Ζητείται παρέα

Δεν πρέπει να σκέφτεται πολύ. Φυσικά να δουλεύει. Φυσικά να μπορεί να σε κερνάει. Καλύτερα, μόνο να κερνάει. Αυτοκίνητο εννοείται, κατανοητή η ύπαρξη του. Να διαθέτει το άτομο, ζωντάνια. Να μη δίνει σημασία στον άστεγο στο δρόμο ή τους γείτονες –θού κύριε!!- σε ώρα μη κοινής ησυχίας, να μη βάλεις ένα μάτς στη διαπασών; Πρέπει να σκέφτεται εφήμερα, πρέπει να ζει το παρόν. Αρπάζοντας τις ευκαιρίες σε σχήματα και περιφέρειες. Ημέρα χωρίς κοκό, χαμένη ημέρα. Προφυλακτικά, απαραίτητα. Αρρώστιες; Τι μου λες τώρα; Σ’ εμένα θα τύχει; Δεν πρέπει να ενοχλείται απ’ τον καπνό του τσιγάρου. Αν πίνει, ακόμη καλύτερα. Να μην ακούει ποιοτική μουσική. Δεκαετία 80’ ? Πας καλά ? Αυτή είναι νεκρή μουσική. Άρα δεν πρέπει να διακατέχεται από γραφικότητα. Του στυλ, επίσης: κάνε ησυχία το μεσημέρι. Μα που ζεις ?
Εδώ ονομάζουν μεσημέρι, τις 12 το πρωί, και απόγευμα, τις 16:00 το μεσημέρι. Εκείνο το 3 – 5, εγώ θα πω, πεντέμισι, πάει, εξαερώθηκε από τη μνήμη. Προφανώς. Όταν ο γείτονας είναι δημοσιογράφος: άρα μπορεί να κάνει ότι θέλει!! Π.χ. να κόβει ξύλα, στις 11 το βράδυ, και πιο μετά, για το τζάκι του. Πόσο δε αν είναι μπάτσος, έχοντας τα μέσα να κάνει θόρυβο. Κυρίως, να σκοτώνει αθώους, σε κρατητήρια, σε αστυνομικά τμήματα.
Το πρόσωπο, στο οποίο απευθύνεται η αγγελία, δεν πρέπει να γνωρίζει γραμματική. Να τονίζει όλες τις λέξεις, στην πρώτη ή δεύτερη συλλαβή. Ποτέ προς προς το τέλος, ορισμένες, που είναι και το σωστό. Άκουγε ειδήσεις. Όλοι μιλάνε σωστά!! Γενικά, δεν πρέπει ν’ ακούει ειδήσεις. Να ασχολείται με τα πολιτικά, ούτε να σχολιάζει τι κάνει το πολιτικό τομάρι, που πληρώνεται με 20 χιλιάδες, 30, 40, 60 χιλιάδες ευρώ, το μήνα. Στην τσέπη σου θα μπουν; Γιατί ανακατεύεσαι; Τι σ’ ενδιαφέρει, εσένα; Κοίτα το δικό σου το τομάρι, το καλό της παρέας. Τρέχοντας με 320 χιλιόμετρα, στην νέα λεωφόρο, πάνω στη γέφυρα, Ρίο-Αντίρριο. Ουρλιάζοντας με ..πληρότητα.. λόγω τούτης της εμπειρίας. Φυσικά, πρέπει να τρώει κρέας. Την αδρεναλίνη που παράγει το ζώο, όταν το σκοτώνουν.
Ο χρόνος να είναι διαιρεμένος, μεταξύ καφετέριας, γηπέδου, μπαρ, κλάμπ, ξενυχτάδικο, τσακωμοί με γονείς. Θεμιτή η αδιαφορία προς εκείνους, αν είναι δυνατόν να μπλέκονται στα πόδια της παρέας-ομάδα. Όπου θα κυκλοφορήσουν γυναίκες με μίνι και καυτά μπλουζάκια. Αν είναι δυνατόν να μη μπορεί να φέρει το αγόρι, τη κοπέλα του, στο δωμάτιο του, στο πατρικό σπίτι. Άκου κει να γκρινιάζει ο θρησκόληπτος γονιός. Φυσικά δεν πρέπει να αποσπάσει από τη θρησκεία. Έχοντας συνείδηση. Κάτι να ελέγχει τις πράξεις σου. Να μη παθιάζεσαι με ότι δεν είναι, εικονικό, με σχολιασμούς: καλά να πάθουν. Καλά του κάνανε. Κλπ.
Πρέπει να γελάει, το άτομο, που θα απαντήσει στην αγγελία. Να κοροϊδεύει τους παρθένους, τους ποιητές, τους φυτοφάγους, τους συγγραφείς, τους ζωγράφους, τους φιλέλληνες, τη γριά στο δρόμο. Το παππού με τα παλαιού, τύπου, ρούχα και το μπαστουνάκι. Αν είναι δυνατόν, έχοντας στρογγυλοκαθίσει στο λεωφορείο, να σε κοιτάει ο γέρος. Άκου κει, να του δίνεις τη θέση. Ας επιβιβαζόταν νωρίτερα!
Μετά έρχονται οι ψείρες. Η σύφιλη. Η ηπατίτιδα. Η αδιαφορία. Ο έρπις. Η απιστία. Οι κατεστραμμένες οικογένειες. Τα ναρκωτικά. Οι ψυχοσωματικοπαθολογικές αρρώστιες. Η απρόκλητη βία. Τα πάθη. Η συσσώρευση του κακού. Η ανέχεια. Η αχαριστία. Η τιμωρία. Η αναζήτηση του εύκολου πλουτισμού. Τα όνειρα, να παντρευτούν πλούσια άτομα, μεγαλύτερης ηλικίας, να λύσουν το πρόβλημα της ζωής.
Το μυαλό τους φυραίνει. Γίνονται δυστυχισμένοι. Ρουφιάνοι του προϊστάμενου. Κακοί γείτονες. Άθλιοι γονείς. Ντροπή για την οικογένεια και το συγγενολόι. Ζιγκολό. Του δρόμου. Με τάσεις αυτοκαταστροφικές. Αγγελίες πονηρές, σε εφημερίδες. Που κανείς δεν παύει. Ένα παράρτημα του ηλεκτρονικού εγκλήματος. Τα τζιμάνια εκεί μέσα.

--Τελευταία προσθήκη: 8500 αστυνομικοί, φύλακες σε συγκεκριμένα πρόσωπα, πολιτικά και μη. 4500 για 4,5 εκατομμύρια πολίτες, στην Αττική. ---Προσθέσατε τους ασφαλίτες με τα πολιτικά ? ----

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η βία παράγει βία

Είναι δυνατόν να δεις μια πολεμική ταινία, με κλειστή την ένταση του ήχου; Στερεοφωνικά ή γεμίζοντας το δωμάτιο “ριπές” από το Dolby Digital 5.1
Υπάρχουν άνθρωποι που επηρεάζονται από τέτοια φτιαχτά πράγματα, κι ύστερα βγαίνουν στο δρόμο, σε κάποιο σχολείο των ΗΠΑ, θερίζοντας κόσμο, με πραγματικές ριπές.
Έπειτα κλείνεις τον ήχο, εννοώντας πως από αυτό που παρακολουθείς, μένει μόνο ο αληθινός αντίκτυπος, του πολέμου: κάτι από εκείνη τη χαρακτηριστική σκηνή, στο έργο, η σωτηρία του στρατιώτη Ράϊαν, με τον Τόμ Χάνκς και άλλους. Εκείνη η σκηνή που παλεύουν ένας γερμανός με έναν αμερικανό, στρατιώτες κι οι δύο, ενόσω ο πρώτος, έχοντας ακινητοποιήσει τον δεύτερο, του μπήγει άσπλαχνα, σιγά σιγά, το μαχαίρι, στο θώρακα –πιθανόν στη καρδιά. Λέγοντας του, ήρεμα, να σωπάσει –σούτ, σούτ, του έλεγε. Το ανούσιο του πολέμου. Όλη η φρικαλεότητα του σε αυτή τη σκηνή. Οι άνθρωποι που αύριο δε θα δουν τον ήλιο. Δε θα χρειαστούν φαγητό. Δε θα γράψουν στους δικούς τους. Δε θα πουν ένα αστείο, να σπάσει ο τρόμος, του: πυροβολώ έναν άνθρωπο απέναντι μου, χωρίς σκέψη, λες και θα το έπρατταν, το ίδιο εύκολα, πίσω στη πατρίδα του ο καθένας, σε καιρό ειρήνης. Για σκεφτείτε το, λίγο.
Η μανία να εξουσιάζει, ένας, τον υπόλοιπο κόσμο. Στο μάτι του κακού: Ιράκ, Συρία, Ιράν, Αφγανιστάν, Σαουδάραβες!! Στους πολέμους, οι αμερικανοί, σκοτώνουν όντως, για πλάκα. Ένα αληθινό first person shooter “videogame”, όπου δε ξανασυναντάς ζωντανούς, τους αντιπάλους, την επόμενη φορά, που θα ξεκινήσεις από την αρχή, το μακελειό!!
Όλα εκείνα τα παιδιά, οι καθηγητές, στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, που αύριο δε θα αγκαλιάζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δε θα θέτουν σε λειτουργία τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Εμάς, μας ενδιαφέρει μόνο, αν ανάμεσα στα θύματα, ήταν Έλληνες φοιτητές. Απλά, ξέσπασε κάποιος καταπιεσμένος. Επειδή η προσφορά ήταν μεγαλύτερη από την ικανότητα, ζήτησης. Πλούσια παιδιά, στον ίδιο χώρο! με φτωχά. Ο Bush νίπτει τας χείρας του, σε παραλλαγή μιας άλλης ρατσιστικής αντιμετώπισης, εναντίον, μέρους πληθυσμού. Που καθυστέρησαν, μέρες, να πάνε να βοηθήσουν τους πλημμυροπαθείς στην Νέα Ορλεάνη. Επειδή ήταν μαύροι. Η φοβία, το μίσος, των αμερικανών, για τους ξένους, τους μεξικανούς, τους Ασιάτες, τους μαύρους. Η εσωτερική ταραχή, η μονιμοποίηση της οπλοκατοχής, με ορισμένους μπαμπάδες, εκεί, να δίνουν όπλο στα παιδιά τους, λέγοντας τους: πάμε για κυνήγι.
Αν πέσουν σε λογικό πατέρα, παρακάμπτοντας αυτό το στάδιο, ψυχικής τους κακοποίησης, στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου, θα παρατηρήσουν, άλλα αγόρια, να φέρουν όπλο, πάνω τους. Πιθανόν θα πειραματιστούν, με κάποιου, το σιδερικό.
Αν είναι «τυχεροί», να πάνε σε καλό σχολείο, ίσως η γειτονιά τους να μην είναι τόσο αθώα. Γειτονόπουλα θα τα προσκαλέσουν ως νέα μέλη, σε συμμορίες, όπου το κακό είναι μόνιμο. Μια μη αναστρέψιμη πορεία, αντίθετα από τη λογική της αλληλεγγύης και της ειρήνης. Αφού οι φέροντες όπλα, είναι ψυχικά άρρωστοι. Πολεμοχαρείς από τη φύση τους. Δεν αλλάζει τούτο. Η αρχική φουρνιά, αποστολής τους, σε τωρινούς ή μελλοντικούς πολέμους.
Όπου θεωρείται φυσιολογικό να ακούμε, στις ειδήσεις, για χρήση, τακτικών ατομικών, όπλων, από τους αιμοδιψείς Αμερικανούς, σε επίθεση κατά του Ιράν. Να φτάσει δηλαδή η ραδιενέργεια, έως εδώ, αυτούσια, όπως στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, όπου οι ..έξυπνες.. βόμβες, με απεμπλουτισμένο ουράνιο, μετέφεραν τη θανατηφόρα σκόνη, σχεδόν ως το μέσο της Πελοποννήσου. Μόνο που στο Ιράν, θα μιλάμε για ένα πολλαπλάσιο Τσερνόμπιλ, αν κάποιος ηλίθιος πατήσει τελικά το κουμπί…
Κάποιος παλαιότερα, με είχε κρίνει, γιατί γενικεύω, όταν αναφέρομαι κατά των Αμερικανών, αντί να εστιάσω στη σαθρή τους Κυβέρνηση, η οποία δίδει τις εντολές. Πρώτον, την εξουσία την ψηφίζουν, πολίτες. Δεύτερον, πρώην πολίτες, στέλνονται να αιματοκυλήσουν, χωρίς σκέψη, όντας ψυχοπαθείς, τον κόσμο. Κλέβοντας τ’ αμερικανάκια, το χρυσό του Ιράκ, καταστρέφοντας επίσης, τα αρχαία τους. Χτυπώντας την Κινεζική πρεσβεία, στα Βαλκάνια, στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα, η Κίνα, που δε σηκώνει και πολλά, θα το κάνει το μπάμ. Βέβαια, η Κίνα, τελευταία, τείνω να πιστεύω, πως είναι μαλθακή, όσο αφορά, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί να φυλακίζει χρήστες του Ίντερνετ, που κατάκριναν την πολιτική τους, αλλά δεν είναι όπως ο Πούτιν, που ενώ …επιτρέπει… διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης, μετά δίνει εντολή, να ξυλοφορτώσουν, παιδιά, γυναίκες, γέρους. Ότι βρεθεί εμπρός στους μαινόμενους αστυνομικούς.
Μόλις θυμήθηκα κάτι που άκουσα σήμερα σ’ ένα ..μικρό.. κανάλι: δε φτάνει που οι αστυνομικοί πληρώνονται με 650, 700, ευρώ, βαράνε κιόλας. Ποιους; Αγρότες, φοιτητές, συνταξιούχους, κλπ. Ο λεγόμενος φασισμός της δικής μας αστυνομίας. Εγώ τους λέω τεμπέληδες και ξεφτίλες. Άχρηστους κλπ (συμπληρώστε μόνοι σας, χεχε). Άχρηστοι χαρτογιακάδες. Υπηρέτες, του κεφαλαίου. Αμερικανικών συμφερόντων, εντός Ελλάδας.
Ξεφτίλες αμερικάνοι, όλοι σας, που δεν υπογράφετε το σύμφωνο του Κιότο, για το περιβάλλον. Όλοι σας, ξεφτίλες είσαστε. Που ανέχεστε να καταστρέφονται, σε σημερινές «σταυροφορίες» όμορφες πόλεις, ο πολιτισμός άλλων λαών. Με το πρόσχημα της απελευθέρωσης τους, από τύραννους, που οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, τοποθέτησαν, στις εκεί, εξουσίες. Η πολυκαταστρεμμένη Λιβύη. Η κατεστραμμένη γη. Η τρέλα, των στρατιωτικών, στην πρώην Σοβιετική ένωση, το 1967, να πραγματοποιήσουν πυρηνική δοκιμή, 50 μεγατόνων, διασχίζοντας το ωστικό κύμα, τρεις φορές, τη γη!!!
Πόσα παιδιά, εκείνο τον καιρό, πήραν στο σώμα τους, το θάνατο, λόγω «ειρηνικού» καρκίνου. Κανείς δε ρώτησε, πως. Κανείς δε νοιάζεται στ’ αλήθεια. Δεν αγωνίζονται να υψώσουν τη φωνή τους, οι άνθρωποι. Να πουν, ως εδώ! Δε θα κάνετε ότι θέλετε. Αντίθετα, πλύση εγκεφάλου, με άπειρα υλικά αγαθά. Απεργίες. Φυλετικοί ρατσισμοί. Αγενείς εργοδότες. Να βλέπεις στην τηλεόραση, να κάθονται μαζί, οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, των Βαλκανικών χωρών, με τη σημαία των Σκοπίων, με τον ήλιο, από τον αρχαίο πολιτισμό μας. Όλα φάτσα στο φακό. Κανένα σχόλιο, από κανένα, γι’ αυτή την εικόνα. Ούτε από το ΛΑ.Ο.Σ που δεν πείθει κανένα. Ούτε από όλους αυτούς που πουλάνε βιβλία, ως απίστευτοι μαχητές, υπέρ Ελλήνων και ιδανικών. Το κερασάκι στη τούρτα, ο αρχιστράτηγος της Τουρκίας, να μας πετάει στα μούτρα, πως εμείς θα φτάσουμε, ως …την Αθήνα, με τα τούρκικα μαχητικά μας. Τελευταία ακούω πολλά αεροπλάνα, πάνω από την Αττική. Λες;
Έπειτα, ο ήδη ανακατεμένος, μέσα του, από τους προδότες της χώρας, κι από χ ψ άλλες αιτίες, πηγαίνει να υπηρετήσει, τη μαμά, Πατρίδα.
Του δίνουν ένα όπλο. Μαθαίνει να το χρησιμοποιεί. Μαθαίνει μόνος του, κι άλλα, κρυφά, εκτός βάρδιας ή υπηρεσίας. Αν δε, βγάλει λαθραία, κάποια, μετά την απόλυση του, αρχίζει το κυνήγι. Επειδή κάποιος σ’ αυτή τη Κοινωνία, πρέπει να πληρώσει, την κακή του διαπαιδαγώγηση, οικογενειακά, Κοινωνικά, αφού αδικήθηκε. Όλες οι διαστροφές που πουλά η τηλεόραση, που αρκετοί εκεί έξω, θεωρούν φυσιολογικό. Π.χ. η ΕΤ-1, πριν τις 11 το βράδυ, να δείχνει ταινία, με ηθοποιούς δικούς μας και ξένους, να μιλάνε Γαλλικά ή Ελληνικά, όπου ενδιάμεσα, πετιούνται γυμνόστηθες. Μετά επανέρχεται το jetaime, με όλη τη προηγούμενη δυσοσμία, πολλαπλάσια όμως, από εκείνη την 11 Απρίλη 2007. άλλαξα κανάλι, μη ξεράσω (στα μούτρα τους, ολωνών εκεί, στο πλατό). Εικόνες που προϊδεάζουν προς απιστίες.
Όλοι οι καλοζωισμένοι στην ίδια πόλη, μαζί με τους αδικημένους. Και τους ήρεμους αδικημένους, οι οποίοι, αν τολμήσουν να αναφέρουν τις ταξικές διαφορές, περιθωριοποιούνται. Ποιος χρειάζεται, περισσότερους γκρινιάρηδες. Π.χ. οπισθοδρομικούς, δημοσιογράφους. Οι οποίοι θα τρέξουν να μας ανημερώσουν, για τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, Κρατικού χρέους. Ακούνε τα σκάνδαλα, μα λένε, έλα τώρα, τι αξία έχει ένα ..δωράκι.. 5, 10, 15, εκατομμύρια, ευρώ. Σ’ αυτούς θα πάω να ζητήσω δουλειά για το παιδί μου. Άδικο! Να τους κατηγοράω, εγώ, ο απλός πολίτης, χωρίς στοιχεία. Ακόμη κι όταν εκείνα, βγαίνουν στη δημοσιότητα. Αλήθεια ναι, αρκετοί ψηφίζουν συναισθηματικά.
Κάποιου όμως, του τη βιδώνει, βάζοντας φωτιά σε γραφείο Βουλευτή. Του λέει: μη στείλεις στρατεύματα μας σε ξένους πολέμους, θα φέρουμε σ’ εσένα, τον πόλεμο. Άλλος πιο τρελός, αν δε σκοτώνει, εκφοβίζει, σύμφωνα με την εκπαίδευση που έλαβε –δηλαδή, έτσι νομίζει.
Άλλοι γίνονται κυνηγοί, όντας ψυχοπαθείς, βγάζοντας το άχτι τους στα πετούμενα του ουρανού, τα χαριτωμένα ζωάκια του δάσους. Ψαρεύοντας, π.χ. με δυναμίτες.
Κάποιοι άλλοι, όμως, παιδεύονται. Σκέφτονται. Υψώνουν τις φιλοσοφικές τους, ειρηνικές, απόψεις.
Εγώ το πράττω ως άσκηση, να μη καταστραφούν πρόωρα, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Σε αυτό έχω ταχθεί. Σε όποιον δεν αρέσει να πάει να ……. (ξέρουν αυτοί, σε ποιους αναφέρομαι. Εκείνοι που έκαναν το λάθος, να με κάνουν να διακόψω την αρχή τούτων των άρθρων, σε άλλου, εφημερίδα, με 20000 συνδρομητές. Αφού το ένα άρθρο, το μήνα, δικό μου, αυξήθηκε σε σχεδόν 15 κάθε μήνα, στο ίντερνετ. Που δεν μπορείτε να ελέγξετε, παγκοσμίως, ποιοι τα διαβάζουν).
Τι προκαλεί η βία; Παρόμοιες πρακτικές;
Μερικές φορές, πέφτουν σε τοίχο (ο δικός μου είναι πολύ τραχύς. Πεισμωμένος).
Άλλοι δεν έχουν την απαιτούμενη υπομονή. Είναι εκείνοι που χάνουν την υπομονή τους, όπως εκείνος ο Ασιάτης, στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, που εξόντωσε στ’ αλήθεια, όσους του πήγαιναν κόντρα.
Σοβαρά, μίλαγε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η παρέα της που προτιμώ

