Ένα ακόμη ραντεβού

- Πονάς;
- Επιμέρους, ανά σημεία.

- Όχι σ’ αυτό το χέρι!
- Γκρινιαρούλη.
- Είμαι.
- Αγόρι μου εσύ.
- Λατρεμένη.
- Με πειράζεις;
- Αστειεύομαι.
- Θα μείνουμε μέσα; Ρωτά εκείνη.
- Δεν χάρηκες που ήρθες; Ρωτώ με τη σειρά μου.
- Πάντα.
- Κοίτα η τσαχπινογαργαλιάρα! Γελώ με αυτή στην T.V. (τέλος στη μοναξιά).
- Ξεγνοιασιά.
- Ναι. Έλα να σε πάρω αγκαλιά –χαμογελώ.
Πλησιάζει.
- Μπορείς;
- Δεν πονώ τόσο.
Γελώ.
- Πλάκα έχει.
- Τρελά κέφια, χαμογελά η παρούσα.
- Ναι, γλυκιά μου. Κανάκεμα, κανάκεμα.
Βαρά παλαμάκια.
- Πεινάς;
- Όχι τώρα, αποκρίνεται.
Μ’ αρέσει όταν είναι τρυφερή.
Είναι ωραίο να έχεις την παρέα που επιθυμείς.
«επιθυμώ να σας γνωρίσω»
«θα με συναντήσετε το συντομότερο»
«ευχαριστώ»
«φιλάκια»
Ξεσπώ σε τσιριχτά γέλια.
Ώχ, το χεράκι μου.
Κάποιου η γραμμή, κόπηκε.
Τον έφαγε η μαύρη τρύπα του ΟΤΕ.
Κάτι πρέπει να ‘χει κάνει, αυτή, σήμερα. Τι σκέρτσο. Τι νάζι. Ωραία περνάμε, εμείς οι τηλεθεατές.
- Διασκεδάζεις;
- Ναι, απαντώ. Χαρούμενη αυτή –δείχνω.
- Όντως.
Χαιδεύω τα μαλλιά της γυναίκας-σχέσης μου.
- Πονά το ποδαράκι;
- Λίγο.
Ξανά ξεσπώ σε γέλια.
- Δώσε.
«Μη μου θυμώνεις μάτια», συνοδεύω με την ιδιαίτερη χροιά-φωνή, τους παρουσιαστές. Ανατριχιάζω.
«Και με γλυκό χαμόγελο, μια καληνύχτα πες μου».
Καινούριοι άνθρωποι –μεσήλικοι- καλούν, ζητούν, σύντροφο.
- Να κοιμηθώ εδώ;
- Ναι, καρδιά μου –συγκαταβαίνω.
Μια ψυχολόγος ζητά άντρα.
Γελώ δυνατά.
- Πεινάς; Ρωτώ.
- Όχι, απαντά μαλακά, μαλακά.
Κάποιος παίρνει απ’ τις …Μπαχάμες. Ξεκαρδίζομαι.
Δεύτερη φορά.
«Γαρύφαλλο στ’ αυτί», ερμηνεύεται στο συνθεσάιζερ.
Γελώ δυνατά, πάλι.
- Δεν αναφέρουν ενδιαφέροντα.
- Ναι, συμφωνώ. Μόνο διαστάσεις (εδώ δεν ζητάνε …γουρούνι στο σακί).
Κάτι λέει αυτή, στην T.V.
- Εγώ είμαι νόστιμος;
- Μιαμ μιαμ, με πειράζει.
«όλοι οι αριθμοί τηλεφώνων, στον αέρα!».
«είσαστε και άδωνις;»
Ξεκαρδίζομαι.
Που καταντά ο άνθρωπος (λένε οι ειδήμονες).
Τι ωραία που είναι, η απλή παρέα από το ταίρι σου, (γελώ σιγανά, τώρα), έστω ως επίσκεψη στον προσωρινά άτυχο.
«θα σε πάρω να φύγουμε»
- Θα με πάρεις; Ρωτά, η μελαχρινούλα μου.
Ξεροβήχω.
- Αποφεύγεις;
- Σε πειράζω, μιλώ.
- Και βέβαια θα σε πάρω. Την γλυκύτητα δεν την αφήνεις.
Τα μάτια της. Η φροντίδα. Η αγάπη η ολοκληρωτική.
(πάει, 23:02).
- Νυστάζεις; Ρωτά.
- Σε λίγο.
Κλείνω τελείως, τη φωνή. Πρέπει να κλείσουμε το καλοριφέρ.
Το ψυγείο συζητά με τον εαυτό του.
- Θα σηκωθείς;
Σηκώνεται.
- Μην αργήσεις.
Όχι, κάνει νόημα με τα μάτια.
Μάτια μου.
Ήρθε. Κλειδώνει. Σβήνει το φως. Κλείνει την τηλεόραση.
Αλλάζει. Έρχεται κάτω από την κουβέρτα. Με ζεσταίνει με το σώμα της.
Μ’ ακούει που ανασαίνω.

Γεράσιμος Μηνάς 2007