Συζητώ μαζί σου

τώρα που είμαι ήρεμος και βλέπω τους γύρω μου, με αγάπη. Και με κάποια επιείκεια. Που είμαι ζωντανό και θνητό ον. Που μπορώ ν’ αγαπώ όσα πρόσωπα αγαπώ, (ακόμη και τους δικούς μου, που μ’ έφτιαξαν, έτσι, μα από μακριά, πολύ μακριά, πλέον, όμως).

Συζητώ μαζί σου, αδελφή μου, που περίμενα τουλάχιστον εσύ, που είμαστε συνομήλικοι, για ένα μήνα, να ‘σαι στο πλάι μου, ανθρώπινη. Ένα χέρι που αγκαλιάζει τον ώμο. Η ανθρώπινη ζεστασιά, που πλέον αντλώ, μόνο μέσω μιας ξαδέλφης μου, και όχι, ενδοοικογενειακά. Τυχερός που έχω ένα πρόσωπο να μ’ αγαπά. Ανθρώπινα. Συμπάσχοντας. Όπως συμπάσχω κι ο ίδιος, θαυμάζοντας την, γι’ αυτά που μ’ έχει διδάξει η αύρα της, να προσέχω.

Για σκέψου, όμως, αδελφή μου, τι κρίμα που είναι, πάντα κάποιος άλλος να λύνει τις διαμάχες –που δεν του πέφτει και λόγος- επειδή ήθελες να ‘χεις τα πάντα. Κι εκείνο που δεν κατάλαβες είναι: ο διαφορετικός χαρακτήρας που σου μιλούσε. Ξένοι πλέον. Απόκοσμοι, σε διαφορετικές πόλεις και χώρες.
Ο ένας να είναι 100% άνθρωπος, και ο άλλος, να ψωμοζεί, στις πυλωτές από γέφυρες-ασφάλτινους δρόμους. Όπου είναι τύχη, να βρεις ένα φύλλο χαρτί να φτιάξεις ένα όνειρο.
Χαίρομαι πάντως, που είμαι θνητός κι όχι εγωιστής θεός, που κρύβει το πρόσωπο Του, απ’ το δημιούργημα Του.
Όσα λάθη χτίσαμε, αδελφή μου, λόγος πια, δεν μου πέφτει, γιατί είμαστε δυο ξένοι, σαν ελεύθερος χρόνος που δεν έχεις και δεν θες, κάτι, να κάνεις.
Παρά μόνο να κοιμηθείς.
Επειδή φορές, τα θέλεις όλα.
Όσα σου στέρησαν. Ακόμη και το δικαίωμα να αμύνεσαι. Μα θα βρουν γρήγορα το μάστορα τους, όσοι προσπαθούν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Επειδή η υπομονή έχει και τα όρια της.
Σφουγγάρισα, όμως, χτες.
Η σαπίλα τους, με χλωρίνη, απομακρύνθηκε.
Γιατί να υπάρχουν οι άχρηστοι άνθρωποι.
Γιατί δεν αυτοεξοντώνονται; Να ξεβρωμίσει η γη. Η πόλη. Το Κράτος. Ο δήμος. Η γειτονιά.
Αυτοί που σκοτώνουν ανθρώπους, με ε..γ…ο ιό.
Αυτοί που μολύνουν το καθετί. Που βρίσκονται δυστυχώς, εκεί έξω.
Μα σκέφτομαι: η βρωμιά επιπλέει και στον αέρα.
Και δυστυχώς, αναπνέουμε, δεν είμαστε μηχανές.

Είμαι θνητός. Είμαι εδώ.
Πέφτω για ύπνο, ήσυχος.

Κανείς δεν είναι αλάθητος.
Κανείς, ξέρει, τι θέλει.

Γεράσιμος Μηνάς 2006