Πιστεύω πως μπορώ να σε κάνω να γελάσεις.
Η παρέα φέρνει αλληλεπίδραση. Να πιστεύουν σ’ εσένα. Τα μάτια ένας κόσμος ολόκληρος. Τα φιλιστρίνια προς τα έξω, η ζωή ένας διάλογος. Η προσαρμογή στο κάθε τώρα. Η αγάπη για τους ανθρώπους, τη φιλοσοφία. Το παλμό της ίδιας της ζωής. Ως δικαίωμα του καθενός, παγκοσμίως. Δικαιολογημένα, θυμώνω, όταν αδικείται η ίδια η δημοκρατική έκφραση, η επιλογή να ‘χεις τα απαραίτητα προς το ζειν.
Η υγιής εμμονή, για τα πνευματικά αγαθά, που πρέπει όμως, να φεύγουν στον κόσμο. Το θέατρο, το κάνει αυτό. Οι αλήθειες που δε τολμάμε να ξεστομίσουμε οι ίδιοι. Η πατερίτσα όταν λείπει η παρέα.
Το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Εσύ είσαι γυναίκα.
Όποιος είναι ικανός να το δει, τούτο. Να σεβαστεί το χρόνο τον ίδιο. Δίχως να τον αποσπά το στρεβλό. Όχι, δεν πρόκειται, φίλη μου, να χάσεις τη θηλυκότητα σου. Τόσο απλή, ωραία, επειδή το βλέμμα σου είναι απλό. Ανθρώπινη. Τούτο το χάρισμα, να δίδεται, να μοιράζεται.
Αλήθεια πιστεύεις πως πρέπει να νοιώθεις αδύναμη; Μυϊκά πες. Ξεχνώντας πως αποτελείς έλλειμμα σε κάποιον. Σ’ εμένα. Η τόλμη να το φέρεις στην πλατεία της παρέας σου. Τι υφίσταται, εκεί;
Λουλούδια; Τρυφερά, όπως τα λόγια-αισθήματα, που θεωρείς αυτονόητα. Μερικά περιστέρια: το θάρρος να κινηθείς κοντά στο εσωτερικό θέλω, μιας κοινής ζωής. Ελεύθερη εσύ, να επιλέγεις, πότε θα αισθάνεσαι χαρούμενη, πότε θα φεύγεις, θα πετάς σε λύπη. Ένα, δυο, περισσότερα παγκάκια, όσοι θέλεις να ‘ρθούν, συγχωρεμένοι. Νέοι φίλοι. Προοπτική διαλόγου. Κάτω από στύλο; Από δέντρο; Αντιστέκεσαι σ’ όσους σε πολεμούν; Μη δίνεις σημασία. Ο πλανήτης, απαιτεί, σημασία.
Ξεθυμαίνεις.
Αγάπη χωρίς εμπιστοσύνη, δεν υφίσταται.
Αν είναι τούτο, το ποθητό απ’ τις γυναίκες. Ανθρώπινο το αποκαλώ. Να είσαι παρέα, όχι από οίκτο, από θέλω, μόνο. Φυσική ομορφιά, χάρη στην πνευματική ομορφιά.
Να είσαι άνθρωπος, δεν είναι απαγορευμένο.
Η χαρά πρέπει να δίδεται. Ο προορισμός του καθένα. Το μοίρασμα. Το αγαθό της εμπιστοσύνης. Το συγνώμη στις χαμένες ευκαιρίες. Δε με πιστεύεις; Κι όμως, τα λάθη είναι εδώ, απροσάρμοστα, αντιφατικά, αυθάδικα. Έπειτα η παρέα σου, αν θες, επηρεάζει, γιατί δε παρατηρείς πίσω απ’ το πέπλο ομορφιάς. Σα να ‘μαι δυο τρία διηγήματα. Ένα ανθολόγιο, ουσίας, λόγος συμπυκνωμένος από εκατοντάδες έννοιες, που συναντάς στη φύση. Θεωρείς φυσιολογικό τους δικαίωμα, στην ύπαρξη.
Να σκέφτεσαι τη ζωή, ως χαρακτήρες σε θεατρικό έργο.
Θα εμφανιστείς, εσύ, καλή μου, στη σκηνή. Δίχως να επιθυμείς να ξεχωρίζεις. Λες και τα φύλλα στα δέντρα παράγουν οξυγόνο, σύμφωνα με συγκεκριμένο σχήμα. Μιλώ για την ομορφιά. Την επιθυμία να μιλήσεις. Να πιαστείς απ’ το ποιοτικό, λες κι είναι ιπτάμενο χαλί, ταξιδεύοντας στα γεννήματα του νου. Τα υγιή, εννοώ. Τ’ ανεπηρέαστα. Να σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Να περιμένεις, κάθε πρωί, την καλημέρα. Αναμένεις με μια αφελή, σιγουριά, ότι βρίσκεσαι εκεί, για σένα, πρώτα. Το χρόνο που γεννάς για μένα. Το ευχαριστώ στο δικαίωμα τούτο, χωρίς υπερβολή ή υποχρέωση στην αναφορά, πως καθετί οφείλει να ‘ναι ελεύθερο. Αλληλέγγυο. Ικανό να συγχωρεθεί. Γιατί δεν είπε, ναι, όταν έπρεπε. Στην ευκαιρία. Στο ν’ αγαπηθεί.
Περνώ το χέρι απ’ τη μέση σου. Κοκκινίζεις.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Συγκατοίκηση ζευγαριού

Όσοι αποφασίσατε, να μείνετε μαζί με το ταίρι σας, για ένα διάστημα, ωσότου παντρευτείτε, λόγω κοινών σπουδών ή για άλλους λόγους, επαγγελματικούς ίσως –ας πούμε, υπάλληλοι στο ίδιο ξενοδοχείο, κάτι περισσότερο από φίλοι- αρχικά αναρωτιέμαι: όταν μεταφέρατε τα πράγματα σας, αν γράψατε σε ένα χαρτί, τι ανήκει στον καθένα.
Δικά μου, δικά σου, μουσικά cd. Κουβέρτες. Σεντόνια. Πιατικά. Βιβλία. Κάδρα. Κουρτίνες. Ηλεκτρικές συσκευές. Χαλιά. Ή ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε, μόνοι σας. Αν όλη αυτή η καταγραφή, αν δέχεστε να ζήσετε μαζί, απορώ, αν μπορεί να επηρεάσει τη μελλοντική σας ποιότητα, ζωής.
Αν δημιουργούμε, δηλαδή, μια σχέση, ζώντας σε κοινό χώρο. Με σκοπό άραγε, να χωρίσουμε αργότερα, γιατί είμαστε νέοι; Ο κοινός χώρος, απλά έλυσε τα οικονομικά προβλήματα, μοιράζοντας το ενοίκιο;
Ήρθατε στα ίδια τετραγωνικά, με την επίγνωση της εμπιστοσύνης, ως προς την ευθύνη να μη θεωρείς, δικό μου, δικό σου, ένα υλικό πράγμα. Ή πρέπει η εμπιστοσύνη να είναι, αρχικά, πνευματική. Έχοντας πίστη ο ένας στον άλλο. Σεβασμό. Ζώντας αξιοπρεπώς. Μαθαίνοντας να μοιράζεσαι τα κοινά αγαθά. Όχι απλή, κοινή, συμβίωση, μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου. Το πιο ωραίο θα ήταν να ξεκινήσει η συγκατοίκηση, σε θεμέλια φιλικών δεσμών. Έχοντας παράγει, συζητήσεις. Στηρίζοντας ο καθένας, το άλλο πρόσωπο, έστω και μ’ ένα φιλικό άγγιγμα, στον ώμο. Στιγμές ησυχίας, δίχως μιλιά. Απολαμβάνοντας ένα τοπίο, ή από σύμπνοια για όποια εσωτερική ταραχή, ή απλά ανάγκη να ακούς, μόνο, τους ήχους της φύσης. (Όταν τους αφήνουμε να επιβιώνουν. Δεν τρομάζουμε τα περιστέρια, περπατώντας ας πούμε, γρήγορα).
Στη συγκατοίκηση, αυτά τα όποια τετραγωνικά, δεν παύουν να είναι το άσυλο, καθενός πιστεύω. Ανάγκη για ατομικό χρόνο. Ησυχία. Χαλάρωση. Περισυλλογή. Απασχόληση με ένα προσωπικό ενδιαφέρον: μουσική, γράψιμο, παρακολούθηση ταινίας. Μαγειρική. Χρόνο πιθανόν, να έχεις τις δικές σου παρέες. Μια έκφανση του όρου, ιδιοκτησία. Όταν δε διαστρεβλώνεται: Γιατί μπέρδεψες τα βιβλία; Τα cd. Μετακίνησες ένα έπιπλο, κλπ. Αφορμές για καβγαδάκια. Ίσως επί του πονηρού, όταν θέλεις να ξεμπερδεύεις με το άλλο πρόσωπο.
Π.χ. να σας επισκέφτεται ένας γονιός, δικός της, δικός σου, αρχίζοντας την κριτική: δεν καθαρίζετε. Ποιος πλένει τα πιάτα. Ποιος βάζει πλυντήριο. Γιατί του σιδερώνεις τα ρούχα. Ποιος ψωνίζει. Σφουγγαρίζει. Μη έχεις δυνατά, τη μουσική, στο άλλο δωμάτιο. Ανοίξτε κανένα παράθυρο να μπει αέρας. Δεν έρχεσαι να μας βλέπεις, τακτικά. Όλα ετούτα τα εφιαλτικά :) μοιάζουν με προοίμιο, συζυγικής ζωής, με σχόλια ήδη! παρουσίας, πεθερικών.
Δεν είμαι της γνώμης, το παιδί στη μια πόλη, οι γονείς σε άλλη. Όλοι θέλουμε να βλέπουμε τους γονείς μας, κάθε τόσο. Πες από φιλότιμο. Από βαθύ εσωτερικό, θέλω.
Δεν ξέρω τι θα έκανα, αν μια γυναίκα-σχέση μου (20 κάτι, αναλόγως την ωριμότητα, έως 33ετών), μου ζητούσε να ζήσουμε, στο ίδιο σπίτι. Αρκεί να μη με έστελνε :) να ψωνίζω τα προσωπικά γυναικεία, είδη, καθαρισμού. Κατά τ’ άλλα, όλες τις δουλειές στο σπίτι, τις κάνω ήδη, μόνος. Κανείς δεν είναι τέλειος, πόσο δε, σε μια σχέση.
Πολλά νέα χαρακτηριστικά προκύπτουν, στη κοινή συμβίωση. Ιδίως αν δεν έχεις πείρα επί του θέματος: των βασικών αρχών, σε κάθε φύλο. Πρέπει να αγαπάς, και, τον όρο: αντίθετο φύλο, για να μάθεις να ανέχεσαι. Την ανάγκη του άλλου προσώπου, για προσωπικό χρόνο. Να παθιάζεται με κάποιο χόμπυ, π.χ. το γράψιμο.
Θα έλεγα :) πως θα παθιαστώ μαζί της, 65% χρόνος, για κείνη, πες, αν και λέω, λίγο, 35% για το γράψιμο (πρώτος υπολογισμός). Με εκείνη την έγνοια για κάτι μη εφήμερο.
Επιστρέφοντας στον κοινό χώρο, προσπαθείς να μην είσαι οξύθυμος. Δε μεταφέρεις τα επαγγελματικά σου μειονεκτήματα, σπίτι. Τα συζητάς, αλλά δε μολύνουν τη κοινή συμβίωση. Των συναισθημάτων. Χρόνος να είμαστε μαζί. Μια εκδρομή. Μια βόλτα. Προτεραιότητες στη ζωή. Μια μη αχάριστη συγκατοίκηση.
Οι περισσότερες γυναίκες, θυμώνετε εύκολα. Να το προσέξετε, μη μείνετε στο ράφι. Για καλό σας, το λέω.
Αν θα έβαζα χαρτάκια, στα δικά μου πράγματα;
Βιβλία δεν έχω. Από μουσική, δεν έχω μουσικά cd. Από δανεικά, κατευθείαν επιλογή, και mp3. Μια εγκυκλοπαίδεια από τότε που η Γιουγκοσλαβία ήταν ενωμένη. Το παρόν υπολογιστικό σύστημα. Ένα παλιό στερεοφωνικό που θα το κρατούσε, αν ήθελε. Έτσι κι αλλιώς, τα ηχεία του είναι θορυβώδη, με ενοχλητικά μπάσα. Είμαι της άποψης, να αγαπήσω, για να κάνω έρωτα. Συγνώμη αν σας χαλάω, τα σόδομα και γόμορα, ορισμένων. (Δυστυχώς, αρκετοί).
Η καλή συγκατοίκηση, για μελλοντική, μόνιμη, πορεία, ζωής, στηρίζεται στο κύρος του άντρα και τη σεμνότητα της γυναίκας, με την ευθύνη της, ως δημιουργικό ον, αφού παράγει ζωή. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες σέβονται τη ζωή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τα παιχνίδια μας

