Άναψε πράσινο:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

άαααααααα, μύρισε το

ΔΡΑΣΗ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Γειά σας και καλό καλοκαίρι.

Δεν πιστεύω ότι γνωρίζετε εσείς οι δημοσιογράφοι, ότι είστε οι μόνοι ελεύθεροι άνθρωποι στην Ελλάδα. Είμαι λογοτέχνης ποιητής (χωρίς εκδότη) από το 1995, με δύο δεκάδες δικά μου βιβλία, ως παραγωγή, και μερικές εκατοντάδες άρθρα –σε ιστοσελίδα μου- τα οποία μόλις άρχισαν να τυπώνονται σε συγκεκριμένη εφημερίδα, τα όργανα του παρακράτους άρχισαν να με παρενοχλούν, όπου κι αν πηγαίνω, εδώ και τρία χρόνια. Μισώντας την τιμιότητα μου, την πίστη μου στον Θεό, γιατί λέω τα πράγματα με το όνομα τους –ειρηνικά όπως πάντα. Σήμερα 20 Ιούνη κατάφεραν το δεύτερο πλήγμα εναντίον μου, αναγκάζοντας με να σταματήσω να αναρτώ άρθρα στο ίντερνετ, αφότου φυσικά η πίεση τους, με προκάλεσε να διακόψω την συνεργασία με την τάδε εφημερίδα.

Χωρίς λόγο, μου κατέστρεψαν τη ζωή, έως του σημείου να παίρνουν απόρρητα τηλέφωνα, με σύστημα για σπάσιμο νεύρων, ιδιαίτερα καιρούς που έψαχνα εργασία. Πιστεύω ότι ξεχνάτε παρόμοιους μηχανισμούς ολοκληρωτικής εξόντωσης, πολιτών, από το Κράτος: βλέπε το άλλο παράδειγμα, ενός άλλου blogger, που γυρνούσε στα κανάλια ως θύμα της μη δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Αλήθεια γιατί απαξιώνετε να ασχοληθείτε με αυτό τον πόλεμο που έχει κηρύξει το Κράτος, εναντίον όσων έχουν ιδιαίτερη φωνή; Δηλαδή εγώ πρέπει τώρα, να πω ευχαριστώ, που δεν είμαι ελεύθερος; Κι εγώ πως πρέπει να ζήσω τώρα, χωρίς δημόσια φωνή; Γιατί απαξιώνετε να ασχοληθείτε με τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, γιατί δεν ασχολείστε, οι δημοσιογράφοι;

Τι πρέπει να κάνω εγώ, τώρα;

Δεν νομίζετε πως είναι ώρα να μάθουν όλοι, την ύπαρξη του τρομοκρατικού Κράτους; Γιατί δεν ξεσκεπάζετε τις μάσκες των οργάνων, φαντασιόπληκτης προληπτικής καταστολής; Γιατί απαξιώνετε τέτοια θέματα επιβίωσης, όσων γράφουμε;

Ευχαριστώ.

Γεράσιμος Μηνάς 20 Ιούνη 2008

Ανθρώπινα δικαιώματα.

Ποια ανθρώπινα δικαιώματα;

Αλλαγή ξεκινήματος: ξαφνικά η αστυνομία απέκτησε δίκαιο πρόσωπο, διώχνοντας τα ίδια τους τα ερίφια. Που είτε ξυλοκοπούν αλλοδαπούς και μη, μες τα τμήματα, είτε προκαλούν ένα καινούριο φιάσκο. Αυτοί, που ζητούνε να τους σέβονται, ενώ έχουν συγκεκριμένους μηχανισμούς, βασανισμού, ώστε οι πολίτες, να τους αντιπαθούν: αυτοί οι πολίτες, που θέλουν να λένε την άποψη τους, ελεύθερα. Πολίτες που δεν είναι δημοσιογράφοι, ή ηθοποιοί που σατιρίζουν σε εκπομπές ή επιθεωρήσεις το πολιτικό κατεστημένο. Μιλώ για το παρακράτος που ούτε οι δικοί μου γονείς, μου έμαθαν, πως υπάρχει. Που πνίγει την άποψη, εφευρίσκοντας περισσότερο στο ίντερνετ, κανόνες να περιορίζουν να έχεις μυαλό: κανόνες που είναι ιοί, και τίποτα περισσότερο. Έξω, απλά σε παρακολουθούν είτε αφαιρούν φακέλους από το γραμματοκιβώτιο. Αυτός ο ακατανόμαστος βασανιστής, που θεωρεί ενόχληση, κάτι αφύσικο, να μην αντιδρά ο βασανισμένος. Μιλώ, πέρα από το φύτευμα κοριού στο καφάο του ΟΤΕ, άλλες μεθόδους βασανισμού όπως η παρακολούθηση με πολιτικά αυτοκίνητα. Μέθοδοι που ένας δημοσιογράφος στο Blue Sky, δεν ανέφερε ποτέ, ειδικά. Μέθοδοι που νομιμοποιεί το Κράτος, με τη νέα Ευρωπαϊκή συνθήκη. Μιλώ για τα όργανα του παρακράτους. Που παρενοχλούν τους πολίτες που δεν είναι πρόβατα: ιδιαίτερα αν φιλοσοφούν. Δεν είναι φρόνιμοι πολίτες: συνήθως συγγραφείς δηλαδή, που σε κανένα βιβλίο τους, δεν κρίνουν το σύστημα και τα κακώς κείμενα του. Αν θεωρείτε, εσείς που γράφετε, νοημοσύνη, παραγωγή βιβλίων με ανάλαφρο περιεχόμενο, γιατί τούτο είναι το επάγγελμα σας.

Πριν συνεχίσω, ας αναφέρω τι συνέβη, κάνοντας copy, τη σελίδα του ημερολογίου: όπου εκδηλώθηκε η πρώτη δραστική πράξη του συστήματος εναντίον μου, στο ίδιο μου το σπίτι. Ιδιοχείρως.

22 Ιουλίου 2006 έλαβα δύο εφημερίδες από μια συγκεκριμένη, που είμαι συνδρομητής, παλαιότερα τεύχη, που δεν είχα ζητήσει. Στο αυτοκόλλητο, δεν ήταν εκτυπωμένο όπως πάντα, το όνομα μου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, μιας και δεν είχα ζητήσει προηγούμενα τεύχη. Σε μία από αυτές τις εφημερίδες, υπήρχαν χυδαία και υβριστικά σχέδια με στυλό, όπως και στο εξώφυλλο, ένα περίεργο ΜΟΞΠ, που σημαίνει ότι κάποιος τα έκανε όλα αυτά, με το δικό του χέρι. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι είναι, όσο για το τηλέφωνο μου, έχει αναγνώριση κλήσεων, και θα αρχίσω να καταγράφω νούμερα και ώρα, οποιοσδήποτε και αν καλέσει στο σπίτι μου. Επίσης, αν χρειαστεί, οι εφημερίδες με τα αποτυπώματα αυτών που με απειλούν, θα κατατεθούν σε εισαγγελέα για τα περαιτέρω. Μήπως πάψουν κάποια ανθρωπάρια που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία του ιντερνετ, να ασχολούνται με άτομα που έχουν μυαλό, στο κεφάλι τους, κι όχι πίτουρα ή αυτά που συναντάμε στο αποχετευτικό σύστημα.

