμφερόντων. Γενικά, χρησιμοποιούν τους τύπους.
Κατόπιν, μεταβάλλονται σε νευρασθενικούς γονείς –όπως μια γειτόνισσα μου- που είναι μανιακή με το σεξ, η οποία, όσο την θυμάμαι, κακοποιούσε ίσως και όχι μόνο, με τις φωνές, τα παιδιά της (έχει πολλά). Χρησιμοποιώντας τον τύπο της εξουσίας: καλύτερα να με φοβούνται, παρά να μ’ αγαπούν (αυτό ισχύει και για τον Θεό). Επειδή, σκέφτονται: αν ήθελα να μ’ αγαπούν, θα ήμουν ήρεμο άτομο. Θα καταλάβαινα τα λάθη μου και δεν θα καταπίεζα τους δικούς μου ανθρώπους.
Ως γονιός, κάποιος, που ασκεί ψυχολογική βία, στα παιδιά του, προτιμώντας να τον φοβούνται, άρα να τον σέβονται…, αυτός ο γονιός, πιστεύει ότι έχει βρει την αρμονία με τον εαυτό του, κυρίως με τους γύρω. Επειδή, μετά τις σφαλιάρες που τρώει στη δουλειά, πρέπει κι ο ίδιος να βάλει στη θέση… τους, όσους του πάνε κόντρα.
Μην απορήσεις, αν τα παιδιά σου, σε μισήσουν, μεγαλώνοντας.
Υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να τους φοβάσαι, ώστε να σου επιτίθενται με την άνεση τους. Ιδίως κάτι ώριμες… γυναίκες, που για να σ’ εκδικηθούν -επειδή ..έθιξες.. το προφυλακτικό τους- χρησιμοποιούν τρίτους.

Σα να λέγαμε: δεν σε αποδέχομαι, σαφώς γιατί ενεργοποιείς την συνείδηση μου, που είχε αποχαυνωθεί από τα ποτά, και τα χαπάκια που σου δίνουν συνεχώς, ενέργεια. Η γενικότερη αλαζονεία, ότι έχουν, εκτός από ταλέντο.. στη ζωή –χάρη στα χρήματα, εννοείται- και άλλα ταλέντα…
Η γενικότερη πρακτική: καλύτερα να μην ακούω τα βάσανα του άλλου. Τι με ζαλίζει τώρα, εκείνος, και δεν με αφήνει στην νοητική μου τεμπελιά!

Υφίσταται και άλλος τύπος: καλύτερα να κάνω τα στραβά μάτια, όταν με λοιδορούν, επειδή, πρώτον: δεν πρέπει να δίνω σημασία, και δεύτερον, γιατί δεν είμαι δικομανής. Εξάλλου, τι μπορούν να μου κάνουν;
Ετούτα τα σκέπτεται ένας με υγιή νόηση, εκτός βέβαια, αν θεωρεί πως είναι τέλειος, όμως δεν βλέπει πέρα από την μύτη του. Το λεγόμενο εγώ.
Π.χ. μια ζωή έκανα ότι ήθελα. Όπως να προκαλώ τα αδέλφια μου, με κινήσεις του τύπου: να φέρνει η κοπέλα τον αρραβωνιαστικό της, στο πάνω σπίτι, κι εσύ να τους ακούς τη νύχτα, που βγάζουν τα μάτια τους. Ή να εκδηλώνονται πολύ, μπροστά σου, σκανδαλίζοντας σε. Χωρίς να σέβονται ότι εσύ, είσαι μόνος.
Πώς να αποδεχτείς τέτοια άτομα; Και πώς να τα συγχωρήσεις;
Εγώ θα πω: ποτέ.
Κατά το ρητό: μια φορά ανήθικος, πάντα ανήθικος.
Μια φορά απατά, πάντα θα σε απατά.
Μια φορά κλέφτης, πάντα κλέφτης.
Ξεκινάς να βρίζεις τους γονείς, πάντα θα τους βρίζεις.
Και πάει λέγοντας.
Αυτή είναι η μορφή του ειδικού τύπου ωριμότητας, που αναφέρθηκα στην αρχή. Νευρασθένεια, εννοείται, παρά αντιμετώπιση των προσωπικών τους προβλημάτων, όπως συμφώνησε μαζί μου, ένας εκπαιδευτικός στην τηλεόραση, όταν τον πήρα τηλέφωνο να του πω τη γνώμη μου. Πάνω σε θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς. Να ‘ναι καλά το διαδίκτυο και τα ανθρώπινα φρούτα, παντός τύπου.
Οι νευρασθενικοί, άρα ώριμοι… είναι σα να ‘χουν πατημένο συνεχώς, το γκάζι.
Κάποια στιγμή, σταματάς να τους λυπάσαι, μετά τους σιχαίνεσαι, κατόπιν τους αποφεύγεις –αλλάζοντας ακόμη και τετράγωνο- Τέλος τους χρησιμοποιείς ως χαρτί υγείας.
(ποιους ειδικά, σε επόμενο άρθρο. Πιθανόν ως Χριστουγεννιάτικο δώρο, για τα άτομα: οχετός της Κοινωνίας).
Όπως λένε: όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη. Ετούτο ισχύει και για την πουτανιά, στην πράξη και τη νόηση.
Έχω αρχίσει να μην αναρωτιέμαι τελικά, ποιος είναι αυτός που έχει τα ψυχολογικά προβλήματα.

Γεράσιμος Μηνάς 2006