Αμερικανικό Τένεσι, γίναμε

Θυμάμαι, ο πρώτος μαύρος άνθρωπος, που είδα, ζωντανά, στο δρόμο –και όχι σε ταινίες- ήταν νομίζω, πριν ένα ή δύο χρόνια. Και μπορώ να πω, πως η έκπληξη μου ήταν μεγάλη.
Ειρηνική έκπληξη, όμως.
Όχι όπως στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, επιθετικά εκείνο τον καιρό του Woodstock, όπου οι αστυνομικοί, με μένος και μανία, σκότωναν τα βράδια, 6 φορές στο θώρακα, τους μαύρους. Τότε, που τα μελαψά παιδιά, επέστρεφαν στο σπίτι, λέγοντας στους γονείς: με είπαν νεγράκι. Κάτι μεταξύ άγριου και σκλάβου. Τότε που οι μαύροι, δεν αντιμετωπίζονταν ως άνθρωποι. Ως όντα που δικαιούνταν, σεβασμό. Απλά εξυπηρετούσαν τους λευκούς. Σε χειρωνακτικές εργασίες. Κάτι δηλαδή, μεταξύ αναλώσιμου προιόντος ή ενός απρόσωπου όντος, που απλά φυλάει το αφεντικό του, όπου εκείνο, του έχει ορίσει.
Ναι, ήταν μεγάλη η έκπληξη μου, όταν συνάντησα τον πρώτο μαύρο άνθρωπο. Όταν με πλησίασε να μου πουλήσει κάτι ζωγραφικούς πίνακες. Όντως, όμως, μέσα στην ανεργία μου, μα και από ενδιαφέρον για την τέχνη, του είπα, πολύ φυσικά, δίχως λευκή υπεροχή: ας το αναβάλαμε για άλλη φορά.
Όλοι οι μαύροι που συναντάμε στις λαϊκές, αν δεν είστε “θαμώνας” του κέντρου της πόλης. Θυμούμενος τους μελαψούς ανθρώπους, ως πολύ καλούς, στα σπορ, μα και στη μουσική. Jazz, Ray Charles. Ταινίες όπως: στον κύριο μας με αγάπη. Ο μελαψός άνθρωπος, που είναι κι αυτός, άνθρωπος. Που πιστεύει στο Θεό, ακόμη κι αν μας κακοφαίνεται, γιατί στις εκκλησίες τους, τραγουδούν: Είναι κι αυτός ένας τρόπος να δοξαστεί ο Θεός, που αρκετοί αρνούνται, γύρω μας. Υλιστές και άκαρδοι, όσο ένα τσόφλι φρούτου, που πια, δεν έχει χρήση.
Ναι, πολλές φορές έχουμε κατηγορήσει τους αλλοδαπούς, για πολλά και διάφορα. Επειδή δεν έχουμε φύγει, έστω και για λίγες ημέρες, εκτός της χώρας μας, ώστε να αποκτήσουμε αίσθηση πολιτισμού και συνδετικούς δεσμούς, με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Με σεβασμό και δέος για τα υπόλοιπα υπέροχα χρώματα, στα πρόσωπα ανθρώπων, που βλέπουν τον ήλιο, όταν εμείς εργαζόμαστε ή κοιμόμαστε.
Εξάλλου, αυτή είναι η ομορφιά της φυσιογνωμίας της παρουσίας μας, πάνω στη γη.
Αυτή, που αρκετοί ρατσιστές, μολύνουν, με την επιθετική τους συμπεριφορά, ΚΑΙ, Έλληνες, εδώ, σ’ ετούτη τη γωνιά του πλανήτη. Μαθαίνοντας τα παιδιά τους, να υποτιμούν, κυρίως τους μαύρους. Που οι ίδιοι, ορισμένοι γονείς, σαν επικίνδυνοι πραγματικά, εγκληματίες, που γέμιζαν και σένα, με τρόμο, επιτίθενται σε μαύρους, που κάνουν κάτι, λάθος. Πιθανόν, επειδή δεν είναι άσπροι!