Αυτή ήταν η καταγραφή της κατ’ οίκον επίθεσης, εναντίον μου, η οποία εξακολουθεί ως βασανισμός, εδώ και χρόνια. Μόνο που δεν είμαι πρόβατο και δεν πρόκειται να το βουλώσω. Μήπως η ανώτερη Δύναμη, μου δώσει τα απαραίτητα στη ζωή. Μια σταθερή ζωή ως αποτέλεσμα δικαιοσύνης εκ των άνω, προς έναν άνθρωπο, που έγινε φρόνιμος, όπως το εννοεί φυσικά, το επίγειο σύστημα. Μόνο που εμένα το γράψιμο είναι ο μόνος λόγος που υπάρχω, και δεν μπορώ να λογοκρίνω τον εαυτό μου όταν οι άλλοι σφάζουν παγκοσμίως, ή βασανίζουν. Δεν είμαι νερόβραστος συγγραφέας. Δηλαδή να μην αναφέρω, τη σκέψη που δεν γεννιέται στα περισσότερα μυαλά, γιατί τις ειδήσεις τις βλέπουν, δεν τις ακούν: βλέπουν τον Μπους και τον νέο πρωθυπουργό της Αγγλίας, τι ωραία που συζητούν και αποδέχονται ο ένας τον άλλο, μόνο όμως ως άνθρωπο. Φυσικά, οι Αμερικανοί, έχουν ήδη προγραμματίσει, ορισμένες πυρηνικές κεφαλές, να κοιτάνε σε Αγγλικές πόλεις. Παρομοίως οι φίλοι μας! οι Γάλλοι, ήδη πύραυλοι τους, στοχεύουν Ελληνικές πόλεις. Έτσι κάνουν οι πυρηνικές δυνάμεις. Αλλά μη σκέπτεσαι πως υπάρχουν ανόητοι που διατηρούν σε αποθήκες, συσκευασμένο, μαζικής καταστροφής, θάνατο. Μη λες τέτοια πράγματα. Γίνεσαι επικίνδυνος. Πρέπει ως σύστημα να σε περιορίσουμε κατά τις φανφάρες του προηγούμενου ..στρατηγού ανέμου, περί ηθικής και πολιτικής απομόνωσης. Να δούμε πότε ο λαός, θα σας απομονώσει.

Το να λέει την άποψη του ένας λογοτέχνης, ενοχλούσε ανέκαθεν, παγκόσμια (εξού και οι δολοφονίες ποιητών, λογοτεχνώ ή οι απόπειρες δολοφονίας τους: όσοι έχουν δει τη σειρά της ΕΤ-1 με ξένους συγγραφείς, θυμάται σε ποια πρόσωπα αναφέρομαι). Μη μιλάς γι’ αυτά, μη βγάζεις τα συστήματα τους στη φόρα. Αυτοί είναι δίκαιοι. Αν είναι δυνατόν, δεύτερη τετραετία της Νέας δημοκρατίας, να μην καταλάβατε ακόμα, τι συμβαίνει. Μήπως η ακρίβεια, σας ξύπνησε; Μπα.

Εγώ δεν θα γίνω φρόνιμος όπως το εννοείτε: έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οι τεμπέληδες που δικαιολογούν στο κάθισμα του οδηγού, το άθλιο μεροκάματο τους. Όχι, δεν θα γίνω φρόνιμος όπως εσείς το εννοείτε, ή όποιος άλλος…… Κι ας με παρεξηγούν γι’ αυτή μου τη στάση, αντίδραση στη δράση που βουλώνει στόματα, ορισμένοι απλοί άνθρωποι, πολίτες, χρήστες του ίντερνετ. Διαβάζοντας πιθανόν, τούτα. Πρόβατο ήμουν πριν με μάθει το ίντερνετ, με επιθέσεις hacker, και άλλες.. μεθόδους, τι είναι η αληθινή ζωή. Όπου αποδέχεσαι κάθε συσκευασμένη μέθοδο, εκφοβισμού.

Παρακάτω.

Εντός ετούτων των γεωγραφικών ορίων, ανέκαθεν διοικούσαν ανθέλληνες, κόντρα στην ίδια τους τη φυλή και τη φύση του είδους του πολιτισμού: που έδωσε τα φώτα στους υπόλοιπους. Άλλο αν ετούτοι εδώ, αφήνουν να κάνουν χωματερές, αρχαιολογικούς χώρους ή καταστρέφουν τάφους αρχαίων πολεμιστών γιατί πρέπει να περάσει το μετρό. Ή πριονίζουν αρχαία για να χωρέσουν στο ακριβές μέγεθος του γαλάζιου κουτιού, για να μεταφερθούν στο νέο χαρτοκούτι, που αποκαλούν μουσείο της Ακρόπολης. Γιατί λέει, τα φθείρει το καυσαέριο.

Ένας νεότερος λογοτέχνης, που καγχάζει όλο υπερηφάνεια στον πρόλογο του βιβλίου του που βρίσκεις σε κάποιο βιβλιοπωλείο: πως στο βίο του ήρθαν όλα τακτικά, με τη σειρά τους κλπ. κυρίως η τυρόπιτα που έγραψε, για άλλη μια φορά, τι περισσότερο να πω, εγώ, περί βολέματος και ψεύτικη ιδέα ελευθερίας (εννοείται με μέσο βγήκε το ..βιβλίο). Τα λόγια είναι περιττά. Προς θεού μην αναφέρεις τέτοια πράγματα. Μη θίγεις τον εκδότη σου. Το δυστυχώς να διστάζεις να πεις την αλήθεια για τον χώρο των εκδοτών, μη σου βγάλουν κακό όνομα και δεν εκδώσεις ποτέ, ξανά, κάτι καινούριο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό δείχνει συμπεριφορά, προβάτου. Λυπάμαι.

