Μίλησε για πνευματική και ηθική,

ανεπάρκεια, ο φασίστας

της προληπτικής καταστολής.

Να μην έχω ντομάτες εύκαιρες.

Ασώψεται η φτώχεια των χρημάτων.

Τα παρακάτω αρχεία, είναι σε μορφή PDF και διαβάζονται με τον Adobe Reader.
Όσοι δεν έχετε αυτό το μικρό πρόγραμμα, μπορείτε να το κατεβάσετε από τη σελίδα
http://www.download.com/Adobe-Acrobat-Reader/3000-2378_4-10000062.html

Τώρα μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή PDF, τις πρώτες έντεκα ποιητικές μου συλλογές,
στη σελίδα: http://clubs.pathfinder.gr/germin1972poihsh/1002212?folder=107270

Τα 5 πεζογραφήματα μου, στη σελίδα: http://clubs.pathfinder.gr/germin1972pezografia/1002186?folder=107268

Πολύ χρήσιμα αρχεία, όπως εγκυκλοπαίδεια πρώτων βοηθειών, κλπ, στη σελίδα:
http://clubs.pathfinder.gr/dialogue/991358?folder=106377

Επίσης, ποιητικές συλλογές από γνωστούς Έλληνες δημιουργούς, στη σελίδα:
http://clubs.pathfinder.gr/dialogue/991204?folder=106359

Και για τους αγγλομαθείς, ποίηση, στη σελίδα:
http://clubs.pathfinder.gr/dialogue/991204?folder=106379

Όπως και νά'χει, καλό διάβασμα, εύχομαι.
Γεράσιμος

Πολιτικές ειδήσεις

Εσωτερικές ειδήσεις

Επίκαιρα

Φρέσκα PC GAMES

Και τώρα λίγα λόγια για PC GAMES με τα οποία ασχολήθηκα τον τελευταίο καιρό, μετά το περσινό μου άρθρο: Για PC GAMES, ο λόγος, και παραλειπόμενα.

Ξεκινώ με το CRYSIS –αγορασμένο- το οποίο ολοκλήρωσα χτες –23 Γενάρη. Στο επίπεδο δυσκολίας, Normal.
Καταρχήν θα ήθελα η υπόθεση να μην εξελισσόταν σε νησί, ξανά, όπως στο FAR CRY -της ίδιας εταιρείας. Αλλά γι’ αυτό που θα γινόταν, παρακάτω, στο παιχνίδι, CRYSIS, εντός ηπείρου, θα είχε πιο άμεσα και καταστροφικά, αποτελέσματα. Που θα ανάγκαζε το παιχνίδι να τερματιστεί αμέσως.
Γιατί το λέω αυτό.
Επειδή η υπόθεση διακόπτεται απότομα. Αφού το παιχνίδι είναι το πρώτο απ’ ότι φαίνεται, μιας σειράς CRYSIS, τίτλων. Δεν σας το είπε κανείς ? έ ? Ούτε κι εμένα.
Το θέμα είναι: μυρίστηκα την ..κομπίνα.. από τη στιγμή που έφτασε γρήγορα, η υπόθεση, στο βουνό, που μέσα του ήρθαν-ζούσαν οι εξωγήινοι, όπως αναφέρεται στον πρόλογο-βίντεο.
Δυσκολία ?
Το παιχνίδι, είναι της υπομονής, αν εννοείτε, το: της υπομονής.
Δράση έχει, αλλά συνήθως πρέπει να τα κάνετε όλα, μόνοι σας.
Θα μου πεις, παιχνίδι που σκοτώνεις είναι. Τι περίμενες ?
Περίμενα να μην τελειώσει τόσο γρήγορα. Για software που πιάνει στον σκληρό δίσκο, 7,2 GB. Επανέρχομαι σ’ εκείνη την παλαιά μου γκρίνια, γιατί δεν μιμούνται την κίνηση σε όλο το χάρτη, αμέσως, όπως στο τελευταίο GTA. Παρά πρέπει να περιμένεις να φορτώσει η μνήμη, το νέο χάρτη.
Μπορώ να πω, πως το νέο στοιχείο της στολής, με τις ιδιότητες της, όντως βοήθησε αρκετά στο CRYSIS. Παρόλο που έχει τόση μικρή διάρκεια παιξίματος, αυτός ο τίτλος. Δυστυχώς. Οι αντίπαλοι ακόμη και στο normal, είναι ικανοί να σε ξεκάνουν, και μαθαίνουν απ’ όσο κατάλαβα, αφότου ξαναπαίξεις ένα σημείο. Τα βίντεο του παιχνιδιού είναι πολύ καλά, όπως και τα γραφικά (Δεν ξέρω, πόσοι από εσάς, έχετε Directx 10, στο κομπιούτερ σας, και αν καταλάβατε διαφορά. Εγώ έχω το 9, ακόμα. Και περίμενα καλύτερα γραφικά από το FAR CRY).
Κλείνοντας θέλω να πω: το παιχνίδι αξίζει, παρόλη τη χ ψ δυσκολία, που θα πρέπει να εννοήσετε, μόνοι σας. Της υπομονής, είπαμε. Αυτό όμως το ξαφνικό τελείωμα του παιχνιδιού, εμένα μου άφησε μια χ ψ απογοήτευση. Τι στο καλό δεν χώρεσε σε 7,2 GB. Τέλος πάντων. Να δούμε πότε θα βγει η συνέχεια, αν και αμφιβάλλω ότι θα δώσει κανείς, σημασία. Γνώμη μου. Που ίσως θα ‘πρεπε να προσέξουν οι εταιρείες παραγωγής, όταν υπερ-διαφημίζουν, έναν τίτλο.
Τελευταίο σχόλιο για το CRYSIS: αν η υπόθεση του δεύτερου τίτλου, σε σειρά CRYSIS, θα είναι σε περιβάλλον ψύξης, μες τον εξωγήινο θόλο, στο νησί, θα είναι εξαιρετικά αντιπαθητικό να παίξεις. Γενικά το παιχνίδι, τώρα που το σκέφτομαι, φαντάζει πολύ λίγο. Όχι προχειροφτιαγμένο. Πολύ λίγο. Ακόμη και η αντιπαράθεση αυτή, με εξωγήινους: μηχανικά και σαρκικά –μες το βουνό- είδη, μου φαίνεται, χωρίς φαντασία. Ετοιμαστείτε πάντως, για εκπλήξεις, όσον αφορά τους εχθρούς.
Ο προτελευταίος, ειδικά, τον σκοτώνετε από τύχη και μόνο. Όσοι καταφέρουν να φτάσουν ως εκεί. Αυτά.



