Δεύτερη εβδομάδα του Δεκέμβρη

Όντας ανίκανοι, να αγαπήσουν,
οι γονείς,
-μεταξύ τους-

Βρίζουν τη νεολαία:

που δεν διαπραγματεύεται να χάνει χρόνο, να μην αγαπά, να ξοδεύεται, σε πείσματα. Είναι η νεολαία: αυτά τα παιδιά, που ‘χουν όλη τη ζωή, εμπρός τους, όχι στα πόδια τους. Γιατί αφήσανε λάσπες, οι παλαιότεροι: καταπίεσης.

Κοιτώντας το στιγμιότυπο μιας ταινίας, όπου κάποιος χόρευε, ρώτησα τον εαυτό μου, πότε χόρεψα, δημόσια: πριν 14 χρόνια, ένα ανολοκλήρωτο ζεϊμπέκικο –λόγω μεθυσιού, μετά από ερωτική απογοήτευση (ροχάλα, απόρριψης). Βέβαια από τότε, ποτέ δεν ερωτεύτηκα τόσο τρανταχτά. Μίριαμ, το όνομα της. Αμέσως μετά την αναπόληση, πραγματοποίησα, νέα ερώτηση, μέσα μου: υπήρξα 22 ? Δεν μπορούσα να το πιστέψω, πως υπήρξα τόσο νέος. Πόσα χρόνια έχασα, γιατί δεν διδάχτηκα από τους γονείς μου: την κοινωνικότητα. Την αγάπη. Ούτε καν υποκριτικά, πρακτικά. Κάπως έτσι φέρεται η πολιτεία, στους νέους. Εξαπολύει τα μέσα καταστολής: να χτυπούν, ανήλικα –και ποιος ξέρει τι άλλο..- η ανωμαλία αυτού που κρατά-διαθέτει όπλο με σφαίρες, τον αναπαριστά αυτόματα, …άντρα (αυτό που λένε, όποιος χάνει –από επιδόσεις… επέκταση του κενού, βαπτίζει το κουμπούρι). Φυσικά η παρενόχληση απ’ τους ανώμαλους, δεν σταματά: η μνήμη τους στα χαρτιά (ο αδικημένος με τον νου: τύποι υλικών και αριθμοί….).
Δυστυχώς υπάρχουν άτομα, που παραπλανούν την κοινή γνώμη, αναφέροντας πως, τους νέους, νοιάζει μόνο, το κινητό, το χρήμα, να είναι δημοφιλείς, κοινώς poplar. Τίποτα περισσότερο. Εξάλλου τα εκτελεστικά όργανα, ανέλαβαν να διαφημίσουν πως όλοι οι πολίτες, από μωρά έως ετοιμοθάνατοι, είναι κινούμενες μάζες, κρεάτων. Όντας άθεοι –επαναλαμβάνω- οι πολιτικοί: ώστε να εννοήσουν, πως μες το …κρέας, κατοικεί ψυχή: το πνεύμα που αποθηκεύει ότι μαθαίνει, με κάθε αίσθηση.
Ανησυχώ για την τύχη των νέων, σε τι ακριβή κοινωνία θα βγουν: σε όλα, αφού και η ελευθερία, ακριβή είναι: χαρίζεται στις φίρμες, μόνο, κάθε είδους. Στο ατιμώρητο του Βουλευτικού ασύλου, στο κεφάλαιο, στον υπόκοσμο που καθαρίζουν κόσμο.
Όντας λοιπόν, ανίκανοι οι γονείς, ν’ αφήσουν τα παιδιά τους, να ‘χουν, δική τους προσωπικότητα, όχι να δρουν ως Χίτλερ, πάνω στα κεφάλια της νεολαίας: αυτοί οι γονείς, κάνουν απλά, το χατίρι των εξουσιαστών: άγχος πρώιμο για τα πάντα, στα παιδιά. Έλα μου όμως που οι νέοι δεν ξεχνάνε, και καλά κάνουν: άλλο αν οι ρουφιάνοι, φωτογραφίζουν τα ανήλικα που διαδηλώνουν.
Γιατί είσαι κρέας. Το κρέας έχει κολλημένη πάντα, μια τιμή. Η τιμωρία επί γης, δεν αγγίζει τους άθεους: αυτούς με τα σειρήτια, τα όπλα, οι προδότες.

Κόντρα στους θερμοκέφαλους:
Όπως άκουσα πάλι, τον πρόλογο ενός Ελληνικού, ποιοτικού, τραγουδιού: σε ποια να δώσω τη καρδιά μου, πόσο πιάνει κι η ψυχή μου. Βαθύτατα φιλοσοφημένο.

Μπόνους άποψη: φαντάζομαι πως θα έχουν παρενοχλήσει επίσης, τους συντελεστές της σατιρικής εκπομπής: Ελληνοφρένεια, στον Σκάϊ. Ποιοι; Τα κατακάθια του υπουργείου: δολοφόνων.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Παγκοσμιοποίηση