Τώρα αν ένας νέος λογοτέχνης, ποιητής, που κάποια δημοσιογράφος σε ένα οικολογικό κανάλι, διάβασε τα έως τότε, συγγράμματα του, αποφασίζοντας δυό φορές, να τον φιλοξενήσει στην εκπομπή της: το έπραξε όχι γιατί τον λυπήθηκε. Εξάλλου είναι εκείνη, άτομο σοβαρό, με χρόνια πίσω της στη δημοσιογραφία, με εκπομπή στο ραδιόφωνο. Σε έβγαλε δύο φορές στον αέρα, με διαφορά ορισμένων μηνών. Ως ένα νέο άγνωστο πρόσωπο (που δεν εκδόθηκε.. ακόμα). Που κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα θυμάται. Όλα καλά ως εδώ για το σύστημα. Αφού ο τηλεθεατής αμέσως μετά θα επιστρέψει στα άγχη του και τις όποιες ευθύνες. Στα δικτατορικά πάγια του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ κλπ.

Ο νέος αυτός λογοτέχνης, αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος, όταν ορισμένες του απόψεις, άρθρα, αρχίζουν, έστω και μια φορά το μήνα, να διαβάζονται από μια εφημερίδα, με 40 χιλιάδες, συνδρομητές (αυτά τα δύο τεύχη που δεν ζήτησα, και τα οποία πήραν από τα κεντρικά της εφημερίδας, κόλλησαν δικά τους αυτοκόλλητα οι παρακρατικοί, μουτζουρώνοντας σελίδες κι αφήνοντας τα στο γραμματοκιβώτιο μου). Μιλώ για την εφημερίδα: Η φωνή των ΑΜΕΑ.

Τι πράξανε λοιπόν, οι βασανιστές, τα –συμφωνώ- κινούμενα κρέατα, κατά τον Θεό: αυτή τους η κατ’ οίκον επίθεση εναντίον μου, να προκαλέσει τη διακοπή συνεργασίας μου με τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Αυτή η επίθεση, ως πρώτο μέτρο εναντίον μου. Κατόπιν… ακολούθησαν οι παρακολουθήσεις, κατά τη συμβουλή ανόητων, προφανώς, δικών τους κρεάτων, ψυχολόγων, που ακόμη συνεχίζονται και θα συνεχίζονται, μήπως το βουλώσω –εις μάτην. Το άλλο, πρόσφατο παράδειγμα του blogger που τον βγάλανε στα κανάλια, παρακολουθώντας τον επίσης, μάταια, δεν έπεισε κανένα πρόβατο εκεί έξω, πως υπάρχει παρακράτος. Πως η δημοκρατία καταπνίγεται σε όσους η κλίση τους είναι η γραφή, η ιδιαίτερη ανάλυση των πραγμάτων. Έχετε παρεξηγήσει, τι σημαίνει φρόνιμη ζωή, ορισμένοι αναγνώστες, αναγνώστριες.

Το πρόσφατο κρούσμα του δυναμώματος, ενός συγκεκριμένου σφυρίγματος που εξωτερικεύει το ακουστικό του τηλεφώνου, απλά σηκώνοντας το, σπίτι μου, εφαρμόστηκε ως μέθοδος εκφοβισμού. Όμως όπως είπα, ο αγώνας συνεχίζεται. Εξάλλου, στόχος μου δεν είναι να γίνω διάσημος συγγραφέας, γιατί πιθανόν η χρόνια μέθοδος, πολιτικής και ηθικής απομόνωσης μου, με οδηγήσει στα κανάλια ή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Όχι, δεν έχω φιλοδοξίες, συγγραφικές. Αυτά είναι για τους συγγραφείς που στηρίζουν το είδος γραφής τους, σε σαρκικές εμπειρίες, ως τη μόνη πηγή του όρου, πραγματικότητα. Το θέμα είναι, πως τώρα έχουν μπει, δυστυχώς στην μέθοδο κάμερας.. που με ακολουθεί ακόμη και στη λαϊκή που πάω να ψωνίσω με τον πατέρα μου, παρακρατικά θηλυκά –ως άθλια δείγματα του φύλου τους. Όμως δεν πρόκειται να το βουλώσω. Εις μάτην.

Εν τω μεταξύ, λάβαινε η οικία μου, κλίσεις από απόρρητα νούμερα, κάθε μία ώρα, ορισμένες φορές. Από κινητά, πλάκες. Όλα αυτά για να αποσυνδέσω το τηλέφωνο ώστε να μην βρω ποτέ, δουλειά, γιατί που θα με βρει ο τάδε εργοδότης, να με ενημερώσει πως θα προσλάβει.

Αν θα έπρεπε να σώσω τη ψυχή μου, όπως εννοεί ο Θεός, μια φρόνιμη στάση, απέναντι στο σύστημα που μου κατέστρεψε τόσα χρόνια τη ζωή μου, εννοείται παύοντας να γράφω, και της άλλης επιλογής: να συνεχίσω να λέω τα πράγματα με το όνομα τους, γιατί αρκετά ανέχτηκαν οι πολίτες που δεν έχουν βήμα να μιλήσουν, τα σκάνδαλα, τις μίζες, τις προδοσίες, θα προτιμούσα τον μόνο λόγο ύπαρξης μου στη ζωή: δηλαδή το δεύτερο. Γιατί αρνούμαι να σταματήσω το μόνο πράγμα που έχω στη ζωή, τη γραφή, αφού δεν έχω ζήσει τίποτα στη ζωή μου: και ως αποτέλεσμα οικογενειακής καταπίεσης, χτίζοντας ένα πρόβατο: που η ..δεύτερη εξουσία, μετά του Κράτους, είναι ο πατέρας. Αυτός ο συγκεκριμένος πατέρας, που μου έδωσε συμβουλή, -αφότου του ανέφερα, πως επειδή γράφω στο ίντερνετ, γι’ αυτό και η τηλεφωνική παρενόχληση- να σταματήσω, μου είπε, να προστατεύσω τον εαυτό μου. …Γιατί όποιος αγαπά την Ελλάδα –θα πω εγώ- είτε τον βασανίζουν, είτε του καίνε το βιβλιοπωλείο: το πρόσφατο παράδειγμα, ο στρατός των 50, που κάψανε για άλλη μια φορά, το βιβλιοπωλείο του βουλευτή του ΛΑΟΣ.

Όχι, δε θα το βουλώσω. Όπως έχω αναφέρει, θα λέω ΟΛΗ την αλήθεια, και θα βγάζω στη φόρα, τέτοιου περιεχομένου, άρθρα, γιατί ο βασανιστής είναι τόσο τούβλο και άψυχος, για να σταματήσει.

Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να πέσω στα σκατά, παραδειγμάτων, νόμιμης ή καθημερινής πορνείας, που τόσες γυναίκες πουλάνε εκεί έξω.