Περνάω τώρα στο CALL OF DUTY 4, το τελευταίο, ξέρετε, -το οποίο είχα νοικιάσει, για να δω, γιατί τόσος ντόρος. MODERN WARFACE λέγεται ?
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, τόσο με τα βίντεο του παιχνιδιού, ως το σημείο που το έφτασα, όσο και με τους χαρακτήρες, πως κινούνταν, με αληθοφάνεια, τα γραφικά, λες και είχαν βάλει ηθοποιούς. Τόση φυσικότητα.
Το έφτασα ως το σημείο που πρέπει να πας στο Τσερνόμπιλ, με έναν άλλο σκοπευτή, ο οποίος τραυματίζεται, και ενώ τελειώνοντας η πίστα, αυτός πυροβολεί τους εχθρούς σε κοινή θέα, απέναντι τους, οι αντίπαλοι σου, κυνηγούν μόνο εσένα, ρίχνοντας σου, απανωτά, χειροβομβίδες !!! Μόνο σ’ εσένα !!!
Πήγα να τα …καταφέρω, την πρώτη φορά, αφού πρέπει να τον πας εσύ στο ελικόπτερο που έρχεται να σας σώσει, αλλά… Load και ξανά Load, σε ένα κιόσκι που είχα κρυφτεί για να αποφύγω τις χειροβομβίδες, περιμένοντας το ελικόπτερο, ως να σιχτίρω το παιχνίδι, επιστρέφοντας στο video club, το παιχνίδι. Δυστυχώς.
Το νέο στο παιχνίδι που με εντυπωσίασε επίσης, είναι τα σκυλιά των εχθρών που τα στέλνουν πάνω σου, τρώγοντας σε!! με τα δόντια τους.
Μου είχαν πει, πως το παιχνίδι έχει μικρή διάρκεια παιξίματος, αλλά αμφιβάλλω. Αφού πρέπει να μαζέψεις στοιχεία από υπολογιστές σε αποστολές, και ως το σημείο που το έφτασα, ικανές ώρες παιξίματος, ήταν δύο ή τρεις οι προσβάσεις σε υπολογιστή. Άρα είχε αρκετό χρόνο ακόμα, παιξίματος. Μπορεί.
Τώρα, ανάλογα με την εμπειρία μας, σε τίτλους που …ξεπαστρεύεις, άλλους, εκδηλώνει ο καθένας, το βρισίδι –χαμογελώ- αντιδρώντας στη δυσκολία, κατά το παίξιμο. Πάντως το COD4, σε βοηθά σε αυτό.



Περνώ στη συνέχεια, με το DIRT –νοικιασμένο ξανά- το παιχνίδι RACING, το οποίο έχει σοβαρό πρόβλημα όταν κάνεις save, αφού όταν επιστρέφεις, δεν μπορεί με τίποτα να κάνει Load. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα λύνει το patch που κυκλοφορεί. Αναγκάστηκα λοιπόν να παίξω γύρω στις 4 ώρες, συνεχώς, προκειμένου, επιλέγοντας πίστες και μαζεύοντας πόντους, να φτάσω ως το τέλος. Όχι βέβαια πως το τελείωμα του παιχνιδιού, σε αποζημιώνει (ένα τέλος ανάλογο, του: TOCA 3). Μπα, του κάκου.
Αν δεν μάθετε από φίλους, ότι patch, έχει λύσει το πρόβλημα που δεν μπορείς να κάνεις save, ΜΗΝ αγοράσετε το παιχνίδι.
Στα θετικά, τώρα: ωραία γραφικά, αν και σε επίπεδα pro για περισσότερα χρήματα, ώστε να αγοράζεις πιο εύκολα, αυτοκίνητα, είναι πιο δύσκολη η νίκη –ορισμένες πίστες, δεν λειτουργούν με προηγούμενα αμάξια. Πιο εντυπωσιακή είναι η πίστα με την τελευταία ανάβαση, όπου από κάτω είναι γκρεμός. Αν έχετε δει ένα βίντεο σε εκπομπές από την διαδρομή αυτή, με μεγάλη ταχύτητα, στο χωματόδρομο, κάπου στην Αμερική, νομίζω, είναι.
Το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε περισσότερες πίστες, για τα 10 ή 11 GB, αν θυμάμαι καλά, που ζητά στον σκληρό δίσκο. Οι χώρες που έχει, Γερμανία, Αγγλία, Ιαπωνία και Ισπανία, αν θυμάμαι, ξανά, καλά, είναι λίγες. Ξανά αναφερόμενος στα τόσα GB που ζητά το παιχνίδι ως αποθηκευτικό χώρο, στον σκληρό δίσκο. Ούτε οι κόντρες, ένας προς έναν, δεν αποζημιώνουν –γνώμη μου. Τόσες διαδρομές με τόσο ελάχιστους θεατές. Ένα ακόμα αρνητικό, του συγκεκριμένου τίτλου.
Απαιτήσεις τώρα, σε υπολογιστική ισχύ –όπως και στο CRYSIS- θα υπάρξουν προβλήματα σε κομπιούτερ που αγοράστηκαν, ας πούμε, το 2005, χωρίς ορισμένες αναβαθμίσεις. Ακόμα και περσινές. Για αξιοπρεπή κίνηση, στα γραφικά. Η πρώτη πίστα στο DIRT, είναι πολύ βαριά σε απαιτήσεις.

