Ο όρος κατάνυξη

Εδώ και λίγη ώρα, ακούω εκκλησιαστική μουσική, που ταιριάζουν καίρια, με το κλίμα της Μεγάλης εβδομάδας. Εκεί όπου κατέληξε, τότε, η αγάπη του Θεού. Στον σταυρό του μαρτυρίου.
Το θέμα είναι να μην διασκεδάζεις, ακούγοντας εκκλησιαστικούς ύμνους, παρά να δοξάζεις τον Θεό, έχοντας ανοιχτά αυτιά –στα λόγια- και ταπεινωμένη καρδιά. Καθαρή σκέψη, όπως το φαγητό μετά την προσευχή, στο σπίτι, που είναι φορές, τόσο νόστιμο.
Μεγάλη επίγνωση η κατάνυξη, που δε θα ‘πρεπε όμως, να πλημμυρίζει σα νερό, τη ψυχή μας, μόνο τούτες τις ημέρες, του μαρτυρίου του Χριστού. Αν είναι δυνατόν ποτέ, ν’ αντιληφτούμε τον πόνο Του, πάνω στον σταυρό, ή το βάρος του σταυρού, που ο Ιησούς, κουβαλούσε τόσο δρόμο, ως το Γολγοθά. Υποσημείωση: μην ξανακούσω, γιατί το επιτρέπει το τάδε, ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει.

Άλλος ένας, ο ίδιος, από κείνους τους παροδικά, πιστούς, Κύριε. Συγνώμη. Δεν είμαι άξιος ν’ αντιληφτώ τη σημασία της Θυσίας Σου. Ούτε το μέγα Σχέδιο Σου, για όλα τα κτιστά στο σύμπαν. Για τη γη που Έπλασες, για να Εκπαιδεύσεις τους υιούς και τις κόρες Σου, Κύριε. Αποδεχόμενοι την ισχύ μα και τη προσοχή Σου, με σπλάχνα αγάπης, που μεις οι άνθρωποι, δεν καταφέραμε ποτέ να αποκτήσουμε. Απλά μια ηρεμία και μια μικρή θλίψη στις ανθρώπινες καρδιές, στην αρχή της Μεγάλης εβδομάδας, που θα εντείνεται, αν αποφασίσει να κάνεις πίσω, στις κύριες ασχολίες.
Το άφταστο, ανθρωπίνως, «Συνέμπασχον» με τον πόνο του Ιησού, όχι μόνο τούτη την περίοδο, της Μεγάλης εβδομάδας, μα την θλίψης Του, για την κατάντια του κόσμου, όπου η ξετσιπωσιά, στα λόγια και στην έλλειψη σεμνότητας, θεωρείται σήμερα, φυσιολογική.
Μήπως πρέπει ν’ απομονωνόμαστε για να συγχωρούμε; Όπως στο Άγιον όρος. Μα τότε δεν εκπαιδευόμαστε. Μακριά απ’ τον κόσμο. Όπου κανείς δεν μας επιτίθεται. Μα εκείνοι, είναι αλλουνού, τέκνα.
Δεν αισθάνομαι άξιος, ούτε να σου μιλώ, Κύριε. Τόσο μακριά Σου, βρίσκομαι. Τα λόγια δε σώζουν, τ’ ανθρώπινα. Τα ‘πες. Φύγανε. Πάνε. Η κατρακύλα του κόσμου, έπιασε, γερά γκάζια. Γελάνε με τα χάλια τους. Διασκεδάζουν. Αμάθητοι από ηρεμία. Ανάγκη για κατάνυξη. Μετάνοια. Ισορροπία.
Αγάπη.
Κάπου σε σελίδες, τη συνάντησα. Ανθρώπινη, με κόκαλα, έχοντας τιμή στο μπατζάκι. Τόση κακία. Πάνω στα ζώα, σε υπαίθριες αγορές. Εικόνες αποτροπίασης.
Πως τα παρέδωσες, όλα, τόσο εύκολα, στα χέρια μας, Κύριε.
Στα κουφάρια που μετακινούνται με χίλιες δυο σκέψεις, εκτός από τη δική σου. Λίγος χρόνος, για Σένα.
Ως Θεό. Πατέρα.
Ο χρόνος ο ανθρώπινος, ο δικός Σου, ήδη συντελεσμένος.

Το κερί θα το ανάψω, μόνος, στο σπίτι, θα κάνω Ανάσταση.
Θα ‘χω τραβήξει μια καρέκλα πιο έξω απ’ το τραπέζι.
Είμαι τόσο αμαρτωλός, που δεν ξέρω, αν πια, θα ‘ρθεις να Καθίσεις.

Γεράσιμος Μηνάς 2007