Θα έχω αυτό που εγώ θεωρώ ποίηση ή λογοτεχνία. Κόντρα στους ελεγχόμενους εκδότες ή σε όσους θεωρούν αθώους, μόνο όσους παράγουν τυρόπιτες. Δεν γράφουν για τη νέα ανοησία του φόρου που ζητά το κτηματολόγιο: θα πληρώσουν μετά την καταγραφή στη φορολογική δήλωση, δεύτερη φορά, ότι έχει ο καθένας. Έτσι, για να στερέψουν όποιες ισχνές, τελευταίες αντιδράσεις: να γίνουν αληθινά πρόβατα (δεν έχω τίποτα με τα άσπρα πρόβατα, χαμογελώ), οι πολίτες: να στρίβουν ας πούμε το κεφάλι, όταν κάποιος, σάββατο πρωί, κρυφακούει φανερά, σε κάποιο καφάο.

Κοιμήσου πρόβατο. Κοιμήσου. Άλλοι νοιάζονται για σένα. Ας ψηφίζονται νόμοι, μεσάνυχτα. Ας παίζονται ντοκιμαντέρ που ξυπνάνε τον πολίτη, μετά τα μεσάνυχτα, την ώρα που κοιμάται ο εργαζόμενος, οι συγκεκριμένοι που έχουν μυαλό, γνωρίζουν πως ο οργανισμός έχει ανάγκη από πολύωρο ύπνο για να αποδώσει την επόμενη μέρα. Σε στραγγαλίζω, λοιπόν, λέει νόμιμα πλέον, η νέα Ευρωπαϊκή συνθήκη, που καταψήφισε η Ιρλανδία. Μα μη γράφεις τέτοια πράγματα.

Ευτυχώς υπάρχει ένας κύριος Ζερβός στο Blue Sky, που αρχές Ιούνη, μίλησε σχετικά με βασανιστήρια, προς όποιους λένε τη γνώμη τους. Έτσι, θα πω εγώ, για κάτι λογοτεχνικά παιδαρέλια, που βγάζουν βιβλία, βρίζοντας τη νοημοσύνη όσων δεν είναι πρόβατα. Αλήθεια σε τι πραγματικότητα ζουν αυτοί. Δουλεύει καλά το εργαλείο στο παντελόνι.

Δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν, τίποτα. Εδώ θα είμαι και θα μιλώ για την αδικία και την κοροϊδία του Κράτους, βλέπε στους μετά πυρόπληκτους, σεισμοπαθείς, στη Πελοπόννησο. Φαίνεται δεν ψήφισαν Νέα δημοκρατία. Ένα κράτος βασανιστών τεμπέληδων, κινούμενων κρεάτων, άψυχων ήδη, με αυτοκόλητο υποδερμικά στο μέτωπο που γράφει: προορισμός, κόλαση.

Πρώτος νόμος του Ελληνικού Κράτους: κράτα το λαό φοβισμένο, με πρώτο ενδεχόμενο επίθεσης από τα γύρω σύνορα. Λαός φοβισμένος, ποτέ ενωμένος. Όργανα της επιβολής: αυτοί που θεωρούν ότι ούτε ο Θεός δεν τους αγγίζει.

Εκεί λοιπόν που τα προσωπικά δεδομένα, …προστατεύουν τους πολίτες, έρχεται ο βασανιστής, ο τιμημένος οικογενειάρχης, να συνεχίσει το έργο του στρατηγού ανέμου. Κι ας ανοίγουν κεφάλια ή μύτες, των πολιτών σε ειρηνικές διαδηλώσεις. Να χαίρεστε την Ευρωπαϊκή Ένωση σας. Απλά ένα νέο, μεγάλο μαντρί.

Όχι δεν θα ξεχαστούν τα όσα αναφέρθηκαν. Εδώ θα παραμείνουν ή στο προσωπικό μου αρχείο. Μάτια έχω και βλέπω, λειτουργεί η διαίσθηση μου, ο λόγος μου δυναμώνει περισσότερο με τις μεθόδους της διεφθαρμένης νομιμότητας (θυμάσαι, κοριορουφιάνε;). (κοκκινοπή πορδή).

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Άλλον ονειρεύονται,

Άλλον παντρεύονται

Τον τελευταίο καιρό, προσπαθώ για πρώτη φορά, να σκέφτομαι πως οι του φύλου μου, άνθρωποι, που τα καλά τους στοιχεία, καθορίζουν το ποιόν της ζωής του: είναι περισσότεροι από τους αγενείς, είρωνες ή ορισμένους που είναι ανίκανοι να αντιληφτούν ποια είναι η σωστή συμπεριφορά των αντρών: ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες. Το θέμα δηλαδή για το οποίο έτυχε τώρα η επιθυμία, να θέλω να πω, δυό λόγια.

Μια μικρή απορία, μια υπερασπιστική θέση υπέρ των γυναικών, που δεν εννόησαν ή δεν εννοούν, πως δεν είναι δυνατόν να είναι μαζί με κάποιον άντρα, που δεν τις εκτιμά. Ως οντότητα. Αν τον παντρεύτηκαν γιατί τις ολοκλήρωνε στο κρεβάτι –στο δύσκολο, σωματικό επίπεδο, ικανοποίησης της γυναίκας (όπως διαφημίζεται). Παραμένοντας όμως, ένας σύζυγος, κατεξοχήν αθλητικοφάγος, τεμπέλης σε θέματα καθαριότητας. Λείποντας το αισθητήριο από αυτό το είδος αρσενικού, που θα του προκαλέσει μια μικρή έκλαμψη: ένα ..όραμα: μιας συζύγου στο πλάι, που διατηρεί ακόμα, στοιχεία της προσωπικότητας της, όταν τη γνώρισε, την ..έκανε δική του. Ούτε τότε, όμως, τον πρώτο καιρό, δεν είδε ο χ, την λογική της ψ, ενόσω η ψ, αντιμετώπιζε τα γνωστά και τα άγνωστα, γύρω. Αυτό το αρνητικό παράδειγμα, αντρός, συζύγου, που π.χ. ενώ εκεί έχει ένα μκρό κατάστημα, αυτός ενόσω τη βοηθά είναι σα τον στήνουνε στα 10 βήματα. Επίσης την κοροϊδεύει, ενόσω του λες, πως της χρειάζεται ξεκούραση. Δεν της μαγειρεύει, καν, κάθε τόσο.