Σειρά έχει το TIMESHIFT –αγορασμένο. Χμ, τι να πω γι’ αυτό το παιχνίδι ?
Ότι παίζεις, μακράν ώρες, από το CRYSIS. Ότι οι εκπλήξεις δεν λείπουν, σε σημείο να πρέπει να σκεφτείτε στο TIMESHIFT, πως θα συνεχίσετε σε συγκεκριμένα σημεία, βάζοντας την εξυπνάδα σας σε λειτουργία, χρησιμοποιώντας το σύστημα χειρισμού του χρόνου, στο παιχνίδι.
Φορές νόμιζα πως δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω, όπως σ’ εκείνον τον πρώτο έλικα, που είναι ο μόνος τρόπος –θέτοντας τον χρόνο σε αργή κατάσταση- να βοηθηθείς να περάσεις απέναντι, αφού από κάτω είναι αβαθής γκρεμός. Δεν θα σας πω άλλα TIP για το παιχνίδι. Μόνο αν κολλήσετε –και θα συμβεί αυτό- και θεωρείτε αδύνατο να συνεχίσετε, ελάτε να με ρωτήσετε. Φορές, με κάποιες κινήσεις που έκανα, κατάφερνα τα φαινομενικά αδύνατα.
Το παιχνίδι λοιπόν, παίζεται για ώρες και ώρες. Πάνω από 24, όντως. Προσωπικά πρέπει να το τελείωσα σε 3 ή 4 ημέρες, με εντατικό παίξιμο. Τόσο καλό είναι το παιχνίδι. Τα βίντεο είναι κινηματογραφικής ποιότητας, ορισμένα, αν θυμάστε την ατμόσφαιρα του BRADE RUNNER –που απορώ γιατί η τηλεόραση δεν προβάλλει.
Το τέλος του παιχνιδιού αν και κρατάει λίγο, για να καταφέρετε να ολοκληρώσετε το TIMESHIFT, σας ενημερώνω πως ο θάνατος του ήρωα, θα είναι συχνό θέαμα. Γενικά πατάτε συχνά το πλήκτρο που σώζει το σημείο που βρίσκεστε.
Τώρα που το θυμάμαι, πολύ πίσω θα ήταν, είχα ασχοληθεί με ένα DEMO, του συγκεκριμένου παιχνιδιού, και μου άρεσε. Ή το παιχνίδι είναι επανέκδοση ή άργησε πάρα μα πάρα πολύ, να βγει στα καταστήματα. Δεν ξέρω. Εδώ δεν υπάρχει στολή που σε προστατεύει με συγκεκριμένες ιδιότητες, αλλά ο χειρισμός του χρόνου, είναι το στοιχείο που κάνει μοναδικό, αυτόν τον τίτλο. Ίσως να θυμίζει λίγο, HALF LIFE.

Συνέχεια προς σχολιασμό, έχει το NEED FOR SPEED, PROSTREET –αγορασμένο.
Βρίσκομαι στην αρχή ακόμα, και θα πω, πως δεν έχει την ποιότητα του CARBON, με τα φοβερά βίντεο ή το μοναδικό παίξιμο, ΟΝΤΩΣ. Το PROSTREET, δεν έχει βίντεο μετά το ξεκίνημα, και θα εκνευριστείτε λίγο, για να περάσετε εκείνο το 1 τοις εκατό. Όχι, δεν το πέρασα ακόμα. Έχει πολύ τρέξιμο και αναγκαστικό σπάσιμο των ρεκόρ σε πίστες και αγώνες, δυστυχώς. Μου φαίνεται θα βρω κάποιο save από το ίντερνετ, για να μη μου σπάσουν τα νεύρα. Που δεν θα καταφέρω να σπάσω τα αναγκαστικά ρεκόρ. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο καλό όσο σε demo του, αν έχετε ασχοληθεί. Μην το αγοράσετε. Όχι, δεν θα πω τίποτα άλλο γι’ αυτόν τον τίτλο.




Πρόσθετα σχόλια για GAMES:

Παιχνίδια δεν κρατάω. Είτε τα χαρίζω, είτε τα πετώ. Όπως το Civilization 4, που μου έδωσε την κρυάδα, χωρίς patch, να μην μπορεί να κάνει save, όταν το συγκεκριμένο αρχείο έπιανε πάνω από 400ΚΒ. Γρήγορα το παράτησα πλέον αδιαφορώ πλήρως, αν βγει, 5, ή τίτλος με έξτρα φυλές. Πέρασε ο καιρός που το 3, με απασχολούσε για ώρες και ώρες. Δικαιολογημένα.
Όσο για το CRYSIS, ας το κρατήσω. Μπορεί να το ζητήσει ένα επόμενο της σειράς, αν και όποτε βγει, κι έχω όρεξη να το αγοράσω. Γιατί θα βγει, Β μέρος. Γενικά πάντως, έχω την εντύπωση ότι δεν βρίσκω καλούς τίτλους, στην αγορά. Δεν ξέρω ποια είναι η δική σας γνώμη.

Τώρα που το θυμήθηκα, είχα ακούσει μια επίθεση ενός κυβερνητικού μέλους για το Gaming. Πιθανόν γιατί γνωρίζει το Κράτος, πως οξύνει τη φαντασία και τα γρήγορα ανακλαστικά. Δεν θέλουν κάτι τέτοιο.
Όσο για την άποψη, που λέει: καλύτερα να ζεις, παρά το Gaming, φαντάζομαι το υποστηρίζουν όσοι είναι σάρκα μόνο, που ετούτο δηλώνει πως δεν σέβονται καθόλου το χ ψ πρόσωπο, απέναντι τους. Τη φαντασία μου την καλλιέργησα με δημιουργικό παιχνίδι ως παιδί, και με pc gaming, αργότερα. Και με πολύ αγάπη για τους ανθρώπους. Τις γυναίκες, συγκεκριμένα. Αυτά.

