Η παρέα της που προτιμώ

Πιστεύω πως μπορώ να σε κάνω να γελάσεις.
Η παρέα φέρνει αλληλεπίδραση. Να πιστεύουν σ’ εσένα. Τα μάτια ένας κόσμος ολόκληρος. Τα φιλιστρίνια προς τα έξω, η ζωή ένας διάλογος. Η προσαρμογή στο κάθε τώρα. Η αγάπη για τους ανθρώπους, τη φιλοσοφία. Το παλμό της ίδιας της ζωής. Ως δικαίωμα του καθενός, παγκοσμίως. Δικαιολογημένα, θυμώνω, όταν αδικείται η ίδια η δημοκρατική έκφραση, η επιλογή να ‘χεις τα απαραίτητα προς το ζειν.
Η υγιής εμμονή, για τα πνευματικά αγαθά, που πρέπει όμως, να φεύγουν στον κόσμο. Το θέατρο, το κάνει αυτό. Οι αλήθειες που δε τολμάμε να ξεστομίσουμε οι ίδιοι. Η πατερίτσα όταν λείπει η παρέα.
Το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Εσύ είσαι γυναίκα.
Όποιος είναι ικανός να το δει, τούτο. Να σεβαστεί το χρόνο τον ίδιο. Δίχως να τον αποσπά το στρεβλό. Όχι, δεν πρόκειται, φίλη μου, να χάσεις τη θηλυκότητα σου. Τόσο απλή, ωραία, επειδή το βλέμμα σου είναι απλό. Ανθρώπινη. Τούτο το χάρισμα, να δίδεται, να μοιράζεται.
Αλήθεια πιστεύεις πως πρέπει να νοιώθεις αδύναμη; Μυϊκά πες. Ξεχνώντας πως αποτελείς έλλειμμα σε κάποιον. Σ’ εμένα. Η τόλμη να το φέρεις στην πλατεία της παρέας σου. Τι υφίσταται, εκεί;
Λουλούδια; Τρυφερά, όπως τα λόγια-αισθήματα, που θεωρείς αυτονόητα. Μερικά περιστέρια: το θάρρος να κινηθείς κοντά στο εσωτερικό θέλω, μιας κοινής ζωής. Ελεύθερη εσύ, να επιλέγεις, πότε θα αισθάνεσαι χαρούμενη, πότε θα φεύγεις, θα πετάς σε λύπη. Ένα, δυο, περισσότερα παγκάκια, όσοι θέλεις να ‘ρθούν, συγχωρεμένοι. Νέοι φίλοι. Προοπτική διαλόγου. Κάτω από στύλο; Από δέντρο; Αντιστέκεσαι σ’ όσους σε πολεμούν; Μη δίνεις σημασία. Ο πλανήτης, απαιτεί, σημασία.
Ξεθυμαίνεις.
Αγάπη χωρίς εμπιστοσύνη, δεν υφίσταται.
Αν είναι τούτο, το ποθητό απ’ τις γυναίκες. Ανθρώπινο το αποκαλώ. Να είσαι παρέα, όχι από οίκτο, από θέλω, μόνο. Φυσική ομορφιά, χάρη στην πνευματική ομορφιά.
Να είσαι άνθρωπος, δεν είναι απαγορευμένο.
Η χαρά πρέπει να δίδεται. Ο προορισμός του καθένα. Το μοίρασμα. Το αγαθό της εμπιστοσύνης. Το συγνώμη στις χαμένες ευκαιρίες. Δε με πιστεύεις; Κι όμως, τα λάθη είναι εδώ, απροσάρμοστα, αντιφατικά, αυθάδικα. Έπειτα η παρέα σου, αν θες, επηρεάζει, γιατί δε παρατηρείς πίσω απ’ το πέπλο ομορφιάς. Σα να ‘μαι δυο τρία διηγήματα. Ένα ανθολόγιο, ουσίας, λόγος συμπυκνωμένος από εκατοντάδες έννοιες, που συναντάς στη φύση. Θεωρείς φυσιολογικό τους δικαίωμα, στην ύπαρξη.
Να σκέφτεσαι τη ζωή, ως χαρακτήρες σε θεατρικό έργο.
Θα εμφανιστείς, εσύ, καλή μου, στη σκηνή. Δίχως να επιθυμείς να ξεχωρίζεις. Λες και τα φύλλα στα δέντρα παράγουν οξυγόνο, σύμφωνα με συγκεκριμένο σχήμα. Μιλώ για την ομορφιά. Την επιθυμία να μιλήσεις. Να πιαστείς απ’ το ποιοτικό, λες κι είναι ιπτάμενο χαλί, ταξιδεύοντας στα γεννήματα του νου. Τα υγιή, εννοώ. Τ’ ανεπηρέαστα. Να σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Να περιμένεις, κάθε πρωί, την καλημέρα. Αναμένεις με μια αφελή, σιγουριά, ότι βρίσκεσαι εκεί, για σένα, πρώτα. Το χρόνο που γεννάς για μένα. Το ευχαριστώ στο δικαίωμα τούτο, χωρίς υπερβολή ή υποχρέωση στην αναφορά, πως καθετί οφείλει να ‘ναι ελεύθερο. Αλληλέγγυο. Ικανό να συγχωρεθεί. Γιατί δεν είπε, ναι, όταν έπρεπε. Στην ευκαιρία. Στο ν’ αγαπηθεί.
Περνώ το χέρι απ’ τη μέση σου. Κοκκινίζεις.

Γεράσιμος Μηνάς 2007