Τέτοιες στιγμές διαισθάνομαι το απύθμενο κενό του θεσμού που ένωσε τα χ ψ άτομα, ως συζύγους. Πιθανόν γιατί βολεύτηκαν και οι δύο, πως είχαν πάντοτε, φαγητό στο σπίτι ή τα κουτσοκατάφερναν –σαν συμβόλαιο γάμος- σε χρηματικές υποχρεώσεις. Ή πως τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, δεν το καταλαβαίνεις, βαριέται ο ένας τον άλλο, ανέχονται ο ένας τον άλλο, γιατί ποιος χωρίζει τώρα. Ποιος θέλει να θυμάται πως δεν εκτιμήθηκε ποτέ. Ένας βίος αδιάφορος προς τις ανάγκες άλλων οντοτήτων, για το λόγο πως ούτε αυτός, ούτε αυτή, εννόησαν, πως προσωπικότητα σημαίνει κάτι περισσότερο, από την ικανότητα να συνευρύσκεσαι ερωτικά. Κυρίως αυτό ενώνει το ζευγάρι. Όχι η αληθινή αγάπη: επειδή σ’ ετούτη τη σπάνια ατομική συναίσθηση, σέβεσαι τις πτυχές του αντίθετου σου φύλου, που η φύση όρισε να σε ελκύει. Από το πρώτο στάδιο της προσέγγισης, ή έστω αν εσύ αποτελείς φιλικό άτομο, που σ’ εμπιστεύονται.

Το άτομο-γυναίκα-σύζυγος, που βαριόταν ανέκαθεν να σεβαστεί τον εαυτό της, κατά το σύνηθες, τα δίνουν όλα στη καριέρα. Ακόμη όμως και τότε, δεν ακούνε ούτε ένα μπράβο, ουσιαστικό: γιατί κυριαρχεί ακόμα, η αδιαφορία του συζύγου για το ποιον της. Ξεκινώντας να την απατά, να την υποτιμά, να τη χτυπά κλπ.

Η μοναδική στιγμή, που μια κοπέλα, θα πω, τώρα, που σε …αφήνει… να την πλησιάσεις, είναι όταν κάθεσαι πλάι της στο διπλό κάθισμα ενός αστικού λεωφορείου. Ακόμη όμως και τότε, ενόσω η έλξη πιστεύεις, πως τη συγκεκριμένη στιγμή είναι δυνατή (το παρατηρείς, πως κρυφά κι όχι κρυφά, κοιτά τα χέρια σου, το πρόσωπο από το πλάι), τελικά δεν προχωράει, δεν γεννιέται η γνωριμία. Γιατί προσωπικά, είμαι διακριτικός, σέβομαι.

Οραματίζομαι ένα κοινό μέλλον, με διάρκεια, έως τέλους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, μια Α αίσθηση συμβιβασμού, πως το δέρμα, το δικό σας, δεν θα ‘ναι πια, λείο. Όπως το επιβάλλει η φθορά σε κάθε τι, στη φύση.

Τώρα αν, πρακτικά, υπάρχει κάποια νέα εκεί έξω, που αντιμετωπίζει με ισότητα, όποιον της αρέσει, ας γράψουν κάτι δικό τους, όσοι το έζησαν (γιατί δεν είναι όλοι εκεί έξω, σαρκοεθισμένοι, έχουν μυαλό). Ακόμη μαθαίνει το ένα ταίρι, το άλλο. Με αγάπη. Ακόμα. Βέβαια, υπάρχει μια παρεξήγηση στο θέλημα: εντάξει, δεν ψάχνω το τέλειο, να είναι νορμάλ. Το τέλειο θες, που δεν θα σου εμπιστευτεί ποτέ, τα αδύναμα στοιχεία. Υποκρισία δηλαδή. Αδιαφορείς να σεβαστείς τις πτυχές των ενδιαφερόντων του άλλου ατόμου. Αν ωριμότητα εννοείτε: σταματώ να έχω όνειρα πια, εφόσον παντρεύτηκα. Οπότε, είτε αντιμετωπίζω με μη ηρεμία, τα παιδιά ή τα εγγόνια μου. Είτε δημιουργώ ψεύτικες φιλίες στη γειτονιά, μόνο για το κουτσομπολιό: ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, που σταυρώνει ζωές, που αγνοεί τα πως και τα γιατί. Συνήθως προσωπικότητες ατόμων, κουτσομπόληδων εγωιστών, από εκείνο το είδος, μάλλον.. που δίνει συμβουλές, επειδή είναι καλοκαίρι: φτιάξε τα με κάποιον, και μόλις γυρίσει ο πολυαγαπημένος φίλος σου από την επαρχία, παρατάς τον άλλο. Άτομα που μόνο να παίρνουν, ξέρουν. Έτσι είναι συνήθως οι ολοκληρωμένοι εγωιστές γείτονες που διαφημίζουν πως ολοκληρώθηκαν: κοινωνικοί, κατ’ άλλα, κενή μάζα. Άτομα που έχουν θεοποιήσει τα πιο απλά αγαθά που κατέχουν. Θεωρώντας τα, δείγμα πνευματικού επιπέδου. Ήμαρτον.

Το λυπηρό είναι, πως αν διαισθανθείς πρακτικά, πως ο σύζυγος της τάδε –που είστε φίλοι- δεν την εκτίμησε ποτέ, δεν μπορείς να της το πεις. Αρκεί η χ ψ γυναίκα, που εννόησε την κατάληξη της, ως εδώ, ως ένα κενό που δεν συμπληρώνεται πια, με τίποτα: τούτη η αίσθηση που τη μετέβαλλε σε ένα δύστροπο ον: που επιτίθεται στους άντρες. Και δη, νεότερους: εκείνο δυστυχώς το αστείο… περιστατικό που ως υστερία μόνη της προκαλεί μια κενή αντίδραση: ένα ποδηλάτης στη λαϊκή που επιστρέφοντας περνά απ’ τον τομέα των οικιακών, συναντώντας αυτήν την υστερική για δεύτερη φορά: νάτη, εκδηλώνεται: φωνάζει, νομίζει ότι ο ποδηλάτης ακολουθεί τον ποδόγυρο της. Θλιβερή κατάληξη ανθρώπου που ως πιθανότερη εκδοχή, την καταλαβαίνεις: ως άτομο που σταμάτησε γρήγορα, στο γάμο, να κάνει έρωτα, αλλάζοντας σε ένα ον που νευριάζει χωρίς λόγο.

Άραγε πως είναι δυνατόν ο βίος από πάντοτε, να ήταν συμβιβασμός, ενός ανθρώπινου πλάσματος που βαριέται, εαυτό. Να μην είναι η ζωή κάτι άλλο, εκτός από επαναλήψεις: ξενύχτια, κουτσομπολιά, καλοπέραση –πάντα με το φόβο της εκδήλωσης κάποιας απιστίας από το άλλο μέλος ενός τόσο ώριμου γάμου: άτομα, που, όπως γράφω σε ένα νέο διήγημα μου, δεν σέβονται τις κοινές ώρες ησυχίας, κάνοντας σα τα ζώα στη ζούγκλα που φωνάζουν για την κυριαρχία. Μάλλον εκδήλωση νευρασθένειας: υπάρχω, με ακούτε;

Κάπως έτσι οι γύρω κενοφάγοι άντρες, δίνουν το δικαίωμα να τους τσουβαλιάζεις.