Και μετά σιωπή

Όταν ένας άνθρωπος, πεθαίνει, πέθανε, και δεν βρίσκεται, πια, μαζί μας.
Που ‘ναι το γέλιο του, η χαρά, οι μετακινήσεις, τα πιστεύω του. Πλέον, παύση. Μόνο Ένας εξακολουθεί να τον βλέπει ζωντανό, πια.
Όταν τελειώνει να ζει, κάποιος, σταματά και η αγάπη, αν εκείνος δεν έπαψε να είναι αμαρτωλός, αφού ποιος ανέχεται μετά θάνατον, έναν που δεν ήταν χριστιανός.
Όταν φεύγεις, ξεχνά ο λαός, τα χρυσοποίκιλτα άμφια ή το απόμακρο του χαρακτήρα. Γιατί δεν στέκεσαι να ακούσεις. Παρά μετά θανάτου του, προσπαθείς να μιμηθείς το άξιο του χαρακτήρα του, φορώντας ρούχα, του κατηχητικού. Τις υπόλοιπες ημέρες, έξω όλη η γύμνια του σώματος.
Κοιτούνε γύρω του, οι σφήκες, ποιος θα αρπάξει το αξίωμα.
Τις υπόλοιπες ημέρες, τα Μ.Μ.Ε. ούτε που ανάφεραν τόσα χρόνια, ποιος πολέμησε για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ποιος ερμήνευε το ξεκίνημα του Εθνικού ύμνου, σωστά: «σε γνωρίζω από την κόψη», κι όχι, όψη, του σπαθιού την τρομερή, μεταφρασμένο: κοιτώ μόνο, το όπλο, που μου δόθηκε για την άμυνα μου.
Σκλήρυνε η καρδιά του ανθρώπου.
Δεν ακούει. Καν.
Πάει. Έφυγε από κοντά μας.
Ελάχιστοι αγαπούν με δάκρυα.
Ακούν τις καμπάνες.
Για οποιουδήποτε την ιδιότητα, η οποία δεν λειτουργεί, πια.
Επειδή κάποτε είχε γονείς, είτε κακομεγάλωσε ή παράτησαν, φεύγοντας –το χειρότερο εν ζωή. Την ώρα που οι ένας δεν παραιτούνται, μα μένουν αφιερωμένοι, στο λίγο τους. Ελάχιστοι όσοι δεν ήταν μόνο κουφάρι, μα δώσαν ότι είχαν. Την ώρα που το κατείχαν. Μα γύρω έλεγαν, μην δίνεις σημασία. Τι έκανε για μας –μάθανε να παίρνουν μόνο.
Θα φύγει άλλος ένας, μα άργησαν να θυμηθούν ότι υπήρξε.
Μόνο σιωπή και μετάνοια που διαρκεί όσο ζει το σοκ.
Όμως, μας μάθανε να μη μισούμε ότι δεν έχουμε (ή δεν είμαστε άξιοι, να είμαστε μέρους του). Γιατί κανείς δεν σε κάνει του κατηχητικού, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Όλοι μας κατηγορούν, πως όσο ζούμε, δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο.
Όπως αυτοί, το εννοούν, όποιοι. Με τα πιστεύω τους. Που πρέπει να τα αγοράσεις με ευρώ, για να γίνουν κτήμα σου. Δεν είναι όλα τα δάκτυλα, ίδια. Λίγο διαρκεί η λάμψη. Όσο προσπαθείς να δοθείς, γιατί κι εσύ άνθρωπος, είσαι, τόσο μεγαλώνουν τα ελλείμματα στη διάθεση, πόρων, ν’ ακούσουν. Μια νοητική νεότητα που μένει στο συρτάρι.
Ακούγοντας τις καμπάνες.
Κι ύστερα, κλείνεις τα πατζούρια ή ορισμένους δείκτες, με πρόσωπα, που αγοράζουν σεμνότητα, μόνο την ώρα του πένθους.
Είτε επισκέπτονται μνήματα, αρχιεπισκόπων, συγγραφέων, ολυμπιονικών, ηρώων. Όσων αγαπούσαν με δάκρυα.
Είναι αργά πια.
Σιωπή.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Χορός

Είναι ένα κύμα, που σε παρασύρει μες τη χαρά των απλών πραγμάτων. Με την σκιά των φύλλων των δέντρων, στον απέναντι τοίχο, και τον γαλάζιο ουρανό, χαρούμενος κι αυτός. Είδα ένα δυο, ή τρεις, γείτονες, στα μπαλκόνια, να χορεύουν τη ζωή, στις αχτίνες του ήλιου, φωτισμένοι. Λαμπροί και αγνοί, όπως η φύση, τους έλουσε με την αγάπη της. Παρατηρώντας τα φύλλα των δέντρων, να σέρνουν το δικό τους χορό, γυροφέρνοντας ακανόνιστα στον αέρα, κι αυτά, με αγάπη. Το σπίτι μύρισε με μαγειρευτό φαγητό: γίγαντες. Η μέρα γιορτάζει την Ελληνικότητα της. Τα σπίτια μιλήσανε με ευγνωμοσύνη. Μια ηλιόλουστη μέρα. Χαρούμενη διάθεση. Μ’ ένα ευχαριστώ, για το: ζω. Όμορφοι όλοι, στα ενδύματα και τα πρόσωπα, ξέχωρα αν το ονοματεπώνυμο δήλωνε το στίγμα, που σαν καρδιογράφημα, παρουσίαζε πόση ενέργεια κατείχε ο χορός. Είναι η θέα, πάντοτε όμορφη. Νόστιμο που είναι το ζουμί από την κατσαρόλα. Θρεπτικά στοιχεία στο αίμα, εισχωρούν, η χαρά γυρίζει στους τοίχους, που όλα τα έπιπλα θέλουν να πιάσουν το χέρι, να βγουν στον ήλιο, στις γειτονιές. Να φύγουν στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, την Πλάκα. Τον Λυκαβηττό. Κει όπου θυμίζει Ελλάδα. Τσιριχτά γέλια, ξαφνικά, συνταράζουν σαν ηχώ τα στενά, εισχωρούν από τα ανοιχτά παράθυρα, στα ταπεινά σαλόνια και τις λιτές κρεβατοκάμαρες. Χορεύει το τώρα, το διαβάζουν καλοσυνάτες ψυχές, πλημμυρισμένες στον ωκεανό της ατμόσφαιρας. Που πάλλεται. Απαλά ή γρήγορα. Το μεσημέρι είναι πια, εδώ. Ο λαιμός ζεσταίνεται, κατεβαίνοντας το φαγητό. Το φως. Ο ήλιος παντού. Αλκυονίδες ημέρες. Τα πνεύματα προς το παρόν, καταλαγιάζουν. Οι μανάδες νανουρίζουν τα μωρά. Οι καστανάδες μαζεύουν τους πάγκους. Η κίνηση στους δρόμους, πυκνώνει. Η θερμοκρασία έξω, ανέβηκε. Ορισμένοι ψιλικατζίδες κλείνουν προσωρινά –τ’ απόγευμα πάλι. Ανεβαίνουν να φάνε, να κάνουν καμιά πρόχειρη δουλειά. Να ξαποστάσουν. Ποιος νοιάζεται για ρολόι κι επιτυχίες διάφορες. Κάποιοι θα ετοιμάσουν φραπέ. Άλλοι θα γείρουν, προσωρινά. Άλλοι θα κουρνιάσουν σε νόστιμα καφέ. Να ‘ταν κυριακή, σήμερα. Είναι όλα τόσο αισιόδοξα. Είναι να το ‘χεις στο αίμα σου. Τόση αξία έχει ο άνθρωπος. Άλλοι ζωγραφίζουν με την κίνηση του σώματος τους: γιορτάζουν. Τη ζωή. Χοροί δίνουν και παίρνουν. Μιλάει η Ελλάδα, τραγούδια. Μουσικές που ακόμη θυμόμαστε. Αγαπούμε. Μας κρατάνε, μας ζεσταίνουν, μέσα μας και πάνω μας. Σαν αγκαλιά. Χάδι αν χρειαστεί, ώρες και ώρες. Οι νότες δίνουν και παίρνουν: τούτος είναι ο χαρακτήρας της ζωής. Να ξεχωρίζει το θηλυκό από τ’ αρσενικό. Φύλλα που τα έφερε ο άνεμος της ζωής, πλαϊνά, πάνω στο χώμα. Στο χώρο που ‘ναι θερμή προσέγγιση, γιατί κάθε στιγμή, αξίζει. Κάθε στιγμή, θυμίζει αναπόληση. Χωριό. Ελιές. Φυλλοβόλα δέντρα. Δωμάτια και χαρές και μεγαλώματα. Περίοδοι διακοπών, συζητήσεις φιλικές. Αποφθέγματα όλο χιούμορ. Να βλέπω φωτισμένα πρόσωπα. Ν’ ακούω τσιριχτά γέλια. Ξαφνικά. Τονωμένα. Χαρά ευλογημένη. Αξία.
Γέλα γιατί χανόμαστε.
Κάθε εποχή και ώρα.
Ευχαριστώντας για ότι έχουμε ή χαρίζεται.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Οδηγίες για ένα σωστό, βιογραφικό

