Η ζωή των πλουσίων,
Μέρος δεύτερο

Παρακολουθώντας την εκπομπή της OPRAH (Όπρα), η οποία ασχολήθηκε με τις ταξικές διαφορές, και τον όποιο ρατσισμό, εξωτερικεύει, ένας πιθανόν, ατημέλητος, άνθρωπος, ευαισθητοποιήθηκα να συμπληρώσω, σκέψεις, που μου είχαν διαφύγει από το προηγούμενο άρθρο. Με τον ίδιο τίτλο.
Δεν θα ασχοληθώ αυτή τη φορά, με αχάριστους, που επιδιώκουν συμμαχία, με άτομα που βγάζουν ίντερνετ περιοδικά, για να εκδικηθούν. Μια και εκείνοι οι συντάκτες, όταν πετάνε μια μπηχτή, δεν έχουν τον αντρισμό, να “υπογράψουν” με το αληθινό τους ονοματεπώνυμο, στο πυροτέχνημα τους. Το οποίο εν συνεχεία, αποκαλούν περιοδικό. Πετάνε και μια ημίγυμνη, σε κάποιες σελίδες, να έχουν πελάτες. Όπως πράττουν οι κατεξοχήν εκδότες, της έντυπης δημοσιογραφίας, σήμερα.
Οι οποίοι αναλώνονται σε ειδήσεις άνευ σημασίας ή ουσίας. Σαφώς επειδή, ο τύπος πρέπει να λειτουργεί σα σχολείο. Ως αίθουσα διδασκαλίας, όπου τηρούνται οι κανόνες (σκεφτείτε μόνοι σας, τι εννοώ).
Δεν θα υπεισέλθω, ως αναφορά, στα πυροτεχνήματα – περιοδικά, που εξάλλου η ύλη τους ομοιάζει, μεταξύ τους, κατά 80%, θα τολμήσω να πω. Παρομοίως τα πρότυπα που δίνει η τηλεόραση, του εύκολου πλουτισμού. Και χωρίς μόρφωση. Διαφορετικά δεν θα επικρατούσε κοινωνική αναταραχή και συχνά κρούσματα, ληστειών, στην πόλη.
Αυτό το συνοθύλευμα κατοικιών, που αρχιτεκτονικά μόνο, είναι οργανωμένο. Αν δε, βγάζαμε εκτός, την ανάγκη για πράσινο –ο άκαρδος και αχάριστος, δεν το χρειάζεται- θα υποστηρίζαμε τότε, πως έστω ένας, δύο, ή περισσότεροι από τους πλούσιους, θα έπρεπε να νοιαστεί για τους υπόλοιπους. Όχι απαραίτητα φιλάνθρωπος, για προσωπική του προβολή, αν παίρναμε ως τρανταχτό παράδειγμα: τη σημερινή κατάσταση, οικονομικά, των Αμερικανών στις ΗΠΑ, και της φτώχειας εκεί, όπου έχει διογκωθεί απίστευτα. Πως το είχε πει εκείνος ο δημοσιογράφος στην T.V. για πόσα εκατομμύρια αστέγων ζούνε κάτω από τις γέφυρες. Και τις εναέριες οδούς.
Αναρωτιέμαι, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο Bill Gates, σε ποιες αγορές προσβλέπει, για τα WINDOWS VISTA (όποιοι άμυαλοι τρέξουν να τα προμηθευτούν). Με τιμή, αυτό το software, 600 Ευρώ (στο δικό μας νόμισμα).
Ποιος του δίνει το δικαίωμα να έχει πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια, περιουσία. Το σπασικλάκι, πιθανόν, που όλοι απέφευγαν, μικρό, πλέον με αμύθητο θησαυρό. Κάνει όπως εκείνο το ξωτικό που έκρυβε στην άκρη του ουράνιου τόξου, ένα τσουκάλι με χρυσά νομίσματα. Αχάριστο ώστε να τα μοιραστεί με όσους είχαν ανάγκη, από δικαίωμα να εξακολουθήσουν να αναπνέουν. Δεν μας ξεγελάτε, με τα ψίχουλα που πετάτε, για φιλανθρωπίες, κύριε βαθύπλουτε. Λες και θα τα πάρετε μαζί σας. Χαμογελώ. Αναρωτιέμαι βέβαια, ως πότε θα εξαρτιόμαστε από το λειτουργικό σας.
Δεν λέμε, τόση ώρα, ένας, δύο, ή περισσότεροι πλούσιοι, να αντικαταστήσουν τις υποχρεώσεις ενός Κράτους, που ειδικότερα στη χώρα μας, υπάρχει μόνο δημοκρατία… στα λόγια, κι όχι στην πράξη. (Αρχίσανε και τα σκάνδαλα με τα ομόλογα. Βέβαια. Πως θα φεύγανε από την εξουσία, χωρίς να καβατζωθούν, για δεκαετίες).
Μα τι περιμένω τώρα, από άκαρδους και ψυχωτικούς, πολιτικούς ή πλούσιους, που είναι και το παρόν θέμα μας. Ιδιαίτερα οι πλούσιοι που έχουν κάνει περιουσίες, με παράνομο τρόπο. Με την ευρεία χρήση των sms, ή με τρία ή τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια, στην κατοχή ενός προσώπου. Πόσο δε άμα είναι και ποδοσφαιρόφιλοι… Εκβιάζοντας παίχτες για τη νίκη. Παίρνοντας πρωταθλήματα, λαδώνοντας διαιτητές.
Αυτοί οι πλούσιοι, είναι απλά, αποβράσματα, στην ίδια κατηγορία με τους πολιτικούς που κατέχουν, ότι κατέχουν, σήμερα, από μίζες, απατεωνιές και προδοτικό χρηματισμό (υφίσταται και αυτό).
Πιστεύω στις ταξικές διαφορές, επίσης στο δικαίωμα των απλών και ευαίσθητων ανθρώπων, να είναι αυστηροί απέναντι στα πλούσια και αχάριστα άτομα, τούτου του τόπου.
Αντιμέτωποι οι ευαίσθητοι χαρακτήρες που έχουνε καρδιά, με όσους, μας κάνουν τη ζωή, δύσκολη. Είτε παρκάροντας στο πεζοδρόμιο. Είτε όταν δεν μας δίνουν εργασία. Δωρεάν παιδεία. Αξιοπρεπείς για την ηλικία μας, μισθούς.
Αντιμέτωπους θα μας βρουν, όσοι και όσες, είναι πλούσια κατακάθια. Αναιδείς από κούνια. Κακή φάρα. Και όπως γράφω σ’ ένα φετινό μου ποίημα: Άπλυτοι, ψυχή τε και σώματι.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τι θα κάνατε, αν βρίσκατε

Έναν χαρτοφύλακα, μα χρήματα;

Ειλικρινά, μιλάμε, τώρα;

Θα πω εγώ τι θα κάνω: εξαρτάται από το ποσό που θα βρω στον χαρτοφύλακα, όπως ανέφερε –για κάτι παρεμφερές- ένας δημοσιογράφος, σε πρωινή εκπομπή.

Αν το περιεχόμενο είναι, έως 15 ή 20 χιλιάδες, Ευρώ, τα κρατάω :) και νοικιάζω σπίτι, που δεν έχει μούχλα στους τοίχους. Ένα εντελώς νέο περιβάλλον, το οποίο δε θα έχει το βάρος, άσχημων αναμνήσεων. Ένα διαμέρισμα το οποίο θα εξοπλίσω με έπιπλα που έχω δει κάπου, και μου αρέσουν.

Βέβαια, μπορώ να το ξανασκεφτώ, αναλόγως σε ποιον ανήκει ο χαρτοφύλακας με το παραδάκι. Μιας και αντιπαθώ τους πλούσιους, και δει, τους ψηλομύτες, θα πάρω πίσω σε χρήμα, όλα τα χαμένα χρόνια, ανεργίας.

Θα μου πεις: πρόσεχε τι λες.

Μου φαίνεται ότι δεν παίρνεις από χιούμορ. Ή αίσθηση της ανέχειας, σήμερα. Άκουσες στις ειδήσεις, τι πόλεμος έχει ξεσπάσει στην Ελληνική επαρχία, με την έλλειψη νερού, ώστε οι αγρότες να μην μπορούν να ποτίσουν τα εδάφη τους. Ο καθένας πιάνεται απ’ όπου μπορεί, και με ότι βρίσκει, όπως εκείνοι οι φτωχοί χωρικοί στο εξωτερικό, που όταν έπεσε ένα αεροπλάνο, χρηματαποστολής, έτρεξαν αμέσως να πάρουν “μερίδιο”. Τελικά, πολύ ελάχιστα χρήματα μαζεύτηκαν από αυτή τη χρηματαποστολή.

Αλήθεια σ’ ενοχλεί τόσο πολύ τούτη η συζήτηση.

Εδώ παρακολούθησες στον ΑΝΤ1, για δυο αδέλφια –το ένα από αυτά είχε δοθεί για υιοθεσία- που παντρεύτηκαν μεταξύ τους, κάνοντας και παιδιά, μάλιστα. Τι σ’ ενοχλεί περισσότερο; Το δικαίωμα της άποψης; Οι μεγάλοι φοροφυγάδες, καθόλου; Οι παπάδες που κλέβουν χρήματα ή άλλοι που πάνε με τις γκόμενες τους, να κάνουν λειτουργία, τίποτα; Ή για την κατάσταση –που έχω υπόψιν- μιας φίρμας σούπερ μάρκετ, που ξανά, δεν δίνει, ρεπό στους υπαλλήλους; Δεν ιδρώνει το αυτί σου, ούτε εκεί.

Άλλοι ασχολούνται με Ούφο, εγώ φαντάζομαι διάφορα, και όπως σκεφτόμουν και σήμερα, καλύτερα να κάθεσαι να τα γράφεις, παρά να κάνεις κάτι που είναι αντίθετο στην προσωπικότητα σου. Καλύτερα να φαντάζεσαι, πως εκδικήθηκες κάποιον, παρά ότι το έπραξες στ’ αλήθεια. Με τα πως και τα τι, οξύνω όποιες αντιλήψεις μου για πράγματα και θάματα. Εκπαιδεύοντας τη μνήμη μου και το σύστημα που γράφω, εξελίσσοντας το ένα ακόμη σκαλοπάτι. Η υποκριτική Κοινωνία, που άλλα δείχνει έξω, σε συναναστροφές με γνωστούς και συγγενείς, άλλο όμως πράττεται στο σπίτι. Αυτή η συνήθης κατάσταση, όπου η λογική και η συναίνεση ότι ζεις μ’ έναν άλλον άνθρωπο, δεν έχει καρπούς. Απλά μια έλλειψη. Κάτι σαφώς εγκατεστημένο μέσα στον καθένα που θέλοντας και μη, του καθοδηγεί όποιο συναίσθημα, «από πάνω», κάτι ιδιαίτερα άσχημο, όταν υποστηρίζεις ότι είσαι αντικειμενικός. Μα αδιαφορείς για τα πονήματα του άλλου. Ο οποίος θα αρπάξει το λαχείο.

Όταν η ζωή για κάποιον δεν είναι λαχείο.

Όχι γιατί δεν την ανέχεσαι, αλλά γιατί έτσι σε έφτιαξαν. Ή μια ορισμένη δύναμη, όρισε σ’ εσένα, αυτό το πεπρωμένο. Να αδυνατείς για κάτι. Αγαπώντας πράγματα και πρόσωπα, απλά ως παρατηρητής. Αναρωτιέσαι πως θα αναπληρώσεις μια τέτοια αδικία.

Όπως εκείνη η γυναίκα στο εξωτερικό, που είχε συνεχείς οργασμούς, με ότι μηχανικό συναντούσε, γύρω της. Τέλος, αναγκάστηκε να πάει να ζήσει, σε κάποιο χωριό νομίζω, σχεδόν απομονωμένη, μακριά από τεχνολογικά επιτεύγματα.