Τι κρίμα.. όμως, που δεν φαίνεται, ούτε στους λευκούς, η θέρμη του αίματος, που στον λευκό, είναι ξεχωριστή! Κάτι ιδιαίτερο. Κάτι σαν σπάνια ποικιλία DNA, που χωρίς αυτή, πεθαίνεις!
Αναρωτιέται, ο λευκός: γιατί να πιάσω φιλίες, μ’ έναν μαύρο, που οι περισσότεροι, φοβούνται ή απλά, σκέφτονται: οι μελαψοί είναι καλοί, εκεί κι εκεί. Όχι όμως, να συγχωνευτούν με τον περήφανο! λαό μας.
Την υγιή “υπερηφάνεια”, που οι Ισπανοί, πηγαίνοντας στην νέα ήπειρο, θέλησαν να εξοντώσουν, μέσω της εξολόθρευσης, τόσων υπέροχων πολιτισμών, όπως οι Μάγια, στερώντας από εμάς, όλη την γνώση για πράγματα και θάματα.
Με σφραγισμένο νου, όπως μας έφτιαξαν, να μην αναζητούμε την κληρονομιά, άλλων λαών. Δεν ξέρουμε καν, τι σημαίνει ποιοτική μουσική. Γιατί ν’ ασχοληθούμε με τα Blues. Μήπως επειδή δηλώνουν ανοιχτά, την ελεύθερη φύση του ανθρώπου; Όπως μιλάμε ανοιχτά, μεταξύ μας. Χαρούμενοι πραγματικά, με το δώρο της δημοκρατίας. Ότι στερούσαν οι λευκοί αμερικανοί, στους μελαψούς, τότε, πιο πριν, και έως σήμερα, ανθρώπους, που τους επιβάλλεται, μόνο να πληρώνουν, φόρους. Όχι όμως και να τους φροντίζει, κάποιος, όταν μια φυσική καταστροφή, πλήττει τη μοναδικότητα τους. Ως πολιτιστική προσφορά. Ανθρώπινη παρουσία. Δικαίωμα. Ελευθερία. Δημοκρατία στην πράξη.
Φορές πιστεύω, πως ταλέντο, όχι μόνο στη ζωή, κυρίως σε πολιτισμική προσφορά, δεν έχουν οι Έλληνες. Γι’ αυτό και φεύγουμε στα ξένα. Να δεχτούμε σεβασμό ή να συνενωθούμε με άλλους αδικημένους, που ορισμένοι πολλοί, έκλεισαν σε “γκέτο”, ώστε η υγιής ελευθερία των λίγων, να μην ενοχλεί την ασυδοσία των πολλών: Επιδερμικοί σαρκολάτρες φιλοχρήματοι, ανίκανοι να δουν πέρα από τη μύτη τους. Να ξυπνήσουν.
Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά, μέσα μου, πως έπρεπε να ‘χα γεννηθεί, παλαιότερα. Όταν εκτιμούσες, όταν υπήρχε, ποιοτική μουσική. Όταν φαινόντουσαν οι ταλαντούχοι ηθοποιοί. Οι αληθινοί τραγουδιστές. Όταν δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση.
Ω ναι! Νοσταλγώ εκείνη την εποχή.
Την εποχή του Μητροπάνου, του Καζαντζίδη, των ερμηνευτών μας, στις Ελληνικές ταινίες. Όταν οι ταινίες μιλούσαν για κάτι σημαντικό.
Μήπως –θα σκεφτεί κάποιος ρατσιστής: όταν δεν υπήρχαν μαύροι, στους δρόμους μας;
Σε πρόλαβε η διαίσθηση μου.
Όχι, περήφανε, φιλοχρήματε Έλληνα, που τα χρήματα, σου δίνουν και μόνο, αυτογνωσία!
Ναι, μόνο αυτό συμβαίνει.
Απλά δεν το παραδέχονται οι ώριμοι…

Ναι, καλύτερα να κάνω σχέση με αλλοδαπή, που εκτιμά τι έχει όπως και τούτη τη χώρα με τον ήλιο που επικρατεί, ζωοποιεί, τονώνοντας τις ανθρώπινες καρδιές.
Τουλάχιστον εκεί, το χρώμα είναι το ίδιο: κόκκινο.

Χαμογέλα φίλε μου.
Μόνο αυτό, σου ζητώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2006