Πρώτα απ’ όλα δεν θα γράφετε, πως είστε εργατικό άτομο, συνεπή, και άλλα παρόμοια. Ο εργοδότης δεν μπορεί να τα συμψηφίσει αυτά, σε ένα νέο άτομο που έχει φιλοδοξίες: εννοείται με στόχους, αναβάθμισης σε προϊστάμενο τεμπέλη, που θα υπακούει στις εξής οδηγίες: να κάνει ψυχολογικό πόλεμο στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα το φρέσκο κρέας. Αφού εκείνο που συμφέρει την επιχείρηση, είναι να μην γίνει μόνιμος ο υπάλληλος, και φτάσουμε αν είναι δυνατόν, να του φερόμαστε με σεβασμό.
Μεταξύ υπαλλήλου και εργοδότη, πρέπει να επικρατεί ένα κλίμα φόβου, του πρώτου προς τον δεύτερο. Περισσότερο μια αβεβαιότητα, ως προς την πνευματική κατάσταση του νέο-διοριζόμενου: αν έχει αντιληφτεί, πως τον προσλαμβάνουμε γιατί έχει μεν, θάρρος (άλλο όρεξη, για δουλειά), εννοείται γνωρίζοντας τουλάχιστον –ως μία αύρα που διαχέεται- πως ήδη τον κοροϊδεύουμε, από μέσα μας. Πρέπει να το παραδεχτεί, διαφορετικά δεν έχει καμία θέση στην εταιρεία.
Οι κοπέλες, παρακαλούνται να είναι έτοιμες να δεχτούν την σεξουαλική παρενόχληση, του χοντρού διευθυντή, διαθέτοντας φυσικά, οι ίδιες, κατά τη συνέντευξη, βλέμμα χαμηλό –καθώς και το ύψος της φούστας. Αν και δεν είναι αυτό που θέλει ο διευθυντής.
Περνάμε στο δεύτερο σκέλος της οργάνωσης του βιογραφικού.
Εντάξει. Το πήρατε απόφαση. Δεν έχετε εργαστεί –για την ηλικία σας- ικανά χρόνια, ώστε να μην γυρίζει μες το σκάλπ του προσωπάρχη, κατά τη συνέντευξη, ο εγκέφαλος, βγάζοντας σπίθες από θυμό! Αν είναι δυνατόν, τριάντα χρονώ, άτομο, τόσα λίγα ένσημα.
Μην νοιάζεστε. Πείτε ψέματα. Ναι, γιατί όχι.
Πείτε πως εργαζόσαστε στα κτήματα γονιού και θείων, πίσω στην πατρίδα. Χωριό, εννοώ. Το ότι …έχετε περιουσία, πάντα εντυπωσιάζει. Τώρα αν σας ρωτήσει το μίξερ, γιατί δεν έχετε από εκεί, ένσημα, βρείτε μια καλή δικαιολογία. Βασικά μην πείτε: από την καλή μου την καρδιά, αγαπώ τη γη, πιάνουν τα χέρια μου, και άλλα τέτοια ωραία. Προσοχή! Μην κοκκινίσετε, γιατί θα καρφωθείτε.
Είπαμε λοιπόν: μην γράφετε, είμαι εργατικό άτομο, συνεπή και καλό παιδί. Γιατί θα σας κοροϊδέψει ο εκάστοτε προσωπάρχης που έχει δικαίωμα να σας φέρεται άσχημα, όπως αν σας συναντούσε ένας άγνωστος στο δρόμο και σας μεταχειριζόταν ξαφνικά, με περισσή αναίδεια. Προσπεράστε αυτή τη κατάσταση που είναι κανόνας. Όπως είναι γνωστό, όλα τα γουρούνια, την ίδια μούρη έχουν. Ναι, σωστά μαντέψατε. Ακόμη και ο …διευθυντής, του κοντινού σας μικρομάγαζου, που ήδη ονειρεύεται, ολόκληρη αλυσίδα από δικά του καταστήματα. Άστους να ονειρεύονται.
Τώρα, αν κάποια από εσάς, έμεινε μόλις, έγκυος, μην επιχειρήσετε να πάτε να κάνετε αίτηση για δουλειά, γιατί τα μυρίζονται κάτι τέτοια: Σ’ ενημερώνω, για να μην λες μετά, είδες που στα ‘λεγα;
Κυρίως όμως, μην γράψετε, άντρες και γυναίκες, στο βιογραφικό, ψέματα που δεν θα μπορέσετε να αποδείξετε: σπουδές κλπ. Άλλο λέω ψέματα, πως ήμουν αγρότης, άλλο ξέρω το δείνα και το τάδε. Άλλο λέω στο μιλητό, άλλο ξέρω, στο πρακτικό. Το ξεκαθαρίσαμε αυτό.
Επίσης, μην χρησιμοποιείτε μεγάλες γραμματοσειρές, στο βιογραφικό, γιατί τα πολυσέλιδα, κανείς δεν τα εκτιμά, επειδή σας δείχνουν ανώτερο, ακόμη και του προσωπάρχη. Υιοθετείστε ένα ατημέλητο λουκ, γραψίματος: να δείχνει ότι είστε κατώτερο ον, που δέχεται διαταγές. Το ζουμί της υπόθεσης. Π.χ. να σας πουν: δεν φέρνεις το ανήλικο σου παιδί, να σε βοηθάει πότε πότε; Για σένα το λέω (εννοούν, γιατί να προσλάβω δύο, αφού βρίσκεται κορόιδο –βλέπε αλυσίδες σούπερ μάρκετ και κάτι ξεγυρισμένα 12άωρα που χτυπάνε εκεί, άλλο αν τις υπερωρίες δεν τους τις πληρώνουν ολόκληρες, αλλά παίρνουν και μειωμένο μισθό!!).
Βγαλμένα πράγματι, από τη ζωή.
Οι γυναίκες τώρα, και ειδικά οι παντρεμένες, υιοθετήστε λίγη τρέλα στις σχέσεις σας με τον προϊστάμενο και διευθυντή. Θα σας συμπαθήσουν, συμπεραίνοντας πως δεν έχετε γενικά, απαιτήσεις. Ας πούμε να πληρωθείτε, ορισμένες υπερωρίες, ή να μην παίρνετε ρεπό, ή να θυμηθούν αν αλλάξει για μια μέρα το πρόγραμμα σας, να σας βάλουν τα ένσημα.
Σημαντική επισήμανση: στα ενδιαφέροντα που ζητά από εσάς, να αναφέρετε στην αίτηση –αντίθετα με την προστασία των προσωπικών δεδομένων- μην γράφετε τίποτα, όχι μόνο γιατί δίνετε δικαιώματα, κυρίως όμως για να μπορέσετε –όσο είναι δυνατό- στο νέο περιβάλλον εργασίας, να είστε τυπικοί. Και λίγο, χα χα, γιατί η σοβαρότητα του εργάτη, προκαλεί ειρωνείες, όπως και η …αξιοπρέπεια. Όποιος έχει φυσικά, φιλοδοξίες, μπορεί να είναι είρωνας: ο πονηρός που δίνει συναδέλφους, ή σκάβει ξένο λάκκο για χ ψ λόγους.
Τέλος, σας ενημερώνω, πως στα εντός επιχειρήσεων, δωμάτια, για διάλειμμα, μην κατηγοράτε ανοιχτά, χ ψ δύστροπα άτομα, για τους λόγους που κατανοείτε (κρυφά μικρόφωνα, κάμερες, χαφιεδοπρόσωπα, π.χ. ο σεκιουριτάς).
Καλή οργάνωση, λοιπόν, του βιογραφικού σας.
Αυτός είναι ο κόσμος των μεγάλων, παύλα, ενηλίκων.
Όπου ο ίδιος ο εργοδότης δεν ξέρει τι θέλει: να σας πατήσει το λαιμό, ή να σας φέρεται έστω σοβαρά –εννοείται γνωρίζοντας εσύ ο απλός και ταπεινός, εργαζόμενος, πως θα σε κοροϊδέψει, ούτως ή άλλως.
Μην ξεχνάς: Εσύ είσαι το άτομο που έχει ανάγκη.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Χειμώνας