Τώρα αν φταίει και το θηλυκό φύλο, που άλλον ονειρεύεται ακόμα ή ονειρευόταν νεότερη, προτίμησε το βαρβάτο… αρσενικό, που ποτέ δεν βοηθά στο σπίτι, στο σούπερ μάρκετ, δεν ασχολείται με το παιδί και τις όποιες του υποχρεώσεις. Αν οι περισσότερες ποιοτικές γυναίκες, δικαιολογείστε αυτή τη στιγμή, πως απλά κάνατε το λάθος, επιλέγοντας έναν τέτοιο τύπο, συζύγου. Τι έγινε άραγε εκείνος που σας είπε, έστω και με ένα αγνό βλέμμα, πως είναι έτοιμος να σας λατρέψει; Μη συγχέοντας φυσικά, το νορμάλ, με το τέλειο. Αν είναι δυνατόν να διαρκέσει κάτι, ενόσω το, μόνο κοινό στοιχείο, είναι ένας κρυψίνους χαρακτήρας. Ένα ανθρώπινο ον που θεώρησε την επαγγελματική ανεξαρτησία, επιτυχία ζωής.

Έτσι, για διαφήμιση.

Εκείνο το μικρό όνειρο να αγαπήσεις ως εαυτό, πάει, παρασύρθηκε από την πριονισμένη άγκυρα. Της ομογενοποίησης.

Αυτά για τους απλούς πολίτες, που μη έχοντας χρήματα, χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο. Είπαμε, μόνο να παίρνουν ξέρουν.

Ορισμένοι άλλοι, βλέπε ποδοσφαιριστές, μαζί με τα εκατομμύρια ευρώ που κόστισε η μεταγραφή τους από τη μία ομάδα στην άλλη, πουλήσανε και τη ψυχή τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Δροσιά εσύ

Η φιγούρα σου είναι ένα κλωνάρι λουλουδιού, που στα μαλλιά έχεις το άνθος της θηλυκότητας. Τα δάκτυλα σου, εξερευνούν το τρίχωμα των χεριών μου, ως τους αγκώνες –ανατριχιάζω. Ένα Ανοιξιάτικο βράδυ, όπως αυτό, ενόσω θυμόμαστε το δώρο της ζωής, που δόθηκε τώρα, σ’ όλους, τοπικά, σ’ εμάς: γιατί το χαρτάκι προτεραιότητας του μη ανθρώπου, καθυστερεί. Εσύ που πρέπει να είσαι, θελκτική, μήπως ξεχάσει η ίδια η φύση, να καλέσει τα δικά της πλάσματα, προς ζευγάρωμα. Ιδεών σε βιβλία, που κάποιος αυστηρός, ο μόνος εν Ελλάδι, σκέφτηκε να απαγορέψει από τα σχολεία. Αρεσκόμενος στη λεγόμενη παρουσία της πειθαρχίας, όπως κάγχασε ο σύζυγος της τυφλωμένης δικαιοσύνης. Ποιος μη νοήμων θα έκλεινε τα μάτια μιας γυναίκας, αφαιρώντας της τη παραγωγή του ίδιου της, του αρώματος.

Μια τέτοια νύχτα, που όλα τα υλικά ήρθαν από την αποθήκη, στο σκηνικό. Έως να μοιραστούν οι ρόλοι. Οι πρόβες να φτάσουν στο τελικό στάδιο, της όμορφης, ιδιωτικά, παρουσίας του ζευγαριού: με όσα συνοδευμένα στο χώρο, ως ντεκόρ. Δανεισμένα από σημεία και κόπους, ν’ αντέξουν λίγο παραπάνω, από τη νεότητα, τη σφριγηλότητα στις συνδέσεις. Αν συμφωνούσαμε να ζούσαμε, ως να βαρεθούμε τη φθορά. Αρνούμενοι να χάσουμε τη δύναμη, τη λάμψη του καλουπιού.

Αυτές σου οι θελκτικές αναλογίες, πραγματικά εδώ, ξημερώνοντας πιότερο η ελάττωση του χρόνου, ωσότου το ξυπνητήρι, επιθυμήσει να ξοδέψει τη γλυκιά σου νεότητα, στα αναγκαστικά του επιούσιου. Αν είναι δυνατόν μια οπτασία, όπως εσύ, να ξοδευτεί, κάπου που δεν έχει χρώμα ή αντρική φροντίδα: μόνη σου, πως αντέχεις, φορές, να μη σε θαυμάζουν. Τόσο αληθινή, για να μη σε αγγίζουν. Την ώρα που σηκώνεις τα μάτια, με ένα μοναδικό ρόλο. Ίσως σε κοιτώ από τόσο κοντά, που οι οφθαλμοί μου, αγγίζουν έτσι, το ανθρώπινο σου πρόσωπο.

Υποτιμάς μια γυναίκα, αν της λες: είσαι μόνο άνθρωπος, ΄κι όχι οι καμπύλες των παλμών του ίδιου του σώματος της φύσης. Αυτός ο παλμός που απενεργοποιεί τις άμυνες μου. Κάθε τι άλλο, γύρω. Τόσο όμορφη, για να κοιτάω κάτι άλλο, πέρα από το στεφάνι του προσώπου σου. Αντί για λουλούδια, προσφέρω τραγούδια. Ίσως ως κοσμήματα, στο χαριτωμένο λαιμό, ως τα πρώτα υψώματα, κατηφορικά. Η νύχτα μοιράζει τους ρόλους, στους δρόμους, τα πεζοδρόμια. Τα υλικά στα δωμάτια. Ως το πρώτο φιλί. Την πρώτη κατανάλωση, ενέργειας. Μακριά από ξένες φωνές, που μολύνουν το τώρα: Των δύο την ομορφιά.

Μακάρι η πηγή σου νεότητας, να επέστρεφε κι εμένα, στα ξεπορτίσματα τα αρχικά, που στο τότε τους, δεν πραγματοποιήθηκαν. Τόσες οι καμπύλες, η χρησιμότητα, ο ρόλος σου στη φύση. Επιστέγασμα του γλυκού σου πάθους, να είσαι η μόνη, εδώ, και στη γη, πάντοτε. Για μένα, ως ταίρι, σκοπός μελωδικός. Όπως πάντα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Τι;

Προσπερνάει.

Ολιγόλεπτη.

Σαν, μικρής θρεπτικής αξίας, βιταμίνη.

Με σώμα, ματιού κύκλωπα

Ψυχής, κόρες, συνεχώς διασταλμένες.

Εναλλαγή καταστάσεων, σαν πρέζα.

Με φλέβες σκέψης, υπερφορτωμένα καλώδια

Ζαλισμένα. Επιληπτικός και άνετος.