Τις προάλλες, περιμένοντας το λεωφορείο, παρατήρησα σ’ ένα πάρκο, έφτασε ως εμένα, η αύρα της ξεγνοιασιάς των μικρών παιδιών, τα οποία δεν προτίμησαν την καθιστική ζωή. Παρά βγήκαν να παίξουν λίγη ώρα. Τ’ αγόρια, ποδόσφαιρο, τρία κορίτσια, σκοινάκι.
Ειδικά η τελευταία εικόνα, πίστευα πως είχε εκλείψει. Να παίρνει, να δίνει χαρά, το παιδί, από την παρέα ενός συνομηλίκου του, και μόνο. Όχι καταφεύγοντας στην εύκολη λύση της τεχνολογίας: computer, παιχνιδομηχανές. Μια ας πούμε, μοναχική, παιδική, ηλικία. Κάτι που πλέον προάγει η ίδια η πόλη, με την έλλειψη ανοιχτών χώρων. Προκαλώντας στους γονείς, φόβο, για τα τέκνα τους. Δεν τα αφήνουν ούτε ποδήλατο, πάνω στο πεζοδρόμιο, γύρω στο στενό, να κάνουν.
Όχι τόσο βέβαια, μη κάνει ένα λάθος, πέσει, χτυπήσει, όσο λόγω φόβου, τι άνθρωποι –έτσι που έγινε η Κοινωνία- θα το πλησιάσουν. Σοβαρά ή στο αστείο –που είναι και το πιο επικίνδυνο. Είτε απαγάγοντας το, δίνοντας του να δοκιμάσει, αρχικά, ουσίες. Άρα η ευθύνη ως προς την προστασία των μικρότερων μελών, στην οικογένεια, φυσικά, πέφτει στους γονείς, οι οποίοι, πιθανόν, θα ψάξουν άλλες μορφές κοινωνικοποίησης, του παιδιού. Γράφοντας το σε μαθήματα ξένων γλωσσών, μπαλέτου, μουσικής, κολύμβησης. (Ελπίζω όχι για δική τους προβολή: Κοίτα, έγινα γονιός. Είμαι επιτυχημένος).
Γνήσιο το ενδιαφέρον, του πατέρα ή της μάνας, για την εξωσχολική απασχόληση, των προστατευόμενων, νεαρών, ζωών. Αρκεί να μη φτάνουμε σε υπερβολές, μη αφήνοντας το παιδί να είναι, παιδί, ως προς τη φύση του, ξέγνοιαστο και αθώο. Μη τοποθετώντας το, στο άγχος της διάκρισης, μέσω πιθανόν, της άθλησης, μέσω της γνώσης, κλπ.
Θεμιτή η γνώση. Το παιδί όμως οφείλει να ενεργεί, βάση της ηλικίας του. Δίχως πίεση. Χωρίς να το πιέζουν, τον ατομικό του ελεύθερο, χρόνο, να τον χρησιμοποιεί, πάση θυσία. Μακριά βέβαια, από την τηλεόραση της βίας στα καρτούν. Αφήστε τα να σας πουν τα ίδια, τι θέλουν. Δικαιούνται να έχουν ελεύθερο χρόνο. Μη τα ζηλεύετε γι’ αυτό. Θυμηθείτε τα δικά σας νειάτα. Κάθε ηλικία οφείλει να είναι διαφορετική.
Όταν ήμουν παιδί, παρόλο που ζούσα σε αντικοινωνική οικογένεια, είχα τουλάχιστον την αδελφή μου, να παίζουμε. Εμείς τότε, έως ευτυχώς που τελειώναμε το λύκειο, δεν ξέραμε από ιδιωτική τηλεόραση, ούτε δίναμε σημασία, στο πρόγραμμα της Κρατικής. Επομένως ήμασταν αγνοί και αθώοι χαρακτήρες, κυρίως γιατί είχαμε γονείς, που με χ ψ τρόπους, νοιάζονταν. Παράγοντας δύο ήρεμους χαρακτήρες, στην Κοινωνία. (Άλλο αν εγώ έτρωγα ξύλο απ’ τον πατέρα μου. Όχι γιατί ήμουν ζωηρός. Ούτε θυμάμαι γιατί, κι ούτε έχει σημασία). Η μάνα μας, δεν καλλιεργούσε μέσα μας, στο να κάνουμε παρέα με τα γειτονόπουλα. Μη λερωθούμε, περισσότερο, παρά μη χτυπήσουμε –μικρός παρατηρούσα, κάποια άχτιστα οικόπεδα, γύρω μας, ακόμη. Έβλεπα ορισμένα αγόρια, συνομήλικους μου να παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά όπως προείπα, δεν πήγαινα να παίξω, μη θέλοντας το κι ο ίδιος, σύμφωνα με την πλύση εγκεφάλου που έλαβα απ’ το σπίτι.
Παρόλο που μετακομίσαμε μερικές φορές, λόγω μετάθεσης του πατέρα μας, παρέμενε το ίδιο σύστημα, απομόνωσης. Και με παιδιά συγγενών, αλήθεια τραγικό, κατά τη γνώμη μου.
Η αδελφή μου έπαιζε με τις μπάρμπι της, ή φτιάχνοντας λευκώματα, απλά όμως, με φωτογραφίες, από περιοδικά. Τα έχει κρατήσει έως τώρα, αυτά τα τετράδια. Μαζί παίζαμε μονόπολυ, απλά παιχνίδια με χαρτιά, κοντσίνα, ξερή, μικρότερο μεγαλύτερο :) Ή επιδιδόμαστε στον φανταστικό κόσμο των playmobil, έχοντας καθένας, τα δικά του. Πάνω στο κόντρα πλακέ, που ήταν κολλημένη, μόνιμα, η τσόχα του Σουμπούτεο, το ποδοσφαιράκι, τι θυμήθηκα τώρα :) έβγαζα προσωρινά το φράχτη, τοποθετούσα χαρτόνια, σχεδιάζοντας στάδια, με τετραγωνάκια. Όπου ρίχνοντας τα ζάρια, θα αγωνίζονταν τα μικρά, παιδιά, playmobil. 100 μέτρα, 400, μαραθώνιο. Είχαμε βγάλει και ονόματα, στα μικρά playmobil. Νομίζω κολλούσαμε με μικρά χαρτάκια, στην πλάτη τους, το όνομα του καθενός. (Πολύ αργότερα, ως ενήλικας, αποχωρίστηκα τα δικά μου, χαρίζοντας τα σε έναν παιδικό σταθμό. Δεν μου στοίχισε. Όχι).
Επιτραπέζια, ήταν η αγαπημένη μας ασχολία. Μια χρονιά θυμάμαι, μικρά, στο δημοτικό, τσακωνόμαστε για πόση ώρα θα κάνει, καθένας, ποδήλατο. Άλλα παιχνίδια, δικά μου, ήταν οι σαΐτες που έφτιαχνα. Ή έκοβα χαρτόνια, σχεδίαζα, ζελοτέηπ πολλά. Δημιουργίες για τα playmobil: σπίτια, πιστές απομιμήσεις, αυτοκινήτων. Επηρεασμός από τα αγωνιστικά χαρτονένια αυτοκίνητα, που έδινε ένα αγορίστικο περιοδικό, σε κάθε τεύχος του, για ένα διάστημα. Παίζαμε και με εκείνα τα ωραία στρουμφάκια, στις διαστάσεις των μικρών playmobil. Ένα ωραίο περιστατικό: στο χωριό μας, στην Κέρκυρα, στο ξύλινο πατάρι, η αδελφή μου –11 μήνες μεγαλύτερη- μικροί που ήμασταν, να έχει τοποθετήσει σε διάφορα σημεία, χαρακτήρες από τα στρουμφάκια, μ’ εμένα, κάθε φορά που ανακάλυπτα, ένα, να πετώ απ’ τη χαρά μου. Εκείνη χαμογελούσε.
Σ’ εκείνο το πατάρι, είχαμε αραδιάσει τα ντομινό μας, χτίζοντας διαδρομές. Που θα στρίβουν τα τουβλάκια, πέφτοντας το ένα πάνω στ’ άλλο. Σούπερ ντομινό, σούπερ ντομινό :) φωνάζαμε. Νομίζω πως εκείνο πάνω, ένας χώρος αποκλειστικά, δικός μας, παίζαμε και με LEGO.
Στο άλλο μας χωριό, της μητέρας μου, στο βουνό, παίζαμε στην μεγάλη αυλή του κτήματος της γιαγιούλας μας. (Λυπάμαι, γιαγιούλα μου, για την Κοινωνία τους). Βρίσκαμε μπάλες στον όροφο, στο παλιό σπίτι, μέσα σε χαρτόκουτα. Τρέχαμε γύρω απ’ το σπίτι. Ανεβαίναμε στους συγγενείς της μητέρας μου, που αγαπάμε περισσότερο από του πατέρα μου. Καθόμασταν. Ακούγαμε τις συζητήσεις των μεγάλων. Οι μυρουδιές από τη φύση και τα ζώα, ανεβαίνανε στα ρουθούνια. Περπατούσαμε ως έναν θείο μας, ψηλότερα. Μια φορά είχαμε ρίξει, καθένας, μια βολή μ’ ένα αεροβόλο. Φυσικά δεν πετύχαμε το στόχο: ένα κονσερβοκούτι. (Σχόλια για ότι συνέβη σε πανεπιστήμιο στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, με τους 33 δολοφονηθέντες σπουδαστές, από έναν τρελό, προφανώς, σε άλλο άρθρο).
Η καλύτερη μας, ο ίδιος κι η αδελφή μου, μικρά, του δημοτικού, ήταν, στο ίδιο χωριό, η παιδική χαρά, πίσω από την εκκλησία. Τα πανηγύρια στο χωριό, οι πάγκοι με τα παιχνίδια. Οι καραμέλες, τα γλειφιτζούρια, οι λιχουδιές που ανακαλύπταμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί, με ξύλινο δάπεδο, που έτριζε χαρακτηριστικά. Τι ωραία που ξεκουραζόμαστε στο ημιυπόγειο. Με τα μεγάλα πεζούλια, στα παράθυρα, όπου απλώναμε τα παιχνίδια μας. Ωραίες εποχές. Τι νοσταλγία.
Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες, εκεί, ήταν όταν με έστελναν να πάρω ψωμί,, στο κάτω επίπεδο ύψωμα. Σταματούσα σ’ ένα μαγαζί, χαζεύοντας τα παιδικά περιοδικά. Εγώ αγόραζα το Μπλέϊκ και το αγόρι. Η αδελφή μου τη Μανίνα και την Κατερίνα. Πόσα Μίκυ Μάους, λιμπιζόμαστε, τότε. Τα οικονομικά μας ήταν στενεμένα, γι’ αυτό.
Εμείς δεν ξέραμε τότε, από τεχνολογία. Κομπιούτερ αγόρασα με τον ιδρώτα του προσώπου μου, 17 χρονών παιδί, τελειώνοντας το λύκειο, δουλεύοντας για λίγους μήνες σ’ ένα σούπερ μάρκετ. Το 1989, όταν ο μισθός ήταν 50 χιλιάδες δραχμές.
Το γυμνάσιο το τελειώσαμε στην Κέρκυρα. Μια αγαπημένη μας καθηγήτρια, μας ζητούσε μες την τάξη, τη γνώμη μας, τι να σημειώσει στο προπό. Θυμάμαι τη μικρή συνάντηση μας, ένας αριθμός συμμαθητών, μαζί με την ίδια καθηγήτρια, παραλιακά και δίπλα στην κεντρική μεγάλη πλατεία. Ως αποχαιρετιστήριο δώρο, σ’ εμάς, τα δύο αδέλφια, αφού θα επιστρέφαμε στην Αθήνα, για το λύκειο. Στο γυμνάσιο, κάναμε μάθημα μουσικής, στο πατάρι, δύο ορόφους ψηλά. Με κάτι σκάλες που έλεγες, τώρα θα καταρρεύσουν. Ο καθηγητής της μουσικής ήταν λίγο τρελός. Άναβε σπίρτα μες την αίθουσα. Ούτε που θυμάμαι γιατί. Σ’ εκείνο το σχολείο, ο γυμναστής μια φορά, προσπαθώντας να βρει ταλέντα, μας έβαλε να πηδάμε σκάμμα. Ο ίδιος, σταμάτησα όρθιος, μόλις, στην αρχή, στο χώμα. Ούτε στα εκατό μέτρα, εδώ, τα πήγα καλά: τελευταίος :) Τι θυμάται ο άνθρωπος.
Προτού περάσω στα χρόνια στο λύκειο, θέλω να καταγράψω, πως στο δημοτικό, η αδελφή μου έπαιζε σκοινάκι με δυο φίλες της. Η μία, λεγόταν Αλεξία. Ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι, που είχα ερωτευτεί, τότε. Εκείνη είχε το νούμερο 31, στην τάξη. Ο ίδιος, το 10, νομίζω. Τώρα η Αλεξία, είναι αξιωματικός στις ένοπλες δυνάμεις. Επάγγελμα για γυναίκα.
Παρόλο που είχα μείνει σε πέντε μαθήματα, στην τρίτη γυμνασίου: Έκθεση, Γεωμετρία, Μαθηματικά, φυσική και χημεία –πολλά, έ;- το καλοκαίρι, με τη βοήθεια του πατέρα μου –να ‘ναι καλά, χε χε- τα πέρασα, αρχίζοντας το λύκειο στην Αθήνα.
Σύμφωνα με το αντικοινωνικό πρότυπο που καλλιεργούνταν ακόμη, στην οικογένεια, αφού δεν έρχονταν ξένοι, στο σπίτι, αρκετά σπάνια, γείτονες, η αδελφή μου έκανε παρέα με τις φίλες της, μόνο στο σχολικό συγκρότημα. Εγώ, είχα ένα φίλο, παρέα, που παίζαμε και εκτός σχολικών ωρών, μπάσκετ. Τον φώναζα Σούμποτιτς, γιατί ήταν σχεδόν άριστος, στα τρίποντα. Εγώ φανταζόμουν πως ήμουν καλός, στα δίποντα :)
Μετά το λύκειο, χαθήκαμε επειδή εκείνος μετακόμισε, μετά το θάνατο με καρκίνο, της μητέρας του, αλλάζοντας συνοικία. Αφήνοντας ένα σπίτι, με πολύ πόνο.
Μεγαλώνοντας, μπορώ να πω, πως παρέμεινα ως ένα ποσοστό, παιδί.
Παιδί: ο μη έχων εμπειρίες –ξέρετε τι εννοώ- με το αντίθετο του φύλο. Ακολουθώντας το οικογενειακό, πρότυπο, απομόνωσης, χωρίς καμία αναφορά απ’ το σπίτι, για μελλισούλες, πελαργούς, κλπ, είχα πλήρη άγνοια, δεν ήξερα, δεν ασχολούμουν να ψάξω να έχω σχέση. Η αδελφή μου, μετά το λύκειο έφυγε στην επαρχία, όπου ολοκλήρωσε επιτυχώς, τις τετράχρονες πανεπιστημιακές της, σπουδές. Όπως μας ανέφερε, μετά από χρόνια, κάποια στιγμή, αν έμενε ακόμη, μαζί μας, θα πάθαινε κατάθλιψη. Μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια. Κατόπιν ξεκίνησε η πτώση στις καλές μας σχέσεις, αφού με το πέρας του χρόνου, δημιουργούνταν ένα χάος, όσον αφορά τις εμπειρίες που είχαμε.
Ακόμη και στη σχολή γραφιστών που τελείωσα, παρόλο που μου άρεσε κάποια, ωσότου να τη δω ρατσιστικά, επειδή είχε ένα πρόβλημα σ’ ένα της χέρι. Γενικά εξακολουθούσα να μην ξέρω, ότι πρέπει να έχεις σχέση, πως συμβαίνει κάτι τέτοιο. 21 χρονών, άντρας. Λίγο πριν πάω στο Ναυτικό, αλληλογραφούσα με διάφορες κοπέλες, όταν στο Τηλέραμα, βάζανε αγγελίες. Η κοπέλα από την Κρήτη, κατάφερε τελικά, -στα 23 μου- να γεννήσει ζεστά αισθήματα, μέσα μου για το πρόσωπο της. Έλα μου όμως που ήταν τόσο μακριά, στο Ρέθυμνο. Όπου την περίοδο που έκανα τη θητεία μου, σταματήσαμε να επικοινωνούμε.
Στη μονάδα που υπηρετούσα, γνώρισα μια σημαιοφόρο, τη Μύριαμ, η πρώτη που αγάπησα σφόδρα, άλλο αν εκείνη τελικά, παρόλο που αισθανόμαστε οικειότητα, μεταξύ μας, προτίμησε τελικά, κάποιον με χρήματα. Όχι ότι ξεκινήσαμε σχέση. Μετά από το δώρο που της έκανα, τα Χριστούγεννα του 1994, την ίδια μέρα, στη βάρδια της, μου έδωσε να καταλάβω, πως δε θα συνέβαινε, ποτέ, κάτι, μεταξύ μας.
Το βράδυ εκείνο, συναντήθηκα με μια παρέα, για να γλεντήσουμε, ώστε να ξεγελάσω τον πόνο μου. Μετά είδα την ταινία Bodyguard, ξεκινώντας η βρύση, στα μάτια.
Το 1996, έφαγα την επόμενη μπούφλα από τη Δώρα, μια φίλη της αδελφής μου, που μου είπε εκείνο το απίστευτο: ήθελες απλά, να πιαστείς από κάπου. Έκανα 8 με 9 χρόνια, να την ξεπεράσω.
Στις νέες δουλειές, με τον καιρό, υπήρξαν γυναίκες που με προσέγγισαν φιλικά, μα είχα επιστρέψει, ήδη, σ’ εκείνο το αόριστο: πως κάνεις μια σχέση; Πρέπει να κάνεις μια σχέση; Τι σε ωφελεί;
Η τελευταία μου απόπειρα, να τα φτιάξω με κάποια, πριν 4 χρόνια, περίπου, έπεσε στο κενό. Τότε, ήμουν κατά των προγαμιαίων σχέσεων. Αυτό θα ήταν που την ξίνισε, κι αφού είδα πως κάναμε ενάμισι μήνα, χωρίς να βγούμε δεύτερη φορά, παρόλο που μου είπε να ξεκινήσουμε μια φιλία, της είπα: ως εδώ, κορίτσι μου. Τελειώσαμε. Ο ίδιος ήμουν έτοιμος να κάνω οικογένεια. Δουλειά είχα. Της έδινα σημειώματα, στη δουλειά: πάρε μια απόφαση. Τίποτα εκείνη. Θα μου πεις, σε είχε στο περίμενε, να δει μήπως είσαι λιγούρης. Δεν ξέρεις τι λες. Αφού ανέφερα πως ήμουν κατά των προγαμιαίων σχέσεων. Τέλος πάντων. Πέρασε. Απλά κρατάω κάτι που μου είπε, στην ίδια δουλειά, μια μέρα, η καθαρίστρια θεία –υπάλληλος στον ίδιο χώρο- μιας κοπέλας, ταμία: «Θα σου την έδινα, αλλά αρραβωνιάζεται». Καλή κοπέλα. Με τις καμπύλες της, ψέματα να πω; Και πιστή όπως φάνηκε αργότερα: Ούτε στα μάτια δε με κοιτούσε, μια μέρα, που πλήρωνα στο ταμείο. Σπάνια κοπέλα.
Με τον καιρό, πρόσφατα, τον προηγούμενο μήνα, επικυρώθηκε εκείνο που μου έλεγε μια πολύ καλή φίλη, αν και μεγαλύτερη μου, στην ίδια δουλειά, για μια κοπέλα που μου άρεσε: συναντώντας την, τώρα, παρόλο που φορούσε βέρα, έλεγε πως δεν είχε ακόμη, αρραβωνιαστεί. Ενώ ήξερα το αντίθετο. Παρόλη την οικειότητα που είχαμε μεταξύ μας, όσο δούλευα εκεί, δεν πίστευα πως είχε κάνει πολλές σχέσεις. Μου άρεσε, γι’ αυτό.
Τελικά, αυτό το post, βγήκε ως ημερολόγιο. Προσπαθώ να μη πέσω στη παγίδα να σκεφτώ, ξανά: αν δεν έγραφα αυτά τα 11 χρόνια, θα αισθανόμουν, ατομικά μιλάω, ένα τίποτα. Δεν έζησα, δηλαδή, αλλά παρήγα, βιβλία. Δεν ακούγεται ωραίο, ούτε και είναι.
Εξακολουθώ να μην θέλω επικοινωνία, με άτομα που υπάρχει μεταξύ μας, χάος εμπειριών. Εξάλλου, χάρη σε αυτό, με έβλεπαν πάντα, κατώτερο. Ακόμη με βλέπουν, έτσι.
Συγνώμη αν σας κούρασα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Πολιτισμός.
Ένα ανθρώπινο μπουρδέλο