Η φύση δεν είναι άνθρωπος, να φορέσει καλά ρούχα. Εξόδου.
Η φύση, η γη, και ο ουρανός, βρίσκονται μαζί, μα δε συγκρατεί το ένα το άλλο, μια αλυσίδα. Η φύση είναι το σπίτι, πολλών πλασμάτων. Μα κάπου κάπου, το γρασίδι, μια βροχερή ημέρα, θυμίζει πράσινη βελέντζα. Που συναγωνίζεται σε χρώμα τη γύρω διάταξη των δέντρων, ακόμη και των γυμνών κλαδιών. Όσα φύλλα επιμένουν στη θέση τους, πήραν ένα χρυσό χρώμα, σα συμμορία όλα μαζί, είπαν: είμαι εδώ. Κείνο όμως που δεν φάνηκε, γιατί πρέπει να σταθείς από κάτω, είναι τα σπουργίτια, πιο σημαντικά από τα λόγια ή τις διαθέσεις των ανθρώπων. Με τις ενοχλήσεις τους, γιατί δεν τους αρέσει που πρέπει να αναγκάζονται να προσπαθούν, μόνοι, να επιβιώσουν: δουλειά, υποχωρήσεις για να σε διαλέξουν ως ταίρι (η υποκρισία του τέλειου ανθρώπου). Οι νόμοι των ανθρώπων και η εσκεμμένη στειρότητα, του νου. Θόρυβος και τυπικό πήγαιν’ έλα.
Ο ήχος της βροχής, τη νύχτα, είναι αυτός που προτιμώ.
Η έγνοια για το που θα βρει καταφύγιο, ακριβώς τότε, η γάτα.
Τη νύχτα, λες, να σε συναντήσω;
Θα ‘ρθείς με μια παρέα, να φας.
Θα σερβίρω στο τραπέζι σας, κι η επαφή με τα μάτια σου, είναι μια αρχή. Στο ατέλειωτο, ξερό, πήγαιν’ έλα. Δεν είναι τα πάντα, επιθυμία.
Στο μεταφέρω με το βλέμμα, μήπως το θυμηθείς μόνη, στο σημείο που επαναφέρεις από τη μνήμη, τη στιγμή.
Το ‘σβησα. Πάει.
Πρέπει να σκεφτώ και τους άλλους. Που δεν κοιμούνται σε καθαρά δωμάτια. Μήτε ζεσταίνονται ή είναι γεμάτο, το ψυγείο.
Απλά, δεν τους μιλά κανείς.
Σαν κόσμος μες το μπαλόνι του κόσμου.
Σφραγισμένος.
Ξέρεις, η γη είναι ποτισμένη μ’ αυτούς που φύγαν, πια.
Ξέρεις. Οι ειρηνοποιοί, που για δέρμα έχουν πάχνη γης, τρυφερή, και πάντα φρέσκια. Μ’ εκείνα τα ρούχα της καρδιάς, που πάντα φορούμε, μα αρνούνται να πουν δυό καλά λόγια. Γιατί η ζωή τους κατάντησε συναλλαγή: μόνο να παίρνουν, ξέρουν. Οι εγωιστές!
Φοβισμένη κοινωνικότητα.