Είναι κάτι παράπλευρο με τη ζωή των παιδιών, με δυσμορφία στο πρόσωπο ή σε άλλο μέρος του σώματος τους. Δεν έχουν ζωή, αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο δε, χρήματα για εγχείριση. Εδώ σου χαμογελά ο άλλος, κι επειδή τα δόντια του δεν είναι τόσο τέλεια, όσο τα δικά σου… βρίσκεις ακόμη ένα πάτημα για να γίνεις ρατσιστής. Οι ανακατωμένες έννοιες του λαχείου, με του δώρου της ζωής, με όποιες ικανότητες ή θάρρος, ανακατωμένες στη συνέχεια οι έννοιες με την ολοκλήρωση, με όποια αυτογνωσία, με όποια θέληση να ξεχάσεις. Κι όταν συμβαίνει αυτό, να χάσεις τις άσχημες αναμνήσεις, πρέπει να μάθεις πλέον, να ξεχωρίζεις τη σημασία των προηγούμενων εννοιών που ανέφερα. Έχοντας φυσικά χρήματα για να φέρεις ισορροπία, και εν συνεχεία, ευτυχία ως κάτι μόνιμο. Παρά εικασίες στο νου, τι, πως, αν και γιατί, που μόνο όσοι δεν έχουν ανοιχτό μυαλό, ενοχλούνται. Κατά το γνωστό, όταν δεν έχω τι να κάνω, μ’ ενοχλούν όλα. Παρομοίως σκέφτονται οι ανθέλληνες και τα τσιράκια τους.

Τα πάντα, τα συναισθήματα και οι πράξεις, εξαρτιόνται από τη στιγμή.

Οι υποθέσεις που μετουσιώνονται σε πράξεις, είναι χάρισμα άλλων: Παράδειγμα Α) Τι θα συμβεί αν βγάλουμε ένα βιβλίο ιστορίας, φιλοτουρκικό τελικά; Θα ξεχαστεί κι αυτό μες τη νεφέλη μιας ακαθόριστης προεκλογικής περιόδου; Παράδειγμα Β) Τι συμβαίνει όταν πετάμε τη μπόμπα, να υπηρετούν και οι γυναίκες στις ένοπλες δυνάμεις. Κάτι όπως στο Ισραήλ, μάλλον, Στο πιο ειρηνικό του βέβαια. Παράδειγμα Γ) Θα επιστραφούν κάποτε, τα μάρμαρα του Παρθενώνα, κοινώς, Ακρόπολης. Αυτή κι αν είναι ωραία υπόθεση ή ελπίδα, που ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, επειδή όπως το σκέφτομαι τώρα, έχω την εντύπωση, πως είναι ψεύτικα εκείνα, στο μουσείο στην Αγγλία. Κάποιος συλλέκτης έχει τα πρωτότυπα, σε κάποια τρύπα, στο πολυτελές του συγκρότημα κατοικιών. Παράδειγμα Δ) Τα φακελάκια των γιατρών, ή διαφορετικά, μίζα για να μείνεις ζωντανός. Ανεξάρτητα αν σου αφαιρούν το σωστό όργανο που πάσχει ή ξεχνάνε μέσα σου, χειρουργικά όργανα. Παράδειγμα Ε) διάφορες υποθέσεις και σενάρια που σου περνάνε απ’ τα μυαλό, για ποιο λόγο ξεφεύγουν όλοι οι υπεύθυνοι, από σκάνδαλα και προδοσίες. Αλλά αυτό το κρατάω για μένα, προσωρινά…

Όλες οι μεγάλες αρπαχτές όπου όσοι έχουν ..άσυλο.. ξεφεύγουν. Μια εντύπωση που περνά στο λαό, ως κάτι νόμιμο. Κατά τ’ άλλα, σεμνά και ταπεινά. Όπως τα προεκλογικά πυροτεχνήματα της Νέας Δημοκρατίας. Είπα κι εγώ μια φορά, να ψηφίσω σοβαρά. Τρομάρα μου.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Χτύπος
Δωρεάν εφημερίδα.
17 Μαρτίου 2007

Σελίδα 15: Προδοσία για το πετρέλαιο, τα χρήματα
και τα όπλα.

Ποια είναι τα συναισθήματα ενός πρώην Αμερικανού πεζοναύτη, που γύρισε στην πατρίδα μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, ειδικά όταν η επιστροφή αυτή έγινε κατ’ επιλογή του; Πόσο κακό μπορεί να κάνει στην ψυχή ενός νέου ανθρώπου η βαρβαρότητα ενός πολέμου συμφερόντων, όπου τα θύματα είναι οι απλοί πολίτες της χώρας που δέχεται την επίθεση, αλλά και αυτής που επιτίθεται;

Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων της για το κλείσιμο τεσσάρων ετών από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, η αντιπολεμική οργάνωση “Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο” φιλοξένησε την πέμπτη 8 Μαρτίου, στο παλιό Δημαρχείο της ……., συζήτηση με τον Jimmy Massey, βετεράνο πεζοναύτη του πολέμου στο Ιράκ και συνιδρυτή της οργάνωσης των ΗΠΑ “Βετεράνοι του Ιράκ Ενάντια στον πόλεμο”, ο οποίος, μέσα από μια κατάθεση ψυχής, ανέλυε τις αιτίες της εισβολής στο Ιράκ, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τα ψεύδη της κυβέρνησης Bush, αλλά και τις πληγές που άφησε χαραγμένες στην ψυχή του η θητεία του στην εμπόλεμη περιοχή.
Ο Jimmy υπήρξε από τους χιλιάδες ανθρώπους που πίστεψαν τις διακηρύξεις του προέδρου Bush, κατά την έναρξη του πολέμου. Το πραγματικό, όμως, πρόσωπο της επίθεσης αποκαλύφτηκε αρκετό καιρό αργότερα, όταν τα στρατεύματα ήταν ήδη στο Ιράκ. Εγκαταλειμμένα πυρομαχικά και αμερικανικά tanks, καθώς και νάρκες διασκορπισμένες σε διάφορα σημεία της περιοχής, αποτελούσαν έναν σκληρό τρόπο συνεχούς εκφοβισμού όχι μόνο για τους πολίτες του Ιράκ αλλά και για τους ίδιους τους αμερικανούς στρατιώτες. Κάθε βήμα τους, ίσως ήταν το τελευταίο. Απεμπλουτισμένο ουράνιο –το agent orange του πολέμου στο Βιετνάμ-, δολοφονίες αμάχων, εγκατάλειψη μικρών παιδιών στις φρικαλεότητες του πολέμου και η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από τον ίδιο τον Bush και τους υποστηρικτές του, ήταν διαπιστώσεις που οδήγησαν τον Jimmy στα άκρα.
(Γεράσιμος: εκείνες οι βόμβες διασποράς, που κάνει μπάμ, και χωρίζεται η μπόμπα, σε μικρότερα σφαιρίδια που εκρύγνηται σε Α αριθμό εκταρίων, ταυτόχρονα).
Η απογοήτευση, οι τύψεις και οι εφιάλτες, εξαιτίας της βαρβαρότητας της πολεμικής μηχανής, ήταν ικανά να αμφισβητήσουν την ίδια του την ανθρωπιά, τη συνείδηση του και το ρόλο του σε όλη αυτή την ιστορία. “Πρώτα πυροβολούσαμε και μετά κάναμε τις απαραίτητες ερωτήσεις!” ομολόγησε.
(Γεράσιμος: Όπως οι τάξεις από τα παιδαρέλια στα ΜΑΤ, που δεν έχουν κάνει ακόμη, σέξ, και βγάζουν τα νεύρα τους, χτυπώντας, διαδηλωτές).
“Ο πρόεδρος Βush διακήρυττε τον σεβασμό και την διατήρηση της Συνθήκης της Γενεύης και των διεθνών νόμων”. Τίποτα δεν τον εμπόδισε όμως, την… κατάλληλη στιγμή, να παραβιάσει κάθε γραπτό ή ηθικό νόμο και να χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής κατά των άοπλων θυμάτων του.
“Προδόθηκα”, δήλωσε ο Jimmy
(Γεράσιμος: Όπως και οι ίδιοι τους οι στρατιώτες που στέλνανε οι βαθμοφόροι, στα πεδία δοκιμών ατομικών βομβών. Κατευθείαν, μες το ραδιενεργό θάνατο).
Και πρόσθεσε ότι η βασική αποστολή των αμερικανικών στρατευμάτων δεν ήταν η προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας, ούτε η παροχή ιατρικής περίθαλψης στους πληγωμένους πολίτες του Ιράκ. Η προστασία των πετρελαιοπηγών και η προάσπιση των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων
(Γεράσιμος: Κάτι παρόμοιο με τα μεταλλαγμένα που καλλιεργούσανε στην Θράκη –σπόροι εξ Αμερικής- όπως και στην Ινδία, που οδηγήσανε αγρότες στην αυτοκτονία, γιατί δεν κάρπισε τίποτα, τελικά).
Και των πολυεθνικών εταιρειών πετρελαίου, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Bush και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (μαύρα Cherokee με δύο τσιράκια), μετέτρεψαν το στρατιωτικό σώμα σε μια υπηρεσία “περιβαλλοντικής προστασίας” και εξοικονόμησης εκατομμυρίων δολαρίων.

“ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ”
Ο Jimmy Massey έφυγε από τον αμερικανικό στρατό και μάλιστα με τιμητική απόλυση. “Ο αμερικανικός στρατός πληρώνει τα δίδακτρα για τις σπουδές κάθε παιδιού που επιλέγει να καταταγεί, καθώς και το χρέος του προς το Πανεπιστήμιο. Ο μέσος αμερικανός απόφοιτος φεύγει από τη Σχολή του με χρέος που ανέρχεται σε 40000 δολάρια περίπου, δηλαδή περίπου 50000 – 51000 ευρώ”. Δήλωσε στον Χ-ΤΥΠΟ, δίνοντας μια σαφή εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται η πλειοψηφία των νέων στις ΗΠΑ. “Έκανα μια συνειδητή επιλογή να γίνω επαγγελματίας στρατιώτης και έπρεπε να υπακούσω σε συγκεκριμένους κανόνες, όπως η Συνθήκη της Γενεύης και τους διεθνείς νόμους”, μας είπε. Όταν ανέφερα τις αντιρρήσεις μου στον ανώτερο μου αξιωματικό, για τις δολοφονίες αμάχων, η απάντηση του ήταν “και τι έγινε;” (Θα έπαιζε πίσω στις ΗΠΑ, πολλά βιντεοπαιχνίδια). Εκείνη τη στιγμή ως επαγγελματίας στρατιώτης, έπρεπε να κάνω μια συνειδητή επιλογή, αν αυτό που κάναμε ήταν παράνομο ή όχι”. Σχετικά με την εξέλιξη και δράση του αντιπολεμικού κινήματος, τόνισε “…από τότε που βρίσκομαι στην Ελλάδα, βρίσκω το Ελληνικό κίνημα εκπληκτικό. Εύχομαι να μπορέσουμε να φτάσουμε και στην Αμερική στο ίδιο επίπεδο. Στις ΗΠΑ, το ειρηνευτικό κίνημα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο πριν τον πόλεμο, γι’ αυτό έπρεπε ουσιαστικά να ξεκινήσει από το μηδέν. Μεγαλώνουμε κάθε χρόνο και έχουμε κερδίσει σχεδόν το 75% του αμερικανικού λαού, αλλά ο κος Bush δεν ακούει τις εκκλήσεις μας”.
Το καλοκαίρι του 2004, ο Jimmy έγινε συνιδρυτής της οργάνωσης των ΗΠΑ “Βετεράνοι του Ιράκ Ενάντια στον πόλεμο”, η οποία απαριθμεί σήμερα 300 μέλη που αυξάνονται συνεχώς. Τα αιτήματα τους είναι σαφή:
· Άμεση απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ και το Αφγανιστάν.
· Απόδοση ευθυνών, ηθικών και υλικών, στους υπεύθυνους αυτής της φρικαλεότητας.
· Αναγνώριση του Διεθνούς Δικαστηρίου και παράδοση των υπευθύνων στα χέρια της Δικαιοσύνης.
· Καθαίρεση από την εξουσία κάθε βουλευτή και γερουσιαστή που υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ – μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.

Γεράσιμος Μηνάς: Αυτό ήταν, κατά 90% περίπου, το άρθρο, με δικά μου, ενδιάμεσα, σχόλια.
Δεν θα προσθέσω πολλά. Κάποιες μικρές εντυπώσεις. Π.χ. Ακόμα οι Ισραηλινοί έχουν την κατάρα του χριστιανισμού πάνω τους, μιας και σκότωσαν τον Υιό του Θεού. Άρα μην απορούν γιατί τους συμβαίνουν όλα αυτά. Έστω κι αν είναι άδικο να σκοτώνονται άνθρωποι.
Τον πρώτο πόλεμο που παρακολούθησα ζωντανά από την τηλεόραση ήταν ο πόλεμος στον κόλπο. Ήμουνα κρυωμένος για ενάμισι μήνα, περίπου, έτσι δεν μπόρεσα να συνεχίσω, τότε, στο δεύτερο έτος, για λογιστικά. Αν και δεν θυμάμαι για ποιο λόγο σπούδαζα κάτι τέτοιο. μάλλον γιατί μου άρεσαν τα βιβλία που έφερνε ο πατέρας μου σπίτι. Με όλα αυτά τα ενεργητικά και παθητικά. Και τους αριθμούς.
Έβλεπα λοιπόν τον πόλεμο στην τηλεόραση που δεν μου προξένησε τόσο μεγάλη εντύπωση και τρόμο, όσο η ζωντανή μετάδοση της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, με μια εσωτερική φωνή, να προσπαθεί να με ηρεμήσει.
Οπωσδήποτε ο πόλεμος είναι ένα φριχτό και άμυαλο πράγμα, όπως και οι προσπάθειες εκφοβισμού που χτυπάνε, αλλά απλά εξοστρακίζονται.
Είναι πραγματικά άσχημο να είσαι νέος άνθρωπος, και ξαφνικά να πηγαίνεις, είτε στον Παράδεισο, είτε στα καζάνια. Συνήθως ανολοκλήρωτος εδώ κάτω, στη γη.

Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα

Μεγάλη κουβέντα, θα μου πεις.
Προτού φανταστώ πως γράφουν οι άλλοι, βιβλία, λογοτεχνικά, να σα δώσω μια ιδέα, για τη μέθοδο που χρησιμοποιώ ο ίδιος, ιδιαίτερα στο τωρινό μου πεζό, που προχωράει πολύ καλά, χάρη στην οργάνωση των σκέψεων μου ή ιδεών, αν προτιμάτε. Τελειώνοντας το, θα διαβαστεί εύκολα, δεν γράφεται όμως, εύκολα. Έχει αρκετούς διάλογους, κάτι καινούριο για μένα. Κάποια πράγματα όμως, πρέπει να τα πουν οι κύριοι ήρωες του βιβλίου.
Πως το γράφω, επομένως: Προσπάθησα να φέρω νέα πρόσωπα στην ιστορία, με αργό ρυθμό. Ώστε να παρουσιάζεται –όσο πρέπει ανά σκηνή- ο χαρακτήρας κάθε ήρωα. Μέσα από όποια περιστατικά, που θα φέρουν κοντά, άγνωστα μεταξύ τους, πρόσωπα.
Βέβαια, μπορείς να πιέσεις τον εαυτό σου να βρει την όρεξη που απαιτείται, για να συνεχίσεις να γράφεις, κι όχι όποτε έχεις διάθεση, να συγγράφεις, κάθε επόμενη σκηνή. Επειδή αν περιμένεις, είτε να βρεις χρόνο, είτε έμπνευση και όρεξη να γράψεις παρακάτω, περίμενε απογοήτευση.
Δεν ξέρω αν δέχονται πίεση οι συγγραφείς που έχουν συμβόλαια με εκδοτικούς οίκους, να παράγουν ένα βιβλίο ή περισσότερα, κάθε χρόνο –μιας και δεν μου απαντήθηκε αυτή η απορία- όταν γράφεις, όμως, υπό πίεση δε, το πράττεις για δική σου εκπαίδευση. Μα και από αγάπη για τη συγγραφή. Ώστε να μην εγκαταλείψεις το γραπτό, ειδικότερα αν θέλεις να βγει ένα μήνυμα από αυτό.
Οι πιο καλές ιδέες, έρχονται, όχι μόνο όταν αφήνεις το κείμενο να σε οδηγήσει –μερικώς- όπου θέλει εκείνο, κυρίως αν αφήσεις για λίγες ώρες, εκείνη τη μισοτελειωμένη σελίδα. Μακάρι να μπορούσαμε, όπου βρισκόμαστε έξω, με τη σκέψη μας στο βιβλίο, να κρατούσαμε σημειώσεις, ακόμη και στη δουλειά. Αφού οι ιδέες έρχονται σε ανύποπτες στιγμές, και μετά τις ξεχνάς. Έτσι, αφήνουμε για λίγο τη σελίδα, μελετώντας παράλληλα τις σημειώσεις μας, χωρίζοντας τις, σε σκηνές –το σύστημα που ακολουθώ στο νέο μου βιβλίο.
Καλές είναι και οι σφήνες, χαρακτήρων, που δεν είναι “πρωταγωνιστές”, επειδή ίσως βοηθήσουν ουσιαστικά, στην ιστορία. Από εσάς θα εξαρτηθεί, ποιο θα είναι το ύφος του δικού σας μυθιστορήματος. Αν θα έχει πολλούς διάλογους, που πιθανόν αυτό να κουράσει, όπως και οι μονόλογοι ή οι μακροσκελείς περιγραφές. Χωρίς διάλογους. Μην ακολουθήσετε κανένα σύστημα, από βιβλία που πιθανόν σας άρεσαν, διαβάζοντας τα. Μείνετε στο δικό σας ύφος, κι όχι σ’ εκείνο που θέλουν οι εκδότες. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω.
Πως γράφω εγώ: Γράφω με στυλό, ένα Α νούμερο, σελίδες, σε σελίδες Α4, και κατόπιν τις περνάω στο PC. Εκτυπώνω. Κρατώ ορισμένες φράσεις ή λέξεις, που θα αναπτύξω περισσότερο πιθανόν, ή θα χρησιμοποιήσω στρατηγικά, εκείνες τις αναφορές, μιας και αναδείξουν κάτι σημαντικό που πρέπει να ειπωθεί ή να συμβεί. Οργανώνω και παράγω σημειώσεις, σε σκηνές. Προσπαθώ να μην τα αφήνω όλα, στον αυθορμητισμό, επειδή τότε, χωρίς τις σημειώσεις μου, θα δυσκολευτώ αρκετά, στη συνέχεια.
Καταβάλλω προσπάθεια, στο τωρινό μου πεζό, να έχει το κείμενο, νεύρο, και εκπλήξεις, ώστε να κρατηθεί ο αναγνώστης, στο γραπτό, ως το τέλος. Ένα τέλος που δεν έχω προκαθορίσει, ελπίζω πάντως, να μην τραβήξει αρκετά, επειδή σε κανέναν δεν αρέσει να διαβάζει βιβλία, 350 και άνω, σελίδων. Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο με 700 σελίδες, μιας συγγραφέα, με ξενικό αρχικό, όνομα. το οποίο γραπτό, είχε πάρα πολλές λεπτομέρειες, και παρόλο που έχω αρκετά καλή μνήμη, από κάποια στιγμή και μετά, άρχισα να μη βγάζω άκρη. Επειδή νόμισα ότι αναιρούσε ορισμένα που είχαν ειπωθεί.
Πότε πότε λοιπόν, μπορείτε, πάνω στο διάλογο, π.χ. να επαναφέρετε ένα στοιχείο, που θεωρείτε σημαντικό, για το λόγο, ότι σήμερα, ο κόσμος, έχουμε άγχος και πολλά άλλα, να μας απασχολούν, ξεχνώντας πλέον, εύκολα.
Βασικό: Μην τα αφήνετε όλα, στη φαντασία σας. Επισκεφτείτε περιοχές και χώρους, τους οποίους, οπωσδήποτε πιστεύετε, πως πρέπει να συμπεριλάβετε στην ιστορία σας. Μη βολεύεστε δηλαδή. Προσωπικά πιστεύω στην αληθοφάνεια, και είναι πολύ ωραία κατά τη γνώμη μου, μια περιγραφή από το τι φοράνε οι ήρωες, κάθε τόσο. Τι εκφράσεις παίρνουν και πόσο συχνά, σαφώς επειδή αυτό παρουσιάζει το υπόβαθρο της ψυχής του εκάστοτε χαρακτήρα. Κάντε το δηλαδή, όσο γίνεται πιο αληθινό.
Αναλόγως φυσικά, τι είδους βιβλίο θα γράψετε. Για ποιον το γράφετε. Για εσάς, επειδή είναι το μεράκι σας; Ή με στόχο να βγει στην επιφάνεια της Κοινωνίας, ο κόπος σας;
Τι θα επιλέξετε; Κάτι εμπορικό, που σπανίως είναι και ποιοτικό. Ή ένα κείμενο που θα έχει το δικό σας ύφος, όπου μετά το πέρας του, αισθανθείτε ευχαριστημένοι; Τι θέλετε να αφήσετε πίσω σας, εφόσον αφοσιώνεστε, εννοείται, με όποιες θυσίες. Κόπο ή ξεπέτα; Προσωπικά, αφοσίωση, χωρίς να με ενδιαφέρει μελλοντικά, που θα με κατατάξει το όποιο κοινό. Αυτοί οι δυο, τρεις, ή όσοι διαβάζουν βιβλία μου, μέσω του άλλου χώρου στο ίντερνετ, όπου τα έχω αποθηκεύσει.
Σαφώς έχω σκοπό, μέσα από κάποιες επαφές, να κυνηγήσω το όνειρο μου. Έντεκα χρόνια και κάτι, πλέον, γραφική δουλειά. Ελπίζοντας να έχω νέες εμπειρίες, ώστε να γράφω νέου είδους, ιστορίες.
Ώστε οι χ ψ χαρακτήρες, ανά βιβλίο, να μην επηρεάζονται οι κινήσεις και η φαιά ουσία, από το βίο του συγγραφέα. Θα μου πεις: Κάποια πράγματα συμβαίνουν σε πολλούς –κι όσοι δε το βλέπουν θα προσθέσω εγώ, είναι ανίκανοι για συζήτηση. Άρα πως θέλετε να γράψετε και βιβλίο, αφού δεν τολμάτε ούτε μεταξύ σας, ως φίλοι, ή ταίρι, να πείτε μια κουβέντα, μεταξύ σας; Θέλει να ανοίγεσαι, για να γράψεις. Θέλει να αφήνεις κάποια πράγματα να τα σκέφτεται ο αναγνώστης. Μη του τα δίνεις όλα, στο πιάτο.
Τι γραπτό θέλετε, λοιπόν, να συγγράψετε.
Κάτι γλυκανάλατο, όπου οι ζωές των χαρακτήρων, δεν επηρεάζονται από τους θεσμούς που χτίζει το Κράτος. Ή θα χρησιμοποιήσεις πιθανόν, το χιούμορ σου, για να καυτηριάσεις αυτές τις Κρατικές πληγές;
Πιθανόν ορισμένοι εκφράσουν την άποψη, πως λογοτεχνία, δεν είναι να κρίνεις τον άλλο, μέσω ενός βιβλίου. Δηλαδή μεταξύ μας, δεν συζητάμε τι μας κάνουν οι άλλοι –το συνηθέστερο. Ή τι συμβαίνει στην πόλη.
Τι είδους κειμένου θα γράψετε. Εσείς αποφασίζετε. Δική σας και η ευθύνη. Αφού ακόμη κι αν βρήκατε έναν εκδότη, για να προωθήσει ότι παράγατε, θα υπάρξουν και θετικά σχόλια. Μα και οι επικριτές, οι οποίοι θα υπερασπίσουν, ότι γράψατε μια ξεπέτα. Έστω κι αν αυτές οι φωνές δεν ακουστούν, ευρέως. Σα τη γνώμη του λαού, στα μικρά κανάλια.
Πλην εξαιρέσεων, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι εκδότες ως επί το πλείστον, είναι επιχειρηματίες. Δεν παράγουν πολιτισμό. Ούτε τον βοηθούν. Μπακάληδες είναι. Έμποροι. Ότι πάρεις, το κιλό, τόσο. Όσο για την ειρωνεία τους, την έχω δεχτεί μερικές φορές, επειδή όπως είπα, είναι μπακάληδες, και αναιδείς, σε σημείο να σου λένε: αν δεν έρθεις να πάρεις τα βιβλία σου, την τάδε ημερομηνία, τα καταστρέφουμε. Και μάλιστα σε βάζουν να το υπογράψεις κιόλας. Να μην μιλήσω, ότι σου ορίζουν εκείνοι πόσες σελίδες θα έχει το βιβλίο, π.χ. 250 και με συγκεκριμένο μέγεθος, γραμματοσειράς. Οποία ξεφτίλα δηλαδή. Τα θερμά μου συλληπητήρια.
Σκεφτείτε επίσης, το εξής: Πόσο γρήγορα θέλετε, να “ξεμπερδεύετε” με το βιβλίο σας.
Μια συνέντευξη που είχα δει στην ΕΤ-1, ένας Έλληνας συγγραφέας, είχε κάνει οχτώ χρόνια για να ολοκληρώσει ένα θεατρικό του. Εκείνη τη στιγμή, απόρησα, πως είναι δυνατόν, επειδή κατά καιρούς έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, παρεξηγώντας τη συγκεκριμένη του φράση.
Ελπίζω να συνεχίσω και το δικό μου, που ξεκίνησα το 2005.
Φορές, χάρη στην εποχή της εικόνας, είναι πιο εύκολο, να “γράψεις” στο νου σου, μια σκηνή, παρά στο γραπτό. Θα αισθανθείς όμως, μεγαλύτερη πλήρωση, τελειώνοντας μια δύσκολη σκηνή.
Μην πτοείσαι, αν απορρίπτουν βιβλία σου. Εφόσον πιστεύουν άλλοι, σ’ εσένα, πίστεψε κι εσύ στον εαυτό σου και το ύφος γραφής που θέλεις να παράγεις. Κυνηγώντας παράλληλα και γνώμες ανθρώπων του χώρου που εκτιμάτε. Μαθαίνοντας τους και μέσω των βιβλίων τους. Για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεων.
Υπομονή λοιπόν. Παρακολουθείτε ενημερωτικές εκπομπές, από αξιοπρεπείς και σοβαρούς δημοσιογράφους. Διαβάζετε. Ρουφήξτε κάθε εικόνα από την πόλη σας. Κυρίως διαβάζετε ανάμεσα από τις γραμμές, σε ότι ακούτε ή βλέπετε. Καλλιεργείστε τη μνήμη σας. Ετούτη η Πατρίδα, χρειάζεται “ελέφαντες”.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Ο εργοδότης δεν είναι φιλάνθρωπος