Πέρα απ’ το ότι βύθισαν επίτηδες το SEA DIAMOND, στη Σαντορίνη, όταν ένας πολιτικός έχει προβλήματα από τον αντίκτυπο, γιγάντων, νέων σκανδάλων, πράττει το εξής απλό: παίρνει τηλέφωνο τον πρέσβη των ΗΠΑ, και του λέει να ψεκάσουν με αποχαυνωτικό αέριο, Αττική, συμπρωτεύουσα κλπ. Εξάλλου, μεταξύ τους, είναι άνετα συνεννοημένοι, για το λόγο, ότι οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να συνεχίσουν να …υπάρχουν..
Τη διαφθορά μπορείς να την προκαλέσεις, σύμφωνα με το αντικείμενο του πόθου σου. Είτε επιφέρει τρομολαγνεία, με συνέπεια, παρακολούθηση ανθρώπων, από τεμπέληδες. Είτε είναι ο ανθελλληνισμός, από πεποίθηση ή λόγω χρηματισμού. Γενικότερα η άνετη ζωή. να έχεις πολλές γυναίκες –ότι κι αν σημαίνει, με κακό τρόπο, ετούτο. Το ΕΣΡ να χρηματίζεται από τις δισκογραφικές εταιρείες, για να μη ρίξει καραμπινάτο πρόστιμο στο ALTER, για την εκπομπή Jetaime, της 11 Απρίλη 2007. Όπου θύμιζε πιάτσα Συγγρού, για πόρνες. Όλα αυτά, πολύ νωρίς το βράδυ. Βρίσκοντας «δουλειά για το σπίτι», οι κάθε είδους ανώμαλοι και ματάκηδες. Οι οποίοι, αργότερα, ή αμέσως μετά, θα βγουν στους δρόμους, βιάζοντας, ότι ανθρώπινο καταφέρουν να απομονώσουν. Σε πυλωτές πολυκατοικιών. Πάρκα. Ασανσέρ. Πλοία της γραμμής κλπ.
Γιατί απορείτε για το ότι οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί, άντρες και γυναίκες. Φυσικό είναι, με όλες αυτές τις τσόντες σε αθλητικές εφημερίδες, ή ως συνοδευτικό υλικό, σοβαρών φυλλάδων, της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας, του τύπου. Ένα κομματόσκυλο και τίποτε άλλο.
Απορείτε γιατί τα παιδιά σας πονήρεψαν, τόσο απίστευτα, στην εφηβεία τους ή και μικρότερα. Γιατί εγκυμονούν, ανήλικες. Σε μια Κοινωνία, όπου η γύμνια είναι δώρο, καθημερινό, πέρα από τη «δουλειά στο σπίτι», όσων δεν έχουν ξεπεράσει αυτή την αηδιαστικά, προσωπική μορφή, σεξουαλικής ικανοποίησης. Με συνέπεια να προκύπτει το τρίτο φύλο.
Η γύμνια χαρίζεται όπου κι αν κοιτάξεις, αφού προέρχεται από τις γυναίκες. Οι οποίες σκανδαλίζουν, αθώους και μη, άντρες, με τα ντεκολτέ και το όποιο προκλητικό, ντύσιμο, λες και είναι έτοιμες, στο σημείο που θα πέσουν στο οπτικό σου πεδίο, να κάνουν, αμέσως, σέξ. Λες και η Κοινωνία είναι ένα απέραντο κρεβάτι. Ένα αδήλωτο μπουρδέλο.
Συγχωρέστε την οργή μου, αλλά δεν άντεχα αν δεν τα έγραφα αυτά. Ιδιαίτερα εξαιτίας, της εκπομπής Jetaime, πραγματοποιώντας ζάπιγκ, στα διαλλείματα της ταινίας που έβλεπα, στο Star Channel: μιας ταινίας με την Julia Roberts και έναν γνωστό άλλο, ηθοποιό.
Η λεγόμενη πορνεία του ντυσίματος, ούπς, γδυσίματος ήθελα να πω, του γυναικείου ντυσίματος, ώπ, εννοούσα, γδυσίματος, που συναντάς ακόμη και σε συγγενικά σου πρόσωπα. Καταντώντας σε μεγάλο βαθμό, η καθημερινή μας διαβίωση, μια πρόκληση. Ένα απέραντο μπουρδέλο, με χρηματισμό ή σε κατάσταση απιστίας. Μιας και ορισμένοι δεν έχουν εγκέφαλο, παρά μιμούνται ότι βλέπουν μες το σπίτι τους. Π.χ. ακούνε τους γονείς τους να βγάζουν τα μάτια τους, στην κουζίνα. Σε άλλη περίπτωση, να βγαίνουν και το μάτι των γονιών, να είναι πονηρό, για πρόσωπα ξένα.
Έστω κι αν ήταν κλειστή η τηλεόραση, ή δεν συναντούσες αφίσες με εσώρουχα, στα πιο απίθανα σημεία. Τέτοιο νταβατζιλίκι, τόση ανοχή από τις μυαλωμένες γυναίκες, που δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν. Ξεχάσατε το φεμινιστικό κίνημα. Δεν αγωνίζεστε για μια σεμνή κοινωνία. Αντίθετα, μόνο το δικαίωμα στη γύμνια!! Διαφημίζεται. Σε σημείο, ότι ώρα κι αν ανοίξεις την τηλεόραση, αν θες να δεις μπούστο ή μπούτι, σε κοινή θέα, να είναι εφικτό. Τα απόκρυφα γυναικών, σε κοινή θέα, σε διαφημίσεις για κορσέδες. Τηλεμάρκετιγκ με όργανα γυμναστικής, όπου οι γυναίκες φορούν αποκαλυπτικά σόρτς ή και μαγιό. Όλα ετούτα προς διαφθορά της πνευματικής ισορροπίας των αντρών, ώστε να τους απασχολεί περισσότερο η «δουλειά στο σπίτι», μειώνοντας την φαιά τους ουσία, η οποία έλλειψη, θα τους απαγορεύσει να ενδιαφέρονται για τα κοινά, να ψηφίζουν με διάκριση. Να είναι δυνατοί μέσα τους.
Αντίθετα, μόνο πονηριά. Ειδήσεις βιασμού, και γριών.
Περιοδικά σε κάθε σημείο, με γυμνά εξώφυλλα. Συσκευασίες προϊόντων, με ημίγυμνες γυναίκες. Μια ανισορροπία. Συζητήσεις μόνο για σέξ. Μια θολούρα στα μυαλά, αντρών και γυναικών. Ένας πολιτισμός μπουρδέλο, κυριολεχτικά, αδιαφορώντας για αρρώστιες, πίστη, μονογαμία. Και μη μου πείτε πως είναι φυσικό πράγμα να δείχνει μια γυναίκα, τι καλλίγραμμο διαθέτει. Πως είναι θηλυκό. Τι είστε τελικά. Ανεξάρτητες ή δέσμιες των ορμονών σας; Πρέπει ν’ αρχίσετε να κατηγορείτε, που ο νόμος της προσβολής δημοσίας αιδούς, δεν εμπεριέχει τον όρο: προκλητικό. Ότι προκαλεί σε αθώους και μη, άντρες. Μετά φοβάστε να κυκλοφορήσετε μόνες σας. Αποφασίστε τι θέλετε.
Εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να βλέπω τα χάλια σας. Θα αναφέρω την ανηθικότητα σας, μια και αγνοείτε τι σημαίνει, αμαρτία: Μετάδοση στην τηλεόραση, από εκκλησία, σχεδόν μεσάνυχτα Μεγάλο Σάββατο. Ούτε που θυμάμαι, έτσι ενδεικτικά, για να δω την κατάντια σας, πόσα αβυσσαλέα ντεκολτέ, μέτρησα. Κανείς φραγμός, πια; Τίποτα; μέτρο, γιοκ; Θα χαλάσω και σάλιο, να σας φτύσω.
Να σας χαίρονται οι γονείς σας, για τη γύμνια σας. Κατά μάνα, κατά κόρη, που λέει και ο σοφός λαός. Μετά απορείτε γιατί δε βρίσκετε άντρα, να παντρευτείτε. Ω! Είστε μόνες. Μπου χού. Για συνέλθετε, λέω εγώ. Άντε μπράβο. Αρκετά. Ως εδώ.
Να χαίρεστε το μπουρδέλο σας. Εγώ δε θα πάρω.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Χρώματα

Κόκκινο. Ζωντανό. Σημαίνει κίνηση. Στον τοίχο, προκαλεί ανησυχία. Στο ουράνιο σέλας, δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα. Στα ρούχα, χτυπητό παρόν. Κόκκινο αίμα, που κυκλοφορεί στις φλέβες μας. Δυναμώνει την καρδιά. Ζεσταίνει τα μάγουλα, σα ντρέπεσαι. Το σώμα. Ζωντανό χρώμα. Σπάνιο, σε σπίτι, άντρα. Ως πουκάμισο, φωτίζει το πρόσωπο.
Καφέ. Ανοιχτό στο παντελόνι, στο σακάκι. Συνδυάζεται με λευκό. Αγαπημένες αποχρώσεις στη κουβέρτα, που αποχωρίζεσαι, αρχές Απρίλη. Καφέ σκούρο στα έπιπλα. Εξωτερικό δέσιμο, εγκυκλοπαίδειας. Καστανά μαλλιά. Ανοιχτά, σκούρα. Παρομοίως, μάτια. Μοιάζει με το πορτοκαλί. Χρώμα δέρματος. Χρώμα που δε διακρίνεις. Ανοιχτό, σκούρο. Φυσικό, αδιάφορο. Μοιάζει με λευκό, στο φως. Πορτοκαλί ετικέτες. Χτυπητή αίσθηση. Χρειάζεται φως. Πορτοκαλάδα. Χρώμα. Γεύση. Σε λευκά ποτήρια. Λευκό.
Άσπρο χαρτί. Τόνοι, περιμένουν το γνωστό τους τέλος, μη ανακύκλωσης. Τυπωμένες αλήθειες. Ψέματα. Ειδήσεις. Λευκό. Διώχνει την θερμότητα, το καλοκαίρι. Λευκοί, ψυχροί, τοίχοι. Φως στη λάμπα, που αν την αγγίξεις, και τα δάχτυλα σου. Λευκή αγνότητα. Πεποίθηση. Γάμος τωρινός. Αιώνιος. Λευκά γράμματα, σε λευκό φόντο. Στο κίτρινο χάνονται. Στο μαύρο, αναδεικνύονται. Στο πράσινο, μοιάζουν πολύ τυπικά. Στο γαλάζιο, μοιάζουν σύννεφα. Στον γαλάζιο ουρανό. Στερέωμα. Ουρανός. Θάλασσα. Μακριά. Σα ίσαλος γραμμή του πλοίου, που δε ξεχωρίζει, ανάμεσα στα κύματα – σύννεφα, χαμογελώ. Μπλέ τζιν, καθημερινό. Μεταξωτό πουκάμισο, που το χάλασε το πλυντήριο. Σκούρες μορφές, ζωντανοί οργανισμοί, στο βαθύ γαλάζιο του ωκεανού. Μπλε. Όνομα γκρούπ. Γαλάζιο πληγωμένο, λόγω ηλιοβασιλέματος. Χάνεται, νυχτώνοντας. Χάνεται, αντικαθιστάται, σκουραίνοντας, βραδινές ώρες. Όλα, χωρίς φως. Μόνο τ’ αστέρια, στον ουρανό. Μαύρο. Ρούχα. Μοιάζουν να κηδεύουν, ήδη, όποιον τα προτιμά. Μαύρο, Όχι καλαίσθητο. Απ’ το μαύρο, λείπει το φως. Φωτίζεται μόνο απ’ την ανθρώπινη ταυτότητα. Μαύρη τουαλέτα, φόρεμα, σε καλλίγραμμο, γυναικείο, κορμί. Μαύρα ηχεία, τυπικά. Σκοτάδι που δε σ’ ευχαριστεί, επειδή κρύβει όλα τ’ άλλα, χρώματα.
Κρύβει την ομορφιά της, που σαν ζωντανό, μουσικό κομμάτι, σπάζοντας την ησυχία και κενότητα, της νύχτας, εκθειάζει την ίδια τη γυναικεία παρουσία. Ένα γλυκό φως τα μάτια της.
Διακόπτης. Κίτρινο λαμπατέρ. Διάθεση ρομαντική. Κάτι από ηλιοβασίλεμα, χάραμα. Ξανθά, γυναικεία, μακριά, μαλλιά. Νεότητα. Κίτρινοι προβολείς, ανταγωνίζονται άλλα χρώματα. Τονίζουν το πράσινο. Το κίτρινο το ξεχνάς, ακόμη και στα λουλούδια. Εκείνη προτιμούσε το ροζ. Το κρατούσε κρυμμένο, κάπου. Ήταν η καρδιά της η ίδια. Κάπου χαμένη, ελεύθερη η γυναικεία παρουσία, σ’ ένα καθαρό, με οξυγόνο, δάσος. Πράσινο. Φυλλώματα. Αγάπη για ζωή. πράσινο, διακριτικό. Οικολογικό. Χρώμα ματιών, μοναδικό. Πράσινο στο ουράνιο τόξο. Χαμαιλέων.
Αποχρώσεις. Συνδυασμοί. Διαθέσεις. Αλλοιωμένα χρώματα. Σαπισμένα φρούτα, στην αυλή, στο χώμα. Βήματα σε πεζοδρόμια, προσπερνώντας κι εσύ. Κτίρια, πράγματα, ψυχές. Στα φυσικά φαινόμενα, εκτεθειμένοι. Χρώματα που λερώνονται, σ’ ευαίσθητα υλικά. Το δάκρυ σου στο χαρτί, αγαπημένη. Όπως ότι τρυφερό έχω, για σένα.
Λευκός ήλιος, αχτίδες ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Ανταγωνισμός καφέ, με πράσινο, στη φύση. Κοκκινίζοντας τα φύλλα, το Φθινόπωρο. Που σε ορισμένες χώρες, η κακοκαιρία, διώχνει τη θέα του γαλάζιου, στον ουρανό. Γκρι σύννεφα. Σκούρα. Καταιγίδα. Λευκές αστραπές, μες το μαύρο της νύχτας. Θάρρος να πεις: σ’ αγαπώ.
Χρώματα, συναισθήματα, κινούμενα. Σε σχήματα και σώματα. Ονομασίες χρωμάτων. Μια πόλη που σφύζει από ζωή. Πόλη που μόνο δανείζεται, χρώματα, από τη φύση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Λόγω τιμής