Η βροχή θα ξεπλύνει τις επιφάνειες που αδιαφόρησαν να καθαρίσουν, οι άνθρωποι. Η βροχή είναι η δωρεάν παροχή της επικοινωνίας για όσους γνωρίζουν τούτη τη διάλεκτο: Της ύπαρξης των γύρω. Στα κουτιά τους, στα συρτάρια τους, δηλαδή.
Στα αναγκαστικά έξοδα, επειδή προχωρήσαμε, και το σκοτάδι, μας φοβίζει.
Ενόσω αφομοιώνεσαι στη νύχτα. Όχι στο μέλλον.
Στα φυσικά στοιχεία, και το ρυθμικό, τελευταίο, τρεμόπαιγμα του νερού που κατεβαίνει από τα βρεγμένα μπαλκόνια.
Ως τα πλακόστρωτα κάθε, απλής, ταπεινής, γειτονιάς.

Θα δεις καλό όνειρο; Ρώτησε η νύχτα.
Θαρρώ στον ύπνο, ησυχάζει μόνο, κανείς. Ξεχνιέται.
Τα πρέπει περισσότερο, γιατί τα μη, είναι διαφορετικά στον καθένα. Σέρνουν πίσω τους, τα περασμένα.
Θύτες και πτώματα, που κάποιος φώναξε στα τελευταία: νεκρανάσταση.
Όμως δεν υπολόγισε, πως όταν ένας φεύγει, άλλος πιάνει το χώρο, κόβοντας τον αέρα.
Όχι, έχει λίγο και στα πνευμόνια.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Η κλωστή

Είσαι εσύ.
Χωρίς πόθο οίκτου, ή: επιβάλλεται.
Πρώτα αλλάζει η χούφτα μου σε λουλούδι, με κοτσάνι, το υπόλοιπο χέρι, ως τον αγκώνα, τόσο θεριεμένο που χωράς στης φαντασίας του την πλοκή. Το άρωμα απ’ το κέντρο, είσαι συ, που δίνεις χρώμα στα πέταλα. Που έκλεισαν γύρω σου, κει που κάθεσαι, γυναίκα. Συ συγκρατείς δεμένο το ανοιχτό κουκούλι, στο κοτσάνι. Όλες οι σκέψη σου, με ολόφωτη τη σημασία τους.
Τώρα τα πλευρά του λουλουδιού, είναι αύρα προστασίας που φυσά γύρω σου, από κάτω προς τα πάνω, λειτουργώντας ο αέρας γύρω σου, ως ύλη που θέλει να χτίσει ένα τριαντάφυλλο, από χαρτιά, λευκά. Παραμένοντας συ, το άρωμα τους. Τι θα γράψεις σ’ ετούτα τα πέταλα, άραγε.
Κάτι αισιόδοξο.
Παρτίδες με τη ζωή, σα στοίχημα, με κέρδος πρακτικές ευχές, που σ’ έστελναν, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, σε εμπειρίες, που μόνο στα βιβλία συναντούσες: πόσο γρήγορα, έδινες σχήμα και αξία, στα όνειρα των συγγραφέων. Παράγραφοι που σα να σκάλιζαν τη μνήμη σου, να μην είναι δυνατή η επανεγγραφή.
Σήκωσα λοιπόν το χέρι, με στιβαρή τη θέση σου, στο άκρο, φέρνοντας σε ένα γύρω, πάνω από τη γειτονιά, που ‘πες φορές: πεισμώνει, παγώνοντας, Γενάρη μήνα, τα ίδια τα ανοδικά ρεύματα των διαθέσεων των κατοίκων. Εσύ είπες: πάρε με να φύγουμε.
Γοργόπαιξε η καδιά μου, αφέθηκε ο χρόνος.
Το σούρουπο δεν στάθηκε εμπόδιο σ’ εμάς, την ώρα που οι δείκτες των ρολογιών, χάραζαν τα περισσότερα δωμάτια, πολυκατοικιών από κάτω μας, με κατάθλιψη: Γιατί δεν βρίσκουν παρέα ή ταίρι.
Μα εμείς είμαστε δυνατοί, φέρνοντας πίσω τον ήλιο, από τα νύχια της νύχτας. Αμφίρροπος αγώνας, μα τα καταφέραμε. Κι είχε μια λάμψη το πρόσωπο σου. Χαμόγελο, στα δροσερά σου μάγουλα που φίλαγα τόσο αργά και απαλά, σα χάδι υφάσματος από μετάξι. Ήσυχη επαφή, πολύτιμη –την ώρα που από κάτω μας κοπανιούνταν. Σα να μετράγανε μέρες, αντίστροφα.
Με την άκρη των δακτύλων μου έχτισα το σχήμα σου στη μνήμη μου. Όλες σου οι κλωστές που διατηρούν σαν νέο, κείνο το λουλούδι. Αφού αξία έχουν μόνο οι άνθρωποι. Όχι όσα συλλέγουν, λες και θα τους επιλέξουν για το γούστο.
- Μας κοροϊδεύουν, μίλησες.
- Δεν αρέσει σε όλους, το φως, απάντησα.
- Καταγράφω όλα αυτά που ζούμε, λες τώρα.
Στολίδια, λέξεις, εικόνες, επιγραφές, στα χάρτινα πλευρά του λουλουδιού, που συγκρατούν, οι κλωστές σου.
- Ποιος ποτίζει τούτο το λουλούδι; Ρώτησες.
Αλήθεια, ξαφνιάστηκα.
Η αγάπη μου προς τις γυναίκες. Που το μυαλό τους διαλύει τα όμορφα είδωλα.
- Θα ‘θελες να ‘μουν συγγραφέας; Ρωτάς.
- Θα ήθελα να αγαπήσω μια συνομήλικη μου συγγραφέα. Μα μου ‘κλεισε πρόωρα το μάτι, παιχνιδιάρικα, κι εγώ δεν κατάφερα να συγκρίνω το βίο μου, μαζί της, μήπως εξισωθεί η αξιοπρέπειας μας: μα του κάκου, άνεργος γω.
- Σε υποτιμάνε γι’ αυτό, έ;
- Ναι, εύκολα από μέσα τους, πάντα: ά τον τεμπέλη, που είναι θύμα και μίζερος.
- Αναφέρεσαι στους σαρκολάτρες, λες τώρα.
- Η εξιδανίκευση του αντίθετου φύλου, είναι όπως η γνώση, τι είναι τέχνη, και τι μουτζούρα.
- Δίνεις σημασία; -χαμογελάς γλυκά, τρυφερά (και μου το μεταδίδεις).
- Δεν υπάρχουν αυτά τα, ,πράγματα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Οδηγίες χρήσεως