Είναι δύσκολο να θυμηθώ, πως είναι, να είσαι άνεργος, και ούτε με ενδιαφέρει για κάτι τέτοιο, συλλογίστηκε ο εργοδότης, μιας και είχε όλο το χρόνο, να βαριέται και να ξυπνά. Κοιτώντας τον άνθρωπο απέναντι του. Νέος ήταν εκείνος ο άνθρωπος. Με μάτια αγνά –αν και με αγωνία, ζωγραφισμένα. Καρδιά νεανική. Ψυχή, που του παρέδωσαν ένα κόσμο, ελπιδοφόρο. Κόσμο με ισότητα, καμωμένο.
Το φώναζαν οι μάζες των ανθρώπων στα λεωφορεία. Ηλικιωμένοι, στις εξόδους τους, προς το γιατρό. Τη λαϊκή ή για μια βόλτα, στιγμές που οι τέσσερις τοίχοι γίνονται αβάσταχτοι. Με πόνο καμωμένοι, για το μη τακτοποιημένο παιδί, και τα όνειρα του, που έβλεπαν στον άνθρωπο.
Να θυμάσαι πως είναι τούτο.
Ρούχα που φοράς, σαν αιώνια, έπειτα από τόσες μετακινήσεις, ξεχνώντας και να βερνικώσεις τα παπούτσια. Εισιτήρια και εισιτήρια. Κίνηση. Αυτοκίνητα. Άγχος. Πίκρα, μικρή ή μεγάλη. Έγνοια για έναν. Πίκρα, ανεργία. Ειρωνεία των εργοδοτών. Ειρωνεία παντού.
Η ευγένεια που δείχνεις, χωρίς ανταπόδοση.
Η αγκαλιά που δεν έρχεται. Η ανθρωπιά που λείπει. Όσα ζητάνε οι αγγελίες. Να θες, απλά, να δουλέψεις.
Ο νέος άνεργος θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει,, πως χρειαζόταν μέσο, να διαφημίσει κάποιος άλλος, το φιλότιμο του, στον χ ψ εργοδότη. Επειδή ο εργοδότης θέλει ένα άτομο στη δούλεψη της εταιρείας που να μπορεί να το κοροϊδεύει, ποικιλοτρόπως.
Ναι. Δεν είναι φιλάνθρωπος, ο εργοδότης. Δεν μ’ ενδιαφέρει, γιατί. Δεν νοιάζομαι, ούτε τον λυπάμαι. Ούτε κι απασχολώ το νου, με χαμένες υποθέσεις. Ίσως τελευταία να κάνω ειρήνη με τους ανθρώπους. Με τα μικρά ή μεγαλοποιημένα μας, βάσανα. Με τους σταθερούς Κρατικούς εκβιασμούς, όπως φόροι, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ. Όλο να χρωστάς. Όλο να εξαρτιέσαι.
Η Κοινωνία. Η Κρατική Κοινωνία, τίποτα δεν επιστρέφει.
Μήτε δουλειά, μήτε χαρά. Μήτε προστασία.
Εύχεσαι να μην ευχηθούν, άλλο, τα εισιτήρια.
Εύχεσαι να αποκτήσεις αυτοσεβασμό.
Επειδή εμείς οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, έχουμε μόνο, ο ένας τον άλλο. Τον γαλάζιο ή τον γκρίζο ουρανό. Μια πόλη. Μια Πατρίδα κακοποιημένη, έστω. Μεγαλώνοντας. Απλά, μεγαλώνοντας.
Προσπαθούμε για κάτι, που απλά δεν θέλεις να αναφέρεις.
Το χαμόγελο του νέου.
Μια ζωή όπως και να ‘ναι,
Με όποιες σκέψεις, και ελάχιστα άτομα, που απλά αποκαλούσες, πατέρα, μάνα. Το γλυκό τους χαμόγελο κι η αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η ζωή των πλουσίων

Πρέπει να έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο, τη φτώχεια, για να αποκτήσεις ανθρωπιά. Θα τολμήσω να πω, δικαίωμα άποψης, για την Ελληνική πραγματικότητα. Να σου ‘ρχεται ζαλάδα, την τρίτη ή τέταρτη ημέρα, αφότου έχεις διανύσει μισή εβδομάδα, μόνο με τσάι. Χάνοντας το λογαριασμό, πόσες ημέρες έχεις να φας, ψωμί, ή να καθαρίσεις κάποιο πορτοκάλι. Με το ψυγείο άδειο. Και όπως ανέφερε μια οικογένεια, στην εκπομπή της Δρούζα, κάνοντας μπάνιο με ζεσταμένο νερό, πάνω σε γκάζι.
Λαβαίνοντας μερίδες φαγητών, που μοιράζουν ορισμένες ενορίες. Να βλέπεις, νέους ανθρώπους, που θα ‘πρεπε να είναι λαμπεροί και χαρούμενοι, να πηγαίνουν κι οι ίδιοι, να ζητιανεύουν ένα πιάτο φαγητό, για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Με δυο φέτες ψωμί για τον καθένα. Να κρατήσουν. Να έχουν δυνάμεις. ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ.
Αν έχεις ευαισθησία, σε επηρεάζουν τέτοιες ιστορίες –δεν θα πω, εικόνες, επειδή η ανθρώπινη μορφή είναι ένα πράγμα. Άλλο αν ορισμένοι καυχώνται ότι είναι σπάταλοι.
Σήμερα, όποιος παίρνει μισθό πάνω από 1200 Ευρώ, με δικό του σπίτι, θεωρείται πλούσιος. Αφού τον οικογενειακό, συνήθως, προυπολογισμό, συμπληρώνει με κάποιο άλλο ποσό και η σύζυγος. Οπότε μιλάμε για άνετη ζωή, που καμία σχέση δεν έχει με τα 400 και τα 200 Ευρώ, στην χειρότερη περίπτωση, που λαβαίνει ένας συνταξιούχος, ή ακόμη κι ένας αλλοδαπός εργάτης, που του αρπάζει το σούπερ μάρκετ, 70 ή 90 Ευρώ, με το έτσι θέλω, από το μισθό του. Επειδή η καταστολή έχει πολλά πρόσωπα. Κυρίως ενεργοποιείται, όταν θίγεται το κτίριο της Βουλής.
Μέσα στο οποίο περπατούν και ξεμπερδεύουν, με όποια αντιλαϊκά μέτρα, κουστουμαρισμένα ανδρείκελα, του μεγάλου αφεντικού. Αδιαφορώντας και οι 300, όταν η απολυμένη πολύτεκνη, πετυχαίνει κάποιον από αυτούς, στον δρόμο, παρακαλώντας για πρακτική λύση, στο πρόβλημα της. Το οποίο βέβαια, το ανδρείκελο, θα προσπεράσει, για να μην υπάρξει κακό προηγούμενο. Να βοηθηθεί ένας πολίτης, από Βουλευτή. Κι άντε μετά να ησυχάσει το παχύδερμο από τις χιλιάδες πολιτών που θα πέσουν πάνω του, οι περισσότεροι άνεργοι. Κάτοικοι μίας ακόμα, πόλης, ανισοτήτων. Όπου θεωρούνται φυσιολογικοί, μισθοί, 2 και 3, και 4000 Ευρώ. Μηνιαίως!
Άλλοι ζούνε στην αθλιότητα κι άλλοι ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ, Σάββατο, απόγευμα μάλιστα, λίγο πριν το κλείσιμο, 600 Ευρώ, είδη. Τίγκα το καρότσι.
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε οι πλούσιοι να ζούνε όλοι μαζί, σα σε γκέτο, σ’ ένα μέρος της πόλης, και εμείς οι υπόλοιποι, κι όσοι θα συναντήσεις κι αύριο, να ζητιανεύουν, ελεύθεροι όπου θέλουμε. Επειδή μόνο όταν είσαι χαμηλόμισθος ή εγκρατής στις ανάγκες σου σε ψώνια, αποκτάς κατανόηση.
Άρα καλύτερα είμαστε όπως είμαστε. Είναι κι αυτό μια δοκιμασία.

Όπως και να ‘χει, ακόμη και οι μικρές διαφορές μεταξύ μισθών, είναι ικανές να δημιουργήσουν, μικρά ή μεγάλα προβλήματα, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Μη μου πείτε, πως δεν έχετε, ούτε καν, σκεφτεί, να υποτιμήσετε συνάνθρωπο σας, για το λόγο αυτό. Πέρα από όποιες άλλες φορές, που υποτιμούμε κάποιον (σκεφτείτε μόνοι σας, τι ακριβώς).

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Πείσματα, μες την οικογένεια

