Τρείς ευχές

Τις τρεις ευχές τις πήρα, με τον εξής τρόπο: την πρώτη μου την έδωσε ένα δέντρο, περνώντας κάτω από το πυκνό φύλλωμα, που έριχνε τη σκιά του, στο πεζοδρόμιο. Τη δεύτερη μου τη χάρισε μια υπέροχη οπτασία: μια ψηλή κοπέλα, σε στάση λεωφορείου, όπου το υπέροχο, γκρί, καπέλο της, συνόδευε ένα ανάλογης ποιότητας, ντύσιμο. Το βλέμμα της, επισήμαινε επίσης, παρουσία προς παρουσία, λόγω έλξης. Την τρίτη ευχή την είχε ένα αερικό που τριγυρνά εδώ και δυο μέρες, στο σπίτι, κρατώντας μια λέξη: «ευχαριστώ». Έπρεπε να κερδίσω αυτό το ευχαριστώ. Δεν ξέρω. Έτσι μου φάνηκε. Να μην είμαι ακόμη ένα βαθούλωμα στο χωροχρόνο.
Για να αξιολογήσω τις πρώτες ευχές, έπρεπε να τις ερμηνεύσει, το: ευχαριστώ.
«Πιστεύεις σ’ εμένα;»
Είσαι η ευγνωμοσύνη που πρέπει να δώσω, λόγω καθημερινής επιβίωσης.
«Πως θα συμβεί αυτό;»
Αν συμφωνήσω στην αδύναμη πάλη.
«Τα βάρη σε κάνουν πιο δυνατό».
Ανταγωνίσιμο;
«Απλά ήρεμο και αυτάρκη».
Θα λέω κάθε μέρα, ευχαριστώ;
«Αν πιστεύουν σ’ εσένα», το πρώτο κλειδί, να ερμηνεύσω, μία από τις άλλες δύο, ευχές.
Δεν θα κερδίσω τίποτα;

Αν πιστεύουν σ’ εσένα, σε επιλέγουν ως παρέα, στιγμές που ανιχνεύονται οι ψυχές, ως πνεύματα, μες το καλούπι που όρισε η φύση. Τονίζεται αυτό που λες: μου αρέσει. Δεν υπάρχει κατάλληλη κουβέντα για τη προσέγγιση. Μόνο μια κοντινή στάση. Έξυπνη η ζωή, ενόσω μπορεί, ευγενικά να εκμαιευτεί ένα χαμόγελο. Η αγάπη δεν σηκώνει απομυθοποίηση. Ίσως έτσι αισθάνονται, όποια άτομα, αληθινά, την συναντήσουν σε κάποιο πιθανό μοίρασμα, ευτυχίας.
«Νόμιζα ότι θα ‘μασταν ευγνώμονες».
Νόμιζα πως θα ζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία.
«Τι έχεις για να προσφέρεις;»
Έναν κόσμο που σε δέχονται όπως είσαι. Μα ξεχωρίζουν πως δεν θα επιλέγουν μια ζωή, το φαινομενικά θετικό, γιατί τούτο διαφημίζουν όλοι. Μια αισιοδοξία, σε κάθε επόμενη αναπνοή, για τα μάτια του κόσμου.
«Μια σύγχυση, μεταξύ παρόντος και θέλω, απραγματοποίητων».
Κάποτε ξεφορτώνεσαι την περιποιημένη αναμονή. Απλά ζεις το τώρα. Ευχαριστείς για ότι κοντινό σε νοιάζεται. Ίσως επαναπαύεσαι σε υποκατάστατα. Κρατώντας μια ανθοδέσμη υγείας, που είτε ομοιάζει θελκτική, είτε πιστεύεις πως τίποτα δεν είναι ικανό, να τη συμπληρώσει, οπότε βρίσκεις κάτι που σου μοιάζει.
Ίσως ένα δέντρο με πυκνό φύλλωμα που απαιτεί μόνο, σεβασμό. Όχι προσοχή.
Δεν θα κερδίσεις τίποτα, αν δεν κόβεις τους καρπούς, κάθε σημασίας. Αυτό σου δώσαν κείνες οι ευχές. Η συναναστροφή ανά πάσα ημέρα. Η ξεχωριστή αύρα. Η παρέα που σου δίνει η έμπνευση, γιατί είναι ότι έχεις ανάγκη, μες σε τόση μοναξιά.
Η ικανότητα να πεις: μια γυναίκα δύναται να αισθάνεται μόνη. Να το συνηθίζει. Ν’ ανάβει κεριά, μόνη. Να τρώει, βλέποντας κάποια ταινία. Ίσως γιατί δεν έδωσε σε κάποιον, δεύτερη ευκαιρία. Κι ας την πρόσφεραν υπόσταση σ’ ένα γραπτό, μόνο και μόνο για να την τιμήσουν ως θηλυκό; το υπέρτατο, σαρκικό ον, στο σύμπαν το ίδιο, γεννώντας μες απ’ το σώμα της, ένα σύμπαν νέο, που η ίδια θα διαμορφώσει.
Αρκεί ν’ ανάψει τη σπίθα αυτή, ένας άντρας.
Η φωνή του στο ακουστικό της, σπίτι της.
Η ευγνωμοσύνη να σε νοιάζονται. Να εκπληρώνεται κάθε ευχή. Το δέντρο θα βρίσκεται εκεί που το αφήσαμε. Το ευχαριστώ το ανασύραμε σπάνια. Η ζεστή καλοσύνη που αποδιώχνεις, ίσως ξεχάσεις πως είναι, προσπεράσεις. Ίσως τη νοσταλγήσεις. Ίσως σου φανεί άδεια, γιατί και αύριο θα σταθείς στο εξωτερικό παρουσιαστικό. Θα νιώσεις τυχερή που αναπνέεις, που ζεις, που απέχεις από άτομα που είναι ολόκληροι-λέξεις. Μόνο αυτό. λέξεις που μιλάνε ή άλλο χέρι, τις οδηγεί σε ένα ακόμη άκακο παρόν που επαναλαμβάνεται, μα εσύ, είτε δεν είσαι, “εδώ”, είτε κατέβασες ρολά, στο δικό σου σύμπαν, που μυρίζει κλεισούρα.
Αυτές είναι οι μεγάλες προσδοκίες.

Γεράσιμος Μηνάς 2007