Θα είμαι απλός. Θ’ αυτοκριτικάρομαι.
Θα ντύνομαι απλότερα, περισσότερο. Καθημερινά. Προσεγμένα όμως. Δε θα περιμένω κάτι, από κανέναν. Θα προσπαθώ να βλέπω κάθε ημέρα, ως κάτι νέο. Αισιόδοξο. Από φιλότιμο για το καλό που κάνουν, άλλοι, σ’ εμένα. Θ’ ανέχομαι περισσότερο. Προσπερνώντας νεύρα ή θυμό, που έτσι κι αλλιώς, ενεργούν εφήμερα.
Μη βαρεθείς να είσαι άνθρωπος.
Ο λόγος που δίδεται, απαιτεί διεκπεραίωση.
Ο λόγος τιμής, είναι η ίδια μας η αξία.
Θα επιστρέψω το βερεσέ, την τάδε ημέρα και ώρα.
Περίμενε τηλέφωνο μου, όταν σου είπα.
Θα ‘ρθώ, γνωστοί μου, συγγενείς, κάποια στιγμή, στο χωριό σας, στο σπίτι σας, που με καλέσατε. Απίθανη μοιάζει η πρόσκληση, έτσι αυθόρμητη. Αληθινή και τόσο άμεση; Επειδή έμαθαν ότι γράφω;
Λόγω τιμής, αγαπώ τους γονείς μου. Τους ανθρώπους που μου φέρονται, καλά. Θα προσπαθήσω ν’ αποσύρω, μικρότητες, απ’ τα νέα μου γραπτά. Τι βγαίνει εξάλλου, από μια αντιπαράθεση. Θα προσπαθήσω να βρω, μόνος, δύναμη, να κάνω κάτι σταθερό, στη ζωή μου.
Λόγω τιμής, θέλω να αγαπήσω. Να ‘χω πλάι μου, κάποια. Που θα το τολμήσει αυτό. Όχι όπως οι περισσότερες, που δεν διαλέγουν να είναι με κάποιον, επειδή θα τους βάλει, επιμέρους, φραγμούς, στη συνήθη ζωηράδα τους, και στο ανήθικο ντύσιμο τους, προφανώς. Θέλω να ‘χω ένα σταθερό μισθό, καλό, μισθό. Μια ή δύο, κόρες, στο πλευρό μου, μαζί με μια σύζυγο, που δεν θα αλλάξει, δε θα ξεχάσει να είναι τρυφερή, απέναντι μου, έχοντας γίνει, μάνα. Ή εργαζόμενη. Όλα τα ‘χω ξεχάσει. Είμαι ήρεμος. Όχι θλιμμένος. Γαληνεμένος. Περιμένοντας την αγκαλιά, να δω γιατί δίνουν τόση σημασία. Μη περιμένεις από μένα, τώρα, θάρρος. Απλά διάβασε με. Μέσα μου. Τις φράσεις, τις ανθρώπινες, σαν αναπνοή, υπόσταση-ταυτότητα, δική μου. Με λιγότερα πρόσωπα, που νοιάζονται για μένα με το πέρασμα του χρόνου. Επειδή κάποιοι φεύγουν στον καιρό τους, ή πρέπει ν’ απομακρύνονται, για να εκτιμάς, ότι προσωρινά χάνεις.
Η αλήθεια: να την αγαπάς. Να μετανιώνεις. Να επιμένεις στο ανάστημα της όποιας αντίστασης στην αδικία. Στις κοινωνικές ανισότητες. Λόγω τιμής, θα προσπαθώ. Συχνά ή αραιότερα. Μη θεωρείς δεδομένο το χρόνο, ή εμένα. Κάθε πρόσωπο στη γη. Τι κρίμα, τόση φτώχεια. Τόσο αίσθημα, γενικότερο, ν’ ανεχόμαστε την παγκόσμια ανέχεια. Τι κρίμα, τόση ιδιοτέλεια. Ανάγκη, μόνο για χαρά. Τόση μη ηρεμία. Βαβούρα. Διαστρέβλωση εκείνου που έχουμε ανάγκη.
Βαριέμαι τους ισχυρούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Αν κατανοείς τι εννοώ.
Από μακριά, η στοργή, κουράζει.
Σπάνια η τιμή. Η ηθική, αξίωμα, χωρίς βάθρο ή σιρίτια.
Δύσκολη η σιωπή. Επίπονη η αυτοκριτική, έτσι δεν είναι;
Λόγω τιμής. Λόγια αληθινά. Όπως πάντα, ο ίδιος εγώ, εδώ πέρα. Λόγια, αντί φωτογραφίας μου. Τυπωμένες φράσεις. Κάθε μήνας, μια ακόμη προσπάθεια. Post που επιδέχεται στο μέλλον, πρακτικά, επικύρωση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Λόγια που τονώνουν

Θα προτιμούσα να είμαστε νηφάλιοι –εννοώντας, χωρίς την επήρεια του καφέ- ώστε να υπάρχει θάρρος ή ζωντάνια, ώστε να ‘μαστε αυθόρμητοι, κι αληθινοί. Στην πράξη, με λόγια που τονώνουν, από καλή καρδιά. Χωρίς το φόβο να παρεξηγηθούμε.
Κάτι που φορές, δεν μπορεί να συμβεί, μεταξύ ατόμων, που έχουν συζητήσει, προσωπικά, οικογενειακά, θέματα. Όπως ο ίδιος με μια φίλη μου, που νοικιάζει ένα χώρο, ως ψιλικατζίδικο (της οποίας η ηλικία, πλησιάζει της μάνας μου).
Μεγάλη Παρασκευή, πρωί. Καταλήγω σ’ εκείνο το χώρο, για εξόφληση ενός βερεσέ. Η κυρία αυτή, έχει χτενίσει πολύ ωραία, τα μαλλιά της. Μ’ ένα Α περιποιημένο, ντύσιμο. Σκέφτηκα αμέσως, να της πω: πόσο ωραία, φαίνεστε, σήμερα. Έτσι ανθρώπινα κι αληθινά. Με καλοσύνη. Το είπα από μέσα μου, αν κι έπρεπε να το ξεστομίσω.
Άλλες φορές, λιγότερο, όταν ένα γνωστό μου πρόσωπο, τύχει να είναι, νεανικά ντυμένο, με όμορφο τρόπο. Όπως μια κυρία, σ’ έναν χώρο βιβλίου. Ενόσω, μεταξύ μας, είναι διάχυτη η ανθρωπιά και η αλληλοεκτίμηση. Έστω μ’ ένα βλέμμα. Αν και θα έπρεπε να εκφράζουμε, αυτό που μας βγαίνει, τον καλό λόγο, σύμφωνα με το φως που εκπέμπουν άλλοι. Μια καλύτερη διάθεση, πες. Λόγω προσωπικής περιποίησης. Προσωπικής χαράς. Αγαπώντας την έννοια, άνθρωπος. Κείνο που οι ίδιοι, θεωρούμε, καλαίσθητο. Η αύρα που εξωτερικεύεται. Λόγια που τονώνουν το θάρρος του άλλου, απέναντι στη ζωή, ανάμεσα στους ανθρώπους.
Φαίνεσαι μια χαρά. Είσαι στις ομορφιές σου. Λάμπεις. Ωραίο ντύσιμο. Εσύ δε γερνάς; Δεν άλλαξες καθόλου. Λόγια που κι εσείς, γνωρίζετε, ή θέλετε να ακούσετε, φορές. Είμαι σίγουρος.
Μικρές ταπεινές, παραινέσεις, αλληλεγγύης, ως προς την ύπαρξη μας την ίδια. Ένα ωραίο χαμόγελο. Λίγη χαρά, συμπαράσταση.
Ένα πρόσωπο που φωτίζει το χώρο. Νέο συνήθως, πρόσωπο, αντίθετου μας φύλου, που θα ‘πρεπε να πούμε, κιόλας, με θάρρος, πόσο καλό, μας κάνει, να το κοιτούμε.
Όπως μια κοπέλα σ’ έναν χώρο βιβλίου, η οποία μια φορά, μελετούσε ένα βιβλίο για εγκυμοσύνη, και πάντα χαίρομαι να τη βλέπω. Ανθρώπινη, γλυκιά πες, με το δικό της τρόπο. Κάποια στιγμή, αν εκδοθούν βιβλία μου –αυτή είναι η δική μου δουλειά κι ο προορισμός- θα της το γράψω ως αφιέρωση. Ίσως να της ζητήσω να βγούμε, καμιά φορά, αν είναι βέβαια, αδέσμευτη. Ίσως.
Αν αλλάξουν, φυσικά, ορισμένα πράγματα, στα του βίου μου. Δεν έχω σκοπό ν’ αλλάξω για κανέναν, εχθρό, γνωστό ή άγνωστο, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Πάντα θα γράφω, ότι θέλω, έστω και με διακοπές σε post, στο ίντερνετ. Και για λόγο, μη συμμετοχής σε σχολιασμούς. Επίσης, γιατί δεν θέλω να παριστάνω, ότι είμαι συνέχεια, καλά. Ένας καφές, φυσικά, δε λύνει, κανένα πρόβλημα. Άλλο αν μας δίνει ενέργεια.
Όταν γράφω, σπάνια με διασκεδάζει. Γιατί θέλει πολύ δουλειά, ένα βιβλίο –συγκεκριμένα- για να μην κάνει κοιλιά. Ακόμη και το άρθρο, θέλει σκέψη. Αρχή και τέλος.
Παρόλ’ αυτά, αγνοώ γιατί κουράζομαι τόσο, γνωρίζοντας ότι σχεδόν όλος ο κλάδος, των εκδοτών, εκβιάζεται απ’ την εκάστοτε κυβέρνηση, να μην βγάζουν βιβλία, που δίνουν ερεθίσματα να σκέπτεσαι, ν’ αντιστέκεσαι. Να αγωνίζεσαι. Υπερασπίζοντας αλήθειες, με πνεύμα ανθρωπιάς.
Ένα άλλο λυπηρό, είναι, να φεύγει ο Έλληνας συγγραφέας, απ’ την Πατρίδα του, και να του αρέσει να γράφει σε άλλη γλώσσα, παρά στη μητρική του γλώσσα. Το θεωρώ, το λιγότερο, απαξίωση για εμάς τους ίδιους τους Έλληνες, γενικότερα, αναγνώστες. Επιεικώς, είπαμε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Οι άνθρωποι που θέλεις να γνωρίσεις

Δεν μπορώ να συνδυάσω, τη ζωηράδα, με τη ζωντάνια, προδιαθέτοντας γι’ αγάπη, ως προς την ίδια τη ζωή, το θάρρος που είναι τόσο επιτακτικό, σήμερα, για να επιβιώσεις. Μόνο που συναντώ ειρωνεία. Ψεύτικη ζωντάνια.
Με ενδιαφέρει να γνωρίζω, πως οι άνθρωποι παλεύουν να είναι αξιοπρεπείς. Με όποιες ασχολίες, ενδιαφέροντα. Σταθεροί, με τον καλό λόγο στο στόμα. Ανεκτικοί. Προσγειωμένοι μερικώς, επειδή για να ‘χεις ελπίδα, χρειάζεται ένα όνειρο. Με τους κυνικούς δεν τα πήγαινα, ποτέ, καλά. Ούτε πράττω, ποτέ, κάτι, για ν’ αποδείξω σε γνωστούς ή τρίτους, ότι είμαι μες το σύστημα.
Η λογική, του: μην διαφέρεις. Μη μιλάς. Μην αγαπάς: Θεό. Μη σκέπτεσαι. Μην ακούς ποιοτική μουσική. Μη συζητάς με τη συνείδηση σου. Μη, μη, μη, μη. Φαύλοι παγκοσμιοποιητές, τρομοκράτες οι ίδιοι από μόνοι σας. Λυσσασμένα σκυλιά. Πρωθυπουργοί και υπουργοί, γελωτοποιοί του Μπούς.
Κάντε αγώνες, νέοι, εγώ μαζί σας είμαι, και θα ‘μαι.

Οι ελάχιστες ουσιαστικές χαρές, που βρίσκουν οι νέοι, σήμερα, δεν είναι ούτε οι καφετέριες ούτε το αραλίκι. Παρά να ξεχωρίσουν μέσα από τη γνώση. Όπως η αναφορά, σε ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας, για το ποιόν, αξιόλογων, νέων, προσώπων. Με πάντα φρέσκια, την ανάγκη τους να έχουν μυαλό. Τούτο σημαίνει θάρρος ζωής.
Παραδείγματα: η Χρύσα, είναι μια όμορφα γλυκιά, κοπέλα, άλλο αν σπουδάζει στην θεολογική σχολή, όχι βέβαια, προφανώς, για να γίνει παπάς. Μήπως, καθηγήτρια σε σχολείο; Δεν ξέρω. Ωθήθηκε στη σχολή, λόγω της πίστης της στον Θεό. Σεβαστό και άξιο, άλλο αν η προτίμηση της στα ρούχα, είναι ημιπροκλητική –γνώμη μου. Κοντή φούστα με σκούρο καλσόν και ελαφρύ ντεκολτέ.
Για τη Γωγώ που σπουδάζει, επίσης, στην θεολογική σχολή, λυπάμαι, αλλά φαίνεται από το ύφος στο πρόσωπο της, πως χαμογελά –μια ελαφρά κλίση, πιθανόν, περισσότερο στο: μπάρ γούμαν, που ασχολείται κάποιες ώρες.
Η Μαίρη, επίσης στον ίδιο χώρο σπουδών, έχει ένα συμπαθητικό τύπο, σωματότυπου, και βλέμμα απλό, με ελάχιστο μακιγιάζ.
Εξάλλου, από το βλέμμα και την εξωτερική εμφάνιση, αρχικά, μπορείς να πεις αν το τάδε άτομο, σου αρέσει ή όχι. Αφού, σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια, επιλέγουμε ταίρι, ή συνάπτουμε μια φιλία. Εφόσον φυσικά, υπάρξει αλληλοαποδοχή.
Βέβαια, συμβαίνει να πέσεις έξω, στις προβλέψεις σου, αν πιάσεις συζήτηση με πρόσωπο που σε ξίνισε, λίγο, η εμφάνιση. Όχι ότι ο καθένας μας δεν ντύνεται, σύμφωνα με ορισμένο προσωπικό, ηθικό κανόνα, ή γούστο στο ντύσιμο. Πιστεύω ότι είναι κατανοητό.
Σε μια φωτογραφία, δεν μπορείς να “διαβάσεις” τη γλώσσα του σώματος (π.χ. οι ντροπαλοί άνθρωποι, είναι σφιγμένοι. Ότι πρέπει για τους ρατσιστές, να λένε διάφορα). Όπως όμως είπε, και μια συγγραφέας, καλεσμένη επίσης –με άλλα πρόσωπα του κλάδου- σε μια τηλεοπτική εκπομπή, για το παιδικό βιβλίο: εμείς οι (αφοσιωμένοι) συγγραφείς, βλέπουμε πράγματα, παρατηρούμε εντονότερα, καθετί. Μια εκπαιδευμένη διαίσθηση θα την πω, εγώ (ούπς, παραλίγο να πω: ο ίδιος, για να ενοχληθεί η τάδε). Χα χα χα.
Μια φωτογραφία επομένως, λέει πολλά, για όποιον έχει δυνατή διαίσθηση, καλή ώρα.