Όταν βάζουμε το “δικηγόρο”, να λύσει διαφορές ή παρεξηγήσεις, εννοείται, όταν καταφανώς, αδικούμαστε.
Δεν θα αναφερθώ, μιας και δεν γνωρίζω τα τρυκ, που χρησιμοποιούν οι γυναίκες που απατούν, το σύντροφο τους, με όπλο ακόμη και τη συνεύρεση, ως μέσο εκβιασμού. Απλά, περαστικά σας.
Ένα δύσκο, όντως, θέμα, τα πείσματα μες την οικογένεια. Που δε σηκώνει επιπόλαιη σκέψη ή μια γρήγορη αναφορά. Αφού δεν “έχω” σκοπό, να ξύσω πληγές. Απλά να μάθω κι ο ίδιος, πόσο δύσκολα φτιάχνουμε το περιβάλλον, καταστρέφοντας χωρίς λόγο, επικοινωνιακές διόδους. Τουλάχιστον να είμαστε ευτυχείς, στο σπίτι μας. Το μεγαλύτερο αγαθό.
Δεν μιλώ για τη μέρα, που θα δούμε, πως ο καθένας μας, θα βάλει φραγμούς στις μικρές ή μεγαλύτερες μπηχτές, που ρίχνουμε αναμεταξύ μας. Ο λόγος για να ωριμάσει, κανείς, μαθαίνοντας να συμβιβάζεται. Αλλά ως πότε θα μου πεις, και πώς να κρατήσεις έναν δικό σου άνθρωπο, σε απόσταση, που αν δεν απαντάς στις μπηχτές του, θα σου γυρίσει ότι, τον περιφρονείς. Άλλες εποχές, άλλη κατάσταση. Υπό την έλλειψη της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο καθένας κοιτούσε, μόνο τι συνέβαινε μες το σπίτι του.
Πλέον, είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις, δικών μας ανθρώπων, που ξεχνούν τα λάθη μας, αν και δεν τους το αναγνωρίσαμε, ποτέ. Μια συμφωνία, που πρέπει να κρατήσουμε, αντί να επιστρέψουμε σε παιδιάστικες, εξάλλου, συμπεριφορές.
Που μόνο, μας μειώνουν, εν τέλει. Το πιο τραγικό, είναι, όταν αντιλαμβάνεσαι κι ο ίδιος, τι κάνεις. Πόσα στερείς απ’ τον εαυτό σου. Από τον όρο, ελευθερία, και όπως αναφέρω στην σελίδα 126, του μυθιστορήματος, που πλέον συνεχίζω: «Φορές, βρίσκεσαι κοντά με έναν άνθρωπο, χωρίς όμως να καταφέρνεις ν’ αποδεχτείς την ελευθερία του άλλου. ότι κι αν σημαίνει».
Η ελευθερία του καθενός, που μόνο σε αρμονία, ισορροπεί η Κοινωνία. Όχι να ζητάς να σου πληρώνει ο άλλος, τις διασκεδάσεις σου, αντί να πας να δουλέψεις. Τούτο ισχύει και για τα δύο φύλα.
Σαφώς επειδή πρέπει να ευημερούμε, με πρακτικό πνεύμα. Όχι θα κάνω ειρήνη, ή απλώς θα δω, ότι μπορώ να μάθω να έχω λογική. Και ενώ βιώνω τούτη την αίσθηση, “ξαφνικά” πισωπατώ, συνεχίζοντας έναν πόλεμο νεύρων.
Θα μου πεις: πως αλλιώς θα καταλάβει ο άλλος, ότι είσαι ελεύθερο άτομο; Δεν θα σου απαντήσω τώρα.
Αλήθεια, είναι τυχερές, όσες σύζυγοι έχουν ένα ανεκτικό, σύντροφο ζωής. Διαφορετικά θα είχαμε δράματα.
Αλλά λες, άστο παροδικά να περάσει. Σαφώς επειδή δεν μπορείς να αλλάξεις τον άλλο με τα όποια του πείσματα. Ιδίως όταν έχει περάσει τα πενήντα, απτά, έτη, ζωής. Ιδίως αν αυτό το άτομο, αφέθηκε στην φοβία για το σέξ, ή διέκοψε νωρίς, αφότου γεννήθηκε το πρώτο παιδί. Ή αφότου ήρθε στον κόσμο το δεύτερο τέκνο. Αλήθεια είναι πολύ σοβαρό, να φέρνεις ο ίδιος ως άτομο, το γήρας, πρόωρα, σ’ εσένα, μένοντας μακριά από την σωματική επαφή, έστω και ως αγκαλιά.
Πιθανόν για παρεμφερείς λόγους να χτίζονται τα πείσματα. Από θυμό για τα χαμένα νιάτα ή επειδή δεν σ’ αφήνουν ήσυχο να είσαι ότι είσαι. Η ελευθερία που ανέφερα πιο πριν.
Γαντζωμένοι οι άνθρωποι στα μικρά ή μεγάλα πάθη, με τις συνέπειες τους. Που αλήθεια, το πιο κοντινό πρόσωπο, που επηρεάζεται άμεσα, προσπαθεί “ματαίως” να σε φέρει στον ίσιο δρόμο. Το λογικό δρόμο. Χρησιμοποιώντας κι εκείνος, όμως, πείσματα. Που όλοι, λίγο ή περισσότερο, έχουμε χρησιμοποιήσει. Δεν θα πως ως μέσο εκβιασμού. Π.χ. δεν μιλάς στον άλλο, ωσότου εννοήσει –άραγε πως- τα αυτονόητα σ’ εσένα. Όπως η ελευθερία σου, ας πούμε.
Δεν το βλέπει. Δεν θα το δει, ποτέ.
Έδινε στο ένα του παιδί, πάντοτε, γη και ύδωρ, χωρίς κριτική ή καταπίεση. Σα κάποια θηλυκά που τα χαρακτηρίζεις, εσύ, ή οι γονείς τους, ως ηθικά, ενώ διακρίνεις το σχήμα του στήθους τους. Κατά τα άλλα, ανοχή. Και χαστούκι εις διπλούν, στο δεύτερο παιδί. Να δείξει κάπου έστω, ο γονιός, ποιος είναι ο αφέντης του σπιτιού. Η μεγαλύτερη ανοησία παρουσιάζεται, όταν το ενήλικο παιδί καθοδηγείται κατά πάντα, (χωρίς περαιτέρω σχόλια).
Όμως αυτά δεν τα συζητάτε, ούτε μεταξύ σας. Ασώψεται η “ζαχαρένια”. Η όποια ψευδαίσθηση, πως μερικά θέματα δεν πρέπει να αναφέρονται. Ή να δημιουργούν διάλογο. Ή αναστάτωση. ΌΧΙ ο παρών κονδυλοφόρος. (Απλά αφοσίωση δείχνω στο γράψιμο. Δεν πουλάω τίποτα. δεν πουλάω λογική. Ή να δείχνω ισορροπημένη συμπεριφορά, για να θέλουν να επικοινωνούν, μαζί μου. Έστω και εγκεφαλικά). Απλά λειτουργώ, βάση όποιας εξελιχτικής μου πορείας.
Ευτυχώς είμαι άνθρωπος κι όχι αποξενωμένος Θεός, που παίζει με τις μαγικές του δυνάμεις, διαλέγοντας αν θα πεθάνουμε βίαια ή όχι, και πότε. Αιώνια συνήθως.
Εκείνο που πράττω τα τελευταία χρόνια, και μέσα από πείσματα, -παρά να βρίσω τους γονείς μου- είναι: η κατάκτηση της ατομικής μου ελευθερίας, σε ένα σπίτι που μόνο, διοικείται, και ο διάλογος δεν λειτουργούσε, ισόποσα, ποτέ.
Θα μου πεις: Μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος, για “σένα”. Όχι, δεν είμαι παράλογος.
Απλά κυνηγάω το όνειρο ή το όραμα μου. Καλύτερα το όνειρο. Το πιο ωραίο, απ’ το να μη ξέρεις τι θα γράψεις, αύριο.
Θα μου πεις: ο χρόνος είναι πολύτιμος.
Ναι. Συμφωνώ.
Αυτά όμως, πές τα, σ’ όσους έχουν χρήματα. Όχι σ’ εμένα.
Εσείς οι γυναίκες θέλετε να σας κυνηγά, ένας άντρας. Μην το επιχειρείτε όμως, αυτό, εδώ, στο ίντερνετ. Δεν είμαστε όλοι, κορόιδα, να σας επιβεβαιώνουμε τις ώρες που κάθεστε, μόνες, στο σπίτι.

Τι γίνεται με την συγχώρεση;
Εγώ θα πω: μεγάλη κουταμάρα, πως ο καθένας μας λαβαίνει το σταυρό που μπορεί να αντέξει.
Αυτό τόλμησε να το πεις, στη ογδοντάχρονη γιαγιά, που έφαγε ξύλο απ’ τον ληστή της τσάντας της. Από εκείνον, σε άλλη περίπτωση, που την βίασε. Πες το λοιπόν, τόλησε, στους φτωχούς και τους άπορους. Που μένουν ακόμη σε κοντέϊνερ, μετά το σεισμό του 1999, στην Αττική. Πες το, σε όσους κολλάνε AIDS, από λάθος του νοσοκόμου. Πες το σε όσους εγχειρίζονται λάθος, ή όταν τους αφαιρούνε ζωτικά όργανα, όπως εκείνης της δύσμοιρης, που της αφαιρέσανε τον ένα της πνεύμονα. Πες στον τυφλό, ότι του άξιζε να γίνει ή να γεννηθεί, τυφλός. Να μην μπορεί να χαρεί τα χρώματα στη φύση ή να μπορεί να αναγνωρίσει το πρόσωπο της μάνας του. Η προσπάθεια, φορές, είναι διακοσμητική, σ’ ετούτη τη ζωή.
Τι γίνεται με το σεβασμό; Ρωτάς.
Να βρω ησυχία, και θα σου πω.
Είναι πολύ ωραία η αγάπη. Κι ο σεβασμός. Κι η συμπαράσταση.
Είναι δύσκολο να περιμένεις απ’ τον άλλο, να είναι τέλειος, διαρκώς. Η ευτυχία ως γνωστό, κρατά, ελάχιστα.
17 χρόνια από τα 34.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τι θα γινόταν, αν

Συνεχίζω λοιπόν, να γράφω, για μένα, επειδή τούτο, μου δίνει μια κάποια ενεργητικότητα, κι όχι όπως του τύπου: «όσοι καλοί, ορίσατε», και κατά τα άλλα, απαξίωση.
Στο θέμα μας:
Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, κρύβονται στο σπίτι τους, όταν στις ειδήσεις, ακούμε ξανά, για κάποιο σκύλο, που όρμησε (κατασπάραξε θα πω, εγώ), εναντίον κάποιου παιδιού ή ακόμα και στον ενήλικα, που έτρεξε να σώσει, το συγκεκριμένο παιδί.
Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, που προτιμούν να αγκαλιάζουν ένα σκύλο, από ένα ανθρώπινο ον. Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, που πιστεύουν, πως τα πάντα στο ζωικό βασίλειο είναι φιλικά προς τον άνθρωπο. Πρέπει.. δηλαδή, να περιμένουμε, αγαπούλες, από κάθε ζώο ή πετούμενο, στη φύση. Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, που ζουν στη δική τους Κιβωτό, όπου ετούτη τη φορά, κάθε πλάσμα, είναι αγαπημένο με το άλλο. Η λεγόμενη ουτοπία, δηλαδή, δείχνοντας αποστροφή προς την πραγματικότητα, η οποία είναι σκληρή και αδυσώπητη. Άρα, σήμερα, όταν ένα πρόσωπο σε βοηθάει, ή σου χαρίζει κάτι, το αναμενόμενο –η στυγνή πραγματικότητα- να παρεξηγήσεις την κίνηση. Χαρακτηρίζοντας αφελή –το λιγότερο- το άτομο με τις αγνές, με ανθρωπιά, προθέσεις. Εξίσου κι ετούτο, ουτοπία, αφού καταλήγεις να πιστεύεις, πως αφού εσύ έχεις ευγένεια και απλοχεριά, πως, άλλο πρόσωπο, θα “προσγειωθεί” στα δικά σου μέτρα και σταθμά.
Απλά, ο αχάριστος ζει στον κόσμο του, κυνηγώντας το χρήμα ή τη δόξα ή απλά, την εγκαθίδρυση, όποιας εκμετάλλευσης.
Φορές, και μόνος, αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε, αν λειτουργούσε λίγη ενεργή δράση προς το καλό, σ’ ετούτη την εκάστοτε πόλη. Ξεκινώντας από την καθαριότητα στους δρόμους, με βλέψεις προς την ανακύκλωση. Προχωρώντας ένα ακόμη στάδιο, ευγνωμοσύνης στην έννοια ζωή και βιοποικιλότητα, αναπτύσσοντας,, έστω, σχέσεις κατανόησης –με ησυχία- γειτονικά με τους άλλους. Εννοώντας φυσικά, για μέσα στις πολυκατοικίες, οι ένοικοι του ενός διαμερίσματος, με τα άλλα. Που θα ‘πρεπε, κανονικά, να επικρατεί αλληλουποστήριξη, ως παρέα, ως στάση ζωής.
Να θες να είσαι ή να γίνεις, κοινωνικός, για να μη σε απορροφά, κάποιο τεχνολογικό μέσο. Πιστεύοντας, πως αν αποκτήσεις BMW αυτοκίνητο, plasma τηλεόραση ή προσωρινή χρηματική δύναμη, τούτο μαγνητίζει άλλους ανθρώπους. Μεγάλο σφάλμα.
Ετούτη η πόλη έχει ανάγκη -σ’ όποια μυαλά επιβιώνει η λιτότητα στις απαιτήσεις- να συνεχίσει τη καλή διάθεση: λίγη οικονομία στα σταθερά έξοδα –αν και δεν γλιτώνεις απ’ το φασισμό του σταθερού λογαριασμού, της ΕΡΤ. Δραστική μείωση σε “πολυτέλειες”, όπως περιοδικά, τσιγάρα, αναψυκτικά. Σκεφτείτε, με τι ευκολία χαλάτε το δεκάρικο, σε Ευρώ, που παλιότερα, θα το σκεφτόσασταν να χαλάσετε 3500 δραχμές, για χαζομαρούλες. Του τύπου, επίσης, καθημερινή καλοποίηση –κοινώς βάψιμο- στα γυναικεία πρόσωπα, και καταστροφή της όρασης και του δέρματος τους, όταν ξεπλένουν το σοβάτισμα. Συνεχίζοντας την οικονομία, σε μετακινήσεις με αυτοκίνητο στην πόλη, χρησιμοποιώντας τα δημόσια μέσα μεταφοράς –όσο είναι φτηνά ακόμη. Θεωρώντας άσκοπο έξοδο, τις νυχτερινές διασκεδάσεις, οπωσδήποτε, κάθε παρασκευο-Σαββατοκύριακο, βράδυ. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, έτοιμο το συναγερμό, για ξαφνικές απώλειες όλων όσων αγοράζεις, για να ‘σαι «δυνατός». Σεισμός, κλοπή κλπ.
Όπως λένε και στο ΤΗΛΕΦΩΣ, ότι παραπάνω έχουμε, είναι κλοπή απ’ όσους το στερούνται. Π.χ. 3,4 τηλεοράσεις στο σπίτι. Νέα ρούχα, κάθε χρονιά. Νέα παπούτσια. Με τα παλιά, απλά να στοιβάζονται κάπου. Και ορισμένοι άνθρωποι, να μην έχουν παπούτσια, να περπατήσουν. Αλήθεια, ποια είσαι εσύ –γυναίκες το πράττουν συχνότερα- που έχεις 15 ζευγάρια, παπούτσια, που δε φοράς, έχοντας τα κλείσει σε κάποια ντουλάπα;
Φυσική συνέπεια μιας προσωπικότητας, που δεν είχε την αγάπη που άξιζε. Το παν είναι να μην προβάλλετε τις δικές σας, λανθασμένες ουτοπίες, στους δικούς σας ανθρώπους, ζώντας μέσω εκείνων. Ή πιέζοντας τους να γίνουν αυτό που εσείς δεν καταφέρατε να ολοκληρώσετε πιθανόν, στα του βίου σας.
Συλλογιστείτε, από ποια μορφή Κοινωνίας, ξεκινά η πραγματικότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Να σε πω τον πόνο σου

