Η Κρατική Μαφία

Τώρα καταλαβαίνω, γιατί ορισμένοι εγχώριοι δημοσιογράφοι, έχουν πολλούς μπράβους, ή γιατί απειλούν τον κύριο Λαζόπουλο. Όπως ακούστηκε.

Παραδείγματα όλων αυτών που λένε την αλήθεια, μέσω της λεγόμενης ελευθεροτυπίας, ή ως μορφή τέχνης, δηλαδή σάτιρας. Αυτούς τελικά, τους όντως διάσημους, δεν θα τους αγγίξουν, γιατί θα φανεί τρανταχτά ο λόγος, ακόμη και ως παρενόχληση, στο σπίτι τους π.χ. με επίμονα τηλέφωνα-φάρσες ή δήθεν λάθος… του ΟΤΕ, ….έχοντας μπερδευτεί οι γραμμές. Έτσι απλά… για να σπάνε τα νεύρα όσων λένε την αλήθεια.

Τι κάνουν λοιπόν, οι διώκτες της δημοκρατίας, με τους λιγότερο ή καθόλου, γνωστούς, δημοσιογράφους, αρθρογράφους, Bloggers κλπ; Πρώτα βάζουν κοριό στο καφάο της γειτονιάς, ως γνήσιοι τρομολάγνοι και φορείς απίστευτων φαντασιώσεων ή ψυχολογικών προβλημάτων, εκ μέρους των νόμιμων ματάκηδων όλα αυτά: που δεν έχουν μήτε ζωή, μήτε ούτε καν ένα ταλέντο: παράσιτα δηλαδή!

Μετά την τοποθέτηση κοριού, παίρνουν τηλέφωνα και σε παρενοχλούν. Μα ας τα πάρουμε από την αρχή: πρώτα σε απειλούν κατευθείαν στο σπίτι σου, ώστε να πάψεις να αρθρογραφείς ερασιτεχνικά σε μια εφημερίδα: 26 Ιουλίου 2006, 2 χρόνια μετά (αλλά θα τα πούμε σε δυό μήνες, σχετικά). Τηλεφωνούν σπίτι σου επίμονα, με σύστημα, παρενοχλώντας σε. Έως παρακολουθώντας σε με πολιτικά αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, τύποι με κινητά στο δρόμο, δήθεν στεκόμενοι άσκοπα. Κι άλλες τέτοιες επιπολαιότητες εκ μέρους φαντασιόπληκτων ατόμων. Απλά γιατί, αφότου σε εκφόβισαν, απευθείας στο σπίτι σου για να πάψεις να αρθρογραφείς σε μια εφημερίδα, εσύ δεν το έβαλες κάτω, αρχίζοντας να αρθρογραφείς στο ίντερνετ. Το επόμενο που κάνουν είναι να αφήνουν απειλητικά μηνύματα στο Blog σου, του στυλ, warning! Κι άλλες τέτοιες, μαλακίες. Κατόπιν, έχοντας σταθμεύσει ένα φορτηγάκι, μόνιμα, έξω από το σπίτι σου, υποκλέπτουν το σήμα της συσκευής που συνδέεσαι στο ίντερνετ, ψάχνοντας στον σκληρό σου δίσκο. Ή αλλάζοντας την ανάλυση της οθόνης ή κουνώντας τον κειμενογράφο πάνω κάτω ή την ιστοσελίδα, για να σου δείξουν πως οι νόμιμοι ρουφιάνοι είναι πιο ισχυροί από το ονειροπόλο αρθρογράφο, και δει άνεργο πολίτη, που εξακολουθεί όμως να παραμένει ψηφοφόρος. Προηγουμένως, μυστήρια, επανεμφανίζοντας post σου, σβησμένα ή ενημερώνεσαι πως θα κάνει ένα μήνα, να σβηστεί κάποιο που διέγραψες. Είσαι πολίτης βλέπεις, άρα μπορούν! να σε ποδοπατήσουν. Απλά δεν μας λένε, μιλώντας για νέους κανόνες στο ίντερνετ με χαιρέκακο ύφος, πως θα έχουν όλους τους κωδικούς στα χέρια τους, θα στήνουν νέα post ή θα αλλάζουν υπάρχοντα, για να στηρίξουν ψευδείς κατηγορίες. Όλα αυτά εναντίον αληθινών Bloggers, εννοώ με σταθερό αριθμό απόψεων, άρθρων, κάθε τόσο. Εξού κι εκείνο το σηματάκι στην ιστοσελίδα, περί αναφοράς απορρήτου. Όταν κάποιος μιλά, τόσο, ώστε να ενοχλεί…...