Μπορεί ένας τυφλός, να δει το φιλικό μου χαμόγελο; Να πει στο σκοτάδι, πάψε. Να φέρει τη χαρά της άγνοιας, τι η επόμενη μέρα, θα φέρει, ως δημιουργία. Θα ανιχνεύσει τις λέξεις στο χαρτί, με πραγματική σημασία. Θα ξεχωρίσει, τις ρωγμές στο χώρο, και ευθύς, θα τις επουλώσει.
Θα ακούσεις να χαράσσει στις φέτες του αέρα, τις σκέψεις που γεννούν τα μάτια, εκεί που τα άφησε. Παρατηρώντας το βλέμμα των γύρω, τι εννοεί, συγκρίνοντας ο χρόνος, το χώρο, ο χώρος το χρόνο. Τι ‘ναι πιο σημαντικό.
Το σχήμα που πιστεύουμε πως έχει, κάτι, ή η σκέψη που του δίνει το τελικό σχήμα; Η χρήση των πραγμάτων, που τους δίνει αξία, ή εμείς, ανάμεσα τους; Μες το φλας, χάθηκε, ή δεν τον είδες που έφυγε. Σαν ταχυδακτυλουργικό, ομοίωμα του υπερφυσικού στη φύση. Ίσως, πρέσβης της. Ίσως πομπός της. Τρέχοντας στα νήματα τα αόρατα του περιβάλλοντος, που αποκαλούμε: γη.
Μόνο τα πλάσματα της γης, βοηθούν τον πρέσβη τους.
- Μη με πατάς, είπε το χώμα, στον ανίδεο, μα κείνος χοροπήδησε επίτηδες. Έως όταν συνάντησε πεζοδρόμιο, αισθανόμενος ανώτερος, που δεν βάδιζε στις λωρίδες των τυφλών.
- Εκεί έξω, όλα είναι ένα, μίλησε ο τελευταίος.
- Το γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρόσθεσε.
Μικρές πυγολαμπίδες, μες το σκοτάδι του.
- Μου μοιάζουν. Ούτε αυτοί βλέπουν.
- Ότι είναι άνθρωποι.
- Τις αύρες τους αισθάνομαι. Ψυχρούς. Ζεστούς. Χλιαροί. Ημίθερμοι. Εξασθενημένοι. Πώς να τους χειριστώ. Σχίζουν τον χώρο, αεροδυναμικοί, αναστατώνοντας το σύμπαν. Ηλεκτρικές εκκενώσεις στον ιστό, σα να φωνάζουν: ακούτε, κοιτώντας νέα μάτια, μηχανικά, πάνω από σφαλιστά βλέφαρα. Κουρασμένων βίων.
Είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις, το όνομα της αίσθησης, βλέπω;
Πόσοι θα σταθούν να απαντήσουν. Αν τους είναι ευκολότερο να είναι φιλικοί, μόνο με κάποιον που παρατηρεί στα μάτια τους, τι περνάνε, άρα δεν τους κρίνει. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει ν’ απασχολείται με κάτι …χαρούμενο.
Αυτό που ονομάζουν δημιουργικά, διαφήμιση. Καθετί που κάνουν ή είναι. Δώστε μου ένα manual, να δω, να μάθω τις νέες εξελίξεις, τα κουμπιά, τις συνδέσεις. Τι ταιριάζει με τι. Τι, θεωρείται, ζεύγος. Τι απαιτεί ενέργεια. Τι, αρκείται απλά σ’ ότι λαβαίνει από τον ήλιο. Πως καταλαβαίνεις, κάτι που έληξε. Πως θυμάσαι την ονομασία των πάντων. Η σημασία να τα γνωρίζεις όλα αυτά. Να μην αφήνεις άδεια ράφια. Επιφάνειες δίχως χρήση.
Ας κλείσει κάποιος, το παράθυρο.
Μπορεί ένας τυφλός, να μου μάθει κάτι; Να με οδηγήσει εκείνος. Στα καφενεία και τις παρέες. Στην αληθινή θέα, από μπαλκόνια και ταράτσες.
Η θέα της Ελλάδας που θυμάται να είναι Ελλάδα. Στους δρόμους, που συναντούσες, Ελλάδα. κει, ο αέρας της Ελλάδας, δε στέγνωσε ακόμα. Κει η πέτρα, είναι ή τοίχος ή θεμέλιο-φέρσιμο. Κει δεν υφίσταται μυωπία. Κει αυτιά και μάτια, είναι ανοιχτά. Κει ο πόνος είναι παρέα, είναι τα παράσιτα, που λειτουργούν ως φερέφωνο ως φερέφωνο, ξένων.
Μπορείς να φέρεις τη γέφυρα, στη σωστή της, θέση;
- Ποια γέφυρα;
- Το χάσμα των γενεών.
- Ά νόμιζα, το χάσμα της υποκρισίας.
- Όχι σήμερα.
- Καλά.
Οι λάσπες μένουν σε όλους τους τύπους των παπουτσιών;
- Για σήκωσε το παπούτσι.
- Βλέπεις τίποτα;
- Όχι σήμερα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008