Συνεχίζοντας λοιπόν, παρακάτω, στο ένθετο της ίδιας, κυριακάτικης εφημερίδας, έχουμε μια αναφορά σε άλλα, νέα πρόσωπα, σχετικά μ’ έναν διαγωνισμό.
Έχουμε τη Λήδα, που έφτιαξε ένα πανομοιότυπο εγκέφαλο –όχι μόνο εξωτερικά, πως φαίνεται- με πλαστελίνη. Ετών 30. τα υπέροχα γαλάζια μάτια της, φωτίζουν όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο πρόσωπο (η διαίσθηση που λέγαμε). Στην μικρή παράγραφο, που αναφέρεται στην Λήδα, συμπεραίνω πως πρόκειται για σκεπτόμενο πρόσωπο. Εξού φυσικά, και οι σπουδές της: Μοριακή και κυτταρική βιοχημεία.
Η Άννα, 21 ετών, φοιτήτρια στο φυσικό τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών,, που μ’ έναν ευρηματικό τρόπο, ανέδειξε το θέμα, σχετικά με την περίμετρο της γης και τη μέτρηση της.
Να μη σας κρατάω σε αγωνία.
Προσπερνώντας τη ζωηράδα που δεν μου αρέσει σε μια γυναίκα (ούτε να εκδηλώνεται στο ίντερνετ, συγκεκριμένα), θα διάλεγα ως φίλες, την Άννα, με υποψήφιες για σχέση, τη γλυκιά Χρύσα, και την Ευλαλία, 28 ετών, υποψήφια διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο Αθηνών, της οποίας συγκεκριμένης, το βλέμμα, δείχνει εξυπνάδα, με βάσεις, ήδη έτοιμες, για βαθιές σκέψεις. Είναι όμως και η Μαίρη, που σύμφωνα με τη διαίσθηση μου, δείχνει να είναι έτοιμη να προσφέρει αληθινά συναισθήματα, και τρυφερότητα. Τολμώ να αποκαλύψω, πως έχω χάσει ευκαιρίες, με γυναίκες, γιατί κάπου, στράβωσε η διαίσθηση μου. Μα αυτά, με τις σχέσεις, είναι τυχερά, πώς να το κάνουμε.
Οι άνθρωποι που θέλω να γνωρίσω, αν ήμουν βέβαια, κοινωνικός –μην ξεχνιόμαστε….
Το παρόν πρόχειρο post, θα μπορούσε να έχει άλλο χαρακτήρα, πιο επιθετικό, αν αναφερόταν σε κάθε αξιόλογο άνθρωπο, και τα δύο φύλα, ως σκέψη, ατόμου, που δεν ξέρει να εκτιμά, λέγοντας: «αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλετε να γνωρίσετε;» Ερωτηματικό.
Απαντώ, πως αυτοί που δεν θέλω εγώ, να γνωρίσω, είναι τα ζωηρά άτομα, που μόνη τους ασχολία, είναι τα μπάρ, τα κλάμπ, ο χαβαλές κι η αχαριστία. Πόσο δε, αν καπνίζουν ή πίνουν ή δεν λένε, ευχαριστώ. Πήξαμε σε αυτούς που δεν λένε ευχαριστώ. Να μην αρχίσω να λέω ονόματα.
Η δικιά μου ζωή, είναι μόνο το γράψιμο, καλώς ή κακώς. Είμαι ταγμένος σε αυτό. Ταγμένος να αναγκάζομαι να σκέπτομαι. Δεν έχει γυρισμό. Μην αγωνίζεστε ορισμένοι, να με αλλάξετε. Δεν θα τα καταφέρετε, ανθέλληνες απολίτιστοι.
Είναι σα να προσπαθείς να βγάλεις, μες απ’ το λαβύρινθο της καρδιάς ενός λαού, Πατριδογνωσία και παράδοσης. Οι ανθέλληνες κάνουν κινήσεις, σα να ψάχνουν, μόνοι τους, σε πορτ παγκάζ, το οποίο είναι άδειο.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Ο όρος κατάνυξη

Εδώ και λίγη ώρα, ακούω εκκλησιαστική μουσική, που ταιριάζουν καίρια, με το κλίμα της Μεγάλης εβδομάδας. Εκεί όπου κατέληξε, τότε, η αγάπη του Θεού. Στον σταυρό του μαρτυρίου.
Το θέμα είναι να μην διασκεδάζεις, ακούγοντας εκκλησιαστικούς ύμνους, παρά να δοξάζεις τον Θεό, έχοντας ανοιχτά αυτιά –στα λόγια- και ταπεινωμένη καρδιά. Καθαρή σκέψη, όπως το φαγητό μετά την προσευχή, στο σπίτι, που είναι φορές, τόσο νόστιμο.
Μεγάλη επίγνωση η κατάνυξη, που δε θα ‘πρεπε όμως, να πλημμυρίζει σα νερό, τη ψυχή μας, μόνο τούτες τις ημέρες, του μαρτυρίου του Χριστού. Αν είναι δυνατόν ποτέ, ν’ αντιληφτούμε τον πόνο Του, πάνω στον σταυρό, ή το βάρος του σταυρού, που ο Ιησούς, κουβαλούσε τόσο δρόμο, ως το Γολγοθά. Υποσημείωση: μην ξανακούσω, γιατί το επιτρέπει το τάδε, ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει.

Άλλος ένας, ο ίδιος, από κείνους τους παροδικά, πιστούς, Κύριε. Συγνώμη. Δεν είμαι άξιος ν’ αντιληφτώ τη σημασία της Θυσίας Σου. Ούτε το μέγα Σχέδιο Σου, για όλα τα κτιστά στο σύμπαν. Για τη γη που Έπλασες, για να Εκπαιδεύσεις τους υιούς και τις κόρες Σου, Κύριε. Αποδεχόμενοι την ισχύ μα και τη προσοχή Σου, με σπλάχνα αγάπης, που μεις οι άνθρωποι, δεν καταφέραμε ποτέ να αποκτήσουμε. Απλά μια ηρεμία και μια μικρή θλίψη στις ανθρώπινες καρδιές, στην αρχή της Μεγάλης εβδομάδας, που θα εντείνεται, αν αποφασίσει να κάνεις πίσω, στις κύριες ασχολίες.
Το άφταστο, ανθρωπίνως, «Συνέμπασχον» με τον πόνο του Ιησού, όχι μόνο τούτη την περίοδο, της Μεγάλης εβδομάδας, μα την θλίψης Του, για την κατάντια του κόσμου, όπου η ξετσιπωσιά, στα λόγια και στην έλλειψη σεμνότητας, θεωρείται σήμερα, φυσιολογική.
Μήπως πρέπει ν’ απομονωνόμαστε για να συγχωρούμε; Όπως στο Άγιον όρος. Μα τότε δεν εκπαιδευόμαστε. Μακριά απ’ τον κόσμο. Όπου κανείς δεν μας επιτίθεται. Μα εκείνοι, είναι αλλουνού, τέκνα.
Δεν αισθάνομαι άξιος, ούτε να σου μιλώ, Κύριε. Τόσο μακριά Σου, βρίσκομαι. Τα λόγια δε σώζουν, τ’ ανθρώπινα. Τα ‘πες. Φύγανε. Πάνε. Η κατρακύλα του κόσμου, έπιασε, γερά γκάζια. Γελάνε με τα χάλια τους. Διασκεδάζουν. Αμάθητοι από ηρεμία. Ανάγκη για κατάνυξη. Μετάνοια. Ισορροπία.
Αγάπη.
Κάπου σε σελίδες, τη συνάντησα. Ανθρώπινη, με κόκαλα, έχοντας τιμή στο μπατζάκι. Τόση κακία. Πάνω στα ζώα, σε υπαίθριες αγορές. Εικόνες αποτροπίασης.
Πως τα παρέδωσες, όλα, τόσο εύκολα, στα χέρια μας, Κύριε.
Στα κουφάρια που μετακινούνται με χίλιες δυο σκέψεις, εκτός από τη δική σου. Λίγος χρόνος, για Σένα.
Ως Θεό. Πατέρα.
Ο χρόνος ο ανθρώπινος, ο δικός Σου, ήδη συντελεσμένος.

Το κερί θα το ανάψω, μόνος, στο σπίτι, θα κάνω Ανάσταση.
Θα ‘χω τραβήξει μια καρέκλα πιο έξω απ’ το τραπέζι.
Είμαι τόσο αμαρτωλός, που δεν ξέρω, αν πια, θα ‘ρθεις να Καθίσεις.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Ο ρυθμός των ήχων

Έντονος. Εξουσιαστικός. Στιγμιαίο θάρρος. Έχει κάτι να προσφέρει, σε κατά μέτωπο επίθεση, όπου δεν απαιτείται αιφνιδιασμός, απλά προκαλεί τρόμο στον εχθρό ή στον καθησυχασμένο πολιτικάντη. Στον αργοπορημένο, στο άκουσμα ξαφνικής επέλασης, ως μουσικός τόνος, στο κλασσικό κομμάτι. Στο εμβατήριο σε παρέλαση, που ακολουθεί θριαμβευτικά, το πνεύμα μιας Εθνικής επετείου. Ως έκπληξη, νίκης, κόντρα στα δεδομένα. Λίγες εκατοντάδες, νικούν χιλιάδες. Στρατηγική. Δίκαιη αντιπαράθεση. Ο νους νικά τους μύκητες.
Συνεχής βοή, ηχώ, ρεύμα αέρα δυνατό, μες από σπηλιές, αντιλαμβανόμενος που είναι το άνοιγμα. Ξαφνική κραυγή, προς ενημέρωση. Τοπική ησυχία. Μακρινοί ήχοι στη φύση, διακοπτόμενοι. Τροφική για ψυχική υγεία. Κατάσταση άμυνας. Εγρήγορση για περίεργους θορύβους. Δεν είναι δυνατή, τελείως η ησυχία, όπως η θάλασσα, που από ένα ύψωμα, φαίνεται λάδι, μα στην παραλία, το κύμα εξακολουθεί να τα βάζει με το υπερυψωμένο, από κείνη, επίπεδο.
Αλλού ένα επίπεδο καχυποψίας, σε σχέση με το πώς μιλά κάποιος. Τι τονίζει. Αν τον παρασύρουν οι σκέψεις του. Δίνοντας τόνο στις φωνητικές χορδές, οι πνεύμονες μας, σύμφωνα με το πώς τους χειριζόμαστε. Σύμφωνα με τον χαρακτήρα που δεν γνωρίζουμε, του άλλου, και όλο κρίνουμε. Μια τρέλα παρόμοια με τη σκέψη, γιατί ν’ ανοιγοκλείνουμε το στόμα, μιλώντας ή το αντίστοιχο με τη μηχανική κίνηση των βλεφάρων. Γιατί. Ανησυχεί ο τρελός. Χε χε.
Σου ξεφεύγει ένα εντονότερο, γιατί, μιλώντας. Σαν σημείο στο σύμπαν του δωματίου, που έβγαλε ήχο. Σπάζοντας την ησυχία. Που φορές σ’ ενοχλεί αν δεν έχεις κάτι να κάνεις, γιατί σ’ έχουν πείσει, να μην κάνεις παύση. Να μη γυρίζεις, κοιτώντας προς τα μέσα. Παρατηρώντας όποιες ελλείψεις, στην κατανόηση. Στη διάκριση. Σε επιλογή ουσίας. Με αγώνες. Αντιστάσεις. Εμπάργκο σε προϊόντα. Διαδηλώσεις. Ιαχή. Η πόλη δονείται απ’ τις φράσεις των αγωνιζόμενων πολιτών για τα αυτονόητα (2.000.000 Έλληνες, ζούνε με λιγότερα από 450 Ευρώ, το μήνα, άκουσα σήμερα, στο ραδιόφωνο ενός αστικού λεωφορείου).
Ραδιόφωνο. Πηγή ψυχαγωγίας, σαν ταξίδι ή εκδρομή, μικροί, έξω απ’ την πόλη. Πηγή που καλύπτει την επίδραση του ήχου, της μηχανής, της οποίας οι βαλβίδες λειτουργούν, ακούραστα. Μεταβάλλοντας το κλίμα, ανοχής, στην πόλη, σύμφωνα με το χαρακτήρα του καθενός. Τι ηχορύπανση παράγεις. Ιδιωτική. Στη γειτονιά. Τροχοφόρα σε κίνηση, θόρυβος, καυσαέριο.
Ανάγκη για χαλάρωση, πλάι στη φύση. Μακριά.
Ή σε πάρκα στη πόλη, λειτουργώντας οι συστοιχίες δέντρων, ως ασπίδα, στον θόρυβο. Τα μάτια παρατηρούν ήρεμα, ένα γύρω. Τα περιστέρια χωρίς χέρια. Πατ πατ, περπατούν, ανεβαίνουν μ’ έναν πήδο, ένα μικρό σκαλοπάτι. Τσιμπούν κάποιον ψίχουλο. Γουργουρίζουν –σπανίως. Ήχοι πουλιών. Δυνατοί, ήρεμοι, με ρυθμό. Κοντινά, μακρινά. Φυσικοί ήχοι, σιγανές συζητήσεις. Παιχνίδια παιδιών. Στο δικό πάρκο, όλων, όπου κανένας μεγαλοπαράγοντας, ανορεξικός και πολυπράγμων, δεν έχει δικαίωμα να καταπατεί το πάρκο. Ξεφτίλα ……..

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Δακτυλήθρα

Στο γερμένο πλευρό
της πεσμένης πλάτης σου
ανακάλυψα ένα στοιχείο
Απ’ ότι θα σ’ έδιωχνε κάποτε
μακριά μου. Ανυποψίαστη
για ότι περίμενε τα κορμιά μας.

Ένας πόνος στην καρδιά
Λίγα υπολείμματα σκέψης
Εσύ σε κάθε μου βαθύ ράψιμο
των λέξεων μεταξύ τους.
Η δύναμη να προβλέπεις την αγάπη
Η άμμος απ’ τα μάτια, που φεύγει μόνο έτσι.

Το μονόγραμμα σου
να φοβερίζει το σήμερα
Να το ηρεμεί, μόνο..
Ολότελα, η έκφραση του πάθους
που ματώνει, όπως και η δική σου θέα
απέναντι στα γυμνά μνημεία του κόσμου

Ποιος απειλείται από
μια γυναικεία παρουσία;
Η απιστία, πιστεύω.
Να λείπεις από κείνο που σ’ αγαπά,
Να δειλιάζεις, αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο.
Τα θλιμμένα μάτια σου, μου το λένε.

Λευκή πεταλούδα
που πετά μες το βίο μου, είναι το κάλεσμα σου
κι αντισταθμίζω στο άγγιγμα σου
τα στήθη μου
ν’ ακουμπάς απαλά και σίγουρα¢
Κατρακυλώ στο γερμένο πλευρό σου πάντα

Αποκαλύπτοντας ένα χαμένο
Στοιχείο ακόμη, να με διώχνει
μακρύτερα σου, όντας ήδη εσύ μόνη
κι ανήμπορη στην αγάπη μας.
Σου υπόσχομαι να
Μην σ’ εγκαταλείψω ποτέ.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Ανάλυσε το

Μια περίεργη ηρεμία να την πω;
Περίεργη θλίψη να την αποκαλέσω;
Αισθάνομαι να πλέκει την νωθρότητα της
πάνω μου.

Σάμπως, να ‘χει αναφέρει κάτι, για κάποιον
Αν και ισχύει, δεν παύει η δήλωση σου
να ξύνει πληγές, να λεπτοχαράζει νέες.
Ικανές να σας χωρίσουν για πάντα.

Σάμπως, λόγω κάποιου
Αναπόφευκτου δράματος, που ήδη συμβαίνει
Ή πρόκειται ν’ ανακαλέσει
την σπουδαιότητα του.

Μην είναι, αυτή η περίεργη θλίψη
Η ιχνηλασία μίας ανέλπιστης χαράς
Επειδή ο καιρός είναι ώριμος,
κι η αγάπη, μαντεύει ότι χτυπά την πόρτα σου.

Μην είναι αυτή η περίεργη ηρεμία,
ένα επιθανάτιο αόρατο ηρεμιστικό
για να χαμηλώσεις τους τόνους
και να προσέξεις τον εαυτό σου;

Ίσως παρουσιάζεται ως ασήμαντη ριπή.
Κάτι παροδικό,
Κάτι, που ηθελημένα έρχεται
ή υπάρχει, όντας ήδη, κάτω απ’ τη μύτη σου.

Λες να ‘ναι μια προειδοποίηση,
ώστε να θυμάσαι τους φίλους;
Κάπου σ’ αρέσει η μοναξιά
Μα γρήγορα, βαριέσαι τις ασχολίες.

Δεν έχουν μιλιά, αυτές
Μήτε και καρδιά
Στάσου και σκέψου το.
Με την ηρεμία που γέρνεις για ύπνο,
ενώ συλλογίζεσαι το αγαπημένο σου πρόσωπο.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Προορισμός

Με μια αντανάκλαση στο τζάμι
Κι ένα βουνό που γέρνει απειλητικά,
φεύγω.