Όσο βαρύς κι αν φαίνεται ο τίτλος, είναι συνέπεια παρενόχλησης εκ μέρους όλων εκείνων των φαντασιόπληκτων, που χωρίς Θεό, δεν δέχονται να τους δείχνεις τα χάλια τους. Οπότε για χρόνια και χρόνια, μετά τους κοριούς, ακόμη και σε ποδήλατα, προσπαθούν τώρα να επιβάλλουν τη λογοκρισία στο ίντερνετ,. Ως ξανά, οι πρώτοι ρεζίληδες, παγκοσμίως, που προσπαθούν να πολεμήσουν στην Ελλάδα, τον νέο τύπο έκφρασης, ως Blog παράθεση απόψεων και σάτιρας. Απλά οι φαντασιόπληκτοι προσπαθούν να κλείσουν τα νέα μυαλά, ως απόρροια του λαϊκού ρητού: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Όπως είπε κάποιος ..ανώνυμος: ο δειλός παρενοχλεί αυτόν που δεν μπορεί να του κάνει τίποτα: οι Bloggers στην δειλή, χουντική εξουσία. Που κλείνει τα μάτια στους προδότες, τους μιζαδόρους, τους ανώμαλους παιδεραστές με οικονομική επιφάνεια. Σ’ αυτούς που τρώνε με χρυσά κουτάλια ή δυναστεύουν το λαό με την ακρίβεια ή τον ποτίζουν λάδι μηχανής. Αυτή είναι η Κρατική Μαφία, των παρενοχλήσεων. Η Κρατική, νέα χούντα που με τα όργανα της, παρενοχλεί για χρόνια, με σταθερά οχήματα και πρόσωπα, πολίτες που χρησιμοποιούν το 100% του εγκεφάλου τους.

Όλα αυτά λοιπόν, για να μην νομίζουν μερικοί, πως μπορούν να φοβίσουν, ορισμένους. Τρία νέα άρθρα, χωρίς φωτογραφίες, έτσι για την ιδέα της δημοσιογραφίας. Μη έχοντας ξεχάσει το πρόσφατο παράδειγμα του blogger τον οποίο παρακολουθούσανε παρανόμως, χωρίς επίσης, λόγο, βγαίνοντας σε όλα τα κανάλια το πρόσωπο του. Λάμποντας η αλήθεια ενός ελεύθερου ανθρώπου.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Φωνή, Βλέμμα

Τα μάτια είναι πιο δυνατά, από μια γλυκιά φωνή, στη γυναίκα. Επειδή, για να σου παραχωρηθεί μια τόσο, λεκτική τρυφερότητα, πρέπει πρώτα να σε μάθει καλά, να σ’ εκτιμήσει, να σε βάλει στη καρδιά της. Το βλέμμα όμως, δεν χαμπαριάζει από τέτοιου είδους, αναβολές. Ιδίως αφότου το περίεργο, συνάμα, παραπονιάρικο βλέμμα της, προσπάθησε να ανιχνεύσει το πρόσωπο του άντρα, έστω οπτικά. Δεν συμβιβάστηκε, εκείνη αφέθηκε να το δείξει. Πες πως είναι καλοκαίρι, κι η θέληση γεννά περιπάτους στην εξοχή ή βουτιές σε γαλαζοπράσινα νερά, χέρι χέρι, όλα τούτα. Αν είσαι ικανός να ερωτευτείς μια νέα γυναίκα, με το πρώτο, επειδή δεν ανέβαλλε την αλήθεια της. Μήπως θυμηθείς κι ο ίδιος, το σκίρτημα της καρδιάς, αληθινά όμως, έστω και μετά από 14 χρόνια, καθυστέρηση. Τότε που η αγάπη δεν γνώριζε από σαρκική επιθυμία, μα δινόταν αδιαπραγμάτευτα. Ως να προτιμήσει εκείνη, όχι έναν ναύτη, όπως εσύ, μα έναν πενηντάρη με κούρσα.

