Λόγια που τονώνουν

Θα προτιμούσα να είμαστε νηφάλιοι –εννοώντας, χωρίς την επήρεια του καφέ- ώστε να υπάρχει θάρρος ή ζωντάνια, ώστε να ‘μαστε αυθόρμητοι, κι αληθινοί. Στην πράξη, με λόγια που τονώνουν, από καλή καρδιά. Χωρίς το φόβο να παρεξηγηθούμε.
Κάτι που φορές, δεν μπορεί να συμβεί, μεταξύ ατόμων, που έχουν συζητήσει, προσωπικά, οικογενειακά, θέματα. Όπως ο ίδιος με μια φίλη μου, που νοικιάζει ένα χώρο, ως ψιλικατζίδικο (της οποίας η ηλικία, πλησιάζει της μάνας μου).
Μεγάλη Παρασκευή, πρωί. Καταλήγω σ’ εκείνο το χώρο, για εξόφληση ενός βερεσέ. Η κυρία αυτή, έχει χτενίσει πολύ ωραία, τα μαλλιά της. Μ’ ένα Α περιποιημένο, ντύσιμο. Σκέφτηκα αμέσως, να της πω: πόσο ωραία, φαίνεστε, σήμερα. Έτσι ανθρώπινα κι αληθινά. Με καλοσύνη. Το είπα από μέσα μου, αν κι έπρεπε να το ξεστομίσω.
Άλλες φορές, λιγότερο, όταν ένα γνωστό μου πρόσωπο, τύχει να είναι, νεανικά ντυμένο, με όμορφο τρόπο. Όπως μια κυρία, σ’ έναν χώρο βιβλίου. Ενόσω, μεταξύ μας, είναι διάχυτη η ανθρωπιά και η αλληλοεκτίμηση. Έστω μ’ ένα βλέμμα. Αν και θα έπρεπε να εκφράζουμε, αυτό που μας βγαίνει, τον καλό λόγο, σύμφωνα με το φως που εκπέμπουν άλλοι. Μια καλύτερη διάθεση, πες. Λόγω προσωπικής περιποίησης. Προσωπικής χαράς. Αγαπώντας την έννοια, άνθρωπος. Κείνο που οι ίδιοι, θεωρούμε, καλαίσθητο. Η αύρα που εξωτερικεύεται. Λόγια που τονώνουν το θάρρος του άλλου, απέναντι στη ζωή, ανάμεσα στους ανθρώπους.
Φαίνεσαι μια χαρά. Είσαι στις ομορφιές σου. Λάμπεις. Ωραίο ντύσιμο. Εσύ δε γερνάς; Δεν άλλαξες καθόλου. Λόγια που κι εσείς, γνωρίζετε, ή θέλετε να ακούσετε, φορές. Είμαι σίγουρος.
Μικρές ταπεινές, παραινέσεις, αλληλεγγύης, ως προς την ύπαρξη μας την ίδια. Ένα ωραίο χαμόγελο. Λίγη χαρά, συμπαράσταση.
Ένα πρόσωπο που φωτίζει το χώρο. Νέο συνήθως, πρόσωπο, αντίθετου μας φύλου, που θα ‘πρεπε να πούμε, κιόλας, με θάρρος, πόσο καλό, μας κάνει, να το κοιτούμε.
Όπως μια κοπέλα σ’ έναν χώρο βιβλίου, η οποία μια φορά, μελετούσε ένα βιβλίο για εγκυμοσύνη, και πάντα χαίρομαι να τη βλέπω. Ανθρώπινη, γλυκιά πες, με το δικό της τρόπο. Κάποια στιγμή, αν εκδοθούν βιβλία μου –αυτή είναι η δική μου δουλειά κι ο προορισμός- θα της το γράψω ως αφιέρωση. Ίσως να της ζητήσω να βγούμε, καμιά φορά, αν είναι βέβαια, αδέσμευτη. Ίσως.
Αν αλλάξουν, φυσικά, ορισμένα πράγματα, στα του βίου μου. Δεν έχω σκοπό ν’ αλλάξω για κανέναν, εχθρό, γνωστό ή άγνωστο, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Πάντα θα γράφω, ότι θέλω, έστω και με διακοπές σε post, στο ίντερνετ. Και για λόγο, μη συμμετοχής σε σχολιασμούς. Επίσης, γιατί δεν θέλω να παριστάνω, ότι είμαι συνέχεια, καλά. Ένας καφές, φυσικά, δε λύνει, κανένα πρόβλημα. Άλλο αν μας δίνει ενέργεια.
Όταν γράφω, σπάνια με διασκεδάζει. Γιατί θέλει πολύ δουλειά, ένα βιβλίο –συγκεκριμένα- για να μην κάνει κοιλιά. Ακόμη και το άρθρο, θέλει σκέψη. Αρχή και τέλος.
Παρόλ’ αυτά, αγνοώ γιατί κουράζομαι τόσο, γνωρίζοντας ότι σχεδόν όλος ο κλάδος, των εκδοτών, εκβιάζεται απ’ την εκάστοτε κυβέρνηση, να μην βγάζουν βιβλία, που δίνουν ερεθίσματα να σκέπτεσαι, ν’ αντιστέκεσαι. Να αγωνίζεσαι. Υπερασπίζοντας αλήθειες, με πνεύμα ανθρωπιάς.
Ένα άλλο λυπηρό, είναι, να φεύγει ο Έλληνας συγγραφέας, απ’ την Πατρίδα του, και να του αρέσει να γράφει σε άλλη γλώσσα, παρά στη μητρική του γλώσσα. Το θεωρώ, το λιγότερο, απαξίωση για εμάς τους ίδιους τους Έλληνες, γενικότερα, αναγνώστες. Επιεικώς, είπαμε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007