Χρώματα

Κόκκινο. Ζωντανό. Σημαίνει κίνηση. Στον τοίχο, προκαλεί ανησυχία. Στο ουράνιο σέλας, δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα. Στα ρούχα, χτυπητό παρόν. Κόκκινο αίμα, που κυκλοφορεί στις φλέβες μας. Δυναμώνει την καρδιά. Ζεσταίνει τα μάγουλα, σα ντρέπεσαι. Το σώμα. Ζωντανό χρώμα. Σπάνιο, σε σπίτι, άντρα. Ως πουκάμισο, φωτίζει το πρόσωπο.
Καφέ. Ανοιχτό στο παντελόνι, στο σακάκι. Συνδυάζεται με λευκό. Αγαπημένες αποχρώσεις στη κουβέρτα, που αποχωρίζεσαι, αρχές Απρίλη. Καφέ σκούρο στα έπιπλα. Εξωτερικό δέσιμο, εγκυκλοπαίδειας. Καστανά μαλλιά. Ανοιχτά, σκούρα. Παρομοίως, μάτια. Μοιάζει με το πορτοκαλί. Χρώμα δέρματος. Χρώμα που δε διακρίνεις. Ανοιχτό, σκούρο. Φυσικό, αδιάφορο. Μοιάζει με λευκό, στο φως. Πορτοκαλί ετικέτες. Χτυπητή αίσθηση. Χρειάζεται φως. Πορτοκαλάδα. Χρώμα. Γεύση. Σε λευκά ποτήρια. Λευκό.
Άσπρο χαρτί. Τόνοι, περιμένουν το γνωστό τους τέλος, μη ανακύκλωσης. Τυπωμένες αλήθειες. Ψέματα. Ειδήσεις. Λευκό. Διώχνει την θερμότητα, το καλοκαίρι. Λευκοί, ψυχροί, τοίχοι. Φως στη λάμπα, που αν την αγγίξεις, και τα δάχτυλα σου. Λευκή αγνότητα. Πεποίθηση. Γάμος τωρινός. Αιώνιος. Λευκά γράμματα, σε λευκό φόντο. Στο κίτρινο χάνονται. Στο μαύρο, αναδεικνύονται. Στο πράσινο, μοιάζουν πολύ τυπικά. Στο γαλάζιο, μοιάζουν σύννεφα. Στον γαλάζιο ουρανό. Στερέωμα. Ουρανός. Θάλασσα. Μακριά. Σα ίσαλος γραμμή του πλοίου, που δε ξεχωρίζει, ανάμεσα στα κύματα – σύννεφα, χαμογελώ. Μπλέ τζιν, καθημερινό. Μεταξωτό πουκάμισο, που το χάλασε το πλυντήριο. Σκούρες μορφές, ζωντανοί οργανισμοί, στο βαθύ γαλάζιο του ωκεανού. Μπλε. Όνομα γκρούπ. Γαλάζιο πληγωμένο, λόγω ηλιοβασιλέματος. Χάνεται, νυχτώνοντας. Χάνεται, αντικαθιστάται, σκουραίνοντας, βραδινές ώρες. Όλα, χωρίς φως. Μόνο τ’ αστέρια, στον ουρανό. Μαύρο. Ρούχα. Μοιάζουν να κηδεύουν, ήδη, όποιον τα προτιμά. Μαύρο, Όχι καλαίσθητο. Απ’ το μαύρο, λείπει το φως. Φωτίζεται μόνο απ’ την ανθρώπινη ταυτότητα. Μαύρη τουαλέτα, φόρεμα, σε καλλίγραμμο, γυναικείο, κορμί. Μαύρα ηχεία, τυπικά. Σκοτάδι που δε σ’ ευχαριστεί, επειδή κρύβει όλα τ’ άλλα, χρώματα.
Κρύβει την ομορφιά της, που σαν ζωντανό, μουσικό κομμάτι, σπάζοντας την ησυχία και κενότητα, της νύχτας, εκθειάζει την ίδια τη γυναικεία παρουσία. Ένα γλυκό φως τα μάτια της.
Διακόπτης. Κίτρινο λαμπατέρ. Διάθεση ρομαντική. Κάτι από ηλιοβασίλεμα, χάραμα. Ξανθά, γυναικεία, μακριά, μαλλιά. Νεότητα. Κίτρινοι προβολείς, ανταγωνίζονται άλλα χρώματα. Τονίζουν το πράσινο. Το κίτρινο το ξεχνάς, ακόμη και στα λουλούδια. Εκείνη προτιμούσε το ροζ. Το κρατούσε κρυμμένο, κάπου. Ήταν η καρδιά της η ίδια. Κάπου χαμένη, ελεύθερη η γυναικεία παρουσία, σ’ ένα καθαρό, με οξυγόνο, δάσος. Πράσινο. Φυλλώματα. Αγάπη για ζωή. πράσινο, διακριτικό. Οικολογικό. Χρώμα ματιών, μοναδικό. Πράσινο στο ουράνιο τόξο. Χαμαιλέων.
Αποχρώσεις. Συνδυασμοί. Διαθέσεις. Αλλοιωμένα χρώματα. Σαπισμένα φρούτα, στην αυλή, στο χώμα. Βήματα σε πεζοδρόμια, προσπερνώντας κι εσύ. Κτίρια, πράγματα, ψυχές. Στα φυσικά φαινόμενα, εκτεθειμένοι. Χρώματα που λερώνονται, σ’ ευαίσθητα υλικά. Το δάκρυ σου στο χαρτί, αγαπημένη. Όπως ότι τρυφερό έχω, για σένα.
Λευκός ήλιος, αχτίδες ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Ανταγωνισμός καφέ, με πράσινο, στη φύση. Κοκκινίζοντας τα φύλλα, το Φθινόπωρο. Που σε ορισμένες χώρες, η κακοκαιρία, διώχνει τη θέα του γαλάζιου, στον ουρανό. Γκρι σύννεφα. Σκούρα. Καταιγίδα. Λευκές αστραπές, μες το μαύρο της νύχτας. Θάρρος να πεις: σ’ αγαπώ.
Χρώματα, συναισθήματα, κινούμενα. Σε σχήματα και σώματα. Ονομασίες χρωμάτων. Μια πόλη που σφύζει από ζωή. Πόλη που μόνο δανείζεται, χρώματα, από τη φύση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007