Υλικό για άγαλμα

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας περαστικός από το πιο δημοφιλές μουσείο, κέρινων ομοιωμάτων: σκέφτηκε να πει φωναχτά, ξαφνικά, την άποψη του:
- Πιστεύω πως τα παρόντα ..εκθέματα.. προσωπικοτήτων, είναι κενά, μέσα τους, και κανείς στ’ αλήθεια, δε δίνει σημασία. Πιστεύω πως ο άνθρωπος που θα άξιζε να τον θαυμάσει, κανείς, θα ‘πρεπε να αντιμετωπιστεί σα μοσχάρι. Ναι, σωστά ακούσατε. Κομμάτια μοσχαριού. Μην παρεξηγείτε τα λόγια μου. Εννοιολογικά κομμάτια, εννοώ. Να, στο δρόμο που ερχόμουν, συνάντησα άτομα, που μείνανε στήλη άλατος, γιατί δυστυχώς είχανε μόνο ένα καλό κομμάτι. Που όμως άρχισε να σαπίζει κι αυτό, καθώς το υπόλοιπο σώμα. Πιστέψτε με, τους είδα.
- Κοιτάξτε αυτά τα κέρινα ομοιώματα.
- Κανείς δεν ξέρει ποιο ήταν το κομμάτι που πρόσφερε ένα καλό τύπο, ανθρώπου.
- Πρόσφερε, είπα; Θα έβρισκα μια καλή καρδιά, εδώ μέσα; Θαρρώ, ήμουν ο πρώτος που διέκρινα στο δρόμο, εκείνα τα μαρμαρωμένα άτομα. Αυτό το ένα καλό, που κατείχαν, δεν ήταν ικανό να τους διατηρήσει ζωντανούς. Σήμερα πρέπει να έχεις όλα τα καλά, μέσα σου, για να μην γίνεις πέτρα! Αλήθεια, ξεκίνησε επιδημία. Δεν με πιστεύετε; Πάραυτα αναρωτιέμαι, αν έκοβα το καλό κομμάτι, καθενός από αυτούς: τις στήλες άλατος, τι αλλοπρόσαλλο πλάσμα, θα δημιουργούνταν. Γιατί κάθε άτομο είναι μοναδικό, στη σκέψη και το φέρσιμο, διατηρώντας το αποτύπωμα του, για όσο ζει. Αλήθεια, σας λέω.
- Ότι αντέχουμε, είναι μόνο θεωρία, θαρρώ θα δυσκολευόμουν να σμιλέψω ένα ανθρώπινο ον, αν ήταν τέλειο μέσα του. Και που να βρεθεί.
Κόσμος μαζεύεται γύρω. Αυτός ξύνει το κεφάλι.
- Άλλος κάνει εγκράτεια στο φαΐ, άλλος τρέφεται μόνο υγιεινά. Άλλος εργάζεται μόνο χειρωνακτικά: ίσως να προτιμά να ταλαιπωρείται. Αλήθεια δεν γνωρίζω γιατί ο ανιδιοτελής κόπος, βαπτίζεται ταλαιπωρία. Ορίστε. Πιθανόν εκείνος ο άνθρωπος, να ‘χε ανακαλύψει περιοχές του εγκεφάλου, που μπήκαν σε λειτουργία, ως χρήση, αφότου έπαψε να νοιάζεται για τον εαυτό του. Θαρρώ μαρμάρωσε, απ’ τα πολλά φτυσίματα.
Ακούγονται γέλια.
- Θαρρώ κάθε εσωτερικό όργανο, θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται με νέο όρο, και δεν θα λειτουργούσε, αν δεν κέρδιζε την ονομασία: Μεγάλη, καρδιά. Διακριτικοί μου, πνεύμονες. Υπομονετικά, μάτια. Στήριγμα, σπονδυλική μου, στήλη. Εύκαιρα πόδια. Ευφυή χέρια. Συκώτι λάστιχο. Κόψε μου, λίγο κρέας. Φρόντισε να ‘ναι υγιές. Όχι, δεν θα φτιάξω καινούριον Φρανκεστάϊν. Φοβούνται οι άνθρωποι την πολύ καλοσύνη και το αγαθό φέρσιμο. Νοιάζονται μόνο, ποιος ή ποια, είναι διάσημοι. Αγνοώντας, πως κατά βάθος, οι δημοφιλείς σ’ ετούτο το μοναδικό μουσείο, κορόιδευαν τον λαό, που τους συντηρούσε.
Ξύνει το κεφάλι του, πάλι. Διαλύεται το πλήθος των περίεργων. Πάνε να θαυμάσουν εκείνους που δεν αντιμιλάνε.
Τώρα μιλά από μέσα του:
«πρόσεχε τις σκέψεις σου. Μη σε μολύνουν, είπε ένα αθέατο σημείο, κομμάτι κρέατος (διαλέξτε εσείς). Αλήθεια αποδέχεσαι κάθε παρουσία, όσους δεν επιθύμησαν να διαφημιστούν για τα καλά τους στοιχεία. Να δεις που σκάλωσαν κι αυτοί, κάπου. Αφού ποιος παραδέχεται, πως έχει λόγο, και το καλό, σ’ ετούτο τον κόσμο;»
Κοιτά τα γυαλισμένα μάτια των εκθεμάτων. Φιλοσοφεί, γιατί πρέπει κι αυτός, να περάσει την ώρα του. Παρατηρεί τα ρούχα που μοσχοβολούνε καθαριότητα. Ευτυχώς, δεν αποβάλλουν σωματικά υγρά, κι όλοι οι υπεύθυνοι, φροντίζουν να μη στάξει το υλικό που ξαφνικά, τους έκανε αθάνατους.
- Θαρρώ, πρέπει τώρα να πάω στα σοκάκια κάποιας τοπικής φαβέλας. Να βρίσκεται μόνο, εκτός κέντρου, να μην θίγονται οι διάσημοι..
Θα πάω να δεχτώ την φιλοξενία αληθινών παραδειγμάτων, ανθρώπων. Με κείνο το χαμόγελο που γίνεται θυσία. Βοηθώντας ο ένας τον άλλο, τώρα, σήμερα.
Όχι αύριο.
Όχι υποσχέσεις. Όχι εμπαιγμός. Όχι βιτρίνα.
Θα πάω εκεί που τη βγάζεις, 4 μέρες, με τσάι και παξιμάδι. Επτά, με πατάτες, βραστές. Δύο, με γιαούρτια. Εννιά, με τρία είδη, όσπρια, ξαναζεσταμμένα. Τρεις τέσσερις, μέρες, νηστικός, το μήνα, και το υπόλοιπο διάστημα, με κανένα ζυμαρικό. Για θέρμανση, ούτε κουβέντα. Ηλεκτρικό, μόνο να δουλεύει το άδειο ψυγείο –τουλάχιστον να ‘χεις νερό, να δροσίζεται από κάπου. Κοιμάσαι με τις κότες, γιατί πρέπει να κάνεις οικονομία.
«Εκεί, βιβλία, είναι ο κάθε άνθρωπος, η χλομάδα στο πρόσωπο, τ’ αυλακωμένα μάτια, η αγνότητα τους. Ιστορίες ανθρωπιάς, καθαρότητας νου».
Αυτοί τιμούν καθημερινά, ο ένας τον άλλο, ούτε η αγάπη δεν χαρακτηρίζεται βραβείο. Φυσική αποπνέουσα επικοινωνία, χωρίς στολίδια ή οτιδήποτε περιττό. Τώρα. εδώ. Όσο κρατήσει.

Γεράσιμος Μηνάς 2007