Η γλυκιά φωνή, η δική της, χτες, έστω κι αν ιδιαίτερα νωρίς, συναντώντας την, δεν σου έκανε κλικ, αποτελεί η συγκεκριμένη χροιά μια ιδιότητα, που όταν παραχωρηθεί, είναι ένα κελαριστό ψιθύρισμα, κτύπος διακριτικός, στη θύρα του σπιτιού της ψυχής. Όσοι είναι ικανοί να δουν τη γυναίκα ως παιδί της γόνιμης γης. Τρυφερά, σου μιλά, αφήνοντας λεκτικά, καλοκαιρινά κοχύλια, στο τύμπανο του αντρικού σου αυτιού: που σημάνει αρμονικά, σαν καλοκουρδισμένες ακτίνες, άρπας. Γιατί και ο άντρας πρέπει να θέλει, χωρίς όρους, να δοθεί. Επειδή η αγάπη δεν είναι η συμφωνία για το πορτοφόλι: η δυναμικότητα του, εμπρός στην άϋλη ευαισθησία ενός αρσενικού. Για τα περιστέρια, για οτιδήποτε ευγενές που δίδεται δίχως σκέψη.

Ήταν όμως πιο ισχυρό, εκείνο το παράπονο στο βλέμμα της άλλης, σα κοσμήματα που λάμπουν, σ’ ένα γυναικείο φόρεμα. Πολύτιμοι λίθοι, οφθαλμών, ένας κόσμος ολόκληρος. Κάτι που αποσπά όμορφα, απ’ οποιαδήποτε καθημερινή χρεία, περί επιούσιου, δηλαδή να πιάνεται ο πνιγμένος στην ακρίβεια, από την ίδια του τη κόμη. Τόσο θηλυκά όμορφη, αυτή. Μη αναβάλλοντας.

Εμείς απλά προσπαθούμε προς το παρόν, να συμβιβαστούμε με τον βασικό μισθό: εν τω μεταξύ συλλογιζόμαστε στην κρεβατοκάμαρα, πως αγκαλιάζουμε κάποια. Όπως προσέχεις μη σπάσει κάποιοι πέταλο λουλουδιού. Μας μιλά, μας προσέχει, γεμίζει τη καρδιά επικοινωνιακές εμπειρίες. Ταπεινά όλα αυτά. Μήπως τούτες οι προσφορές αντισταθμίσουν την παραίτηση μας από διασκεδάσεις ή θερινά ταξίδια, εκεί που φτάσανε οι τιμές.

Η ανθρώπινη τιμή.

Ήταν ένας αντρικός ήχος, περπατήματος, πάνω στο μάρμαρο του δαπέδου. Κει όπου το θήλυ, είπε με το βλέμμα: όχι άλλη αναβολή. Ήταν μερικοί στίχοι μόνο για κείνη. Πάνω σε κάτι κουτιά, με είδη προς πώληση. Δυό τρία τριαντάφυλλα, σκόρπια, την ώρα που δεν κοιτούσε η άλλη. Η παρουσία του ως ευχαριστώ για το δικό της: υπάρχω.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Καλοκαίρι