Ένα λευκό φεγγάρι τρυπάει τον γαλάζιο ουρανό
Τα τοπία προσπερνούν πίσω μου
Τα σύννεφα, φτιάχνουν από μόνα τους, ζωή.

Στα στενά, περνούμε το θαλάσσιο πέρασμα
με σχήμα τη διάθεση μας.
Η λιακάδα αντιπαλεύει την υγρασία της αρμύρας.

Μια παχιά ομίχλη κρύβει την κορυφή του κόσμου,
κι ένα καροτσάκι, μεταφέρει μερίδα μερίδα
Τα περισσεύματα της χαμένης μέρας.

Η βλάστηση ποτίζει με αγάπη την πλάση
Να πέφτεις με το βλέμμα σου, περνώντας
Να χαίρεσαι, που όλα αυτά υπάρχουν ακόμα.

Χαιρετάς, χαμογελώντας,
δύο ερωτευμένους, ενώ διαπλέουν
το κανάλι της Βενετίας τους.

Το λευκό φεγγάρι –διαρκώς ακολουθεί-
Κάνει γκελ στα θεόρατα φυσικά τείχη
Στρίβει, ανάλογα με το πρόσταγμα μου..

Λύνω σταυρόλεξα στο μυαλό μου,
να βρω τι με καρτερεί –Αναθαρρεύουν
τα γνώριμα καντούνια των αναμνήσεων.

Εκεί ψηλά, το αρκουδάκι από “βαμβάκι”
μου δίνει το πρώτο στοιχείο
Δείχνοντας τον τόπο των άγουρων ετών μου

Χτενίζουν με τα μάτια, τις καλαμιές
Φωτίζουν τα μικρά, φιλόξενα σπίτια,
οδεύοντας προς την ωρίμανση του ρόλου σου

Δές! Ένα σχολείο συμπληρωμένο από παιδιά
Λείπουν –δίπλα στα επίγεια υδάτινα γαλάζια μονοπάτια-περάσματα,
έτσι, κι εκείνα, δεν αντανακλούν την εικόνα των.

Ο δικός μου προορισμός αποσυμπιέζεται αγάλι αγάλι,
πίσω από το τζάμι ενός γρήγορου καμιονιού..
περίπου γεμάτο, με δίχως στολή, ανθρώπους

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Μαρία της Θάσου

Δεν μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο
η θέα ενός ολάνθιστου κόκκινου τριαντάφυλλου
παρά, ότι εκείνη
Θα ‘φτανε σήμερα κοντά του

Ζωντανή, ουσιαστική παρουσία,
όχι σκελετωμένη, επιφανειακή, ξοδεμένη απρόσκοπτα.
Την είδε απέναντι του, να βουτά ξημερώματα
στο άπατο πέλαγος, που λες κι όλο φουσκώνει

με ψυχές μπουκωμένες όμορφα, από πιστεύω,
ιδανικά, αρχές. Άξιες να αξιώνουν κάτι καλύτερο.
Έστω κι αν βάδισαν σημειωτόν, φορές
-όσο με μεγαλύτερη επιμονή αναζητούμε εσωτερικά μας.

- Για την Μαρία, το κάνω, την άκουσε να ξεστομίζει
Επειδή, όσο μαθαίνεις πράγματα,
Καλλιεργείς την κρίση σου.
Οι κάμποι είναι γεμάτοι φυλλαράκια.

Στην παραλία, όμως, ελάχιστα τα φιλαράκια.
Την είδε, βγήκε νωρίς να χαρεί μόνη της
τη θέα του ήλιου. Σαν ένα ολάνθιστο κόκκινο τριαντάφυλλο
που το συναντούσες όταν ο άλλος σε σκεπτόταν.

Δεν ήταν δυνατό, να σήμαινε κάτι άλλο
Η ολοκλήρωση του οράματος της γαλήνης της,
Πρωί πρωί, προτού πασχίσει για τον επιούσιο.
Κάποτε

Οι τροχιές του ενός και του άλλου, θα ανταμωθούν.
Πολλά, αν, θα μπορούσαν να συμβούν.
Οι λέξεις, όταν δεν ακούς,
Ανακλούνται μακρύτερα, όπως η ηχώ.

Ντράπηκε. Κρύφτηκε πίσω από ‘να δέντρο,
Συγκινημένος. Δάκρυσε –μέσα του πάντα
Πάνε εκείνες οι δεκαετίες. Μεγαλώνεις απλός,
με την ελπίδα να μάθεις ν’ αφήνεις τον εαυτό σου

να είναι εκφραστικός, ελεύθερος.
Την είδε να ανατέλλει από τη θάλασσα,
φύσαγε λιγάκι. Το νερό την ακολουθούσε
μαγεμένο –σε μικρά αυλάκια-
λες και δεν ήθελε να την αποχωριστεί ποτέ.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Στα ξένα

Για δες που φτάσαμε
Χώρια, κλεισμένος ο καθένας στην παγίδα του.
Είχαμε –τι είχαμε;
Ένα μικρό βασίλειο να περιποιούμαστε
Ν’ αγαπάμε, να πονάμε μαζί, να αλληλοπειραζόμαστε
Λίγα βήματα, απόμακρα, ο ένας απ’ τον άλλο, πια,
βαθιά, μες τους φόβους του κλεισμένος.
Να θέλουμε τι; Να ζήσουμε μόνοι.
Είναι η ζωή, λες, αυτή, να αποσύρεσαι
Να ψάχνεις την όρεξη σου, στα ξένα.
Αυτά θα θυμάσαι –υποστηρίζεις- κι όμως

Μία αναπνοή, συχνά αγριεύεται, μες
το σκοτεινό δωμάτιο. Σα να ‘ναι μήτρα
που σε καλεί. Τι ‘ναι μάνα; γιατί κλαις;
Είναι που φεύγεις. Σαλπάρισε το βαπόρι.
Να συγκινηθείς; Είπες, είσαι δυνατός
Μπεκιάρη μου εσύ, πόσο βαυκαλίζεσαι.
Πατέρα, το φανάρι εσύ. Να φέγγει.
Τ’ αδέλφια να μη χωρίσουν

Τι, κι αν η νύχτα αυτή, είναι λυπημένη.
Είμαστε ακόμη εδώ, δεν χωρίσαμε
Θα φύγεις, λες –παρ’ όλα αυτά
Πάει κι η άνεση, επίσης το όνειρο.
Άνθρωπος είσαι, το ξέχασες;
Είναι το μικρόβιο που σε διώχνει
ν’ ανακαλύπτεις την όρεξη αλλού. Στα ξένα.
Μισάνοιχτη η πόρτα, δίχως φεγγάρι.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Τι Λες;

Απειροελάχιστα λεπτά, διαρκεί η ένταση του οργασμού της φύσης
της μυρωδιάς των λουλουδιών, το καλοκαίρι
Σαν, ορισμένα βράδια, μόνος, δυνατός κατά τ’ άλλα

Σαν καρφί, που επίμονα, επιθυμεί την επαφή –το στήριγμα-
Φλερτάρεις, με παρόμοια ικανότητα, με την άγνωστη συνομήλικη, απέναντι
Στου προβολέα το άγγιγμα, που μαρτυρεί, υπολογίσιμες σκιές.

Εκείνη ξανθιά, λεπτή, ατομικά, στο φωτεινό της δωμάτιο
Προετοιμασμένη να τον καδρώνεις στον υπόλοιπο, μουντό, ανέκφραστο τοίχο.
Η απόσταση, είναι απλουστευμένα, αδύναμη έννοια. Ασήμαντη.

Ως να την καλέσεις, βαδίζοντας δεξιά αριστερά.
Προτίθεσαι να της κινήσεις την προσοχή –να σε προσέξει καλύτερα
Προτού η ένταση της φύσης, κατευνάσει και τα ένστικτα σου.

Παίζεις μαζί της. Στέκεσαι και την καρφώνεις κατάφατσα
Αν της φώναζες, γεια σου, αν τη χαιρετούσες από ..μακριά.
Είναι όμορφη, τον Ιούλη, στις 15. όμορφοι και μόνοι στην πόλη

Είσαι δειλός. Τα τζιτζίκια, τρελαίνονται κάθε τόσο.
Και τη νύχτα –αφηρημένα κι εκείνα- προβάρουν την καθημερινή τους συναυλία.
Την επισκέπτεσαι. Ξανά. Μιλά στο τηλέφωνο, στραμμένη, σ’ εσένα

Έχει καθίσει αναπαυτικά και θωρεί το έναστρο στερέωμα.
Σε αντιλαμβάνεται, αλλάζει στάση, μάλλον, σα να ντρέπεται,
Κατεβάζει τις γάμπες. Ακίνητος, ένα λεπτό, κάπως πλάγια

δήθεν, πως παρατηρείς το αχανές του διαστήματος.
Της υπόσχεσαι –με την παρουσία σου, αποκλειστικά- κρατώντας την σε αγωνία
Ότι, κι αύριο.. βράδυ, θα βρίσκεσαι εκεί, στην ταράτσα.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Επιχειρήματα

Απ’ το να μη πω την αλήθεια
Να μη σε δω, ίσος προς ίσο,
να μη βουτήξει, πρώτα, η γλώσσα στο μυαλό
Μη υποκύπτοντας στα ειρωνικά γέλια,
στους μορφασμούς
και του: όλοι μαζί, ας σκεπτόμαστε το ίδιο..,
ας μη μιλήσω, καθόλου.

Είναι που επιθυμώ να διαφυλάγω τη φιλοσοφία μου
Στη ζωή, με συγκεκριμένα επιχειρήματα
Φράσεις που δεν μειώνουν τη νοημοσύνη του άλλου.
Απόψεις που εκφράζονται με αξιοπρέπεια, προς οποιαδήποτε προσωπικότητα.
Επειδή, κανείς δεν υποχρεούται να συμφωνεί συντροφιαστά –σου.
Όπως, κανείς δεν είναι καλύτερος από κανένα
Κανείς, πάνω απ’ τον άλλο, λόγω ηλικίας, είτε εμπειριών.

Γέμισες λες, από δαύτες, κι αναρωτιέμαι, αν τις έχεις κλειδωμένες
πίσω από γυαλιστερές βιτρίνες, σε δωμάτια του σπιτιού σου
Πάνω σε ξύλινα, χάρτινα, χρυσά, ασημένια ή επίχρυσα ράφια,
ανάλογα με τη σημασία, που τους έχεις αποδώσει. Με τάξη
Να μη συνωστίζονται αναμεταξύ τους. Ερμητικά κλεισμένες.
Αφαιρώντας τους το δικαίωμα, να πνέει, σαν έφοδος, στο είναι τους
Αέρας ανακύκλωσης ή απλά, ώστε να λάμπει.. η αξία τους.

Θέλω να καθίσουμε παρέα, ήρεμα
Και με επιχειρήματα, να συζητήσουμε,
να λύσουμε το πρόβλημα
Να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, ανοιχτά.
Ν’ αναδυθεί η φωτογραφία σας ή ο φόβος, λόγω άγνοιας.
Όταν τα βρίσκεις με τον εαυτό σου
Βιώνεις απρόοπτα, ν’ ανάβει κάτι, μέσα σου

Κι η άρνηση, να παραδόσεις αυτή τη χαρά
της συνειδητοποίησης του τι είναι άνθρωπος
Υποχωρώντας στις απειλές, τρίτων..
Φάνει, αγώνας άνισος –μη συμβιβαστείς
Επειδή, το πρέπει του άλλου, εις βάρος της βαρύτητας του πνεύματος σου
Είναι άτοπο επιχείρημα, που θα κατέληγε, πίστευαν! Σε δικό σου black out.

Έχω ανάγκη να έχω πεποίθηση, ότι αυτό το φως,
δόθηκε ως δώρο σ’ εσένα, πολλές φορές
Με το πέρασμα του χρόνου
Φαίνεται, πως δεν θα κατασκευάζουν, τις λάμπες
που χρησιμοποιούσες, όταν καιγόταν μία τους.
Αν είχες, την παραμικρή υποψία
Διακοπής της παραγωγής τους, πιθανόν..

Πιθανόν να προνοούσες, ν’ αποθήκευες για το μέλλον
παρόμοιου παλαιού τύπου, της γενιάς σου
Του προσωπικού σου, τύπου έγερσης της ψυχής.
Να υπερασπίζεσαι με επιχειρήματα
Πως, η φιλοσοφία σου στη ζωή, είναι συνειδητή
Διαρκώς επίκαιρη, παρασκευασμένη ν’ αποκρούει το σποραδικά σημαντικό.
Φιλοσοφία, που προστατεύει την ολοκλήρωση σας.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Καραϊβική

Τυλώνει το μάτι, θάλασσα.
Σα κάποιοι ν’ άδειασαν
κουβάδες χρώμα

Απ’ το ανοιχτογάλαζο, στο πιο βαθύ του.
Ένα πράσινο δίχτυ ζωής
να ελίσσεται στα παράλια

Στο βάθος, το κύμα πετά
Λευκές πινελιές στο αβυσσαλέο μπλε του ωκεανού.
Στ’ ανοιχτά, ένα φάντασμα με κατάρτια

Λησμονεί να παρασύρεται
απ’ το αγεροφύσημα, σαν καρυδότσουφλο
Με μικρά ανθρωπάκια να ουρλιάζουν από χαρά, στο κατάστρωμα.

Σιμά, το ένα με το άλλο, μικρού μεγέθους, στενόμακρα, σαν χέλια, εδάφη
Σ’ αντίθεση, με μεγάλα, καταπράσινα νησάκια
Όπου ανάγεται σε πολύτιμη, η παραγωγή ζαχαροκάλαμου.

Στις στροφές, ξύλινα, σαν ψηφιδωτά, ισόγεια σπιτάκια
Ψαράδες, που αλλάζουν βάρδια μεταξύ τους.
Το ηλιοβασίλεμα, οι φοίνικες ματώνουν

Τη μέρα, αραιά σύννεφα, πλάθουν σχήματα
Κι αφαιρούνται, νωχελικά, στο ταξίδι τους
Εκτός αν τεμπελιάζουν, κρύβοντας τον ήλιο.

Ευκαιρία στους επισκέπτες, που ασχολούνται με την εξερεύνηση
Σε περιπάτους. Απορροφημένοι απ’ τη μέθη
του τοπίου, του χαμόγελου, κάθε μόνιμου κατοίκου.

Από ζήλια, ξένες εφήμερες σκιές
Απαιτούν, το δικαίωμα ν’ ανήκουν σ’ ετούτο
Τον πανέμορφο συνεχόμενο καλοκαιρινά, χρωματικό κυκλώνα.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Προαίσθημα

Έτσι αρχίζει η ζωή
Τη στιγμή
που ξαφνικά, ανθίζει ένα τριαντάφυλλο.

Μικρό μπουμπούκι ακόμα,
λέει ένα γεια η παρουσία του, όπως εκφράζεσαι κι εσύ
Όταν πλησιάζεις κάποιον, που το όνομα του, σου είναι άγνωστο.

Χάδι η όψη του, καλοπιάνει το καλοκαίρι
Να μην τσιγκουνευτεί αυτή τη φορά
Να σου χαριστούν αισθήσεις δυνατότερες από εκείνη, όταν ξυπνάς..

Το συναίσθημα της ελευθερίας τείνει να θεριεύει,
ο χώρος ανοίγει, και σφίγγει στο στήθος του, κι άλλες αναπνοές.
Προσφέρεις στάλες απ’ το κουράγιο σου, απ’ τη συνέχεια της αύρας σου.

Έτσι, εξορμεί η ζωή
Τη στιγμή
που γεννιέται ένας έρωτας

Απ’ το αυθόρμητα, ισχυρό προαίσθημα
Ότι η έξοδος, απλά, λιγοστεύει την απόσταση
που απαιτείται να καλύψετε, ως τη συνάντηση σας.

