Ομίχλη

Η νύχτα εκπνέει την ομίχλη της αύρας των φώτων, στους δρόμους, καλώντας σε να φύγεις.
Μακριά από τους ανθρώπους που θεωρούν την ντροπή στα μάτια, πρόβλημα, άτομο με ειδικές ανάγκες.
Μια γυναίκα με ντεκολτέ, μπορεί να χειριστεί άριστα, έναν τέτοιο χαρακτήρα, άντρα. Αυτός κατεβάζει το βλέμμα, προσπαθεί να το στρέψει αλλού, εμπρός στην διπρόσωπη που τον περιπαίζει ενώ πλάι της βρίσκονται τρίτοι. Αυτή δίνει ένα πάρτι. Έχει γενέθλια. Εδώ τα ζευγάρια είναι θαρραλέοι μόνο στο να ανταλλάσσουν φιλιά, να κρατούν ένα ποτό, καθισμένοι. Άπραγοι. Έχει φασαρία, εδώ –κάτι να δικαιολογήσει τον χρόνο που περνά. Αρκετά γκάπα γκούπα. Δεν ακούς μελωδίες. Κανείς έτσι κι αλλιώς, δεν χορεύει –θα τσαλακωθούν. Θα τους δείξεις με το δάχτυλο. Φορούν συνήθως μαύρα. Βγάζουν μια υποχρέωση. Η μορφή της κοινωνικότητας για την κοινωνικότητα. Που πρέπει να διαφημιστεί στη γειτονιά. Διαφορετικά κανείς δεν καταλαβαίνει τους διπρόσωπους. Μες την ομίχλη της ψευτιάς και της υποκρισίας τους.
Σώπασε τώρα –προτροπή.
Είναι η ντροπή στα μάτια σου μια επιγραφή κενοταφίου που αγόρασες από τα πέντε σου, χρόνια. Είναι η Κοινωνία που σε βίασε –βιασμός- γιατί τη τρυφερή καρδιά, την βαπτίζουν, αδυναμία. Σε περιπαίζουν. Τα ντεκολτέ. Τα πρότυπα των διαφημίσεων. Τα πρόσωπα στα οποία λείπει, παντελώς, η αίσθηση. Ο ορίζοντας, κοινής ησυχίας. Αλήθεια θέλουν να βρίσκεσαι εκεί; Δεν τους κάνεις την ..χάρη. Είσαι υπερβολικά, τολμηρός, ν’ ανεχτείς την έλλειψη μουσικής, παιδείας. Τολμηρός έγραψα;
Τολμηρός να εναντιωθώ στην υποκρισία. Ντροπαλός θα έλεγα.
Έλα, σώπασε τώρα.
Πλύσου από την παγερή τους αναισθησία. Παγερή έγραψα; Άκαρδη ήθελα να πω. Ή να κρατήσω το: παγερή. Σαφώς χαρακτήρας ανθρώπου, που δεν πίστεψε ποτέ, πως δεν μπορεί, ποτέ, να γλιτώσει από τα μειονεκτήματα του. Αν θεωρείς καλό μειονέκτημα, την ντροπαλότητα ή την επιθυμία να φύγεις μαζί με τους δρόμους, νύχτα, σε κάποιο μονοπάτι, πλησιάζοντας την υπέρτατη Δύναμη –τώρα, που Βρίσκεται εδώ, μήπως γλιτώσεις την ψυχή σου, αφού υπάρχει έτσι κι αλλιώς, ο Θεός. Αφού πρέπει να αποφύγεις τα καράβια, αυτόχειρες. Καλούς ή ψυγεία.
Δεν θέλω να είμαι εύθυμος.
Τώρα. παρασκευή βράδυ. Στο καμάκι που βοηθά ν’ αποφεύγεις την απογοήτευση. Ή την κοινοποίηση ενός πόνου. Ίσως η ζωή είναι αυτή η ομίχλη στο πάρτι. Τα ειδικά εφέ. Να σου λένε: μη κυκλοφορείς νύχτα, να φοβάσαι.
Αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν το κενό, να τροφοδοτεί δύναμη, να καταναλώνει τέτοια ομίχλη. Μες την ξηρασία. Χωρίς συναισθήματα.
Σώπασε τώρα. Δες το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν ντρέπεται να ‘χει ταυτότητα, παρόντος. Επικοινωνώντας μόνο με ντροπαλούς, ισάξιους σε καθετί.
Στο θέλω αλληλοσυγχώρεσης.
Αδύναμοι στην γκιλοτίνα της καθημερινότητας, που λεν, βαρετή είναι. γραφή που κουράζει. Χωρίς λόγο. Επιθυμεί η καρδιά τους, τα δήθεν, τα τυπικά, τα αυτοκόλλητα της κοινωνικότητας.
Τούτο το σπίτι, κάθε δωμάτιο, έχει φύγει ήδη. Σα φώτα του δρόμου, που απομακρύνονται με ταχύτητα. Ιδρώτας στην πλάτη από κόπο. Αγκαλιά που λείπει. Κουράζεται.
Καλόν ύπνο.
Ήταν ένα ακόμη, θέμα.
Σύντομα θα πάψεις να ταλαιπωρείσαι. Αιώνια θα κοιμηθείς. Δεν ντρέπεσαι να το κοιτάξεις αυτό. έτσι απλά.
Χωρίς καμία έκφραση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007