Κάτι που θεωρώ ως αδιακρισία, και κακή τους διαπαιδαγώγηση, είναι να με υποχρεώνουν να ακούω, τηλεφωνικές συνομιλίες, μέσω κινητού, στο λεωφορείο. Ή να ακούω ορισμένους να τσακώνονται στο δρόμο, ή να συζητάνε τα οικογενειακά τους, σε ανοιχτή ακρόαση, με όλη την υπόλοιπη Κοινωνία, εμπρός από τις κάμερες, σε τηλεοπτικά στούντιο. Που καταντάει, αλήθεια, ο άνθρωπος που δεν έχει συναίσθηση των ευθυνών του, ο ίδιος, για το τομάρι του, ώστε να καταλήγει στην “ποδιά” του καθενός αγύρτη παρουσιαστή. Το οποίο κανάλι, πιθανόν, και να πληρώνει για να τους κάνει ρεζίλι, στην T.V.
Από το παλιό καλό, σκηνικό, της Ελληνικής κουλτούρας, όπου αν μάθαιναν κάτι, οι συγγενείς, για σένα, γινόταν ρεζίλι, ολόκληρη η οικογένεια σου. Άλλο βέβαια, να το κάνουν επίτηδες, δικοί σου άνθρωποι, για να σ’ εκδικηθούν, ώστε να μην έχεις απαιτήσεις, περί της όποιας περιουσίας, του πατρός. Συνήθως, δυνάστης είναι ο πατέρας, ο οποίος προκαλεί τα χειρότερα, στη διάπλαση του νεαρού χαρακτήρα, των τέκνων. Θέλοντας και μη. Επεμβαίνοντας ως το σημείο, να σε αποκαταστήσει εκείνος, με το δικό του σύστημα. Ασώψονται, τα Χριστιανικά ιδεώδη, ή ο κολλημένος εγκέφαλος του πατέρα, που μια ζωή, του έκαναν κουμάντο, οι γνώμες τρίτων. Τι θα πει ο κόσμος, δηλαδή.
Η γνώμη –εν προκειμένω- εκείνων των τρίτων, που πάει να συναντήσει ο δύσμοιρος τάδε, σε τηλεοπτικά πλατώ. Μη βρίσκοντας δίκιο, όμως, τελικά, αφού ούτε το κανάλι –με την εξουσία του τύπου, που κατέχει- βοηθά, ούτε τα τσιράκια που παρακολουθούν τις συχνότητες, και βάζουν πρόστιμα, ενεργοποιούνται προς τις ανάλογες υπηρεσίες. Υποτίθεται, Κρατικής πρόνοιας.
Άλλα λόγια, δηλαδή, να κοροϊδευόμαστε.

Όταν λοιπόν, ο Έλληνας, δεν μπορεί να υπερηφανευτεί, κατά το γνωστό, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», επειδή έχει, ή παριστάνει πως στηρίζεται, σε πλάτες, τι κάνει, τότε; Βγαίνει στο γυαλί και κλαίγεται, ώστε να προβάλλει, πως αυτό το ίδιο το άτομο, είναι το μόνο σωστό, στα του βίου του. Αφού ότι μας συμβαίνει, φταίμε κι εμείς.
Φυσικά, παρακολουθούμε ένα μονόλο. Παρομοίως όπως, μας αναγκάζουν οι νεοΈλληνες με τα κινητά, να ακούμε τα παραληρήματα τους, που αποκαλώ ως μονότερμα. Μιας και με υποχρεώνουν να τους ακούω, “απαιτώ” και τη γνώμη όσων θίγονται, καλώς ή κακώς. Αλήθεια ή ψέματα. Δεν λέω ότι θα καθίσω να δω τέτοιου είδους ριάλιτυ, που με κουράζουν αφάνταστα. Απλά γιατί ο βίος των άλλων δεν με αφορά, ούτε και με ενδιαφέρει. Όπως δεν ενδιαφέρθηκαν και εκείνοι, για μένα. Όλα είναι αλληλένδετα. Μη ξεγελιέσαι.
Θα λυπηθώ για τη γιαγιά που ζήτησε κι από μένα, χρήματα, να πάρει ψωμάκι –βρήκε τον απένταρο.
Αυτή φαίνεται, είναι η Ελλάδα.
Κανείς σεβασμός προς τους γονείς.
Ανέφερα όλα τα προηγούμενα για να μην βαυκαλίζονται ορισμένοι, ότι τα έχουν όλα λυμένα, στη ζωή τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Και λίγα λόγια, για την παιδεία

Δεν ξέρω τι παιδιά έχετε μεγαλώσει ή μεγαλώνετε, ώστε να τσακώνονται με γροθιές και κλωτσιές, για κομματικά, έξω από σχολές, ή ξεκινώντας στο λύκειο, στις περίφημες σχολικές εκλογές. Όπου υποτίθεται ότι περιμένεις να ακούσεις, πως, θα γίνει, ουσιαστικότερη η εκπαίδευση αυτών των παιδιών, λαβαίνοντας το απολυτήριο. Έχοντας σύγχρονους υπολογιστές και ελεύθερη –εντός σχολικών ωρών- πρόσβαση, στο διαδίκτυο. Με πλήρη εργαστήρια. Οι αίθουσες διδασκαλίας, επαρκώς ζεστές, το χειμώνα, και χλιαρές την Άνοιξη. Μια αξιόλογη δανειστική βιβλιοθήκη. Καθηγητές που γνωρίζουν ότι κάνουν μάθημα, κι όχι μεροκάματο. Μιλώντας με ανθρώπινη γλώσσα, κατανοητή. Κι όχι ξύλινα, σαν πολιτικός, όπου το βάζεις στα πόδια, όταν συναντάς κάτι τέτοιο.
Ένα σχολείο που θα ‘πρεπε να παράγει ασφάλεια και ομαδικότητα, και πάνω απ’ όλα, πνεύμα αγωνιστικό και αισιόδοξο. Το οποίο πνεύμα, θα ωθεί τους νέους σε μια αισιόδοξη και ειρηνική ζωή.
Ας ξεχωρίσουμε επομένως, όσους φοιτητές, σήμερα, έχουν συνείδηση και αρχές, και είναι ειρηνιστές, εξίσου και αγωνιστές, έχοντας το λάβει, από άξιους γονείς, που εννόησαν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Ας τοποθετήσουμε αυτούς τους φοιτητές με τα συνθήματα τους, σε απόσταση αναπνοής από τα ΜΑΤ, απλά, διαδηλώνοντας. Αφού βρίσκεται εμπρός τους, το τείχος της αδιαφορίας του Κράτους, για δωρεάν παιδεία. Το τείχος –ΜΑΤ- η κλειστή πόρτα διαλόγου, μεταξύ Κρατούντων και ανέργων φοιτητών, μιας και η σχέση, Κράτους – πολίτη, έχει στοιχεία, από τη σχέση εργοδότη, υπαλλήλου, και ο νοών νοείτω.
Φτάνεις στο εμπόδιο, σταματάς κι εξακολουθείς να διαδηλώνεις, με τα όποια συνθήματα σου (ή και με τραγούδια, που δεν άκουσα, ποτέ, από σας). Η στιγμή, που το εξουσιαστικό όργανο, προστασίας –των Κρατούντων- χτυπά τους διαδηλωτές, εγώ θα χαρακτηρίσω αυτή τη κίνηση – επίθεση, ως παράνομη πράξη, με χημικά και ξύλο. Και όλα αυτά, γιατί άραγε; Μήπως επειδή η υπουργός παιδείας, αντιμετωπίζει τους φοιτητές, που αγωνίζονται στους δρόμους, ως άτομα, με ψυχολογικά προβλήματα; Όντας εκείνη, όπως άκουσα σ’ ένα κανάλι, ψυχολόγος;
Μάλλον θα έπρεπε οι όποιοι γονείς, επιτέλους, να τραβήξουν το αυτί, απ’ τα παιδιά τους, ή να τους κόψουν το εισόδημα, αφού, αντί να σπουδάζουν σε άλλη πόλη, συνεχίζοντας τα μαθήματα, τεμπελιάζουν και διάγουν ζωή, ρέμπελου και ανεύθυνου. Πρώτα εναντίον εκείνης της μάνας ή του πατέρα, που πληρώνει το ενοίκιο, σ’ εσένα, που υποτίθεται σπουδάζεις, για να βρεις αργότερα μια δουλειά, ας πούμε, μόνιμη, που θα σου αποφέρει ένα αξιοπρεπές μηνιαίο εισόδημα. Εσύ όμως, τι κάνεις; Κατάληψη για πάντα. Φαντάζομαι του χρόνου θα ψάχνεις για δουλειά, πίσω στο χωριό ή την πόλη, απ’ όπου ξεκίνησες την ενήλικη ζωή σου, αν έχεις βέβαια αντιληφτεί τι σημαίνει κάτι τέτοιο.
Φαντάζομαι ότι θεωρείς αξιοπρεπή στάση, να επιτίθεσαι στα όργανα της τάξης, χτυπώντας εκείνον που είναι ικανός να σου αφαιρέσει την ελευθερία σου. Στιγματίζοντας το μέλλον σου. Φαντάζομαι ότι για να χτυπάς κι εσύ, θα είσαι έτοιμος να πάρεις την κάτω βόλτα.
Σταμάτα εμπρός στα όπλα, και διαδήλωσε ειρηνικά. Ποιος τα έβαλε με τα θηρία, και επέζησε; Όταν δε, τελειώσουν τα χρήματα, επιστρέφεις με ωτοστόπ, στο παιδικό σου δωμάτιο.
Καλοί οι αγώνες, καλή και η νεανική σπίθα, που δείχνει ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο. Παρομοίως καλή και η ευθύνη, μιας και δεν πρόκειται, φοιτητές, να αλλάξετε κάτι, εφόσον έχει δρομολογηθεί. Σα να λέγαμε: ο προδότης να αλλάξει και να αποκτήσει ξαφνικά, στην γκαρνταρόμπα του, παντελόνια, ενώ τόσο καιρό, φορούσε φουστάνια. Είναι δυνατόν;
Δεν έχω να πω κάτι άλλο για την παιδεία στην Ελλάδα. Απλά θα ήταν επανάληψη, μιας και ότι κινεί τον κόσμο, το χρήμα, παγώνει και τα υποσυνείδητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Μοναξιά;
Τρέχουμε τώρα