Τα υπόλοιπα, η μοίρα τα αφήνει
στη θεά Αφροδίτη.. Σας κλείνει το μάτι, κάθε φορά
που τα λουλούδια ανοίγουν τα βλέφαρα τους.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Έτσι απλά

Έφερα στην παλάμη μου ένα μικρό λιθαράκι
Το στριφογύρισα με τα δάχτυλα, σα παιχνίδι,
κι ύστερα το πέταξα, να ‘βρει αλλού παρέα.
Είπα, ηρεμώ –και δίχως κόπο- κοιτώ στα μάτια
Ότι αγάπησα και κάθε σκέψη μου εξαγνίζεται
Σα να ‘ταν πάντοτε έτσι.
Άνοιξα την πόρτα διάπλατα, πήρε να δροσίζει.
Να ‘μπει ο ήλιος, περίμενα, να ‘τος, λαμπρός και πρόσχαρος.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, κόπιασε στην ψυχή μου.
Είπα, ο καθένας μπαίνει στην πορεία του –ένας δρόμος ήτανε πάντα.
Άλλοι ξεχνιούνται μ’ ένα ορισμένο τοπίο, τ’ όνειρο ξαναζεί.
Σκέφτηκα το ταξίδι μας, όλο και κάτι αφήνουμε, κάπου κάπου
Μια νέα ζωή, ζευγάρια φωτεινά μάτια.
Η νεότητα τρίβεται με την αναπνοή. Άπειρα σκαλοπάτια.
Πότε οδηγείσαι από το ένστικτο, πάνω σε κυλιόμενες διαδρομές
Σχεδόν πάντα, τα πόδια σου πονούν όσο περπατάς, μα..
Έτσι απλά, έπαψα να συλλογίζομαι τι μας περιμένει.
Γιατί το εμείς γίνεται ένα με τον αέρα, τη γη, το άγνωστο.
Είπα, όλοι δικαιούνται, όχι μόνο την ευκαιρία, εξίσου και την αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 1999

Καλό μήνα

--- Με εσωτερικό, ψυχής, φως ---

Συγγραφέας = Τεμπέλης

Δυστυχώς, επειδή μερικοί άνθρωποι, ζηλεύουν τον όρο δημιουργία, στον οποίο τομέα, δεν έχουν ύφεση, με αναγκάζουν να έρθω να υπερασπιστώ, δυστυχώς, το αυτονόητο που εννοεί η λέξη: δημιουργία. Ως ρήμα: δημιουργώ. Άλλοι μουσική, εννοείται διαχρονική. Άλλοι, επιλέγοντας χρώματα, ανά έμπνευση τελικά, καταλήγοντας εκείνα, στο καβαλέτο. Άλλοι στα ψηφιδωτά, στη γλυπτική. Αγιογραφία. Άλλοι στην ποίηση. Άλλοι στην συγγραφή.
Όλοι εμείς ειδικότερα που κατ’ αυτούς, που μας λοιδορούν, χάνουμε το χρόνο μας, ή παράγουμε εύκολα (τι να σου πω), κάθε τι νέο, εννοείται, φυσικά, θα συμφωνήσω, με στοιχεία, ήδη χρησιμοποιημένα. Αφού αφορούν σκέψεις και πράξεις, ανθρώπων πολλών. Απλά στο χαρτί, βγαίνουν σύμφωνα με τα βιώματα, προσωπικά, του ενός. Ο οποίος ένας, σπατάλησε –από αφοσίωση μόνο- κόπο και χρόνο, πνευματικό κόπο κι αληθινό χρόνο, με διαφόρου τύπου, αναφορές, σε λίγες ή περισσότερες σελίδες. Άλλο αν αυτές οι σελίδες δεν πρόκειται ποτέ… να κρατηθούν, από Ελληνικά χέρια, που διψούν για κάτι ποιοτικό. Μιας και όπως ανέφερα σε μια συζήτηση που είχα μ’ έναν βιβλιοπώλη, ο οποίος συμφώνησε μαζί μου, οι εκδότες έχουν κάνει συντεχνία μεταξύ τους, να μη βοηθάνε. Ήρθε και το σημερινό ανάγνωσμα, μέσω κυριακάτικης εφημερίδας να επιβεβαιώσει τούτη την υποψία μου, που ανέφερε ως συμπέρασμα: Οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου, για το οποίο έχει ξεσπάσει σάλος, δεν έχουν ιδέα από Ελληνικά γράμματα, γι’ αυτό και απέκλεισαν πολύ γνωστούς συγγραφείς και ποιητές, ως δείγματα άξιας πνευματικής εργασίας. Το σύστημα της παγκοσμιοποίησης, να εξαφανίζουν όσους γράφουν, μη δίνοντας τους ευκαιρίες. Αν πρόκειται ν’ αναφερθούν σε Πατρίδα και ατομικά δικαιώματα.
Στη Ρωσία, σκοτώνουν όσους θέλουν να εκφράζουν τη γνώμη τους ελεύθερα (κακομοίρη Πούτιν), στην Ελλάδα, γι’ αρχή, χρεώνουν μη αληθινές μεταμεσονύκτιες ώρες, στο ίντερνετ. Είναι καινούριο σύστημα αυτό, όταν θέλουν να κλείσουν το στόμα, κάποιου.
Αυτός ο κάποιος, που ενώ εσύ, τωρινέ αναγνώστη, ετούτου του άρθρου, ενώ εσύ, διασκεδάζεις έξω, ή μέσα στο σπίτι, με το ταίρι σου, ο συγγραφέας ή ποιητής, δε ζει, παρά στύβει το νου του, για να βρει την επόμενη έκπληξη που θα κρατήσει, κοντά του, το νέο βιβλίο, τον οποιοδήποτε αναγνώστη. Στον οποίο παραδόθηκε ο πνευματικός μόχθος του δημιουργού. Από εκτίμηση, με διάθεση προσφοράς, πάνω απ’ όλα. Ακόμη και στα Ελληνικά γράμματα.
Άρα, με ποιο δικαίωμα, θεωρείς εσύ, φυσιολογικό, να πεις: τι κι αν γράφεις, μιας και σου είναι εύκολο, τι μας λες τώρα, αφού μπορείς να τεμπελιάζεις, γράφοντας, μιας και η ασχολία σου αυτή, δεν σου αφήνει χρήματα. Πραγματικά κραυγαλέος εγωισμός, εκ μέρους σου, να θεωρείς περιττή την τέχνη. Τέτοιος εγωισμός, αποστροφή για τον κόπο του άλλου. επειδή εσύ βαριέσαι τη ζωή σου. Αναφέρομαι σε συγγενείς και γονείς, που ρίχνουν λάσπη, μεταξύ τους, χαρακτηρίζοντας τεμπέλη –θού κύριε- όσους είναι δοσμένοι στην τέχνη, γιατί όχι, δεν τα βάζεις, με όσους αθλούνται, ιδιαίτερα επαγγελματικά;
Μήπως χαρακτηρίζεις τεμπέληδες και άλλα επαγγέλματα, λέμε τώρα: φύλακες δασών, κτιρίων. Σκουπιδιάρηδες. Περιπτεράδες. Θυρωρούς. Όσους φυλάνε σκοπιά στα σύνορα.
Ποιους άλλους θα χαρακτηρίσεις, άραγε, τεμπέληδες.
Μήπως τους ήδη διαχρονικούς, φτασμένους, συνθέτες, καλλιτέχνες, τραγουδιστές;
Όσους στύβουν το νου ή τις φωνητικές τους χορδές, για να περνάνε ευχάριστα, άλλοι φιλότεχνοι. Χτίζοντας οι δημιουργοί, με τη συνεισφορά τους, αναμνήσεις, προς τρίτους: Ένα καλό βιβλίο στην παραλία. Ένα τραγούδι, ενόσω ήρθε μια χαρά. Μια ταινία σ’ ένα ραντεβού. Μια γλάστρα που θα σου δώσει ψυχική χαρά, έχοντας τη στο μπαλκόνι σου. Όλα τα μικροπράγματα που άλλοι έφτιαξαν με μεράκι. Αλήθεια, είσαι τόσο άκαρδος. Δεν θέλω να το πιστέψω, πως δεν εκτιμάς όσους έχουν καρδιά.
Για λίγο πέρασε εκείνος ο κύριος με το ακορντεόν του, απ’ τη γειτονιά. Για άλλη μια φορά, έπαψα κάθε θόρυβο, στο σπίτι, ν’ ακούσω την θεσπέσια μουσική, που μ’ έστελνε στα χρόνια των δικών μου. Στον ρομαντισμό και το αληθινό δόσιμο.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Το εσωτερικό κρατητήριο

Για ένα μικρό, χρονικό, διάστημα, πίστεψα, πως τελικά οι άνθρωποι, δεν είναι κακοί. Πως όλα αυτά που λένε: «όταν οι άνθρωπος που βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεό, αποκτά άσχημο χαρακτήρα», πως ήταν μόνο μια φράση. Μια άποψη. Επιχείρημα των παπάδων, για να μη χάσουν περαιτέρω, πελάτες. Ώστε οι όποιοι “πιστοί” έχουν απομείνει, να έρχονται έστω και τυπικά, έστω για ένα κερί. Μια καλή πράξη, όπως να παραδώσεις π.χ. σε μια εκκλησία, πράγματα και ρούχα που δε χρειάζεσαι.
Τα γεγονότα, όμως, της εβδομάδας που μας πέρασε: Η βιντεοσκόπηση ενός fight club, στο εξωτερικό, αληθινή αναπαράσταση, όπως στην ομώνυμη ταινία. Συν όσα συνέβησαν στη λεωφόρο λαυρίου, που έδωσαν “ραντεβού”, οπαδοί διαφορετικών ομάδων, για να χτυπήσουν και να σφαχτούν, μεταξύ τους –με αποτέλεσμα έναν νεκρό- όλα ετούτα με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Πως ναι, όποιος βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεό, αποκτά επιθετική συμπεριφορά.
Όπως είπε κάπου, ο Θεός: για να εισέλθετε στον Παράδεισο, δεν θα εξαρτηθεί από πόσες καλές πράξεις, κάνατε, άνθρωποι. Παρά μόνο, συμπληρώνω με το μικρό μου μυαλό, αν ένας άνθρωπος, αρσενικό ή θηλυκό, ακολουθεί τις εντολές του Θεού. Όχι τυπικά. Απλά αναγνωρίζοντας, πως υπάρχει Θεός, και όχι όλα εκείνα τα μπαρμπούτσαλα, που αναφέρανε στον τηλεοπτικό δέκτη, αμφισβητώντας το θαύμα στον τάφο του Ιησού, που ανάβουν τα κεριά, μέσα, δίχως ανθρώπινη παρέμβαση. Εκείνα τα γνωστά, προφανώς, επιχειρήματα: βλέπεις ότι θέλεις να δεις. Αγνοώντας π.χ. πως τα πάντα στο σύμπαν και το ηλιακό σύστημα, παραμένουν σε αρμονία. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου οργανισμού κλπ.
Το παρόν όμως, άρθρο, δεν θα αναφερθεί σε αυτά ή σε όσους απαξιώνουν τον Θεό, ή σε όσους ακούνε θεία λειτουργία, μόνο το Πάσχα. Μια αντίστοιχή αίσθηση, που σε εθνικές επετείους και άλλες γιορτές, χαχανίζουν και κάνουν χαβαλέ, με τα αγωνιστικά τραγούδια της Σοφία Βέμπο, και τα παραδοσιακά τραγούδια της χώρας μας.
Τούτο το άρθρο επικεντρώνεται στη φύση των ατόμων, που είναι υποχείρια των ονείρων που βλέπουν τη νύχτα, και σαφώς, πιστέψτε το, είναι κακά και κατευθυνόμενα απ’ τον πονηρό, για περαιτέρω παράνοια και επιθετική συμπεριφορά. Επειδή έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί, πως ένας άνθρωπος που δουλεύει οχτώ και δέκα ώρες ή έχει οικογένεια, και μπορεί να είναι εντάξει σ’ αυτά, έχει έναν άλλο εαυτό. Ορίζοντας την περιπέτεια, με το να ρίχνει ξύλο σε άγνωστους, μέχρι θανάτου; Ρωτώ. Ένα μίσος που είναι εσωτερικά κατευθυνόμενο. Μες την ίδια τους τη ψυχή.
Την οποία ψυχή, προσπαθούν να σμιλέψουν, κοινώς σουλουπώσουν, ορισμένοι χριστιανικοί σύλλογοι, οι οποίοι επισκέπτονται, φυλακές, ανά την Ελληνική επικράτεια. Προσπαθώντας προφανώς, με όποιες ομιλίες επιχειρούν στα κτίρια – φυλακές, αυτά –και όχι σωφρονιστικά ιδρύματα- να τους δώσουν ένα χέρι επιστροφής στην Κοινωνία. Έχοντας φυσικά οι φυλακισμένοι, μετανιώσει για τις όποιες τους πράξεις. Πταίσματα ή παραστρατήματα, πιο σοβαρά, ποινικά.
Ο πατέρας μου, που συμμετείχε σε μια επίσκεψη, σε μια από αυτές τις φυλακές –η μοναδική του φορά, δηλαδή- μου είπα, μιας και μιλάμε για φυλακές με ενηλίκους, πως τους διέκρινε κάποια ανησυχία για το μέλλον τους. Ρωτούσαν δε, τους ομιλητές, πως μπορούσαν να διορθώσουν τα λάθη τους, ζώντας χωρίς βία, με ανθρωπιά προς τον πλησίον.
Δεν ξέρω αν ένας αποφυλακισμένος θα έβρισκε δουλειά. Εδώ δεν βρίσκουν όλοι οι υπόλοιποι, ιδίως όταν δηλώνουν σε συνέντευξη, πως δείχνουν φιλότιμο στη δουλειά. Ουτοπίες θα μου πεις, και θα ‘χεις δίκιο.

Πιστεύω πως η αλλαγή στον χαρακτήρα, κατά την αποφυλάκιση, για πολύ μικρές παρανομίες έως βαρύτερες ενέργειες, κλοπής ή βιαιοπραγίας, έως το σημείο όμως, να μην έχεις αφαιρέσεις, μια ζωή, η αλλαγή θα προέλθει μόνο από την εσωτερική αρμονία και ηρεμία, αρκούμενος σε πολύ λίγα. Κάτι που προσφέρει στον άνθρωπο, ο ένας και αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός.
Οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, των συλλόγων, είναι απλά καλοπροαίρετοι.
Δεν πιστεύω πως στην πράξη, είναι ικανοί να βοηθήσουν, λόγω φόβου, για τον αποφυλακισθέντα, και το προηγούμενο ποιόν του. Η ομορφιά των λόγων και της θεωρίας, δηλαδή, που απλά μεταδίδουν γνώση. Χριστιανική, για τη μία και μόνο Αλήθεια. Μόνο ο ίδιος ο Θεός, αλλάζει τον άνθρωπο, ατομικά κάθε φορά.
Όσοι έζησαν μακριά Του, όπως αναφέρουν ορισμένοι φυλακισμένοι, εξαιτίας της φυγής ή της άγνοιας τους, απέναντι στον Θεό, έπραξαν ότι έπραξαν. Παρανομώντας. Δέσμιοι του εσωτερικού τους κρατητηρίου. Διαφορετικά πως γίνεται βίαιος, κάποιος, φτάνοντας στο έντονο σημείο να μην υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή ή την κακιά ώρα, βιαιοπραγώντας σε “ραντεβού” για ξύλο. διευκολύνοντας απλά, το σχέδιο του πονηρού, για αιώνια απώλεια, κάθε παραστρατημένης ψυχής.
Ο πατέρας μου, μου είπε, πως κανείς από τους παρευρισκόμενους, στην αίθουσα, φυλακισμένος, εν ώρα ομιλίας, δεν έδειξε κακές διαθέσεις. Εγώ πάλι αμφιβάλλω, πως όλοι τους οι τρόφιμοι, δεν έδειχναν άσχημη συμπεριφορά. Φοβούμενοι πιθανόν, τιμωρία, ορισμένοι, από τους φύλακες. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, ευαίσθητοι ή μη, που κατέληξαν στην φυλακή, επειδή είχαν την “τύχη”, να ευνοηθούν απ’ το δικαστικό σύστημα, αποδεικνύοντας πόσο δίκαιο είναι, όταν θέλει. Όταν λειτουργεί. Όχι όπως τώρα, που αποφυλακίζει εμπόρους ναρκωτικών, την επομένη από τη σύλληψη.
Στην περίπτωση πατροκτονίας, κανείς δεν ξέρει τι συνέβη στ’ αλήθεια. Αν το παιδί, ξέσπασε, λόγω συνέχειας από προηγούμενη, ελάχιστη, παραβατική διάθεση. Κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια. Οι πράξεις εν βρασμώ ψυχής, θα ‘πρεπε να ‘χουν χωρίσματα, κρίσεως τους. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, πίσω από μια κλειστή πόρτα. Εν τέλει, ο καθένας θα έπρεπε να ασχολείται με τον εαυτό του μόνο, με το ταίρι του ή την οικογένεια του. Αν και τότε, θα παύαμε να σπεύδαμε να βοηθούμε κάποιον που δεν γνωρίζουμε, σε κίνδυνο. Κόντρα στην «κοινωνία της απομόνωσης», όπως αναφέρει σε φυλλάδιο του, ο σύλλογος συμπαράστασης φυλακισμένων, Ο ΟΝΗΣΙΜΟΣ.
Ζούμε τελικά, σε μια απολίτιστη κοινωνία, όπου κανένας δε βοηθά κανένα, για εργασία. Στα όνειρα του. Αποδέκτης συναισθημάτων. Φιλικά, ως γείτονες. Συγγενείς ή συνάδελφοι. Να μη δημιουργούμε προβλήματα, χωρίς λόγο. Πλην ορισμένων σπάνιων περιπτώσεων, ανθρώπινων χαρακτήρων, που ακόμη κι εκεί, όμως, πρέπει να έχουν αγάπη Θεού, μέσα τους, για να ‘ναι αλήθεια.

Γεράσιμος Μηνάς 2007