Λόγω τιμής

Θα είμαι απλός. Θ’ αυτοκριτικάρομαι.
Θα ντύνομαι απλότερα, περισσότερο. Καθημερινά. Προσεγμένα όμως. Δε θα περιμένω κάτι, από κανέναν. Θα προσπαθώ να βλέπω κάθε ημέρα, ως κάτι νέο. Αισιόδοξο. Από φιλότιμο για το καλό που κάνουν, άλλοι, σ’ εμένα. Θ’ ανέχομαι περισσότερο. Προσπερνώντας νεύρα ή θυμό, που έτσι κι αλλιώς, ενεργούν εφήμερα.
Μη βαρεθείς να είσαι άνθρωπος.
Ο λόγος που δίδεται, απαιτεί διεκπεραίωση.
Ο λόγος τιμής, είναι η ίδια μας η αξία.
Θα επιστρέψω το βερεσέ, την τάδε ημέρα και ώρα.
Περίμενε τηλέφωνο μου, όταν σου είπα.
Θα ‘ρθώ, γνωστοί μου, συγγενείς, κάποια στιγμή, στο χωριό σας, στο σπίτι σας, που με καλέσατε. Απίθανη μοιάζει η πρόσκληση, έτσι αυθόρμητη. Αληθινή και τόσο άμεση; Επειδή έμαθαν ότι γράφω;
Λόγω τιμής, αγαπώ τους γονείς μου. Τους ανθρώπους που μου φέρονται, καλά. Θα προσπαθήσω ν’ αποσύρω, μικρότητες, απ’ τα νέα μου γραπτά. Τι βγαίνει εξάλλου, από μια αντιπαράθεση. Θα προσπαθήσω να βρω, μόνος, δύναμη, να κάνω κάτι σταθερό, στη ζωή μου.
Λόγω τιμής, θέλω να αγαπήσω. Να ‘χω πλάι μου, κάποια. Που θα το τολμήσει αυτό. Όχι όπως οι περισσότερες, που δεν διαλέγουν να είναι με κάποιον, επειδή θα τους βάλει, επιμέρους, φραγμούς, στη συνήθη ζωηράδα τους, και στο ανήθικο ντύσιμο τους, προφανώς. Θέλω να ‘χω ένα σταθερό μισθό, καλό, μισθό. Μια ή δύο, κόρες, στο πλευρό μου, μαζί με μια σύζυγο, που δεν θα αλλάξει, δε θα ξεχάσει να είναι τρυφερή, απέναντι μου, έχοντας γίνει, μάνα. Ή εργαζόμενη. Όλα τα ‘χω ξεχάσει. Είμαι ήρεμος. Όχι θλιμμένος. Γαληνεμένος. Περιμένοντας την αγκαλιά, να δω γιατί δίνουν τόση σημασία. Μη περιμένεις από μένα, τώρα, θάρρος. Απλά διάβασε με. Μέσα μου. Τις φράσεις, τις ανθρώπινες, σαν αναπνοή, υπόσταση-ταυτότητα, δική μου. Με λιγότερα πρόσωπα, που νοιάζονται για μένα με το πέρασμα του χρόνου. Επειδή κάποιοι φεύγουν στον καιρό τους, ή πρέπει ν’ απομακρύνονται, για να εκτιμάς, ότι προσωρινά χάνεις.
Η αλήθεια: να την αγαπάς. Να μετανιώνεις. Να επιμένεις στο ανάστημα της όποιας αντίστασης στην αδικία. Στις κοινωνικές ανισότητες. Λόγω τιμής, θα προσπαθώ. Συχνά ή αραιότερα. Μη θεωρείς δεδομένο το χρόνο, ή εμένα. Κάθε πρόσωπο στη γη. Τι κρίμα, τόση φτώχεια. Τόσο αίσθημα, γενικότερο, ν’ ανεχόμαστε την παγκόσμια ανέχεια. Τι κρίμα, τόση ιδιοτέλεια. Ανάγκη, μόνο για χαρά. Τόση μη ηρεμία. Βαβούρα. Διαστρέβλωση εκείνου που έχουμε ανάγκη.
Βαριέμαι τους ισχυρούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Αν κατανοείς τι εννοώ.
Από μακριά, η στοργή, κουράζει.
Σπάνια η τιμή. Η ηθική, αξίωμα, χωρίς βάθρο ή σιρίτια.
Δύσκολη η σιωπή. Επίπονη η αυτοκριτική, έτσι δεν είναι;
Λόγω τιμής. Λόγια αληθινά. Όπως πάντα, ο ίδιος εγώ, εδώ πέρα. Λόγια, αντί φωτογραφίας μου. Τυπωμένες φράσεις. Κάθε μήνας, μια ακόμη προσπάθεια. Post που επιδέχεται στο μέλλον, πρακτικά, επικύρωση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007