Προσπερνάει

Σε ρεύμα αέρα, ανάλογο της κρίσης σου.

Γερασμένη, πρόωρα, σα νιότη

ψυχοβγάλτη, περασμένη

Σαν ώρα

Καλύπτουν άλλοι, για σένα, τις τρύπες.

Είπες, είναι εκεί. Ή μου φάνηκε;

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Στα λίγα

Κι αν είναι η αγάπη, μ’ ελάχιστο μίλημα, συνεσταλμένη,

Ντροπαλή, Ετοιμοπαράδοτη, θεώρησε την,

ώρα, παύσεως από συλλογισμούς.

Αστοιχείωτη από γραμματική

Στενούς κώδικες, να τονίζει το εφήμερο.

Γείρε. Στρογγύλεψε.

Ομόρφυνε. Στα λίγα.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Σου ‘φτανε αυτό;

Στάθηκα να χαιρετίσω

Απλά, με τους μαυρισμένους κύκλους

κάτω απ’ τα μάτια μου

που με πονούν, κι ας μη στο ‘πα.

Όχι, ότι επιθυμώ να σε στενο-χωρέσει, αυτό.

Κοιτώ την ασπρισμένη, απ’ την περιποίηση

της εξωτερικής μου εικόνας, χτένας

Αμαθής, παρά το κατάλοιπο των εμπειριών, στους κροτάφους.

Χρωμάτισαν, είπες, ν’ ασκούν κάποια γοητεία (το άκουσα μέσα μου)

Εκείνη, που από έλξη, κάπου σε τραβούσε

στα ρηχά της αύρας μου

Μα, στεκόμουν στα σκαλοπάτια

Χαρίζοντας σου, λίγη απ’ τη θέρμη

της έννοιας φιλία.

Εσύ, όλο ζητούσες την επαφή. Εγώ, απλά

Στάθηκα να χαιρετίσω.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Εμείς οι άλλοι

Το σαράκι, που καταναλώνει με αργούς

-στο ξεκίνημα- ρυθμούς του εξάωρου

τοπικού –για μας- ραντεβού

Ή συνάντησης, αν προτιμάς.

Να βολευόμαστε. Να ‘μαστε ξεκούραστοι.

Επειδή, τα έγχρωμα όνειρα, κουράζουν,

αφού δεν προλαβαίνεις τις εναλλαγές

κινήσεων ή θύμισες ξένων περιπατητών

Σαν εισχωρούν στο δικό μας πλαίσιο,

που όλο υπενθυμίζεις –δίχως να τονίζεις ιδιαίτερα-

Πως, για μια στιγμή ωριαία,

θα διεκδικούσες ν’ αφήνονταν κι εκείνοι, σ’ ότι.

Ανώνυμοι. Με μόνη σφραγίδα, φανερή,

το καλούπι –που έτσι κι αλλιώς δεν διαφέρει.

Άντρας, να σφίγγει στ’ ασφαλή μπράτσα του

εσένα. Απλή, τοπική ανώνυμη επισκέπτρια.

Αρκούν αυτά, παραδέχομαι.

Χαμένοι βαθύτερα στα διαφυγόντα λεπτά

Ενόσω αφήνουμε πίσω μας, όμορφα ασπρόμαυρα τοπία

Παραλιακά. Κι ο άνεμος να φυσά, αλατισμένος, στο πρόσωπο σου.

Μιλούσες με τις κόρες σου –στεφανωμένες

απ’ ένα καθαρό στρώμα οξυγόνου.

Πότε επίγειου. Πότε με τη σκέψη,

βαθμιαία, στην ελευθερία του βυθού

Να ‘ναι πολύτιμες, ως μαργαριτάρια.

Προσωπικά. Τοπικά. Αφαιρούμενο θέλγητρο για τους άλλους

Παρά, για εκείνον τον άγνωστο

που συνάντησες, γνωρίζοντας –θαρρώ- από πάντοτε.

Διαβαίνοντας ετούτη την εξάωρη παρένθεση

Γραμμένη, πρόσεξες, σ’ ένα ανιδιοτελές σύγγραμμα.

Κι ήταν, ότι πιότερο, είχα ανάγκη.

Ν’ αφεθούμε στην νεανική απλότητα

Στο σφρίγος, που μεν, δεν καλύφθηκε, τρέχοντας

Μα με τον αέρα στα μαλλιά.

Ν’ αναζωογονεί την αγάπη, με τις γραμμές

Της καταχωρημένης ζωής μας.

Σταματήσαμε. Σε ένα άδειο ταβερνάκι. Να φάμε

-κι είχε μια γλύκα. Όση φύλαξες τόσο διάστημα

για μένα. Πάλι γελούσες, ευτυχισμένη –ξεγνοιασμένη.

Σκεφτόμενη, τώρα δα, μια μακρινή προοπτική.

Ανταλλάζουμε, καθένας, την επιστολή του

Λες και τις λαβαίνουμε στο απώτερο παρελθόν

-σα, με το νου, τοπικά, να χωρίσαμε, μόνο.

Σου διηγήθηκα, κείνο τ’ αγαπημένο μυστικό –εσύ.

Μου μίλησες για την σημαντικότητα μας.

Τη στράγγιξα, να δω τι θα μείνει.

Τόσα πολλά, προσωπικά, τοπικά κέρδη καρδιάς.

Όλο γελούσες –εύθυμη, μ’ όλο σου το φωτεινό είναι.

Ξανά σε κυνηγούσα. Επειδή σ’ άρεσε.

Ο αγνός παλιμπαιδισμός των λέξεων-ψυχών μας.

Ανώνυμες. Μη ένοχες.

Εγωιστικά λεπτά, τοπικής διαλέκτου.

Γνώριμης, σαφώς. Σάμπως, όπου πατήσαμε

-το κατέχαμε ανέκαθεν, μα δε το μεταφέραμε.

Έστω, χαιρόμαστε την ασπρόμαυρη φύση.

Είπες θα τη ζωγραφίσεις

Μα δε πρόλαβες¢

Έφερα ένα πρόσωπο –ως λεπτού σιγαλιά-

Κοντύτερα, στο χαλαρό, δικό σου.

Ήσουν νέα – ή τ’ άφηνες να φθίνει;

Σε κάλεσα στη φλυαρία μου.

Στο καμάκι της μοίρας

που ποτέ δεν αστοχεί.

Μοιράσου την αναπνοή μου

Να συγκρατήσω αυτό που παντοτινά, αποτελούσε κρυφό πρότυπο.

Για μια στιγμή, λυπήθηκες.

Θυμήθηκες το τέρμα της εξάωρης παρένθεσης

Όταν θα οδηγηθείς αλλού. Στον αιώνιο αιώνα.