Από πρόσφατο, χτες, έχω σταματήσει πλέον, να γράφω σε άλλα Blog, απλά γιατί καλύπτουμε μόνο, ένα μέρος της ανθρωπιάς μας. Συμπληρώνοντας το περιβάλλον γνωριμιών, μέσα στο οποίο, κινούμαστε. Δεν είμαστε όμως, ή δεν μπορούμε, να είμαστε όλοι, κοινωνικοί. Έτσι είναι και δεν αλλάζει, ότι κι αν πει, κανείς.
Προτιμότερο να πάρει κανείς την παρέα του και να πάνε να παίξουν μπάσκετ ή βόλεϊ. Ή να περπατήσουν σε κάποιο πάρκο ή άλσος. Απ’ το να κάνεις επαφές με πρόσωπα που δεν ξέρεις, καν, τι είναι. Τι πρεσβεύουν. Στον χώρο του ίντερνετ εννοώ.
Θα μου πεις: δεν έχεις ανάγκη από φιλίες; Σίγουρα δεν έχω ανάγκη από κάτι άψυχο, όπως ο κυβερνοχώρος, αφού ήρθε η ώρα να εννοήσω και ο ίδιος, δικαιολογώντας παράλληλα, την αποστασιοποίηση που έχω συναντήσει, από κουβέντες, έστω και με έναν απλό χαιρετισμό.
Στην οποία, ιδέα, θα προσκολληθώ, επειδή η πραγματική ζωή, δεν είναι όλη αυτή η διακύμανση της διαχυτικότητας, των ανθρώπων, που κινούνται στο διαδίκτυο. Οι οποίοι μένουν, αιωρούμενοι, κι ούτε σκέφτονται να συναντηθούν, εκτός ιστοσελίδων. Έξω, θα έπαυαν να είναι τόσο διαχυτικοί. Έξω, θα έπαιζαν, άλλα, ρόλο. Όπως η ματιά, το ντύσιμο, η γλώσσα του σώματος.
Άλλοι έχουν το Blogging, ως κυριακάτικη εφημερίδα, πιθανόν και δική τους. Πιστεύοντας ότι κάνεις διάλογο, μόνο που για να κάνεις διάλογο, πρέπει να βρίσκονται, δύο ή περισσότερα άτομα, γύρω από ένα τραπέζι, την ίδια στιγμή που ξεκινάει η επικοινωνία. Τελικά, απλά δίνουμε ένα στίγμα, και τίποτα περισσότερο. Προσωπικά, προτιμώ να ακούω μουσική, να οργανώνομαι στη συνέχεια κάποιου βιβλίου, ανεβάζοντας πότε πότε, σαν εφημερίδα, κάποιο post, ή άρθρο, στην εφημερίδα μου, στον κυβερνοχώρο.
Πιστεύω ότι δεν θα το βρίσκετε κι εσείς, λογικό, να διαβάζετε κάποιο κείμενο σ’ ένα περιοδικό, περιμένοντας ο συγγραφέας, απάντηση στη γνώμη του. Όσο υπερβολικό κι αν σας ακούγεται. Όσο κι αν το διαδίκτυο είναι η σύγχρονη οδός, για να επικοινωνήσει πιο άμεσα, σήμερα, ένα ανθρώπινο ον, με κάποιο άλλο, από διαφορετική πιθανόν, ήπειρο. Ετούτη όμως η επιλογή, επικοινωνίας –επιλογή, ναι- δεν έχει κάτι από ανθρώπινη επαφή, πρόσωπο προς πρόσωπο. Μόνο μια λάμψη και μια ψευδαίσθηση ότι επικοινωνείς. Άραγε, πως;
Αναρωτιέμαι, αν μου έγραφε μια συνομήλικη κοπέλα, της ηλικίας μου, τακτικά, όπως κι ο ίδιος, στο δικό της blog, αν αυτή η τάδε συγκεκριμένη κοπέλα θα ήταν το ίδιο θαρραλέα, έξω, απέναντι μου. Πιθανόν και το αντίθετο, ποιος ξέρει καμιά φορά, αν δεν υπάρχει χημεία. Μια και η εγκράτεια έχει μπει, πλέον, και στο μυαλό μου, βλέποντας τις γυναίκες ως ανθρώπινα πλάσματα, που αξίζουν μόνο το σεβασμό, και πώς να τις κοιτάξεις ερωτικά, ενώ δεν έχεις πείρα περί του θέματος. Όπως λένε μερικοί, όσο κι αν άργησα να συμφωνήσω μαζί τους, ο έρωτας είναι ψυχική υγεία, άλλο αν δεν διαδίδεται η άποψη ετούτη. Για προφανούς Χριστιανικούς, λόγους, ή απλά για να παρερμηνεύουν οι άνθρωποι, την ελευθεριότητα στις προσεγγίσεις, ως ολοκλήρωση της έννοιας άνθρωπος. Στρεβλά όμως, επειδή δε συνδυάζουν την συνεύρεση με την ποιότητα, αφού κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο, αν όχι δυσεύρετο, σαν καλοκαιρινή θύμηση ή σαν όνειρο που δεν είσαι σε θέση να πεις, αν ήταν πραγματικότητα ή όχι.
Εκτός βέβαια από τον οικογενειακό φασισμό, όπου κρατάτε τα ενήλικα παιδιά σας, με αλυσίδες, και μετά αναρωτιέστε, γιατί. Δεν τα αφήσατε ελεύθερα, να σεβαστούν τα ίδια, τη ζωή. Τη πραγματικότητα. Να αισθανθούν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Αλλά πρέπει να το έχεις ζήσει αυτό, έστω και στη φαντασία σου, για να καταλάβεις, τι εννοώ.
Γι’ αυτό κι εγώ, σταματάω να γράφω σε άλλα blog, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Πες ότι στέρεψα να δίνω. Συνεχίζοντας για μένα και μόνο, μιας και πρέπει να συνεχίσω να αφοσιώνομαι στο μόνο πράγμα που με γεμίζει, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Που είναι φυσικά, το γράψιμο.
Άλλο αν κάνεις ένα δώρο, βιβλίο ή βιβλία, και οι άλλοι δεν σε παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο, να σου πουν, ευχαριστώ. Φαίνεται πως στέρεψαν κι εκείνοι. Εκείνοι, από ανθρωπιά. Ή ότι άλλο τους έκανε τόσο κακό, ώστε να μη πουν ούτε ένα ευχαριστώ.
Όπως τραγουδά και ο Σιδηρόπουλος, γράφω από ανάγκη –καλά, το παρερμήνευσα λίγο. Τελικά, απλά γράφουμε μια άποψη, ανεξάρτητα αν τη βιώνουμε ως στάση ζωής, ή όχι.
Το σωστό, πρέπει να λέγεται.
Δε θα σας πω την ιστορία της ζωής μου, μιας και το μη πονηρό βλέμμα, σήμερα, θεωρείται μειονέκτημα, ή απλά ισοπέδωση της δικαιωματικής ολοκλήρωσης, της μιας πλευράς του ανθρώπου. Και κλείνει εδώ το θέμα, μιας και οτιδήποτε άλλο, το θεωρώ, πολύ προσωπικό για να το συζητώ με αγνώστους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Καλό μήνα, σας είπα;

Καλό μήνα, Μάρτη, λοιπόν.

Νέα εποχή

Ο δικός σου ξένος

Τι κάνεις,
Σαν θες να μη θες να μιλήσεις,
Μα πάλι, δεν βρίσκεται κανείς κοντά.

Ένα χαμόγελο, συχνά, δεν φτάνει.
Υποκύπτει στην μοναξιά
Σαν κυλιόμενο ωράριο,

όπου ξεχνάς για ποιο λόγο
Μπερδεύεσαι στο τώρα
Ετούτης της ζωής

Λες και θα υπάρξει επόμενη.
Τι κάνεις, αλήθεια;
Όλοι πλησιάζουν μεταξύ τους

-όταν είναι νέοι.
Σαν συστοιχία γιασεμιών
Φαντάζεσαι είναι αμίλητα.
Μα ότι δεν προσέχετε, ακούγεται, κουρασμένο, εντονότερα.

Σα θες, να μη θες να μιλήσεις, μα πάλι…
Εσύ στέκεις βαμμένη,
να ενστερνίζεσαι.. τον βρώμικο αέρα
που αναπνέουν υψηλές καρδιές.
Σε σκέφτομαι
Με πόνο
Αργοπορημένο
Σα αφαιρετικό μεσημέρι, κατακαλόκαιρο.
Εσύ, που είσαι;
Πάντα ευγενική
ή ευγενική από συνήθεια
Δομημένη.
Ήθελα να ‘ναι κανείς, αυθόρμητος
Να λέει, τώρα, σ’ αγαπά, κάποιος.
Μήπως ο πόνος, είναι η θλίψη
εκείνων που μένουν, απ’ τα τώρα, πίσω;
Τα δάκρυα, που πιέζω εμένα, ν’ αντικρίζω
ξεβάφουν το πρόσωπο
Όχι, την ζεστή σου –πιστεύω- καρδιά.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Διπλανά

Διοχετεύοντας μουσική, σε καλώ
Με πένθιμα εμβατήρια
Χτυπώντας ρυθμικά το τζάμι σου.

Σταθερά, προσκολλημένη πάνω του
Σε καλώ. Με υπόγεια επίγειους τριγμούς
Μοναδικά –σαν καλώδια.

Επιβραδύνω τους τόνους.
Σ΄ αφήνω να ηρεμήσεις
Να βάψεις με μαύρο το σκοτάδι
Ίσα ίσα να διακρίνω το τεντωμένο χέρι σου,
που με βία, προσπαθώ, μέσα μου, να αγγίξω.

Λες, η Κυριακή σκάλωσε.
Συνεχώς, εγώ, σ’ ενοχλώ
Διοχετεύοντας μουσική –Σε καλώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

2000

Πόσο δυστυχισμένοι είναι οι άνθρωποι
Κλαίω, με τα δικά τους δάκρυα
που, αυτεξούσια, απόκαμα, να εκδηλώνω
Γεμίζοντας τις χούφτες μου.

Ένα πυκνό παρασυρόμενο πλήθος
Υποκρινόμενο τη θρασύτητα της εποχής του.
Μελαγχολεί η πολυκαιρισμένη θέση
Από νοσταλγία, μα κι από αντικατάσταση της.

Πόσο δυστυχής αντέχεις να είσαι;
Πλησιάζοντας με την παρουσία σου
πλάι στα πεσμένα δάκρυα
που βρώμικα παπούτσια, πατούν.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Σοφία

Ζωγραφίζω ξανά, στην παλάμη
το πρόσωπο σου
να βιώνεις παράλληλα
Τις πλευρές του είναι μου, που αγνοείς.

Πόσο γρήγορα με ωρίμασες
Φτάνει η ζωή από παντού
Κι εσύ, ημερεύεις
Τον καταρράχτη της.

Σε σκέφτομαι
Εκεί όπου, συγκεκριμένα αναπνέεις.
Μαζί σου, στις δύσκολες εκφάνσεις του παραλόγου τους.
Μ’ ένα σου νεύμα, μόνο, τους συγκρατείς.
Γι’ αυτό, σ’ αγαπώ, πιο πολύ.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Ερωτική συμφωνία

Πως είναι, να χάνει κανείς, το στήριγμα του;
Τι απέραντος πόνος και θλίψη.
Να υπάρχεις

Δίχως τα δικά της μάτια
Τη γλυκιά σύμπνοια τους.
Όπως η ψιθυριστή προσέγγιση¢

Εξαρτιόμαστε απ’ την Επιβίωση
Κι όχι, των συναισθημάτων.
Όχι, εκείνου που μπορούμε

Λες και φορτώνεις για άλλους.
Τους ξένους. Που ρουφούν τον έτοιμο κόπο
των ευκόλως εννοουμένων –τον δυστυχή

Που η μοναξιά του καλλιτέχνη
Απλά, παίρνει, λίγη απ’ την αντανάκλαση
της λαμπρότητας, αντικών, γύρω του.

Μόνο εσένα αγαπώ.
Το στήριγμα του κόσμου.
Του δικού μου. Του δικού μας αν θες.

Όλο, γύρω απ’ την καρδιά σου, βρίσκομαι
Απ’ το καλοδέχεσαι.
Κι είχε πόνο αυτό –αν όχι, παράπονο.

Σε διαβάζω.
Λένε, η αγάπη αποστομώνει¢
Μόνο σαν πέφτει η νύχτα,

σε δέχομαι. Όταν όλα καταλαγιάζουν
Ή αργοπορούν οι ρυθμοί –της πυκνότητας
της δύσπνοιας αμφιβολιών.

Τα χρόνια περνούν σα δάκρυα
Κατηφορικά.
Όλο, γύρω απ’ τα μάτια σου, βρίσκομαι.
Κι ο πόνος, πίστεψε το, είναι αφόρητος.

Εμένα, ποιος θα με λυπηθεί;
Εσαεί, τον πόνο των άλλων, βοηθώ.
Εμένα, ποιος;

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Αφαιρούμαι.
Βλέπεις;

Θαρρώ, ερωτεύεσαι στιγμιαία
Παράφορα.
Όπως, ξεφυλλίζοντας
Μ’ ένα πάθος –όλο ενθουσιασμό-
τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου
με γοητευτικό εξώφυλλο
..κι ο νους σου, ολότελα, εκεί περιστρέφεται.

Αναμένοντας την συνέχεια
Ή την εκπλήρωση
του σκοπού του ονειροπερπατήματος
που ύστερα από καιρό
σε συγκίνησε.
Αφού, αναζήτησαν οι κομμένες άκρες
του νήματος, την αγάπη.

Ως…
Όλο, γύρω απ’ τα μάτια σου
Βρίσκομαι.
Αγαπώντας σε¢
Αυτή σου, η εξάσκηση της “γνώσης”
Ήταν και παραμένει, τις ώρες του ενθουσιασμού
Η κινητήρια δύναμη, να είμαστε, εκεί.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Fame

Παντού, υπάρχουν νέοι με όνειρα.
Χωμένα σε τσέπες πρόχειρες
Να μεταφέρονται πρόχειρα. Να διαδίδονται.

Εμπλουτίζοντας τη γη, ως κανάλια
Ανασφαλή. Ας δόθηκαν, τον κατάλληλο χρόνο.
Μικρές προεξοχές, που πονούν.

Τρίβονται.
Κουρασμένοι, οι νέοι.
Στο μεσοδιάστημα
Όταν ανανεώνονται τα κύτταρα.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Το νόημα της ζωής

Μια παρόρμηση.
Η δυσκολία να εκφράσεις
πόσο κοντά είσαι στην ελευθερία.
Στο ένα των Δύο,
που μοιράζονται χώρο και ήθος.
Δικαίωμα και υποχρέωση
Φυσικότατα, δίχως παραίνεση.
Με παύσεις, σε ήδη ξεχασμένα περάσματα.
Επιστρέφοντας στο υπάρχω για τον καθένα.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Μια βόλτα στο όνειρο

Εκεί όπου το όνειρο αδειάζει από βάρη
Βρίσκομαι.
Στην ήρεμη δροσερή αναπνοή του ανέμου του.
Συμφιλιωμένος με το ίδιο καθ’ αυτό σύμπαν.

Της ύπαρξης, αν επιτρέπει
Στ’ αυτόβουλα βάρη, να ξαποσταίνουν.
Η ψυχή αξίζει, μόνο την ελευθερία.
Την αγάπη. Φεύγοντας. Ακολουθώντας

Στην άκρη της παλάμης, χαμογελώντας.
Ανατριχιάζοντας στην ιδιαίτερη μελωδική κλίμακα
που εμφυσάει το κουράγιο να λατρεύεσαι
Ως άπιαστο μυστήριο για την επιστήμη.

Χαϊδεύει η μουσική τις λαμπερές φωτοβολίδες
της ψυχής, όσο τα μάτια, αγαπούν τη στοργή
που της δείχνουν –χαμένος στο όνειρο.
Αδειάζοντας από βάρη. Υπερνικώντας το κύμα
Στιγμές προσωπικής γαλήνης, όπως ετούτη.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Να

Να είσαι μαριονέτα
του ίδιου σου του εαυτού,
κι όχι, όποιου, καταβάλει, επικεντρώνοντας,
-ιδιαίτερη ..δύναμη, τείνοντας να σε διαφθείρει.
Εμφυσώντας σου τον σπόρο της κακεντρέχειας
και της αδιάφορης στάσης για την καρδούλα του άλλου.
Τάχα μου, η διαπόμπευση σου
Να εξυπηρετεί, ως αυξητικό μέσο ενός ευφραντικού τίτλου
Ο οποίος θα σου αναλογεί για τοιαύτας υπηρεσίες.

Γιατί, άραγε, επιζητούν, τόσο επίμονα
να ομογενοποιήσει το είναι μου
σ’ ένα κονιορτοποιημένο, κοινωνικά, ρόλο;
Να μην διαφοροποιούμαι, υποστηρίζουν.
Να πισωγυρίζω στους στόχους μου
Να φορτώνομαι νέες ενοχές
Πως μεγαλώνω, ανέραστος από ζωή!
Κουνούν τη σημαία, του ενδιαφέροντος τους.
Τους κοιτώ, ακτινογραφώντας, με την ανόθευτη
Εφεύρεση της καρδιάς μου:
Τα μαυρισμένα σωθικά της ψυχής των.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Δέλτα

Επειδή, ότι αγάπησα
ήταν της μελαγχολίας σου το φλερτ
στο υψίπεδο του έρωτα.
Τις ήσυχες στιγμές,
ενόσω ανανεώνω της φρεσκάδας σου
το τρεμούλιασμα, να πλησιάζεις εγγύς μου.
Στο Δέλτα που απλώνεις
την αγκαλιά της ζωοφόρου στοργής
και τρυφερότητας –να ξεχνιόμαστε
Ως παιχνιδιάρικες πυγολαμπίδες¢
Πεταλούδας ανεμελιά, να μας προσελκύει
Η ομορφιά, η τροφή της Ομορφιάς.
Καθώς, ότι δικό, γοητεύει
τις ώρες της μοναξιάς, εμπλουτίζοντας τες
με ονειροπόλησης διακριτικότητα.
Ως ένα διπλό λουλούδι
που βραδιάζοντας, δεν προλαβαίνει
κατά που, ν’ αφεθεί να κοιτάξει.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Όταν φυσά

Μια νίκη ανφάς
στον παλιό σου κακό εαυτό
συμβαίνει, όταν ματώνει ως ψευδαίσθηση
η μύτη σου.

Έξω φυσά χαρούμενα.
Τα πουλιά τραγουδούν το αναμεταξύ τους
ερωτικό κάλεσμα
Το πρόσωπο φροντίζει τα χρώματα.

Κρατώ στα χέρια μου, μια φωτογραφία του δικού της
σε φυσικό μέγεθος
κι αναρωτιέμαι, τι θα είχε να μου δώσει
Πέρα από την απλουστευμένη προσέγγιση.

Θαρρώ, όταν φυσά
Το κάλεσμα φανερώνεται.
Οπλίζονται οι πόλοι του μαγνήτη
Κι αν είσαι ελεύθερος, ανέμενε την ευτυχία.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στέκεις εκεί, βράδυ,
στην αποβάθρα
Μόνη. Με λίγα δάκρυα θαλάσσης
Ν’ αναβλύζουν μέσα απ’ τα μάτια σου.

Μια ιστορία τερματίζει
Κλείνεις μ’ ευλάβεια τον χοντρό τόμο
μ’ όσα κεφάλαια ζωής, σε δίδαξαν
οδηγώντας σε εδώ

επειδή όλα ήταν μια συνέχεια
Δίχως τελείες, να σταματά, να παύει ο χρόνος.
Στέκεις εκεί, όρθια, βράδυ, σαν μια λαμπάδα
Που συγκρατεί την ελπίδα ν’ αγαπηθεί το χαμόγελο της.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Τίποτα, δεν συγκρίνεται μαζί σου

Ας μπορούσα ν’ αγγίξω
αυτό, συγκεκριμένα,
το πρόσωπο σου.
Με την ίδια δυναμικότητα
που αγγίζουν τα κλαδιά ενός δέντρου
τα διπλανά τους.
Βαθιά, αποτραβηγμένος, μαζί σου
Να σου στεγνώνω τα δάκρυα με την ανάσα μου
Να σου λέω, πως όλα είναι εντάξει
Εδώ είμαι
Στα μάτια σου.Όλη της γης το χάραμα μια εικόνα, Εσύ.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Κοντύτερα
στο νοσταλγικό

Αν σε αγγίζει, το στοργικό αγκάλιασμα
ενός παιδιού με τη φαντασία του
τότε
Τότε, υπάρχει ελπίδα.

Υπάρχουν, ευτυχώς, άνθρωποι
που πλουτίζουν την φαντασία μου
με το έργο της δικής τους προσπάθειας.
Επιδιώκοντας να δείξουν, πως κάτι άλλο απ’ τον πόνο, επιβιώνει.

Ένα βλέμμα, κατευθείαν πάνω στο δικό σου
Εισχωρώντας στα σύνορα, ήσυχα, ο ένας του άλλου.
Στα έξι βήματα. Καταλαβαίνω, ακούγεται σκληρό
Καλύτερα να φαντάζεσαι, παρά να γνωρίζεις.

Τα φυλάτε καλά ή θέλετε βοήθεια;
Ένα μυρμήγκι ξεμυτίζει απ’ τη σήραγγα
στ’ ανοιχτά λημέρια. Μήπ..
αποφύγει την πλαστική παντόφλα

περιμένει στο σπίτι, πλάι στην είσοδο.
Φοράς τα ρούχα, βγαίνεις, επιπλέεις
με την άκρη της αποβάθρας, φεύγεις.
Πατώντας σε στέρεο έδαφος, μα μακρινό.

Προτάσσει τα πλούσια ελέη του σώματος της
ώστε να αποσπάσει την προσοχή του
απ’ την καταγραφή του άλλου ναι
Που εξιστορεί τους παλμούς της καρδιάς του κόσμου

Να φεύγεις, συνέχεια, μακριά
Απ’ ότι σε καταβάλει.
Τους κτύπους του ρολογιού
Τα πρέπει του αύριο.

Βαστάτε καλά;!
Φυσάει και βρέχει. Ανθρώπους.
Αβοήθητοι ο καθένας στην εξορία του
Με βρεγμένα κουρασμένα πόδια, να σέρνονται.

Διαφορετικά, ισόβια
Απ’ την κατάθλιψη, στον ρόλο του για λίγο.
Κοντά, μουρμουρίζεις σφυρίζοντας.
Κάνεις πως θυμώνεις –με καρφώνει η ματιά σου.

Νύχτωσε, το φεγγάρι φωσφορίζει σα σήμα.
Είμαστε θεατές όπου μας απορροφά.
Για δες!
Ο ποιητής, ανακάλυψε ένα σύγχρονο μέσο

να μεταφερθεί ο λόγος του.
Γλυκός ο μούστος της εμπειρίας του
Γράφτηκε σε προσωπικό τέμπο
Μα ίσως, να ήσουν κι εσύ, εκεί.

Φόρτωσες τουλάχιστον;
Το γερασμένο πρόσωπο ενός παιδιού
Χαιρετά. Λιμενίζει το τώρα του.
Τι σου μένει;

Να σε περιμένει, τρέμοντας.
Το χθες.
Το ανατρίχιασμα, κοντύτερα
στο νοσταλγικό, ακόμα, όντας ήδη εδώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Μνημόσυνο

Απόψε, έσυρα τα κουρασμένα μου μέλη
σ’ ένα αυτόβουλο μνημόσυνο
Όχι απαραίτητα, σ’ ένα σημείο γης
Να συναντιούνται οι θύμισες των φίλων
που ανήκουν στο παρελθόν.
Ίσως ζουν ακόμα, κάπου, κάπως,
με μία Α ψυχοσύνθεση.

Ξεχνώντας το ατύχημα που πλησιάζει
-αν είναι η ώρα σωστή, και το μέρος γόνιμο,
να δροσιστεί απ’ το αίμα του βαριόμοιρου.
Προτού φουσκώσει τον μονοπωλιακό οργανισμό
που περίμενε, όλο αφέλεια,
να αγκαλιάσει τα υγρά του συνδέσμου του..

Τον τελευταίο καιρό, η ηλιοφάνεια
Σκεπάζει απ’ άκρη σ’ άκρη, τούτον τον τόπο.
Τον κουράζει η απροκάλυπτη καλοκαιρία
Μη αφήνοντας μια αποκλεισμένη ψυχή, να ησυχάσει.
Κρύβω τον ήλιο με τη σκιά μου,
να ‘ναι το μνημόσυνο μου, ήρεμο
και ηθελημένα ξεγνοιασμένο…

Γεράσιμος Μηνάς 2000

Εύστροφα πνεύματα

Να βγαίνουν σιγά σιγά,
Οι αράχνες από τα μολύβια
Το κάδρο, που ποτέ δε γερνά.

Αφήνει να νοιώθει τους ιστούς
στα χέρια του, πολύ ώρα κατόπιν.
Σα κάτι ζωντανό, σοφό, μα μάτια, λαμπερά ακόμη.

Στέκει τεντωμένο το καλάμι της εγρήγορσης
Λίγο μόνο λυγίζει, μα δε ραγίζει
Με αγωνία, απορροφά τα μηνύματα.

Πάντοτε αγαπούσε το στήριγμα του.
Περιφέρεται ανάμεσα απ’ τις φιγούρες
αέναος. Φροντίζοντας στοργικά, τα πρόσωπα

τ’ αληθινά. Τα σώματα τα ιδιαίτερα.
Μπλέκονται στις άκρες των σκιών
Σε δωμάτια, συχνά, καθαρισμένα.

Ακούγεται η γλώσσα στο πίσω μέρος του νου του
Ανήμπορος να σφραγίσει τα βλέφαρα
Μην χάσει το νόημα, το αγνοεί αργότερα.

Είναι γεμάτη ατάκες η πραγματικότητα.
Προσωρινά χωρίζει, την συνέχεια του άλλου.
Μα έλα που είναι δοκιμασία για εύστροφα πνεύματα.

Με μια απόχη για τις πεταλούδες,
τρέχεις ξοπίσω τους. Τα ρολά δεν κατεβαίνουνη καρδιά υποφέρει, σαν σιμώνει η δική σου η σειρά.

Γεράσιμος Μηνάς 2000