Έτσι λοιπόν, με δροσερή και καθαρή καρδιά, θα υποδεχτούμε τα χρώματα του καλοκαιριού. Κει όπου οι πατούσες μας, θα διαμορφώσουν ένα ίχνος σε μη στέρεο έδαφος. Υποκύπτοντας στην αίγλη της θέας, διαδρομών που θα έπρεπε να καλυφθούν ως εκεί, αφήνοντας πίσω μας κήπους με λουλούδια. Συναντώντας το θηλυκό βλέμμα, ένα παρόμοιας ξεγνοιασιάς, αντρικό, να μοιράζονται οι αισθήσεις, να ομολογούνται. Εδώ στη παραλία, που ο άνθρωπος αποδέχεται τη συνηθισμένη φιγούρα, σε κόπιες, το ανθρώπινο D.N.A. Εδώ, που το φλέρτ είναι χαρούμενα άμεσο, ίσως γιατί οι κινήσεις είναι ζωηρές, το χρώμα των οφθαλμών μοιράζεται το φάσμα μιας καθαρής θάλασσας, στα ρηχά. Κάτω από τα δέντρα, ένας μικρός γκρεμός. Τα βράχια είναι απότομα. Λιγοστά τα αντικείμενα του πολιτισμού, κάπου πιο πίσω, όπου το πράσινο πυκνώνει με το οξυγόνο των συναισθημάτων, το ζευγάρι. Η ευκολία, δύο αντίθετης σωματικής διάπλασης-πλευρές-της-φύσης, να χαίρονται ένα κοινό όνειρο, πλημμυρίζοντας η μνήμη, ευωδιές, χρώματα, αισθήσεις. Μια ποιοτική παρέα. Σα να ‘ναι όλος ο τόπος στα παράλια, μόνο φύση. Για όσους τολμούν να θεωρούν χρήσιμα τυχερό, εαυτό, αφού υπάρχει. Το μπάνιο ήταν αναζωογονητικό. Τα τάπερ, σύντομα θα ανοίξουν. Η παγοκολώνα στο πλαστικό της περίβλημα, εξασθένησε. Ματιές ολοένα ανταλλάσσονται. Πλάτες, χέρια, πόδια, αλείβονται με προστασία. Η χαρά να αγγίζεις κάτι γυαλιστερό, ακόμα. Όχι, είμαστε νέοι ακόμα. Στα πρώτα άντα. Αν και σε περνάω εφτά, οχτώ, χρόνια. Γιατί γλυκιά μου, είσαι ένα θαύμα της φύσης, κι ετούτη η σχέση οφείλει να παραμείνει ζωντανή, δεκαετίες, ως αντάλλαγμα όποιου χαμένου χρόνου. Ενόσω το καλοκαίρι είχε μεν χρώμα, ήταν χαλασμένος όμως ο ήχος. Τα λουλούδια τα μύριζες, μόνο όμως στα σπάνια, όμορφα, ύπνου, όνειρα. Ή ότι έχτιζε φρόνιμο, το χαρτί, γλύκανε λίγο, κάθε θερινή περίοδο. Τότε που υφίστανται πράγματα στις παραλίες, όχι άνθρωποι. Πάντα πίσω από κάποια μάντρα, η παραλία. Λείποντας τα χρήματα, έστω για μοναχικές διακοπές. Ξέρεις: για να θυμάσαι πως κάτι έκανες στη ζωή σου. Υπήρξες, υφίστασαι τώρα, ενόσω ο άρχων της φύσης προστάτευε παράδοξα τη προσφορά αγάπης μου προς μια γυναίκα και μόνο, λες και εκείνη δεν άξιζε να τη λάβει –κοίτα μόνο. Γιατί αυτή η μία ήταν σπουδαιότερη από τις τρελές μου απαιτήσεις, να προφέρω εμένα ολόκληρο. Βλέπεις τον ανεπάγγελτο τον θεωρούν πως έχει κάποια ανίατη ασθένεια, ακόμη κι αν αξίζεις. Τις άφηνα επομένως και εγώ, στην ψεύτικη τους, αξιοπρέπεια, επειδή φαινόταν πως δεν εκτιμούσαν τα χρώματα: απλά είχαν τον ήχο στη διαπασών.

Θυμάμαι τότε που ήμαστε παιδιά, ενόσω δαπανούσαμε άπλετο χρόνο, σε παιχνίδια ή κατασκευές. Πλέον συνεχίζουμε μ’ εκείνο το μεράκι, να χτίζουμε κάτι ωραίο. Τυχερό το άτομο, που ενηλικιώθηκε, μόνο αφότου, είδε πως ήταν γραφτό να έχει το φύλο που φορά ως όλο, γιατί μόνο έτσι θα ευτυχούσε, λατρεύοντας το αντίθετο. Που μετακινείται ή σέρνει το πινέλο της σκέψης στον πίνακα της ζωής. Κάθε ημέρα. Ένα καλοκαίρι που ομοιάζει με έκθεση ζωγραφικής, προσθέτοντας μόνο για δύο, φωτό, αναμνήσεις, χρόνο να επιλέξεις από κοινού, τη θέση και το συνδυασμό, που δεν μειώνει τη νοημοσύνη του άλλου.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

Η γυναίκα, διαχρονικά

Είσαι πολύ γλυκιά κοπέλα, κι ας έκανα τόσους μήνες, να σε ξαναδώ. Στο λέω, γιατί το αξίζεις, παράλληλα γιατί κάπου πρέπει κι εγώ, να βγω στο νοητικό μπαλκόνι, να απελευθερώσω την τρυφερή ενέργεια. Σα να ‘ναι άλλη ημέρα από τη τωρινή, ξανά ερχόμενος στους διαδρόμους των γνώσεων και εμπειριών, ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό για το χώρο του βιβλίου. Συ να ‘ρθεις να κάτσεις πλάι μου, και από εκείνο το σημείο να μ’ αγκαλιάσει, πλησιάζοντας τα πλευρά μας, γέρνοντας τα κεφάλια, ακουμπισμένα. Από ανθρωπιά. Με μια δροσιά απογεύματος, Ανοιξιάτικου. Αν μια γυναίκα εισέρχεται ως φίλη στη καρδιά ενός άντρα, τόσο φρόνιμα. Σα γλυκό λόγος, καλωσορίσματος, σ’ ετούτα, τα χείλη σου. Ως ψυχή δίχως επίγειο πρόσωπο, απλά γιατί είσαι τόσο φωτεινή, για να περάσεις απαρατήρητη στη χημεία της διάθεσης μου. Πάντα χαρούμενος να σε ακούω, να σε συναντώ, να δίνεις πνοή σε ένα χώρο. Σα γεύση λουκουμιού, φορές, πλημμυρίζοντας η πηγή της ικανότητας προς επικοινωνία: αποδοχή.