Παρέλαβα αυτό το δάκρυ, και γέμισα μια λίμνη

Όλο, απλούς, τοπικούς, ανθώνες, αγάπης.

Να σου εκπέμπω κάθε ξημέρωμα –σα μεγαλώνω-

Όσα κι ότι, εκκόλαψε το δόσιμο μας.

Απλό. Παιδικά αυθόρμητο –ξεγνοιασμένα ξεχασμένο.

Θα ‘ναι στρωμένο το χιόνι, σα ξανάρθεις.

Σα βρεις την επιγραφή στο σταθμό.

Που προμηνύει την φυγή

Το ανεκπλήρωτο κενό, που αραχνιάζει –μοναχικά-

τις γωνίες της καθημερινότητας μας.

Δεν δηλώσαμε –είπες..- δημόσια,

ότι ενώσαμε το καθαρό υπόστρωμα

των σωμάτων μας (Ή όχι;).

σφριγηλό κι ακυβέρνητο από άνοστες γεύσεις.

Δεν κατάλαβαν, ποτέ, οι υπόλοιποι, τα θέλω τους.

Έμοιαζες έκπληκτη. Χαμογέλασες

Κι η στιγμή, βημάτισε, ως μαγνήτης, προς τα πίσω.

Σ’ αγαπώ που αγάπησες το σ’ αγαπώ σου.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Αχαρτογράφητος

Ναι! Πιστεύω ότι πρέπει

Να κλείσει ο χρόνος. Να φύγει –ανακόλουθη- αυτή

η σαιζόν ενός ανεκπλήρωτου –λέει- αγνού έρωτα.

Να πέφτει η αυλαία.

Μ’ έναν ισχνό, αθόρυβο επίλογο

Επιλεγμένο, προσωπικά, στον καθένα…

Να παραμείνει πίσω, στην ακατοίκητη νήσο.

Δίχως μια επίπεδη γέφυρα, να με ενώνει, μαζί της.

Παρά, ένα επίμονο δειλινό, να ‘χεις

την ψευδαίσθηση, μες την οφθαλμαπάτη.

Επειδή αντιπροσωπεύει κάποιο σύμπλεγμα διαδρομών

από έλη και άλμη –και υποβόσκουσες αιχμές-

να απενεργοποιούνται τα στίγματα.

Φυσικά. Τυπώθηκε η ιστορία.

Άλλο, αν διακινείται εσωτερικά στις κυψέλες μας¢

Δεν παραδίδεται ένας αχαρτογράφητος έρωτας.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Δείκτης

Μ’ ένα κύμα χαρούμενων χεριών

και την πλημμύρα της θάλασσας

ν’ αγγίζει τα παράλια σου

Εμφανίστηκες

Στα ηλιοφώτιστα σκαλοπάτια

ενός αρχαίου Ναού,

με τις πέτρινες κολόνες, ολόρθες

Να σε ρουφά, απ’ το γαλάζιο, στο παράθυρο¢

Μ’ ένα κύμα χαρούμενων σκέψεων

Και τον ήλιο να χαλαρώνει αργά κι ηδονικά στα παράλια σου

Συγκρατώ τον δείκτη του τόξου

στο συγκεκριμένο σου σημείο.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Στιγμιαία..

Θαρρώ, ήσουν ξαφνική πινελιά

της άκρης του καβαλέτου μου

που επιτακτικά, επιβεβαίωνε το στίγμα της

στον γραφικό χαρακτήρα, της στενής επιφάνειας.

Πάτησες μόνο ως κάλεσμα.

Με τη νύχτα σύμμαχο, να κρύβει τους ανθρώπους.

Θαρρώ, ανέστειλα, χωρίς σημαία το κοντάρι

Μα συ, κείνο που είχες ανάγκη

Το κουβαλούσες μέσα σου, επιστρέφοντας συνεχώς¢

Μ’ ένα απέριττο άνεμο, ο νους διαφεύγει¢ Η νύχτα

προστάζει να δέχεσαι το κορνιζαρισμένο φως

ως άκρη του πνεύματος και του καβαλέτου μου.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Ιδιωτικά

Κελάρια

Μπορεί ένα όμορφο πρόσωπο,

Μια γλυκιά –πλην ανέξοδη- φωνή,

να συγκριθεί με την όμορφη θύμηση;

(Στ’ ασφαλή, δροσερά, ιδιωτικά κελάρια,

Να διατηρείται –να βελτιώνεται εξάλλου- η γλύκα της).

Ήταν δίχτυα εκείνα –αν όχι σεντόνια.

Τουλάχιστον, πρόσφεραν για τον λίγο, εκείνο, καιρό,

Αγόγγυστα, την φιλόξενη ανθρωπιά της φιλίας τους.

(Πως με λατρεύει το υποκατάστατο: η μουσική

ανώνυμα, ο ένας αντίκρυ στον άλλο).

Ένα όμορφο πρόσωπο, δωρίζει

την αινιγματικότητα του βλέμματος του,

στον πρώτο τυχόντα.

Αντίθετα, η γλυκιά θύμηση της

Ροδομυρίζει, προστατευμένη στην αιωνιότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Κλιπ κινήσεων

Έκλεισε, πλήρης από ήρεμη χαρά,

σε αργή κίνηση, τα βλέφαρα –τα προφυλαγμένα,

κάτω απ’ το γυάλινο υπόστεγο τους.

Αισθάνθηκε επισκέπτης στον τόπο του

Προσωρινός πελάτης ξενοδοχειακού συγκροτήματος

Ελεύθερος να φιλοξενείται όπου αγαπά

-όχι τον αγαπούν. Ξένος, απέναντι στους πάντες,

όπως τον συνέφερε, απ’ την φύση του.

Έφερε το καλοκαίρι στην παλάμη του

κι ανέσυρε τον ήλιο, σκάβοντας σ’ εκείνη την άμμο.

Πού θα πάμε σήμερα;

Μη ξεχάσεις το σημειωματάριο,

τη φορητή κάμερα, τα χαρούμενα πινέλα.

Μια απροσδιόριστη αύρα διαστολής

σε καθετί, συνόδευε την ύπαρξη του.

Οι άνθρωποι είναι γλυκά απλοί, μες την ανωνυμία τους

Το σκέφτηκε λιγάκι

Δίχως οδηγό γραμματικής στο ένα χέρι

Να βαραίνει προς μία πλευρά της κρίσης του.

Σηματοδότησε εν γενέσει, τη διαδρομή

που αυθόρμητα, περιδιάβηκαν τα ίχνη

του ανοιχτού του μυαλού.

Καθαρός ταξιδιώτης, περαστικός

Από κλιπ κινήσεων, ανώνυμων, μα γνώριμων προσώπων.

Γεράσιμος Μηνάς 2000