Εσύ που βρίσκεσαι στο τώρα.

Όσες μίλησαν με τη παρουσία τους: ειρήνη.

Όπως οι θύμησες από ένα αγαπημένο μας, πρόσωπο, που μετά την αναχώρηση, ζει, απασχολώντας απροσδιόριστες ώρες, τη μνήμη μας: επιστρέφοντας με ξένες φράσεις και εικόνες: να μας θυμίσει, πως εκτιμήσαμε στ’ αλήθεια, μια ύπαρξη. Δεύτερη μαμά, για μας, που ακόμη δεν συναισθανθήκαμε, πως ήταν μητέρα του προσώπου, που, μας γέννησε. Δεν είδαμε, ποτέ, την αληθινή αντιμετώπιση ενός χαμού, από τη γυναίκα που, μας έδωσε το πρώτο γάλα. Χάνοντας αυτή, τη δική της, θρεπτική πηγή, βιταμινών και αγάπης.

Ίσως γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να μεγαλώνει, ξεχνώντας αρχικά να δηλώσει ευγνωμοσύνη. Προτού ψάξουμε απελπισμένα, ξένη σύνδεση, τόσο επίμονα: όπως η πρωινή υγρασία περιμένει τον ήλιο να προσφέρει όρεξη, σε όσους ταξιδεύουν με τα πλοία της γραμμής.

Είναι πια, ένας άλλος τόπος, μια διαφορετική διάσταση, ο χώρος που βρίσκεται η ψυχή ενός προσώπου, που τα καλοκαίρια, μας τηγάνιζε αυγά ή πατάτες: στα ίδια δωμάτια, παραστέκοντας μας, τα χρόνια της άγνοιας. Ενόσω τίποτα δεν αντικαθιστούσε τα δικά μας πρόσωπα. Την παρουσία τους. Ήδη εκείνη, μετά την προσωπική της συμφωνία, αφήνοντας πίσω όσο γίνεται, τακτοποιημένες τις σχέσεις των δικών της ανθρώπων, περιποιούνταν ήδη, τις αδύναμες ώρες, το ταξίδι της σε ένα αληθινά, ειρηνικό χρόνο και χώρο. Η ψυχή που ζέσταινε, εξίσου ως φιγούρα, εμάς που ήμασταν τυχεροί, να μας αγαπά. Που αποκαλούσαμε δεύτερη, μάνα μας. Φορές περιμένει στην αρχή του διαδρόμου, μήπως θυμηθούμε τη ποιότητα της αγάπης μας. Τότε που ήταν πιο απλά τα πράγματα. Τυχεροί μες την άγνοια μας, περί κακού. Τυχεροί γιατί αγαπούσαμε.

Τώρα, πότε πότε, ενόσω ξεχνάμε τις προσωπικές μας επαναστάσεις, μεγαλώνοντας, θυμόμαστε τη φιγούρα της μάνας μας, που ζει σε κάποιο χώρο, σπίτι, με όποιες νέες συνήθειες. Πιθανόν αφοσιωμένη στο μεγάλωμα ενός εγγονιού. Με όποια προβλήματα υγείας: η παρουσία τους που θεωρούμε φυσική, να ξεχνάμε το πρόσωπο, που μας έβγαλε στο φως, δηλώνοντας μας, πως ο κόσμος, είναι περιοχή αγάπης, αγκαλιάζοντας μας, αμέσως. Έστω κι αν ετούτο θα άλλαζε, γιατί η γνώση, μες τη ζωή, όχι από τα σχολεία, θα αποδείκνυε το αντίθετο. Όμως είπαμε να επιμείνουμε στην υποστολή της σημαίας, της κακίας.

Η γυναίκα, διαχρονικά, έρχεται στη σκέψη μας, κυρίως ως συμπαράσταση, απροσδιόριστες ώρες, που ο άνθρωπος, μας συγκινεί, στέλνοντας παρηγορητική ενέργεια, σε όσα άξια πρόσωπα, έχασαν, ιδιαίτερα πρόσφατα, μια δεύτερη μάνα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΑