Κατάλληλο για όλους

Thursday, July 19, 2007

Βοήθεια

Απλοί άνθρωποι.
Με μάτια ορθάνοιχτα από πόνο.
Ζητώντας ελεημοσύνη
Ένα πιάτο φαγητό.
Λινά κομμάτια αγάπης. Μία στέγη.
Ένα δεύτερο καθαρό δέρμα –ρούχου.

Αν έχεις, δώσε τους
Μη λησμονείς.
Είναι τόσο απλό,
Όσο κι η ίδια η ζωή…

Σκέψου εκείνα τα παιδιά.
Ζητιανεύουν, κρυώνουν. Μουρμουρίζοντας κάτι.
Ας θες, άκουσε το, δέξου το
-δεν σε πιέζω.

Η καρδιά τους εύκολα ραγίζει,
Όχι όμως κι η ψυχή.
Εκείνη,
Ποτέ κανείς, δεν θα μπορέσει, να τη λυγίσει.
Είναι αδύνατο.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997
ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ

Αετός είμαι
Ανοίγω τα φτερά μου
Και πετώ. Απότομα.

Κυνηγός, με βλέμμα αγέρωχο,
και νύχια δυνατά
Κρατώ και φυλάσσω
όσα η φύση μου ανέθεσε να διασώσω.

Ξύπνα! πνεύμα της γης, και πλησίασε
Δείχνοντας σ’ όλο τον κόσμο, την αξία σου.
Άσε με να σηκώσω αυτό το βάρος –αντέχω.
Παιδί τ’ ουρανού είμαι,
κι αγωνίζομαι, εξίσου, να επιβιώσω.
Πονώ και καρδιοχτυπώ.

Για να ‘χεις ένα μέλλον λαμπερό, αγνό
Ήρεμο και αγαπημένο.
Πάνω απ΄ όλα, όπως παλιά,
Γνώριμο. Πραγματικά αληθινό.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997
Γαλάζιο

Απ’ όλα τα χρώματα
Για σένα, θα διαλέξω το γαλάζιο.
Σε ουρανό και θάλασσα
Ζωή γεμάτο.

Θα ‘ναι μακρύ ταξίδι
μέσα σε δύο μάτια
με μέσο, ένα πλοίο από πανιά,
να το σπρώχνει ο ούριος άνεμος.

Για λίγο, νόμισα πως σ’ έχασα
κάπου εκεί στην άκρη του ορίζοντα,
όμως, να που σε ξαναβρίσκω.

Κρύσταλλο η φωνή σου
Θυμίζει καλοκαίρι.
Καιρούς μοναχικούς.
Ανιχνεύοντας το νόημα της ζωής.
Λόγους, ώστε να εξακολουθήσω να πιστεύω σε εμένα.
Σ΄ έναν κόσμο που καθημερινά πληγώνεται.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997
Γυναίκα

Είναι η χάρη της μεγάλη,
ξεχωριστή, μοναδική
Ικανή να μας εμπνεύσει για πάντα.

Είναι εκεί, την προσέχεις.
Τα μάτια της εκφράζουν πολλά
Τα χείλη πολλαπλάσια.
Τα χέρια της λεπτά, μικρά, χαριτωμένα
Μορφή εύθραυστη με δέρμα απαλό, όμορφο.

Συμβιώνει ως μάνα, σύζυγος,
κι απ’ την καρδιά, πηγάζουν τόσα συναισθήματα.
Αισθάνεται ευτυχισμένη.
Έτοιμη. Τα δίνει όλα.

Μόνη ή όχι τελικά
Χαρίζει λίγο από το φως της στον καθένα
Επίσης αγάπη, καλοσύνη.
Μια φιλική συντροφιά, αξιοσημείωτη.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997
Πολύτιμο Διαμάντι

Τα βήματα μου, αργά,
σ’ έναν δρόμο στρωμένο με ξερά φύλλα.
Το βλέμμα χαμηλωμένο
μα η ψυχή μου φτερουγίζει,
ελευθερώνεται, περιπλανιέται ψηλά στον γκρίζο ουρανό.

Το δωμάτιο μου, όπως κι ο κόσμος,
σφίγγει ασφυκτικά γύρω μου.
Μελαγχολώ και η μοναξιά με πληγώνει.

Η ζωή κυλά και χάνεται γρήγορα.
Το ποτάμι της φουσκώνει από καρδιές
Που το αίμα τους,
επιπλέει μέσα σε μοναχικά τριαντάφυλλα.

Τα χέρια μου, εκλαμβάνονται ως προέκταση μιας ανάγκης
Ότι επιθυμεί η καρδιά,
η αγνή μου ψυχή.
Μα, όταν πλησιάσω κοντά, τον άνθρωπο
Αλλάζω, μεταμορφώνομαι.

Το πνεύμα μου φωτίζει την παρέα,
εκτοξεύεται άνετα, στέλνοντας ελπίδες κι όνειρα.
Όπως ένα πέπλο που καλύπτει έναν διάφανο κόσμο.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997
Η αγάπη

Η αγάπη που ψάχνεις
Είναι ένα χώρισμα
ανάμεσα σ’ εσένα και τον κόσμο.
Είναι όλα αυτά που θέλεις να βρεις
Επειδή η ζωή στα στέρησε.

Πιθανόν, ο άνθρωπος της διπλανής πολυκατοικίας
Που ενδέχεται να καλύπτει εκείνο που αναζητάς
Αλλά, που ποτέ δεν θα μάθεις γι’ αυτόν.
Γιατί;…
Γιατί, οικειοποιούμαστε να κλεινόμαστε στον εαυτό μας
Και πλέον, οι πράξεις μας
..Μοναδικά να προκαλούν, γνωρίζουν.

Είναι η αγάπη ένα τούνελ όπου αχτίδα δεν θα προβλέψεις να εμφανιστεί
Αν αποκλειστικά, εσύ, δεν την ανάψεις με την προσωπική σου πνοή.
Δώσε λοιπόν το στίγμα σου και άστο να πετάξει
πάνω από τα κεφάλια όλων ετούτων
Που δεν σ’ άφησαν
μέσα στην ψυχή τους να ξυπνήσεις.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997


Wednesday, July 18, 2007

Στην αιχμή της επικαιρότητας










Thursday, July 12, 2007


Κάηκε

- Τι κάηκε;
- Κάηκε.
- Το μυαλό σου;
- Το δάσος.
- Ας κάηκε!
- Πάντοτε προτιμούσες το σκοτάδι.
- Μη με τυραννάς με βαρετά πράγματα.
- Δε βαριέσαι να κάνεις επαναλήψεις;
- Όλα πουλιούνται και αγοράζονται σήμερα. Εξάλλου εγώ θα ζήσω για πάντα.
- Όχι όσο θα γίνονται σεισμοί.
- Μια φορά κάθε πενήντα χρόνια. Οι άνθρωποι θα έχουν ανάγκη πάντα, μία πόλη.
- Κάπου να είναι μαζεμένοι, έ;
- Βέβαια! Ρίχνοντας στην αποχέτευση, παρομοίως τα όνειρα,, τις απογοητεύσεις τους.
- Πάντοτε εκμεταλλευτής.
- Ελκυστική όμως, δεν είμαι;
- Είσαι μια πόλη όπως όλες οι άλλες. Μόνο που γκριζάρεις, γερνάς πιο γρήγορα. Οι άνθρωποι όμως, βρίσκουν εσωτερική ευτυχία, μόνο πλάι σε κάποια όαση πρασίνου. Εκεί πάει τα παιδιά, κάνει μια στάση. Αντλεί γαλήνη, δροσιά. Η χαρά να ακούς το ποτάμι να κυλάει. Να οσφραίνεσαι τη φύση. Θεέ μου, τι πλήρωση.
- Δεν το ‘μαθες; Οι κυνικοί διοικούν καθετί.
- Αναρωτιέμαι τι διοικούν. Τον ήλιο που ανατέλλει; Το άγνωστο πετούμενο, που θα το συναντήσεις, μόνο δίπλα σε κάποιο δέντρο. Στα πόδια κάποιου περαστικού.
- Είδες που η πόλη θα εκτιμάται πάντα.
- Γιατί το λες αυτό;
- Για τα πόδια των περαστικών που ανέφερες.
- Μια φυσική κίνηση. Για το μόνο που συμφωνώ μαζί σου, της πολυπλοκότητας των πολιτιστικών δρώμενων, μόνο στις πόλεις. Όπου απλά όμως, σου ανήκουν συγκεκριμένα τετραγωνικά, χώρου, ανά διαμέρισμα. Αναρωτιέμαι όμως, ποιος ζήτησε από τη γη, άδεια, για να χάσει τους ελεύθερους χώρους της. Όπου η πανίδα και η χλωρίδα, ελεύθερη θα μετακινούνταν σύμφωνα με την ισορροπία της φύσης. Είναι ικανή ξέρεις.
- Τι θες; Να χτίσει ο κόσμος στους βράχους; Που βρισκόμαστε; Στην παλαιολιθική εποχή;
- Ακόμη και τα βράχια είναι όμορφα. Μια πόλη είναι όντως χρήσιμη, για πολλούς και διάφορους λόγους: να ζούμε υγιεινά, πιότερο. Η πόλη όμως, δεν είναι ζωή.
- Ξεχνάς τα καλούδια που μ’ ενεργοποιούν ως πόλη.
- Μόνη σου το είπες. Σε γενικό ή τοπικό μπλάκαουτ, νεκρώνεσαι. Κατά τ’ άλλα, μόνο δυστυχισμένους κάνεις τους ανθρώπους. Εξαρτημένους από τις ανέσεις. Εκνευρίζονται σε κάθε μπλάκαουτ. Στεγνοί συναισθηματικά. Φοβισμένοι.
- Μιλάς για την εγκληματικότητα;
- Να πλησιάσει ο ένας τον άλλο, εντέλει. Ο φόβος της σεξουαλικής παρενόχλησης, όχι τόσο μην απορριφθείς.
- Εγώ;
- Η φύση εν τέλει, μην απορριφθεί από μόνη της. Επειδή αν λειώσουν εκτενέστατα οι πάγοι στους πόλους, υπεραρκετοί γύρω μου δεν καταλαβαίνουν, πως θα απελευθερωθεί στους ωκεανούς, και στον υδροφόρο ορίζοντα, η ραδιενέργεια που καθόταν σε φέτες, ακόμη και στον παγετώνα, λόγω των ατομικών δοκιμών, στην ατμόσφαιρα. Ανόητος ο άνθρωπος.
- Επιβιώνει όμως. Χάρη σ’ εμένα.
- Τη ζωή πρέπει να την αγαπήσει κανείς. Όχι την πόλη.
- Μεγαλώνει κάποιος με ασφάλεια, εκτός πόλης;
- Σωστά. Ποια πόλη τελευταία, κάηκε, να βγει το πράσινο.
- Περίεργα λόγια μιλάς.
- Μεις που δεν αγαπάμε ούτε τ’ αρχαία μας, κάτω από τις πολυκατοικίες, που τα διέλυσαν εντελώς. Άρα γιατί να κοιτάξουμε στη φύση, αφού βρίσκεται εκτός πόλης; Δεν έχουμε εισιτήρια ούτε για να πάμε να δούμε δέντρα. Επειδή η φύση, μας θυμίζει πως έχουμε ψυχή, όρεξη να νοιαζόμαστε. Εγώ συναντώ ελάχιστους που χαμογελούν, στην πόλη. Δυστυχισμένοι, φυσιολογικά, όσων τα μάτια δεν κοιτούν ένα δέντρο, καθημερινά. Δεν βρίσκεται μια ανάλογη σκιά, να καταλάβουν πως η πόλη δεν αιωρείται. Πατά σε γη. Γη, πέτρα, υφίσταται από κάτω. Δεν μιλάς, έ;
- Τι θέλεις να ακούσεις; Δεν θέλεις να ακούσεις. Δεν πας καλύτερα να ζήσεις σε κάποιο χωριό; Να δω πόσα χρήματα θα βγάλεις. Πόσες γνώμες θα σε κάνουν καλύτερο.
- Η ανάγκη για απλότητα, συναντάται παντού, το ίδιο. Στην πόλη σκληραίνει κανείς, ευκολότερα. Τόσο ώστε να μην παρατηρεί ούτε το πράσινο στις πλατείες. Τα απλά βλέμματα, που συμπαθείς. Δεν επισκέπτονται καν, μια πλατεία. Που, όρεξη. Άρα δεν τους νοιάζει κι αν καεί το πράσινο, τα δάση, τελικά. Κι αν συμπαθούν την όψη, συμπαθητικών ζώων, αγνοούν όμως, πως μυρίζει το χώμα, με καύσωνα, πως, μετά τη βροχή. Να μη θέλεις να ανάψεις φωτιά για ατομικό κάμπινγκ, στην εξοχή. Εκεί που θα πας.
- Σ’ εμένα μιλάς;
Όχι πόλη. Στους κατοίκους σου, που ακόμη απορώ, ξεκινώντας ως κακοί γείτονες, πως, όλοι τους, δεν αλληλοσκοτώθηκαν. Και μη μου πεις, δεν είναι όλοι, κακοί. Γίνονται, όταν λείπουν χρήματα. Επομένως δεν ηρεμούν, έστω κι αν βρεθούν σε διακοπές. Δεν μπορούν χωρίς τηλεόραση. Η γενιά του μπουζουκοτράγουδου, να σου ‘ρχεται να κάνεις εμετό μ’ αυτά τα ..τραγούδια.. και τις απονομές, πλατινένιου και χρυσού δίσκου, σε ατάλαντο ον. Ώ, θεά καλοπέραση, δε θα χορτάσεις ποτέ;

Γεράσιμος Μηνάς 2007






Τι ταίρι, θες,
να σε πλησιάσει;

Σκέψη μου που δεν συμβιβάζεται: είναι δυνατόν, να κάνω σχέση με κάποια, με σκοπό το γάμο, εννοείται, που της αρέσει να γυμνώνει σημεία του σώματος της; Προκαλώντας το ..θαυμασμό.. άλλων αντρών. Κάπως έτσι ξεκινάει μια απιστία. Παράλληλα με ένα τσακωμό, λόγω πιθανών οικονομικών προβλημάτων.
Αυτό που απασχολεί εμένα, που με στενοχωρεί πάνω απ’ όλα στη ζωή μου, είναι να βλέπω στενοχωρημένη, έστω για λίγο, μια γυναίκα. Πάει στη δουλειά, επιστρέφει από αυτή, μουτρωμένη –έχω δει, γι’ αυτό το αναφέρω. Εμένα με ενδιαφέρει να μιλώ για αισθήματα. Τρυφερά. Για τη ζωή. ειλικρινά, δίχως πολύ σκέψη.
Τη γυναίκα τη βλέπω, με τη παρόμοια αίσθηση, να χασμουριέσαι επειδή κάποιος άλλος χασμουριέται. Ως άνθρωπο, δηλαδή. Μες τον πίνακα της ζωής, στο ίσο δικαίωμα του καθενός, εκεί έξω, να περπατά, να μιλά, να γνωρίζει πως η ζωή κατοικείται κι από άλλους –κάπως έτσι ηρεμείς, π.χ. ως γείτονας. Αναρωτιέμαι, αν εκπρόσωπος αντίθετου σου φύλου, με χ ψ θάρρος, προσέγγισης σου, αν διακρίνεις με τι πνεύμα, συμβαίνει κάθε φορά. Αν είναι ικανό ένα πρόσωπο, να δείξει έλεος στο πρόσωπο που επιθυμεί να πάρει την μορφή, κείνης της αύρας που ορίζει ένα άτομο, ως ταίρι. Δείχνεις λοιπόν, έλεος. Σκέφτεσαι: δεν μου αρέσει κάτι, μα ας δώσω μια ευκαιρία. Διακρίνω στοιχεία ευγένειας. Ίσως φταίει η ζέστη, ή που είσαι ζωντανός/ή, το στοιχείο που ανεβάζει τον σωματικό πυρετό. Ή μήπως η απλή, πιθανότερο, ανάγκη, εκείνης της έκφανσης της χαράς της ζωής, να πλησιαστούν δύο ήρεμοι άνθρωποι, αντίθετου φύλου, ως ψυχές. Ως άνθρωποι. Μες την ομορφιά της ανθρώπινης εικόνας. Της εσωτερικής εικόνας που ελάχιστοι δείχνουν σημάδια, τούτης της αναζήτησης, ή απλά περιμένουν, το κατάλληλο άτομο, να επιχειρήσει την προσέγγιση. Αλήθεια, πόσοι έχουν την απαραίτητη υπομονή; Πόσοι μπορούν να είναι μόνοι. Το τέλειο δεν βρίσκεται πουθενά. Ούτε είναι δυνατό, συνεχώς να εξωτερικεύουμε καλή διάθεση. Τούτο σημαίνει ψυχρότητα. Εγώ έτσι το βλέπω.
Πως μπορεί να ζει κανείς, χωρίς την ανάγκη να φροντίζει τρυφερά, εκπρόσωπο αντίθετου του, φύλου. Λαβαίνοντας φυσικά, κι εσύ. Ως μνεία στην αγάπη. Τούτο σημαίνει τελειότητα.
Αν επιβιώνει μια σχέση με εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Δε μου φαίνεται πως είναι δυνατό. Που τα βρίσκουν; Στο κρεβάτι; Ξεγελάνε τον εαυτό τους. Δήθεν είναι φίλοι. Επικοινωνούν. Που πήγε εκείνη η ιδέα να μην θέλεις να εντυπωσιάζεις με περίτεχνα λόγια, το υποψήφιο άτομο, που θέλεις να γίνει ταίρι σου. Σε μια πόλη, όπου οι άνθρωποι, σπαράζουν μέσα τους γι’ αγάπη, ειρήνη με τους γύρω. Ανάγκη για ευγένεια. Χαμόγελο.
Αυτό που αγαπάς, να είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει, συνοδευμένη με την ανάγκη να ερωτευτείς κείνο το πρόσωπο, με την ίδια ένταση. Στέλνω τη γνώμη μου σε άτομα που το αντιλαμβάνονται. Αποτελεί πεποίθηση τους. Το περιμένεις. Χαίρεσαι τη ζωή, με τούτη την ολοκλήρωση. Αγαπάς την παρουσία όλων των ηλικιών. Μια εσωτερική πλήρωση, της έννοιας ζωή, που δυνατά αισθάνεσαι να σε αποδέχεται.
Άλλες φορές, διαλέγουμε ταίρι, με χαμηλότερο μορφωτικό δείκτη, επειδή πιστεύουμε πως θα καταφέρουμε να ελέγξουμε αυτό το άτομο. Έτσι, για να αισθανόμαστε δυνατοί, κι εμείς. Το πιο τραγικό είναι να αποδέχεσαι σε μια σχέση, να σου φέρεται άσχημα, το ..ταίρι σου.
Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει ακόμη και η διατροφή μας. Στο πως φερόμαστε.
Υποτιμητικά ως επί τω πλείστον, για άλλο άτομο. Τι σχέση είναι αυτή αν δεν ξεκινάει με ειλικρίνεια στα μάτια του άλλου ατόμου. Έλεος. Ο καθένας έχει ζήσει τα δράματα του. Τότε γιατί, τα ψέματα; Αν δείξω έλεος, κάπου μπορεί να το δω, να επιστρέφει σ’ εμένα. Πάλι επανέρχεται εκείνη η στάση ζωής μου: να μη θέλω να τα φτιάξω με κοκέτα, που γυμνώνει σημεία του σώματος της. Εμένα με ενδιαφέρει το ισχυρό, συναισθηματικό, δέσιμο. Η χαρά της ζωής. Στα μικρά πράγματα. Ας μη χοντραίνουμε, είτε τα ελαττώματα μας, ή τα παράπονα.
Αγαπώ πολύ. Λατρεύω, δεν αγαπώ απλά. Εκείνη τη μία. Έτσι λειτουργώ. Θέλει και λίγη θλίψη, για να μπορείς να αγαπάς. Χαμηλούς τόνους. Ανάγκη να λες: ας έρθουν οι καταστάσεις, βλέπουμε τότε. Όλοι κάνουμε λάθη. Δίχως ανάγκη για ψυχανάλυση.
Ας μη τα ψιλολογούμε, απέναντι στο πρόσωπο που μας προσεγγίζει. Ας μη το μελετούμε. Κρίνοντας το. Περισσότερο απ’ όσο δε θα μας άρεσε, να συμβεί σ’ εμάς. Το πιθανότερο να επιστρέψει μπούμερανγκ.
Είναι εκείνες οι ώρες της μοναξιάς που περνάνε βασανιστικά, δίχως αγκαλιά που θέλεις να δώσεις. Ορισμένοι σκεπτόμαστε έτσι. Πως, βέβαια, σε μια Κοινωνία, θα το ξαναπώ, μαθημένη μόνο να παίρνει.
Η ζωή φτιάχτηκε για δύο. Όλοι έτσι φτιάχτηκαν. Αυτή είναι η χαρά, θα πω, του Ελληνικού γονιδίου.

Γεράσιμος Μηνάς 2007






Άνθρωποι, είμαστε,
Δεν ξέρεις τι ξημερώνει.

Από ποιον να το ακούσεις, ώπ, στάσου ένα λεπτό, τούτο χρειάζεται ανάλυση.
Από ποιον να το ακούσεις. Πολύ λίγους, πιστεύω. Σε αντίθεση με άλλους που χρεώνονται με καταναλωτικά και ταξιδιωτικά δάνεια, γιατί λέει, είναι νέοι, οι ..προνοητικοί.. συνήθως ονομάζονται, απαισιόδοξοι, σύμφωνα με τη γνώμη των πολλών. Αυτό σημαίνει Κοινωνία. Συζητάμε τι συμβαίνει. Οι καλομαθημένοι, εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ζωή τους είναι τακτοποιημένη. Μέχρι ο Θεός ν’ αρχίσει –σε μερικούς- να γελάει. Τοκ τοκ, ξυπνάς ένα πρωί, παθαίνεις ένα ατύχημα. Πτωχεύει η επιχείρηση που εργάζεσαι, ή παθαίνει ανεπανόρθωτες ζημιές από ένα σεισμό. Ή συγχωνεύεται η εταιρεία, σε μια πολυεθνική, χάνοντας υπάλληλοι, τη δουλειά τους. Ή μπορεί η γυναίκα σου να γεννήσει δίδυμα. Ανεβαίνουν δραματικά, τα έξοδα. Κόβεται το χαμόγελο. Εκεί που λες, έχω μετακομίσει στο μελλοντικό κληρονομημένο σπίτι, ο αδελφός ή η αδελφή σου, σε πετάει έξω, γιατί τελευταία στιγμή, τα έκανε τάτσι μίτσι κότσι, με τους γονείς. Η περίφημη υποκρισία, μιας καλοσύνης, από το ένα παιδί που ξέρει το συμφέρον του, έτσι για να δείχνει στους γύρω του, πως είναι λογικό –τα είπαμε σε προηγούμενο άρθρο, και μη μου πείτε, πως δεν έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο. Και πες ότι τσακώθηκες, εκεί που είχες δικό σου σπίτι, γκαβάτσα, άντε τώρα να βρεις χρήματα για ενοίκιο. Κοίτα να δεις πόσα στραβά μπορεί να τύχουν.
Μέχρι ένα σημείο, έχουν δίκιο να σε βαπτίζουν απαισιόδοξο. Ίσως παράλληλα να βαριέσαι που ξημερώνει. Ποιος ξέρει. Γούστα είναι αυτά –εδώ χαμογελάμε. Αν δεν μπορείς να νιώσεις τη χαρά να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, ιδιαίτερα συνομήλικους σου. Κοιτάς το μέλλον ως ένα χωροχρόνο όπου θα σου συμβεί το κακό, οπωσδήποτε. Δεν ξέρω, έτσι σου μάθανε να φέρεσαι. Τώρα ποιος. Εγώ θα πω η θρησκεία που έχει καταστρέψει την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου. Συλλογίζεσαι: θα ξυπνήσω μία ημέρα, με την είδηση, των γονιών μου να πεθαίνουν, έπειτα από το αναποδογύρισμα του υπεραστικού λεωφορείου για χ ψ αιτία. Ή ότι πέφτεις σε κακό γείτονα, που καίει διαμερίσματα γειτόνων, γιατί δεν αντέχει άλλο –εδώ κι αν είναι, που χαμογελάμε. Κι αν ανατιναχτεί το φαγάδικο στο ισόγειο; Κι αν ο ήλιος αποφασίσει να έρθει από δυτικά; Φτού να πάρει. Μα τις χίλιες ημέρες χωρίς αγάπη, λες να τύχει κάτι τέτοιο; χοχοχο.
Σύμφωνα με τα προηγούμενα λεγόμενα, θέλω να εξηγήσω, πως είναι όντως, ελάχιστοι εκείνοι, που στηρίζουν το βίο τους, τελικά, στο φόβο. Είναι η εποχή της θρασύτητας, που καιρός για φόβο. Βουρ κι ότι συμβεί. Όχι ότι δεν λείπουν οι εξαιρέσεις, αξιόλογων ψυχών. Μα φοβούνται κι αυτοί να εξωτερικεύσουν ευαισθησία. Βλέπεις η αλήθεια ονομάζεται γκρίνια. Άμα βαριέται κανείς να σκέφτεται, εγώ νίπτω τας χείρας μου. Δεν ξέρω βέβαια, αν θα τα πάρετε μαζί σας, τα φράγκα που έχετε. Ήμαρτον. Τέλος πάντων. Το παν είναι να μην εξαρτάσαι από τα υλικά αγαθά. Λίγα και εύχρηστα. Εκτός κι αν “κυλήσεις”, μες την απογοήτευση μιας ιδέας, τρώγοντας σε το άγχος, πως ο μπαμπάκας σου, δεν σου αφήσει κάτι, αν δεν φέρεσαι όπως θέλει. Αυτός είναι ο χαρακτήρας της Ελληνικής οικογένειας. Όπως υπάρχει ο μαμάκιας, υφίσταται το αντίστοιχο, στη γυναίκα, η οποία τάδε νέα γυναίκα, λαβαίνει οδηγίες από τη μάνα της, πώς να έχει σούζα το μελλοντικό σύζυγο. Μη μου πείτε πως δεν σας έτυχε κάτι τέτοιο, γιατί θα πάω να φουντάρω. (σιγά μη φουντάρω. Χεχε. Εγώ αγαπώ τη ζωή. Την άθληση. Τώρα για το τι κατεβάζει ο νους μου στο χαρτί, μιας και δεν πρόκειται να εκδοθούν ποτέ, δεν τους δίνω σημασία).
Το αισιόδοξο άτομο χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση, κυνικότητα δηλαδή, τελικά. Έχοντας σίγουρο το κάθε αύριο (ασώψονται τα φράγκα).
Αλήθεια πως;
Ενόσω δεν πιστεύεις στον Θεό;
Μιας και ο Θεός προστατεύει τον άνθρωπο από κακουχίες.

Θα μου πεις: έχει προστατέψει και άπιστους.
Ναι. Συμφωνώ. Μου έχει τύχει πολλές φορές.
Πιθανόν γιατί θα πικραθούν οι συγγενείς. Ή επειδή ο ..άπιστος.. μπορεί να αλλάξει. Να πλησιάσει τον Θεό. Δεν ξέρω. Φαίνεται υπάρχουν δύο τέσσερα φύλα-ανθρώπινα, είδη. Οι πιστοί, και οι άθεοι. Σκέψη της στιγμής.
Αλήθεια, μεγάλος εκβιασμός να σε βάζει ο άλλος στο κουτάκι: άνθρωποι είμαστε, δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Δεν είναι τρόπος ζωής αυτός. Να μην κάνουμε τίποτα. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει τόση μοναξιά. Ελαττωμένη αυτοεκτίμηση και θέληση να θέλεις να κάνεις πράγματα. Υπέρτατος λόγος για να καταλήξεις στην ανορεξία.
Ίσως ακούγονται υπερβολικές οι προηγούμενες σκέψεις μου. Εφήμερες πιθανόν.
Κρίση ανθρώπων που εκτός που αλλάζουν σα τα πουκάμισα τις σχέσεις τους, ο συναισθηματικός τους κόσμος, είναι ένας αχταρμάς από θέλω, μη, και πρέπει. Που όταν κάτι, μας πάει στραβά, τσακωνόμαστε και χωρίζουμε. Κορόιδα, δόξα το Θεό, υπάρχουν πολλά, για να πληρώνουν τα έξοδα. Πάει, έδεσαν το γάιδαρο τους οι αισιόδοξοι. Άντε να τους πεις, τώρα, να διαβάσουν κανένα βιβλίο. Είσαι τρελός;
Είναι οι ταξικές διαφορές που λέγαμε. Κι αν δεν είναι αυτός ο λόγος, οι διαφορές είναι στα συναισθήματα. Στην ανάγκη να αισθανθείς κάτι, επειδή το αισθάνονται οι γύρω. Ή να αισθανθείς ένα τίποτα, επειδή η υπέρτατη δύναμη, το επιθυμεί –χαμογελώ, εγώ ζω το τώρα. Το ίδιο επιθυμούν οι πολιτικοί, ώστε άβουλα να τους ψηφίζεις να ξεμπερδεύεις. Κοίτα να αποδεχτείς τις λαμογιές τους. Κανείς δεν τους αγγίζει. Να μπορούν τα όργανα τους, με την ξινισμένη μούρη –χιχιχι- να επιτίθενται στους απλούς πολίτες, που δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα του σκλάβου. Τα όργανα του Πολύδωρα, συγκεκριμένα τα ΜΑΤ. Αναρωτιέμαι, αν ο Θεός κάποια στιγμή, θα επιληφθεί, που πατούν το λαιμό του εργάτη, όποιου λέει την άποψη του στις διαδηλώσεις, να Τιμωρήσει με χ ψ τρόπο, την κακία. Εγώ πάντως δε θα πω ποτέ, ευχαριστώ, δε φοβάμαι κανένα. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει.
Συνήθως την πατάνε, πρώτοι οι απαισιόδοξοι, γιατί τραβάνε τελικά, το κακό, πάνω τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Το αστυνομικό μυθιστόρημα που έγραφα, το τελείωσα στις 4 Ιούλη

Έτσι μπορώ να αφιερώσω ξανά, χρόνο σε αυτό το blog
Τα παιδιά που μεγάλωσαν

Αυτά τα παιδιά, που μάθανε να υπακούουν στους απλούς νόμους των γονιών, για αρμονία στην επαφή τους με τον εξωτερικό κόσμο, τον προγραμματισμένο να μεγαλώνει, μικρούς ανθρώπους. Άλλο αν δεν μάθουν ποτέ, την αληθινή ιστορία, του τόπου τους. Επειδή οι καλές γειτονικές σχέσεις, έχουν νέο όνομα: Ευρωπαϊκή ένωση. Εγώ πάλι απόρησα τότε, γιατί δεν βγάζουν νέο χάρτη, χωρίς γραμμές, που ορίζουν τα ..παλιά.. σύνορα. Που δημιούργησαν οι τοπικοί πόλεμοι, ως λαοί κατακτητές ή σε άμυνα. Προς συνέχιση της παρουσίας, μια συγκεκριμένης, γλωσσικής, διαλέκτου. Ώστε να συνεχίσεις να βλέπεις στο δρόμο, γιορτές που στηρίζουν μια παράδοση αιώνων, θαρρείς. Σαν τις μεταβολές, εικόνων και αισθήσεων, ανά εποχή στην φύση. Η χλωρίδα και η πανίδα που αγάπησαν τα περισσότερα παιδιά, επειδή απλά, βρισκόταν δίπλα τους. Ο μοναδικός τρόπος, για να έχεις ειρήνη, με τον εαυτό σου και τους γύρω. Μαθαίνοντας να είσαι υπεύθυνος, –όπως στο σχολείο- επιστρέφοντας με μια νέα ωριμότητα, κρατώντας την αθωότητα εκείνης της καρδιάς που έπρεπε να βλέπει τα πάντα γύρω, πολύ φυσικά. Εκπαιδεύοντας, το είναι, να υφίσταται αρχικά, σε μια γειτονιά, με άτομα ήρεμα, αν είναι τυχερό, όπου σέβονται αναμεταξύ τους, την καθαριότητα. Τις ώρες κοινής ησυχίας. Η όρεξη να συνυπάρχεις με τον όρο ανθρώπινη υπόσταση. Καλημέρα. Καλημέρα απαντάς. Έστω κι αν δεν επιθυμείς περαιτέρω σχέσεις. Τα παιδιά που δυστυχώς σήμερα, θα διδαχθούν απ’ τους γονείς, πως η καλή γειτονία, εξαρτάται από το πόσα χρήματα διαχειρίζεται, μια οικογένεια. Οι δύο –πλέον- κεφαλές: πατέρας, μάνα. Η αίσθηση δηλαδή, περαιτέρω, μόνο τα ίδια χούγια, να επικοινωνούν. Ως ένα σημείο, βαίνει υγιές. Γιατί δεν λερώνεται, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Όσοι π.χ. θέλουν να μένουν ήρεμοι, μακριά απ’ το υπεροπτικό ύφος ορισμένων γειτόνων, οι οποίοι εκείνοι πιστεύουν, πως κατέχουν τα σκήπτρα της λογικής, της ωριμότητας, χάρη φυσικά στην οικονομική τους επιφάνεια. Η οποία, τους επιτρέπει συνεχώς να είναι χαμογελαστοί. Δεν επιθυμούν να σου πουν, καλημέρα. Κατέχουν τα σκήπτρα, είπαμε. Αλλά έτσι μεγάλωσαν. Μες το θράσος ενός χοντροκομμένου χαρτζιλικιού. Να που επέστρεψαν παντρεμένοι και υπερήφανοι. Όπως αναφέρει και ο σοφός λαός, για το αλαζονικό ζευγάρι: κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Αυτό είναι που έχω αναφέρει πάμπολλες φορές, ορισμένοι είναι μόνο το σώμα τους. Ανεγκέφαλοι παραμένουν και θα παραμείνουν έως τέλους. Κοίτα να δεις που οι γονείς τους, ισορροπούσαν τα ξεσπάσματα του παιδιού, με μια αμοιβή. Έπειτα εκείνο το αγενές, παιδί, μεγάλωσε. Μπλέκοντας στο δίχτυ μιας κουτσομπολίστικης γειτονιάς,, όπου η ευαισθησία μου και η αδυναμία, να είμαι άνθρωπος, κριτικάρονται. Γραμμένους, τους έχω. Που πιστεύουν πως είναι τέλειοι. Ούτε κι εγώ, τους λέω καλημέρα. Έστω κι αν μας χωρίζει μια πόρτα. Χαζό να λες: δείξε μεγαλοψυχία, απόδειξε πως είσαι ευαίσθητος. Όχι με κατακάθια, λερωμένης παιδικής ψυχής. Πλήρως προσγειωμένος πια. Μ’ ετούτο το τύπο κοινωνίας, που μου παρέδωσαν, αποφοιτώντας από το λύκειο. Της αδικίας. Έστω κι αν δεν μου έμαθαν πως εκεί έξω υπάρχει μια «κοινωνία», που δεν μοιάζει με την “ασφάλεια” της γειτονιάς, με την οποία, μεγάλωσα κι εγώ. Στην επαρχία ή στην Αθήνα. Η άγνοια για το τι βρίσκεται εκεί έξω, τελικά. Η στρεβλή άποψη μιας παιδικής καρδιάς, επειδή οι γονείς σου δουλεύουν, όλοι γύρω εργάζονται. Κινούνται στα πεζοδρόμια, έστω και πρωινές ώρες, για κάποιο, επαγγελματικής φύσης, λόγο. Εξαιρείς τους φανερά ηλικιωμένους. Μια ζωή αγνοούσες, το “καύσιμο” της πόλης. Το χρήμα. Αποφοιτώντας από το λύκειο, σου είπανε: τώρα πρέπει να εργαστείς. Σου βάλανε το μαχαίρι στο λαιμό. Δεν σου εξήγησαν πως χρειάζεται να το κάνεις για σένα. Ώστε να εννοήσεις τη χαρά της ανεξαρτησίας, όλης της υπευθυνότητας να νοιάζεσαι για την έννοια άνθρωπος. Είπες: θα προσπαθήσω. Σα να βαλθήκανε όλοι, να σε αφήσουν άνεργο. Γρήγορα, αν έχει ενδιαφέρον ο νους σου, αντιλαμβάνεσαι, πως δεν υπάρχουν τελικά, στ’ αλήθεια, καλοί γείτονες: ο εργοδότης σου, σε πρόσβαλλε. Σε ειρωνεύτηκε, με την κούραση σου. Επέστρεψες σπίτι. Στην τηλεόραση, οι σκηνές βίας, στις ταινίες, δεν ήταν πια, διασκεδαστικές. Αντικατόπτριζαν την τρέλα ορισμένων, που με κάποιο πρακτικό, πλέον, στην πόλη, τρόπο, έπρεπε να αποκτήσουν το διαφημιζόμενο σύστημα διαβίωσης των ενηλίκων. Οι υπόλοιποι, θα κοίταζαν, ορισμένοι, να ζήσουν με κομπίνες, ως συνέχεια εκείνης της φράσης: αφού ο πολιτικός μπορεί, γιατί όχι κι εμείς. Τα λαχεία δεν ωφέλησαν. Κάποιοι έφτιαξαν μια επιχείρηση. Έκλεβαν τους πελάτες. Σκέφτηκαν: κι εγώ θα χτίσω μια αυτοκρατορία. Κι εγώ θα ζήσω όσο έχω τα νιάτα μου. Ζώντας εκείνοι, αφομοιωμένοι στον θρασύ, γειτονικό, κόσμο, που έχτισαν. Ο οποίος αναγνωρίζει, μόνο, τους ύπουλους. Κείνους που συνθλίβουν το ήπιο, την ευαισθησία, όσων δεν ξέχασαν πως υπήρξαν παιδιά. Δε θα πω: τώρα θα σου δείξω: είμαι λογικός. Δεν σου κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνεις. Τον εαυτό μου εξαπατώ. Απλά σκέφτομαι, όπου βρεθώ, τον εαυτό μου ως ήρεμο γείτονα. Αν θέλω, θα προσπεράσω, σκέψεις και όνειρα μου, για το λόγο, επειδή όλοι γύρω μου, αγνοούν να με γνωρίζουν με τ’ όνομα μου. Παρομοίως ο ίδιος, εκείνους. Η πόλη, ένα στρέμμα όπου ο διπλανός κόκκος χώματος, αγνοεί γιατί βρίσκεται πλάι με άλλον. Γιατί πρέπει να συμβαίνει τούτο, για να κρατιέται σταθερό, ένα σημείο. Παρόμοια η σκέψη: θέλω να φτιάξω τη ζωή μου. Αγνοώντας εκείνο που με προκαλεί. Τούτο σημαίνει δημοκρατία. Ελευθερία. Εξάλλου δεν ήσουν ο πρώτος, που ξεκίνησε το πόλεμο νεύρων, συλλογίζεσαι. Έτσι, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Η δική τους ανοησία, γιατί πρέπει όλα να ελέγχονται. Τα παιδιά, λένε, τα ξέρουν όλα. Εν μέρει, ισχύει σήμερα. Αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν με ανορεξικά πρότυπα. Πονηρά. Ανθυγιεινά. Συντήρησης της αναισθησίας. Να υπομένεις τη δυστυχία. Αυτός είναι ο κόσμος των μεγάλων; Βγαίνει η απορία. Ο κόσμος της ηχορύπανσης, του καυσαερίου, της στενοχώριας. Του φόβου κλοπής περιουσιακών στοιχείων. Εποχή καταστολής κάθε είδους, ατομικών ελευθεριών. Απορείς γιατί μεγάλωσες. Σε μια πόλη που τα παιδιά έχουν δικαίωμα να κάνουν σέξ. Να μην είναι παιδιά. Ανήλικοι. Γιατί μεγάλωσες σε μια πόλη, όπου το συναίσθημα, αντικαταστάθηκε από το να στοιβάζεις πράγματα. Έπειτα επισκέφτονται στις διακοπές τους, ένα νησί. Απορούν οι ντόπιοι, γιατί τόση θρασύτητα; Θάρρος; Τι πάει στραβά μ’ ετούτα τα άτομα, που λερώνουν τις παραλίες, βάζουν δυνατά το ράδιο στο αυτοκίνητο, πετάνε το τσιγάρο από το παράθυρο. Δεν κάθισαν ποτέ, να μάθουν τον εαυτό τους; Να πάρει! Μόνο το χρήμα καταλαβαίνουν. Σαν τις ηλεκτρικές συσκευές, είναι οι ίδιοι, που ολοένα χρειάζονται, ρεύμα. Η ανθρωπιά διέφυγε με το αποχετευτικό σύστημα. Καμία θέληση για γνώση, τέχνη, άθληση. Πηγαίο, γνήσιο, σεβασμό.
Αγάπη για τον άνθρωπο, τη μορφή του. Ευτυχώς χωρίζεται σε δύο φύλα. Όσοι είναι ικανοί να το δουν αυτό.
Παιδική καρδιά, ζεστός ενήλικος άνθρωπος.
Ζώντας με ότι έχεις.
Τούτο, σε ενδιαφέρει.
Όχι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις. Εκεί που τα όπλα, δημιουργούν τις δικές τους ταινίες.
Ζεις το τώρα.
Κι ας λένε: θα ζήσει η γενιά σου τα χειρότερα. Ποιος, τους δίνει σημασία.
Είναι απλά εκείνοι, που δεν αγάπησαν, ποτέ, την ανθρώπινη μορφή. Λόγω ορισμένου κόμπλεξ τους. Ψάχνουν αφορμή να αντλήσουν προσοχή. Να πουλήσουν το προϊόν τους. Κλέβοντας το τώρα, με ψευδείς ειδήσεις.
Λίγοι ζουν ήρεμοι. Λιγότεροι ζουν, χωρίς απαιτήσεις. Ελάχιστοι, χωρίς να ζηλεύουν.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Φως και σκιές

Η δύναμη των θέλω, στη ζωή, είναι όπως η ανάγκη της επιθυμίας, να πλύνεις και σήμερα, τα δόντια. Να αγαπήσεις την ανθρώπινη παρουσία. Εγκλιματισμένος πλήρως, στη ζωή. Ευχαριστημένος, με την εικόνα, κάθε στιγμή της ημέρας, κατά που, ρίχνει ο ήλιος, τη σκιά του. Οι μυρουδιές ανά εποχή. Η χαρά σε κάθε ηλιοβασίλεμα. Η πρώιμη δροσιά, νωρίς, θερινούς μήνες. Η ανάγκη σου, τότε, να πας έναν περίπατο, μια βόλτα. Να αθληθείς. Να πεις μια καλημέρα σ’ έναν άγνωστο, π.χ. που αθλείται όπως εσύ.
Να είναι το πρόσωπο σου, ήρεμο, με τάσεις αποδοχής, της ανθρώπινης κίνησης, στα γύρω στενά. Να σε απορροφά αυτό, όχι η κραυγαλέα φαυλότητα, της τηλεόρασης. Να θέλεις να βγαίνεις από το σπίτι –όπως οι οικογένειες, τα απογεύματα, μετά τις 8 το βράδυ. Να είναι η ευχαρίστηση σου, αυτή. Επειδή μόνο τότε, αποδέχεσαι τον άνθρωπο, την Κοινωνία. Μόνο τότε κάνεις ειρήνη μ’ αυτή. Η ήρεμη ελευθερία, που μας ωθεί ν’ ανταποκριθούμε μόνοι ή με ελάχιστη στήριξη, στα του επιούσιου. Μαθαίνοντας, με νοητικές επεξεργασίες, απλές –όπως η λειτουργία της φύσης- να εξοικειωνόμαστε με μια νέα κατάσταση: να είναι η παρουσία μας, όπου βρεθούμε, κάτι αυτοδύναμο, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μικροί συμβιβασμοί, σαφώς γιατί, μόνο κουρασμένος, τίμιος, εκτιμάς, κατά που στρέφει τη σκιά, ο ήλιος. Τ’ αστέρια, τη νύχτα. Η επιθυμία να κοιτάς με αποδοχή, εκείνο το μεγαλύτερο που δεν το εξηγείς, ούτε θέλεις. Η θέα της φύσης, δεν είναι για πολλά σχόλια. Απλά γεμίζεις μέσα σου, όντας εκεί. με μια μικρή γλάστρα, στο μπαλκόνι. Λίγες περισσότερες, αν είναι εφικτό. Η ανάγκη φροντίδας τους.
Ανάγκη να συζητάς μ’ ένα άλλο βλέμμα, απέναντι σου.
Το δικαίωμα να μιλάς. Υποσχόμενος πράγματα. Με όποιες δυνάμεις. Έστω και εφήμερα, παρηγορητικά, για σένα μόνο.
Να μην είσαι αληθινός, μόνο, στην περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών. Επειδή μόνο τότε, βρίσκεις χρόνο, για να ‘σαι ευδιάθετος, με πρόσωπα της οικογένειας.
Όσοι και όσες μπορούν να είναι σταθεροί, στο τι είναι σεμνότητα –όχι ζεσταίνομαι, άρα κυκλοφορώ έξω, με όλα τα …ψυχικά… χαρίσματα, σε κοινή, θέα. Λυπάμαι, αλλά αυτά τα δύο, η γύμνια, με την αξιοπρέπεια, δεν συμβαδίζουν. Stay away from me.
Φορές σκέπτομαι, από ποιους χώρους πρέπει να απέχω, για να μη με προκαλεί η γύμνια γύρω μου, η προκλητικότητα ακόμη και της αναίδειας: παραλία, χώροι με πολύ κόσμο. Δεν γίνεται να ξεφεύγεις για πάντα, από την διαστροφική ελευθερία, ορισμένων, εκεί έξω. Το “δικαίωμα” π.χ. των γυναικών, να κάνουν τόπλες, ηλιοθεραπεία. Επιδειξίες τελικά. Με μικρά ή μεγαλύτερα αγόρια, να τρέχουν γύρω στην παραλία, ή να μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα. Γιατί τότε, δεν τίθεται θέμα, προσβολής της δημοσίας αιδούς; Γιατί ως γονιός, να μην μπορώ να φωνάξω την αστυνομία; Υπάρχει κάποιος που ύψωσε το αίσθημα της αξιοπρέπειας, πράττοντας το;
Απόδειξη συμπεριφορών, ατόμων, που θέλουν να έχουν, μόνο, δικαιώματα. Μετά βγαίνουν στα τηλεοπτικά πλατό, και κλαίγονται για ανόητα θέματα. Ω, πόσο… τους λυπάμαι.
Πώς να εκτιμήσεις τον συνάνθρωπο, έτσι; Όπως δήλωσε κάποιος άλλος: με θλίβει η συμπεριφορά των ανθρώπων, πόσο εύκολα προσβάλλει ο ένας τον άλλο. Καμία ευγένεια. Λογική. Πώς να εκτιμήσεις τον συνάνθρωπο, γενικότερα, αφού η αυθάδεια πουλά, σήμερα.
Άλλο καθαριότητα, κι άλλο, καθαρότητα (ξέρετε εσείς).
Ο ήχος των πουλιών, η ευγενική τους παρουσία. Το δικαίωμα των άλλων, να κυκλοφορούν έξω, ελεύθεροι, συμφιλιωμένοι με τον εαυτό τους. Τον ήλιο, τις σκιές. Η χαρά να είσαι ζωντανός, έχοντας βέβαια τα απαραίτητα. Δουλειά. Ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι. Η έννοια του σεβασμού, στην πράξη, σε κάθε μικρή κοινωνία, που αποκαλείται γειτονιά, να τηρούνται οι ώρες κοινής ησυχίας.
Η ισορροπία επιβιώνει, μόνο με άτυπες συμφωνίες, αποδοχής. Εντέλει, ας αφήσουμε ήσυχο τον άλλο, δίπλα μας. Απλά… δεν… έχει, ούτε αυτός, τα εφόδια, για να γίνει φίλος μας. Μήπως και μάθουμε κάτι, απ’ τον άλλο. Μαθαίνοντας να συμβιβάζεται, κανείς.
Υπάρχουν εξαιρέσεις, σπάνιων χαρακτήρων, αξιοπρεπών, γύρω μας. Κατέχοντας εκείνη τη παλιά ευγένεια, στην πράξη ανεξάρτητος. Χαρούμενος να υπάρχεις με ότι μπορείς, μόνος, να βρεις, που να αξίζει. Κάτι φυσικά, που δεν είναι εφήμερο. Θέλει φροντίδα, η ζωή. Αγάπη. Σα την αύρα μιας σειράς στο Μακεδονία T.V. που προβάλλεται στις οχτώμισυ, καθημερινές.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Έκπληξη

Εκεί που καθόμουν σ’ ένα café, σε μια πλατεία, δίπλα σε σταθμό του ηλεκτρικού, πολύ κοντά στο Μουσείο, αντιλήφτηκα μια παρουσία, να επιθυμεί να διακόψει τη συζήτηση που είχα με μια ξαδέλφη μου. Κυριακή ήτανε.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν ο αναρχικός, που μου είχε δώσει συνέντευξη, πριν μερικές εβδομάδες.
- Να ‘μαι κι εγώ, τον άκουσα να μιλά.
Έστρεψα προς τα πίσω, σαφώς και η εξαδέλφη μου, ξαφνιασμένη επίσης, μες τη τόση ζέστη, του πρωινού, επιτέλους καλοκαίρι.
- Να ‘μαι και πάλι, επανέλαβε, λιγότερο χαμογελαστός.
Κάθισε στο τραπεζάκι μας, ρωτώντας:
- Μπορώ;
(τώρα πούκατσες;)
- Μισό, μιλώ.
Σηκώνομαι. Παίρνω την ξαδέλφη μου, ελάχιστα μέτρα πιο μακριά, ενημερώνοντας τη, πως η στιγμή δεν είναι κατάλληλη πλέον, για περαιτέρω συζήτηση. Χωρίς να κοιτώ τον αναρχικό, προσθέτω: θα σου πω μια άλλη φορά. Ο τύπος, δεν ξέρω γιατί βρίσκεται εδώ. Μα δεν είναι άτομο για συναναστροφές. Θα σου εξηγήσω αργότερα, όσο γίνεται. αποχαιρετιζόμαστε. Επιστρέφω στη θέση μου. τι θέλει τώρα, αυτός ο –μπιπ- μαλάκας; Ρωτώ από μέσα μου (σαν τους άλλους μπιπ, στην τηλεόραση, που ηδονίζονται, που θα ‘ρθει, ΤΩΡΑ, το τέλος του κόσμου. Είχα ακούσει μια ανόητη που είχε τηλεφωνήσει σε τηλεοπτικό πλατό, αναφέροντας πως θεωρεί σωστό που δεν έφερε παιδιά, στον κόσμο. Αφού …ζούμε… τα σημεία των καιρών! ΑΝΤΕ κοπέλα μου, παραιτήσου λοιπόν, απ’ τη δουλειά σου. Γέμισε μια μικρή βαλίτσα, και πήγαινε να ζήσεις στο βουνό. Μόνη σου. Εσύ κι η τρέλα σου).
Κοιτώ γύρω. Δεν έχω όρεξη να συνομιλήσω με τον αναρχικό.
Τελειώνω το φραπέ μου.
- Θα κεράσεις; Αυθαδιάζει, χαμογελώντας.
- Έχεις χρήματα; Προσπαθώ να τον κάνω να φύγει.
- Αφού θα κεράσεις.
- Γιατί να κεράσω;
- Για τα νέα που θα μάθεις.
- Για ποιο λόγο;
- Ως Blogger, πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
- Εγώ;
- Όσοι διαβάζουν το site σου.
- Και γιατί να θέλουν την άποψη ενός άνεργου αναρχικού;
Εκείνος καμία αντίδραση.
- Γιατί αν μπορούσες να συνεργαστείς, με συναδέλφους, σε μια επιχείρηση, θα συνεργαζόσουν και με την Κοινωνία, προσθέτω.
- Προσωποποιείς. Μας ακούνε.
- Ποιος;
- Εκείνος εκεί, στο αυτοκίνητο. Ο χαφιές που παρακολουθεί με το μηχάνημα, που ηχογραφεί.
- Παρεξηγείς εύκολα.
- Νομίζεις. Ζεις απλά, Blogger, στον κόσμο σου.
- Αφού δεν συνεργάζεσαι με την Κοινωνία.
- Με τους χαφιέδες;
- Εσείς καταστρέφετε. Σκάψατε τον λάκκο σας.
- Ενώ εσύ είσαι ο τέλειος, ειρωνεύεται. Που γράφεις για ατομικές βόμβες, στο Blog σου, και άλλες φαντασίες, δεν προκαλείς; Να δούμε πως θα αντιδρούσες, αν σου λέγανε, πως τοποθετήσανε κοριό στο αυτοκίνητο σου, επειδή γράφεις όσα γράφεις, όπως κάνουν σ’ εμάς, τους περισσότερους. Αλλά μη νοιάζεσαι, σιγά σιγά, θα έχουν την τύχη εκείνων στα πολιτικά αυτοκίνητα.
- Άμα λες, βαράω, ο άλλος δεν πρέπει να αμυνθεί.
- Ά ρε κακομοίρη, και sorry για το θάρρος. Που ζεις στην κοσμάρα σου, όπως οι περισσότεροι.
- Εγώ εκδηλώνω το θυμό μου, γράφοντας, απέναντι στην αδικία. Ενώ εσείς καταστρέφετε χωρίς λόγο. Μάλλον γιατί είστε άνεργοι. Αλλά γιατί να βρείτε δουλειά, αφού σας φταίνε όλα.
- Πολύ επιθετικός είσαι, σήμερα, μιλά σοβαρός. Εαυτούλης θα έλεγα. Καλοπερασάκιας. Αλήθεια, βλέπεις ειδήσεις; Ή πας κι εσύ στα μπουζούκια, έχοντας τα, όλα, γραμμένα.
- Φυσικά και βλέπω ειδήσεις.
- Τότε θα ‘πρεπε να μάθεις ορισμένα πράγματα.
- Γιατί είστε άνεργοι; Τι σας ωθεί να καταστρέφετε; Γιατί,
- Άμα βάζεις κοριό, για να εντοπίζεις τον άλλο, φτιάχνεις ως Κράτος, τους χαρακτήρες που δεν μπορούν να ελέγξουν τον άλλο, με διακόπτει. Έπειτα, γιατί απορούν, επειδή κάποιοι, κηρύσσουν τον πόλεμο, στους μπάτσους;
- Για τρομοκράτες, μιλάς;
- Ποιος μίλησε για τρομοκράτες.
- Επειδή, συγκεκριμένοι από αυτούς, το είπαν αυτό;
- Δημοκρατία έχουμε, χαμογελά. Και οι πολίτες ξέρουν να βαράνε.
- Είσαι σίγουρος που θέλεις να πεις, περισσότερα; Ακούει και ο χαφιές, απέναντι, που μου είπες.
- Αυτόν τον κάνουμε μαύρο, όποτε θέλουμε. Αυτόν ή….
- Νομίζεις ότι οι αστυνομικοί, σας φοβούνται; Για τόσο κορόιδα, τους έχετε;
- Τότε γιατί δεν μπαίνουν στα Εξάρχεια;
- Είσαι σίγουρος; Ρωτώ τώρα, εγώ. Υπάρχει και η παρακολούθηση από αέρος.
- Blogger, blogger, κάτι τέτοιο, δε δείχνει φόβο;
- Δεν ξέρω τι λες, ή λέτε, ή κάνετε, εσείς. Αλήθεια, τι λέτε για κείνο που σας αποκάλεσε, θρασύδειλους;
- Ο καθένας θα πάρει πίσω, τα λόγια του, με τον ανάλογο τρόπο. Εξάλλου, σου είχα πει, την προηγούμενη φορά, πως δεν τα ξέρεις όλα.
- Μήπως θα μου πεις, τελικά, πως σας χρηματοδοτεί καμιά ξένη δύναμη, για να τα σπάτε στην Αθήνα; Ή να καίτε τα δάση, που μου φαίνεται και πιο πιστευτό.
- Ήθελα να ‘ξερα, ποιοι διαδίδουν αυτές τις μαλακίες.
- Τότε πως καταφέρνετε να ζείτε;
- Εσύ, πως λες; Ο καθένας παίρνει σήμερα, αυτό που θέλει, με διάφορα μέσα. Ή εκβιάζοντας συναισθήματα. Εξάλλου υπάρχει τόσο χρήμα εκεί έξω. Έτσι διαφημίζουν. Τι περιμένουν; Πως δε θα πάμε να το πάρουμε; Μου φαίνεται τελικά, πως ζεις όντως, στη κοσμάρα σου. Όπως και οι υπόλοιποι blogger, που κυκλοφορείτε έξω, πιστεύοντας πως δεν παρακολουθείστε. Αλλά είπαμε, ο κάθε μπάτσος θα φάει της χρονιάς του. Κι ας λέει ο Πολύδωρας ότι θέλει. Σκατά ευνοούμενη Δημοκρατία!! Για τους λίγους. Παπαριές, υπουργού.
- Μου φαίνεται πως άκουσα, πως έγινε ζήτημα τιμής, να σας πιάσουν.
- Θα μας κλάσουν τα αρχίδια. Εμείς δικαιολογούμε το μισθό τους. Εξάλλου, οι περισσότεροι μπάτσοι, είναι μαλάκες. Θα είδες τα βίντεο, χαμογελά. Εμένα μου άρεσαν εκείνα με τις λεσβίες αστυνομικίνες, στο θάλαμο. Και το άλλο βίντεο game, είχε πλάκα, με το όπλο, που “σκοτώνοντας” μεταξύ τους. Ααααα –κάθεται πιο άνετα- δε θα ήταν ωραία, να είχε αληθινές σφαίρες, αυτό το όπλο. Το φαντάζεσαι;
- Όχι. Δεν είμαι τύπος που επιθυμώ να φαντάζομαι, τέτοια πράγματα. Εκτός κι αν εσείς δε ζείτε, σε κάποια γειτονιά. Ή σας αρέσει να καταστρέφετε τη γειτονιά, των Εξαρχείων, όπου χτυπάνε ενέσεις στα γεννητικά τους όργανα.
- Δεν είναι γκέτο. Ιδέα τους είναι, ειρωνεύεται. Γιατί, μας κατηγορούν, ότι δεν αφήνουμε τους μπάτσους, να μπουν; Αυτοί δεν έρχονται; Φοβούνται τα αντίποινα. Αλλά δικτατορία έχουμε, εκτός κι αν δεν το ξέρεις κι αυτό. Είδες που χτυπήσανε εκείνον, τον πολίτη, που σε μια διαδήλωση, βιντεοσκοπούσε, πρόσωπα αστυνομικών.
- Από πότε σε ενδιαφέρει για τους πολίτες; Τα νεύρα τους, σπάτε. Περιουσίες. Κατά τ’ άλλα, υπάρχει ελευθερία στα Εξάρχεια, ε; Σας είναι εύκολο να χαλάτε ότι βρίσκετε. Για ποιο λόγο;
- Για να μην έχουν πολλά χρήματα, ορισμένοι.
- Δηλαδή άμα κάψεις εσύ, την χ ψ τράπεζα, θα φτάσει η φλόγα ως το θησαυροφυλάκιο; Σοβαρολογείς; Χαμένη ενέργεια καταναλώνετε. Πρόσεχε, μας ακούνε, του κάνω.
- Ψυχολόγοι υπάρχουν παντού. Αυτιά που ακούνε.
- Εγώ τώρα, γιατί πιστεύω, ότι χάνω το χρόνο μου;
- Τι στον κόρακα ειδήσεις βλέπεις, ήθελα να ‘ξερα.
- Τόση ώρα προσπαθώ να καταλάβω τι θέλεις εδώ. Χάλασες το κέφι, με την ξαδέλφη μου, κυριακή πρωί.
- Ήρθα, αν θες να ξέρεις! –σα να θυμώνει- για να κάνεις ένα σχόλιο στο Blog σου, για τη βία της αστυνομίας, στα τμήματα.
- Τη δικιά σας βία, την ξεχνάτε. Αλλά τι λέω τώρα. Είστε και ποτέ, ήρεμοι; Μάλλον μόνο όταν φεύγετε για διακοπές. Αλλά διακοπές, κάνετε, συνέχεια, χαμογελώ. Δεν ξέρω ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει η άποψη σου.
- Ηρέμησες τώρα; ξεσπάθωσες; Δε τα βάζεις εσύ, με την Κυβέρνηση; Όλα όσα γράφεις. Ή σε φόβισαν κι εσένα, οι χαφιέδες;
- Εγώ τουλάχιστον ψάχνω για δουλειά. Απλά είπα να προσγειωθώ.
- Blogger, αφήνεις τα πιστεύω σου, πολύ εύκολα.
- Απλά θεωρώ άχρηστο να μιλάω σε τοίχο. Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν συνομιλεί.
- Η αλήθεια είναι πάντοτε, δύσκολη.
- Όπως των αναρχικών; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Δεν βαρεθήκατε ακόμη;
- Το θάρρος των μπάτσων; Να χτυπάνε.
- Ποιους, τους λέει, να χτυπάνε;
- Οι πλούσιοι. Οι πολιτικοί.
- Για ποιο λόγο;
- Για ποιο λόγο –χασκογελάει. Αδαής είσαι. Χτυπάνε για να φοβάται ο λαός.
- Που προστατεύουν.
- Κατά το κατάλαβες, Blogger.
- Τη βία, ποιος τη προκαλεί; Εμένα μου φαίνεται, όλα είναι αντίδραση.
- Δηλαδή άμα δε καίμε, θα ηρεμήσουν οι μπάτσοι.
- Ο χαφιές στο αυτοκίνητο, που ακούει.
- Βέβαια! Πως θα βρει, αυτός, δουλειά; τεμπελομισθό; Γέμισε άχρηστους η Γ.Α.Δ.Α.
- Εμφύλιος λοιπόν, μιλώ. Ενδοοικογενειακός.
- Παρέδωσες τα όπλα, Blogger.
- Εμένα το “όπλο” μου, είναι τα λόγια μου. Αυτή είναι η χαρά της δημοκρατίας.
- Εμένα, μου φαίνεσαι, στερημένος ιδεαλιστής.
- Από τι;
- Από τρόπο πίεσης ν’ αλλάξουν, πράγματα.
- Προς το χειρότερο; Με τη δική σας βία;
- Η βία γεννάει βία.
- Ωμά λοιπόν, πως μόνος ένας φταίει.
- Η πλουτοκρατία φταίει, που βάζουν τους μπάτσους να φοβίζουν τους πολίτες. Όσοι δεν αρέσουν στο Κράτος, τοποθετούν κοριό στο όχημα του πολίτη, για να τον εντοπίζουν. Κάτι υπηρεσιακά, πολιτικά, αυτοκίνητα. Λευκά βαν, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, μέσα. Τζιπ ιδίως, και άλλα αμάξια, με φιμέ τζάμια. Η περίφημη ηθική και πολιτική, απομόνωση, του Πολύδωρα. Κάποιος της παρέας μου, θέλησε να πιάσει δουλειά, και έμαθε, από γνωστό του, συγγενή, στην εταιρεία, πως κάποιος πήρε τηλέφωνο και απείλησε τον προσωπάρχη, να μην τον προσλάβει. Αυτό εννοεί ο Πολύδωρας: ολοκληρωτική εξόντωση, του πολίτη.
- Με κουράζεις, το ξέρεις; Άκου κει, πράγματα!! Εμείς οι πολίτες είμαστε, που φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στα Εξάρχεια. Μη μας δείρετε, ληστέψετε. Αλήθεια, δεν ξέρω ποιανού τα συμφέροντα προστατεύετε, οι αναρχικοί. Τα δικά σας, μου φαίνεται. Ξάπλα, τσάμπα ζωή, κάτι να περνάει η ώρα. Αλήθεια δεν ξέρω, τι μυαλό κουβαλάτε, με το να πιστεύετε πως στη ζωή όλα γίνονται χωρίς κόπο. Αλλά από εσάς δεν περιμένω σεβασμό. Άρα γιατί εγώ να βγάλω τις αρρωστημένες σας, απόψεις; Άκου κει, θα φοβηθεί η αστυνομία, από εσάς –χασκογελάω. Ρε πάτε, καλά;! Που κάνετε πόλεμο με τα θηρία –γελώ.
- Ακόμη και τα θηρία, έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους.
- Με κουράζεις. Πήγαινε καλύτερα –τον προτρέπω.
- Φοβάσαι, μου φαίνεται. Δε μιλάς ανοιχτά. Επειδή ηχογραφεί ο χαφιές.
- Κι εμένα τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ είμαι εντάξει.
- Φοβισμένο ανθρωπάκι, πρόσεχε.
- Τι πράγμα; Πήγαινες, νομίζω.
- Τους ύπουλους χαφιέδες. Συνήθως μπάτσους ταξιτζήδες. Δεν εγκαταλείπουν εύκολα. Παρομοίως η βία ορισμένων.
- Μου φαίνεται τελικά, πως οι κακοί αστυνομικοί και οι αναρχικοί, είστε το ίδιο πράγμα. Αλήθεια, ποιοι είστε εσείς, οι γνωστοί άγνωστοι; Που με τις πράξεις βίας, δηλώνετε εχθροί του Πολιτισμού της Ελλάδας.
- Εχθροί μας είναι.
- Όποιοι πάνε κόντρα στην παράνομη δράση σας, τον διακόπτω. Ή είστε τα καλά παιδιά, που κανείς δε σας φρόντισε.
- Πρόσεχε μη γίνεις εσύ, εχθρός μας.
- Εμένα βαλθήκαν να με φάνε, όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα άρθρα μου, στον τύπο. Προτού σοβαρέψει η κρίση και ο λόγος μου. Απλά μου δημιουργούσαν προβλήματα, κάτι μαλάκες από την Κρήτη. Έχει πήξει η Ελλάδα από παρόμοιους μαλάκες.
- Έτσι μπράβο! Θύμωσε λίγο. Μόνο έτσι θα καταλάβεις πως είναι να ‘σαι ζωντανός. Ελεύθερος άνθρωπος!
- Μέχρι να σας κλείσουν σε κάποιο κελί, αφότου σας ξυλοφορτώσουν.
- Μπα. Μας χρειάζονται. Θυμάσαι που σου ‘χα πει, πως αποτελούμε πολιτικό μέσο, ας πούμε, για να βάζουν κάμερες στα κτίρια, ώστε να παρακολουθούν ανυποψίαστους πολίτες.
- Τι θα ‘λεγες για τους ειδικούς, που λύνουν προβλήματα;
- Οι ψυχολόγοι της Γ.Α.Δ.Α. που δίνουν οδηγίες στους μπάτσους, πώς να φερθούν σε συγκεκριμένους πολίτες;
- Όπως θες πέστο.
- Λοιπόν –παίρνει ύφος. Είτε θα πηδήξουμε την ίδια τη ψυχολόγο, να πει τον Ανέστη, Παναγιώτη. Είτε τη γυναίκα του ψυχολόγου, στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Δε θα πάνε διακοπές; Θα τους την έχουμε στημένη. Υπάρχει και δικαιοσύνη.
- Ώστε κάποιος σας χρησιμοποιεί, έ –κουμπώνομαι τώρα, με αυτά που ακούω. Προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης.
- Ξέχασες επίσης –μιλά- πως δεν στα λέω όλα. Παντού υπάρχουν χαφιέδες. Πιόνια για διάφορους σκοπούς. Άτομα που χρηματίζονται να φέρονται ποικιλοτρόπως. Βγάλε συμπεράσματα.
- Ποιος σας είπε, ότι θέλω.
- Αισθάνεσαι ελεύθερος, blogger; Σίγουρα, όταν δεν γράφεις στο ίντερνετ.
- Και που ξέρω εγώ, πως δεν είσαι, εσύ, χαφιές του παρακράτους; Διαφορετικά, πως θα με έβρισκες;
- Με προσβάλλεις, blogger. Σκέψου, πριν μιλήσεις.
- Βαρέθηκα να σκέπτομαι. Δεν αλλάζει τίποτα, τελικά.
- Αυτό θα είναι το βάραθρο σου.
- Δεν ξέρω, ποιο θα είναι, των γνωστών αγνώστων.
- Κανένα! Είδες εσύ, να τους συλλαμβάνουν;
- Γιατί απευθύνεσαι σε τρίτο πρόσωπο;
- Για να μπερδέψω το χαφιέ –ψιθυρίζει.
- Ά, είναι κι αυτός. Σε διασκεδάζει να τα βάζεις μαζί τους, έ;
- Κάποτε θα το φάει το κεφάλι του, ο τεμπέλης.
- Τουλάχιστον αυτός πληρώνεται απ’ το Κράτος. Εσείς δεν ξέρω. Ή κάνετε ανταρτοπόλεμο, πόλης; Λένε, θα φτιάξουν ειδικό σώμα, στην ΕΛ.ΑΣ. για να σας αντιμετωπίσουν. Αλλά αφού κάνετε όλο αυτό το κακό, μες τη πόλη, δε θα μπορούσα ποτέ, να πειστώ, πως το κάνετε, επειδή αρκετοί νέοι και νέες, δε βρίσκουν, δουλειά. Δεν είδα να χτυπήσετε κανέναν εργοδότη.
- Δε θα γίνουμε τρομοκράτες.
- Συμφωνώ. Εκείνοι άνοιξαν πόλεμο, με την ΕΛ.ΑΣ. Φορές σκέπτομαι, μήπως οι αναρχικοί είναι οι σφαίρες των τρομοκρατών.
- Μόνο οι σφεντόνες, -χαμογελά.
- Σε εξιτάρει να γίνεις, τρομοκράτης; Ρωτώ.
- Δεν ξέρω ποιος τους χρηματοδοτεί. Εγώ θέλω την ελευθερία μου.
Οξύμωρο, σκέπτομαι.
- Θα πάει μακριά η βαλίτσα; Σηκώνομαι να φωνάξω τη σερβιτόρα, να πληρώσω.
- Κάθισε! Δεν είμαστε παιχνιδάκια να μας κάνουν ότι θέλουν.
- Καταρχήν, καλή τύχη, με το μονόδρομο που διαλέξατε, εύχομαι, που καταλήγει σε γκρεμό. Έτσι κι αλλιώς, είστε εκτός πραγματικότητας. Σας έφαγε το άγχος της παρακολούθησης, από χαφιέδες. Ξύπνα και μύρισε τη ζωή, μήπως ηρεμήσεις λίγο. Αν και μου φαίνεται πως για το σινάφι σας, είναι αργά.
- Εμείς δεν τα παρατάμε. Είδες; Δεν κέρασες; Έχεις και τρόπους, λες.
- Θα βαρεθείς, κάποτε. Πίστεψε με. Λοιπόν γειά σου και μη με ξαναενοχλήσεις. Εμένα η ψυχή μου είναι εύφορο δάσος, που κοιτά με αγάπη, τα πάντα.

Απομακρύνομαι.
Αφήνω πίσω μου ένα κεφάλαιο αντιπαράθεσης.
Ίσως φταίει το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη. Η ευχαρίστηση που αντλώ από άλλες ασχολίες, όπως το ποδήλατο. Ή να πιστεύω μετά από μέρες, που με εγκαταλείπει η έμπνευση, πως ποτέ δεν ασχολήθηκα με το γράψιμο. Δεν είχα ταλέντο. Διαφορετικά, αν υπήρξε ποτέ, τάλαντο απ’ τον Θεό, σ’ εμένα, κι αυτό είναι η αληθοφάνεια στην έκφραση, θα ‘πρεπε τόσα χρόνια, να ‘χε βρει το δρόμο του στα βιβλιοπωλεία –αφού οι Έλληνες μισούν τη τεχνολογία, ώστε να χρησιμοποιούν το ίντερνετ.
Θα μου πει, κάποιος, έπρεπε να το παλέψεις, να αποκτήσεις πείσμα στη ζωή, να γίνουν πραγματικότητα, τα κοινά με τους άλλους, τα προσωπικά. Διαφορετικά κάνεις το χατίρι εκείνων που ξεκίνησαν τον πόλεμο, μαζί σου, με τα υβριστικά στις εφημερίδες.

Τάλαντο τελικά, πιστεύω, αν το σώμα, είναι ναός του Θεού, να εννοήσεις κάποτε, πως μόνο η σωτηρία της ψυχής, αξίζει. Κατά τ’ άλλα, απλά δουλεύουμε, κοιμόμαστε, τρώμε, συνευρισκόμαστε. Κάπου τελικά, παρατάς τα παράπονα, σα να ξεχάστηκαν ήδη, τα παλιά. Όταν ο καιρός είναι ώριμος. Σα τα λουλούδια που μυρίζουν έντονα, συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι απλά.
Αν άξιζε να μείνει κάτι από μας, τότε θα ‘πρεπε να ζούμε 200, 250, 300, χρόνια, κι όχι 80, 85 το πολύ, στην καλύτερη περίπτωση.
Εξάλλου ο άνθρωπος είναι ελεύθερος απ’ τον Θεό, να κάνει ότι θέλει. Ο Θεός βοηθά ή προστατεύει τον άνθρωπο, μόνο όταν κινδυνεύει.
Είναι πραγματικά ηλίθιο, κάποιος που δεν θέλει τον Θεό, να ζητάει να ευλογηθεί απ’ τον Θεό!
Ο δυνατός είναι πάντοτε ύπουλος, ξεπερνώντας φορές, τα εσκαμμένα, ανά περιπτώσεις, παίρνοντας πίσω όποια δικαιώματα δίνει.
Αυτός είναι ο νόμος του σύμπαντος.
Εγώ απλά ενεργοποιούμαι όταν το θέλω, όχι από ζήλια, με αντίδραση, επειδή βλέπω ζευγάρια στο δρόμο ή επειδή έχω άγχος που δεν έχω ολοκληρωμένη σχέση. Φυσικά…. Προτού επαληθευτούν κάποιοι μαλάκες, για το τέλος του κόσμου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Που καγχάζουν πως αγαπούν τους ανθρώπους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Η λογοτεχνία της ζωής

Πρωί. Λίγο μόλις μετά τις οχτώ το πρωί, κάτω απ’ την Ακρόπολη, σ’ ένα στένωμα του δρόμου, στα σπίτια, περιφερειακά της Πλάκας, αποχαιρετίστηκαν οι ερωτευμένοι. Παρασκευή νωρίς, σήμανε η καμπάνα της ζωής. Με ποιες λέξεις να περιγράψεις το κάλεσμα δύο ανθρώπων, που ως ξεχωριστά φύλα, βρήκαν το νόημα σε όλα, πως μόνος, κανείς, δεν είναι φυσιολογικό, να διάγει. 15 Ιούνη ήτανε. Σε λίγα λεπτά ο ήλιος, θα έκαιγε δυνατά, όλο και νωρίτερα, τελευταία. Ως συνέχεια, θαρρείς, της νυχτερινής συνεύρεσης, με αγάπη, με νοητική ολοκλήρωση. Μόνοι τους, πίστεψαν πως άκουσαν, τι είχε να τους πει, η ζωή. Ένας όμως, περαστικός –θα ‘ταν για κείνον, φαίνεται, η καμπάνα- έπιασε επ’ αυτοφώρω, τα δευτερόλεπτα, θαρρείς τον πείραξε η εικόνα –ασώψεται επειδή εκείνος δεν το ‘χε αυτό. Ώρες μετά το ξανασκέφτηκε. Πως μόνο με προσπάθεια, απολαμβάνεις κάθε σημαντικό κάλεσμα, που στρώνει τη ζωή. Αρκεί να μη σου βάζει εμπόδια, ξέρεις ποιος. Που όλα τα θέλει τέλεια. Τις ανθρώπινες σχέσεις. Τη συμβίωση κακών με καλούς. Αν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο.
Να σε αφήνουν οι συνάνθρωποι που σε ελέγχουν, να έχεις δική σου προσωπικότητα. Να αθλείσαι. Να ασχολείσαι με διάφορα ενδιαφέροντα. Για κείνη τη γλυκύτητα που ο καθημερινός κόπος, για το μεροκάματο, καταπίνει. Που ποτέ δε συνηθίζεις. Το χάσμα των γενεών που ποτέ δεν γεφυρώνεται –διαφορετικά δεν θα μεγαλώναμε ποτέ. Δεν θα νιώθαμε το κάλεσμα άλλου ζεύγους, ματιών, χεριών. Θέλω-λογικής, πάνω μας, τι άραγε να επιλέξεις. Να αισθάνεσαι θέλεις, σημαντική, κάθε στιγμή. Το πρωί, αποχαιρετώντας το λόγο για τον οποίο, ζεις. Ζωγραφισμένη, θαρρείς, η σκέψη, με πίνακες-στιγμιότυπα, από το χρόνο, που τώρα πια, είναι προσωπικό σας απόκτημα.
Δικαίωμα να εισέρχεται άνετα ο χρόνος, στο χώρο, εκεί που παλιά ήσουν μονάδα. Σε πλάκωνε το βάρος των πραγμάτων, γύρω. Τη λογική τους, αφοπλίζει, με όποια τερτίπια του καιρού, θολώνοντας την ορατότητα ή καταπονώντας τα κτίρια. Εν μέσω θορύβων διάφορων, εξοντωτικών.
Το πρωί, αποχαιρετάς προσωρινά, ως κάτι νέο, το χώρο. Προσωπικός σου ή κάτω απ’ το άλλο σπίτι, που αποτελεί χώρο δικό σου, γιατί η όποια θέα, είναι πλέον κοινή στο νου. Δημιουργώντας αναμνήσεις. Βρίσκοντας λίγες ακόμη φράσεις, μέσα σου, να γλυκάνεις τον κόπο στη δουλειά, χρόνος που έτσι κι αλλιώς θα περάσει. Εκτός από κείνα που έρχονται, ως κοινός στόχος. Όπου κι αν βρίσκεσαι. Χωρίς να εξηγείς, ολοένα. Σε ανθρώπους που δεν ξέρουν ή δεν νοιάζονται αν είσαι καλά. Αν τρέφεσαι σωστά. Αγνοούν τι αγαπάς. Τι επιθυμείς. Πεισμώνουν. Εκδικούνται. Καταδικάζουν εξίσου το χώρο, μες το δρασκέλισμα του χρόνου –ο οποίος δεν κάνει διακρίσεις. Όπως η λογική των ανθρώπων. Χωρίς αγάπη.
Να υπάρχεις.
Να υπάρχουν.
Να διακρίνεις πως επιθυμείς να αγαπάς την παρουσία των ανθρώπων, βιώνοντας εκείνοι, τις καθημερινές, απλές, στιγμές, σημαντικές όμως. Το ζεύγος των τουριστών, κάτω απ’ την Ακρόπολη. Η τρυφερότητα στο τηλέφωνο. Η έγνοια. Η αφοσίωση στο καθήκον του δικαιώματος να ανήκεις στη ζωή. Εννοώντας το χρόνο, ζωντανός όμως. Χρησιμοποιώντας τα γεγονότα, ως φυσική συνέχεια. Άραγε περιμένεις, ως πότε, για ποιο λόγο, το μοναδικό πρόσωπο, που θα φωτογραφίζει τις στιγμές, μ’ έναν φακό, κατευθείαν στον πυρήνα των αναμνήσεων. Φυσικά, χωρίς διαφήμιση.
Όπως εκείνο το ζευγάρι, λίγο μόλις μετά τις οκτώ το πρωί, στο στένωμα, περιφερειακά από τα σπίτια, στη Πλάκα, κάτω απ’ την Ακρόπολη, που η βόλτα σε έριξε στην αυλή της υπόστασης τους. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα, προσπερνώντας.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Η ανθρώπινη ανοησία

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος, που δεν συγκλονίζεται, παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ, σχετικά με τη χρήση κάθε τύπου ατομικού όπλου, τότε θ’ αρχίσω ν’ ανησυχώ πάρα πολύ. Για ότι εκείνοι, βλέπουν: έναν τέλειο κύκλο, κατά την έκρηξη, που ολοένα μεγαλώνει την διάμετρο του. Σα να εκρήγνυται το σύμπαν ή να δημιουργείται εξαρχής, από ανόητους επιστήμονες και πολιτικούς, που ήταν ικανοί να φέρουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Απόδειξη, ο παρά λίγο, 3ος παγκόσμιος πόλεμος, ενόσω οι Ρώσοι είχαν μεταφέρει, πυραύλους, με πυρηνικές κεφαλές, στην Κούβα.
Ανόητοι οι άνθρωποι, που μόλυναν τόσους ωκεανούς, έρημους, την ίδια την ατμόσφαιρα, με το πολύτιμο οξυγόνο, όλες οι δοκιμές που έγιναν. Όλες οι ανθρώπινες ζωές που καταστράφηκαν, ως παράπλευρο πείραμα, δίπλα σε κατοικημένες περιοχές, όπως το Λας Βέγκας, είτε επειδή κάποιοι ηλίθιοι γαλονάδες, έστειλαν μέσα στο μανιτάρι, τους στρατιώτες. Πως και καλά, θα επιζούσαν κατά τη διάρκεια της δοκιμής, ώστε στον αληθινό, πυρηνικό, πόλεμο, να είναι υγιείς, για να πολεμήσουν. Σα τα μυρμηγκάκια δηλαδή, που κάνεις, φου, κι αυτά φεύγουν, ακόμη και πετάνε, για μέτρα, μακριά. Τι εννοώ; Πως σε πυρηνικό πόλεμο, οι βόμβες αυτές, εξαερώνουν τα πάντα.
Όλη η κούρσα των εξοπλισμών, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου –έως και σήμερα θα πω, με τον τάδε, μπίπ, αμερικανό, εδώ, να λέει σε εκπροσώπους της κυβέρνησης: χαιρόμαστε που κρατάτε “άρρωστο” το κομουνιστικό κόμμα, στην Ελλάδα.
Άσχετο.
Εγώ νομίζω πως οι τρομολάγνοι Αμερικάνοι, θα έπρεπε να χαίρονταν, να υπάρχει κομουνισμός στις ΗΠΑ, αν λειτουργούσε όπως εκείνη την εποχή, όπου ο λαός δεν είχε δική του περιουσία, κλπ.
Αντ’ αυτού, αρχίσανε να δοκιμάζουν όλα αυτά τα όπλα. Χάρη στην ανθρώπινη ανοησία, χρησιμοποιώντας μια δύναμη, που ούτε οι ίδιοι που την απελευθέρωσαν, δεν είναι ικανοί να αντιληφτούν, τι έκαναν, ή εξακολουθούν, με σύστημα, να πράττουν. Σχεδιάζοντας νέα όπλα, μαζικής καταστροφής, ικανά πιθανόν, ένα από αυτά, να ισοπεδώσει μια ολόκληρη χώρα. Δεν είναι η άγνωστη η τρέλα, ορισμένων που θα συμφωνούσαν να πράξουν κάτι τέτοιο. Λόγω χρηματικών απολαβών, ή απλά για να επιβεβαιωθεί η στρεβλή τους ευφυΐα. Ή απλά για να ακολουθηθεί το σχέδιο του Θεού, στην Αποκάλυψη.
Οι πάντοτε κακοί, οι ΗΠΑ, ως φυσικό επακόλουθο, ούτε που συζητούν να ζητήσουν συγνώμη, ακόμη και τώρα, στην Ιαπωνία, για την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Μα αυτή είναι η τρέλα, ορισμένων. Ως γνωστό, η τρέλα δεν εξηγείται. Χάρη στη τρέλα, έχουν αθωωθεί οι χειρότεροι εγκληματίες. Ή όχι;
Αν δικαιολογείται η τρέλα;
Μόνο οι κακοί δεν έχουν εσωτερικές άμυνες. Δρουν χωρίς σκέψη. Δεν ελέγχουν τον εαυτό τους. Απεριόριστη η αντοχή της κακίας. Της ανοησίας, ενόσω πραγματοποιούνταν δοκιμές στην ατμόσφαιρα, σε θάλασσα και ξηρά.
Όσοι το συλλογίζονται σήμερα, ακριβώς μόνο εκείνη τη στιγμή του σκεπτικού, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της κακίας και της τρέλας. Όλοι εκείνοι που είναι έτοιμοι να πατήσουν, πλέον, το κουμπί, για καταστροφή. Σκεφτόμαστε όλοι εμείς οι αδαείς, τόσα χρήματα, παγκοσμίως, που πάνε χαμένα, όχι μόνο σε όπλα, ικανά να χτίσουν δυστυχώς, τελικά, παγκοσμίως, κάθε άνθρωπο, ως μέλος του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Υποτίθεται αγαπάμε την ειρήνη. Υποτίθεται πως σε ειρηνικές εποχές, οργανώνεις τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα, του Κρατικού ισολογισμού, ώστε ο καθένας να αισθάνεται αξιοπρεπής. Έστω.
Ο κόσμος όμως, έχει γίνει φέτες, χώρες λειτουργούν ως αποικίες των ΗΠΑ. Μ’ εκείνο το σύστημα, να πετάνε τα επικίνδυνα απόβλητα τους, εταιρείες, κάπου όπου μπορείς να μολύνεις! το περιβάλλον, μιας και κανείς δεν αντιδρά.
Οι άλλοτε χίπις, πιστεύω, πως είναι οι σημερινοί, που αντιδρούν, γράφοντας στο ίντερνετ. Προβάλλοντας τα συναισθήματα που έχουν εκλείψει. Παρουσιάζοντας ως αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, τα γενικότερα σχέδια, που έχουν ως σκοπό, να μειώσουν την αντίληψη των ανθρώπων, να επηρεάζονται από τα κοινά. Όπου νοιάζεσαι για το καλό της πόλης, με άρτιες, όλες τις υποδομές της.
Σκέφτεσαι: μια έκρηξη, αφήνει πίσω της, διαλυμένο, όλο τον κόπο, ανθρώπινων χεριών. Συμπέρασμα, κοινού νου.
Ποιος σκέφτεται σήμερα, τι θα συνέβαινε, που θα μας έβρισκε, όχι ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος, ..απλά.. μια έκρηξη, σε κάποια πόλη, ανά τη γη, ξαφνικά. Κανείς δεν θέλει να το συλλογίζεται. Δεν θα τύχει σ’ εμάς! Εμείς δεν συμμετείχαμε σε διάφορους πολέμους, των ΗΠΑ. Ξαφνικά, μπουμ. Την ώρα που πλένεις τα δόντια. Εργάζεσαι. Βλέπεις τηλεόραση. Βγάζεις το σκύλο σου, βόλτα. Κάνεις το μπάνιο σου στη θάλασσα. Συζητάς. Ποτίζεις τα φυτά.
Θα με ρωτήσεις, ίσως, τώρα: τότε, γιατί να μην φτιάχνονται όπλα, που έστω να λειτουργούν αμυντικά; Λες και ο τάδε τρομοκράτης, δεν θα βρει τρόπο, να περάσει από τα σύνορα. Και τσουπ, να τοποθετήσει σε κάποια ταράτσα μια τέτοια ισχύ. Άραγε, πως θα εντοπίσετε μια τέτοια συσκευή, με τόση ακτινοβολία στην πόλη. Από τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, τα ραντάρ, κλπ. Λες και οι ΗΠΑ, θα κάτσουν να χαλάσουν χρήματα, για να σκανάρουν ολόκληρη την επικράτεια, άλλων χωρών. Προτιμούν να ψεκάζουν τις πόλεις, για να ελέγχουν –νομίζουν- την ανθρώπινη σκέψη.
Βλέπεις, εύκολα ως πολίτης, προσπερνάς ειδήσεις, του τύπου: οι ΗΠΑ θα βομβάρδιζαν το ΙΡΑΝ, με ατομικά όπλα, σε πιθανό πόλεμο. Κατά τ’ άλλα, το Γκουαντάναμο, με κρατούμενους, που είτε είναι αληθινοί τρομοκράτες, ή άλλοι, κρατούνε προληπτικά, δοκιμάζοντας πάνω τους, φάρμακα και άλλα, εξακολουθεί ως εγκατάσταση, να υπάρχει. Είπαμε, η ανθρώπινη τρέλα, δεν μπορεί να μετρηθεί. Η ποσότητα της κακίας. Τι φταίει; Παιδικά τραύματα, το πιθανότερο.
Ύστερα μιλάμε για την αντιπυραυλική ασπίδα, των ΗΠΑ, σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Σε βάζει σε σκέψεις, πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες σήμερα. Ειδικά αν μιλάς γι’ αυτά τα πράγματα. Το παλιό με το νέο, ίσα. Δεν ξεχνιούνται αυτά.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Ακόμα επιμένω
200 άρθρα

200 άρθρα, ιστοριούλες, προσωπικές διευθετήσεις, καταθέσεις ψυχής. Ως μικρά ημερολόγια. Αντίστασης φορές, στους χαφιέδες της Κυβέρνησης, και τους ΜΟΞΙΠΙΔΕΣ, που κάνουν αγγαρεία. Εναντίον όλων εκείνων που προσλάβανε ψυχολόγους, ώστε μελετώντας τα κείμενα μου στο ίντερνετ, να εφευρίσκουν τρόπους, για να με λυγίσουν. Μα του κάκου. Εναντίον εκείνων που στήνονται έξω από εκδοτικούς οίκους, που δίνω βιβλία μου προς έγκριση, και καλά για να φοβηθώ –γελάω μαζί σας, παρακρατικοί μηχανισμοί.
Γραφή εναντίον όλων των κοινωνικά ανήθικων, των αχάριστων πλούσιων, των προδοτών πολιτικών. Των ανάξιων που καβάλησαν το καλάμι, επειδή έχουν τα μέσα να εκδίδουν τα βιβλία τους. Να ταξιδεύουν. Να μη μένουν ποτέ, άνεργοι. Ποτέ χωρίς αγάπη….ποτέ χωρίς έρωτα. Όλα στο πιάτο. Καμιά στενοχώρια.
Ζώντας σε μια ακόμη πόλη, όπου ψεκάζεται από τα αεροπλάνα των Αμερικανών, κι ο Θεός δεν κάνει τίποτα, για να τους σταματήσει –αλλά είπαμε, υπάρχει Αποκάλυψη από πίσω, και επτά φιάλες με την οργή του Θεού, μιας και ποτέ δε μας Θέλησε. Δε μας φτάνανε όλα τα άλλα, έχουμε και τη φάτσα του πρεσβευτή των ΗΠΑ, να μολύνει καθετί, Ελληνικό, όπου πατά. Σ’ ότι τοπικό, αναφέρεται. Τα πιόνια της παρούσας αποικίας, που πιστεύουν πως έχουν δικαίωμα να παρενοχλούν πολίτες, και μέσω ίντερνετ, επειδή απλά μιλάνε οι απλοί άνθρωποι. Εκφράζονται.
Όπως σ’ εμένα, που από τη στιγμή που είδαν, οι παρακρατικοί, να τυπώνονται άρθρα μου, σε εφημερίδα των ΑΜΕΑ, πήγανε και πήρανε δύο από τα κεντρικά των ΑΜΕΑ, ρίχνοντας τις, μουτζουρωμένες, στο ταχυδρομικό κουτί, του σπιτιού μου. Ως απειλή: σταμάτα.
Για του λόγου του αληθές, αυτούσια η αναφορά, τη μέρα που έλαβα εκείνες τις δύο εφημερίδες, χωρίς καν να τις έχω παραγγείλει.
«22 Ιουλίου 2006 έλαβα δύο εφημερίδες από μια συγκεκριμένη, που είμαι συνδρομητής, παλαιότερα τεύχη, που δεν είχα ζητήσει. Στο αυτοκόλλητο, δεν ήταν εκτυπωμένο όπως πάντα, το όνομα μου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, μιας και δεν είχα ζητήσει προηγούμενα τεύχη. Σε μία από αυτές τις εφημερίδες, υπήρχαν χυδαία και υβριστικά σχέδια με στυλό, όπως και στο εξώφυλλο, ένα περίεργο ΜΟΞΠ, που σημαίνει ότι κάποιος τα έκανε όλα αυτά, με το δικό του χέρι. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι είναι, όσο για το τηλέφωνο μου, έχει αναγνώριση κλήσεων, και θα αρχίσω να καταγράφω νούμερα και ώρα, οποιοσδήποτε και αν καλέσει στο σπίτι μου. Επίσης, αν χρειαστεί, οι εφημερίδες με τα αποτυπώματα αυτών που με απειλούν, θα κατατεθούν σε εισαγγελέα για τα περαιτέρω. Μήπως πάψουν κάποια ανθρωπάρια που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία του ιντερνετ, να ασχολούνται με άτομα που έχουν μυαλό, στο κεφάλι τους, κι όχι πίτουρα ή αυτά που συναντάμε στο αποχετευτικό σύστημα».
Τώρα πάνε να κλείσουν τα μικρά κανάλια, για να μην ακούγεται καθόλου η φωνή των απλών ανθρώπων.
Στο ίντερνετ, με τα κατάλληλα firewalls, μπορείς να δεις από πού προέρχονται οι επιθέσεις των παγκοσμιοποιητών: Ισραήλ, Σουηδία, Μόσχα, Κίνα, Αγγλία, πίσω από εταιρείες επικοινωνιών, ή τρένων. Όλοι οι άχρηστοι, διαβρωμένοι, χάκερς-πράκτορες, που σκέφτεσαι φορές, ποιος θα τους τιμωρήσει, και πότε.
Γραφή πείσμα. Αντίδραση στα δικά μου προβλήματα. Σκέψεις που δείχνουν με νέο τρόπο, πτυχές στην επικαιρότητα, παρατηρώντας τι συμβαίνει. Όπως π.χ. ότι η εκδήλωση στην Βουλή, για την 25 Μαρτίου, προβλήθηκε μόνο από την τηλεόραση της Βουλής, που εκπέμπει μόνο, στην Αττική. Τα κρατικά κανάλια, απλά ακολούθησαν την κομματική γραμμή, να κρατάνε τους επαρχιώτες, μακριά από πατριωτικές ιδέες, που γεννούν απαιτήσεις.
200 άρθρα, και έπονται κι άλλα –όσο η θέληση μου και μόνο, κρατήσει- παρουσιάζοντας τελικά, τα αγνά συναισθήματα σεβασμού, απέναντι στο ανθρώπινο ον, που οφείλει να ψάχνει και να κρατά, την αγνότητα. Τα περίφημα μαθήματα ανθρωπιάς, που δέχομαι τελευταία, ως αίσθηση μέσα μου. Να βλέπεις πρώτα τη ψυχή ενός ανθρώπου, παρά το καλούπι του. Ανάγκη για πίστη. Παρατηρώντας όμως παράλληλα, τη σαπίλα, τα κακά πρότυπα. Όλα εκείνα που δε θα ‘πρεπε να συμβαίνουν.
Περιμένοντας το χαρτί, τις νέες εμπειρίες να καταγράψει.
Το πρώτο παιδί. Τι έφερε. Το κλάμα του ή το γέλιο. Η αρχική, ανήσυχη για κείνο, στιγμή. Το πρώτο του εμβόλιο. Η βοήθεια στα μαθήματα. Να πηγαίνεις κόντρα στη μιμητική διάθεση, να στέλνεις το τέκνο στα φροντιστήρια. Έστω κι αν σου λείπουν, χρήματα. Μην αισθανθεί το παιδί, μειονεκτικά. Αυτό το παιδί που μεγαλώνει να βλέπει πρώτα τη γύμνια των ανθρώπων, παρά να του γεννάται η ανάγκη, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Αναφορά στη προσπάθεια του γονιού να γίνει φίλος, με το παιδί. Πρακτικά, με αγάπη. Παράγοντας αυτοπεποίθηση σ’ εκείνο, παρά φόβο. Να είναι ο γονιός πρότυπο στρωτής συμπεριφοράς, ώστε το παιδί να γίνει χρήσιμος άνθρωπος.
Εγώ θα συνεχίσω να αντιστέκομαι στην παγκοσμιοποίηση, διασκεδάζοντας με τις ανοησίες των παρακρατικών. Λέω: άρρωστοι είναι. Ούτε παράγουν τίποτα, ούτε καν, είναι ικανοί, για βαθύτερες σκέψεις. Κόντρα θα συνεχίσω να πηγαίνω, στους βολεμένους, που μόνο αυτοί, πιστεύουν, είναι οι λογικοί και οι ώριμοι. Κατά φαντασίαν, εννοείται.
Με στιγμές ηρεμίας, στο διάβα μου. Στιγμές στενοχώριας, πόθου. Εξάλλου έτσι φτιάχτηκε ο άνθρωπος. Λίγο πιο λογικός από ζώο. Να γελάς. Να γαληνεύεις. Να χαίρεσαι με τη τιμωρία κείνων που παρενοχλούν χωρίς λόγο. Να ευχαριστείς για τον ήλιο, μια βόλτα, το ταίρι που υπάρχει εκεί έξω, για κάθε φυσιολογικό φύλο. Να αγαπάς την απλότητα και τα μικρά, αγνά, αισθήματα και πράγματα.

- Για να έχετε γνώση, ποιοι δημιουργούν προβλήματα στην Δημοκρατία, δηλαδή τα πιόνια της χούντας-Κράτους, σήμερα. Ποιοι δημιουργούν προβλήματα στους πολίτες. Εγώ αντέχω. Έχουν αλλάξει πολλά, από το 2003, που ξεκίνησα να γράφω στο ίντερνετ. Όσες πόρτες κι αν μου κλείσετε, πάντα θα υπάρχει τούτος ο λόγος αντίστασης. Το γράψιμο είναι το δικό μου πρότυπο. -

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Από πότε υπάρχει ο άνθρωπος;

Αρχές Ιούνη.
Σε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, ακούω πως σε μια ανασκαφή, ανακάλυψαν ένα ανθρώπινο κρανίο, 300 χιλιάδων ετών, που το είχαν πυροβολήσει.
Το κρανίο. Ναι! Ο ρεπόρτερ έδειχνε την είσοδο και την έξοδο της σφαίρας, σ’ εκείνο το εύρημα.
Επειδή πολλά τρελά, ακούω, ανά καιρούς, στην τηλεόραση, είτε τα πιστεύω, είτε όχι, οπότε πρόχειρα, σκέφτηκα να πω μια γνώμη: όχι ως αναφορά, περί μερικών εκδοτών, που χαίρονται στ’ αλήθεια, να πουλάνε βιβλία, για το τέλος του κόσμου. Ή να κόπτονται ιδιαίτερα, για πατριωτικά θέματα, μα πολύ αμφιβάλλω, αν θα δέχονταν βιβλία νέων συγγραφέων. Επιχειρηματίες είναι. Τους κοστίζει λιγότερο από 1 ευρώ, να τυπώσουν το βιβλίο, το μοσχοπουλάνε, 10, 15, 20, 22 ευρώ. Οπωσδήποτε φυσικά, να είναι πάνω από 250 σελίδες, για να αξίζει, 15, 20, ευρώ!!
Θα πω από μέσα μου, τη γνώμη μου, για τους περισσότερους εκδοτικούς οίκους –έτσι κι αλλιώς, έχω αναφερθεί πολλάκις, στην κατάντια τους, να παραστήσουν τους σωτήρες της Ελλάδας. Που έτσι και πατώσει κάποιος από αυτούς, ο/η συγγραφέας, αδυνατεί να επανεκδώσει κάποιο βιβλίο του/της, γιατί κάποιος ατάλαντος εκδότης, απέκτησε με το έτσι θέλω, τα πνευματικά δικαιώματα. Εξάλλου, οι περισσότεροι εκδότες, μπακάληδες είστε. Μεγαλοπιάνεστε. Κορδώνεστε δίπλα στους συγγραφείς, σα παγώνια, που αντί για φτερά, έχετε καθρέφτες.
Μπουρδολογίες διάφορες έχω ακούσει σε τηλεοπτικά κανάλια, παραμυθιάζοντας μας, για κούφια γη, ότι περιστρέφονται οι αρχαίοι μας ναοί. Δίνουν βάση στα ευφυολογήματα κάποιου αρχαίου ποιητή, ο οποίος, το πιο πιστευτό, να τα είδε όλα αυτά, στον ύπνο του, λιγότερο δε, χτίζοντας τα στο νου, με τη φαντασία. Και άλλες αηδίες για αρχαία υπερόπλα, ατλαντίδες, κι ότι άλλο βάζει ο ανθρώπινος νους. Αναφορές σε τηλεοπτικά πλατό, ούτε καν ως ποιητική αδεία. Θεωρίες συνεχώς. Εξηγήσεις διάφορες. Αδιάφορες κατ’ εμέ, χωρίς αποδείξεις. Κάθε τόσο νέα βιβλία. Έχουν στο ένα, τα πάντα για μια περίοδο. Μετά τυπώνουν άλλο, από διάφορες χρονικές περιόδους, με ένα είδος στοιχείων. Ώπ, καυχώνται, πως λένε κάτι καινούριο. Μας περνάνε για κορόιδα. Αναρωτιέμαι αν εκείνο το κρανίο, που αναφέρθηκε ως ανθρώπινο, αν ήταν ας πούμε Homo sapiens, Homo erectus (αν τα γράφω σωστά), Νεάντερνταλ, προιστορικό. Επειδή αρκετοί πιστεύουν στην εξέλιξη του ανθρώπου ανά τους αιώνες, ως την τελική του μορφή, έως πριν 4 ή 5 χιλιάδες, χρόνια.
Στο Κεντάκι των ΗΠΑ, λέει, υπάρχει ένα μουσείο, όπου αναπαριστούν σκηνές, τοποθετώντας ανθρώπους, δίπλα σε δεινόσαυρους –με τη σημερινή μας ανατομία. Συλλογίζομαι μήπως η γη είναι ένας ακόμη δοκιμαστικός σωλήνας, του Θεού, ο οποίος Θεός, κάθε τόσο που ο άνθρωπος, αν παραδεχτούμε όλα τα προηγούμενα, φτάνει σε ανώτατα τεχνολογικά επίπεδα, ο Θεός κουνά τη γη, καταστρέφοντας τη. Κατά το γνωστή αναφορά, τότε που ο άνθρωπος έχτιζε τον πύργο της Βαβέλ, ο τριαδικός Θεός, φοβήθηκε, μήπως γίνει ποτέ, το σαρκικό ον! ίσο, μ’ Αυτόν, χωρίζοντας την γλώσσα εκείνης της εποχής, σε περισσότερες. Αυτή είναι η παράνοια της θρησκείας, που αρκετοί θα ερμήνευαν τούτη τη γνώμη, ως βλασφημία. Απλά γιατί έχουν παρωπίδες, δεν θέλουν ούτε για πλάκα, να αναλύσουν λίγο, πως μπλέξαμε έτσι, να μας απειλεί ο Θεός, πως θα μας στείλει, στην κόλαση, και άλλες ανοησίες περί τάλαντων –χαρισμάτων, ταλέντων- που δίδονται από τον Θεό, άραγε γιατί, αφού Εκείνος, τα θεωρεί άχρηστα. Χιλιομασημένες αναφορές, για να δικαιολογείται ο άνθρωπος, πως μπλέξαμε έτσι. Αν μας λέει ο Θεός, την αλήθεια, ή υπάρχουν κι άλλοι πλανήτες, ως δοκιμαστικοί σωλήνες.
Όλοι αυτοί οι –μπιπ- της τηλεόρασης, που χαίρονται όταν προβλέπουν στα ..βιβλία.. τους, το τέλος του κόσμου. Έτσι, ακόμη και για τιμωρία των ανθρώπων, επειδή μια χούφτα, ελέγχουν, τις τύχες, δισεκατομμυρίων.
Να θεωρείται φυσικό, τη στιγμή που πεθαίνει ένας άστεγος, άλλος να έχει 50 Porsche, άλλος, 70 δισεκατομμύρια, δολάρια, περιουσία. Να απορείς, τι γίνεται τέλος πάντων: να βρίσκονται χρήματα, σ’ ένα κράτος, για να μπαίνουν αυξήσεις στο μισθό των Βουλευτών, ή να διπλασιάζονται αυτοστιγμεί, των δικαστικών, και μια ολόκληρη δεκαετία, να μη δαπανούν καθόλου χρήματα, για την προστασία των δασών.
Έχουν τρελαθεί οι άνθρωποι. Χάζεψαν. Άλλη θέλει υπηρέτρια, άλλοι δυναστεύουν ορισμένους, χωρίς λόγο. Καμιά μουσική παιδεία. Ανάγκη περισσότερο για φαντασίες, παρά για κοινωνική ειρήνη. Ότι και καλά, μας δημιούργησαν εξωγήινοι, οι οποίοι, επίσης και καλά, χτίσανε π.χ. τις πυραμίδες. Ή ότι βοηθούσανε εξωγήινοι, σε μάχες των αρχαίων Ελλήνων. Φαντάζομαι οι σπουδαίοι δημιουργοί μας! οι εξωγήινοι, θα πυροβόλησαν εκείνον τον άνθρωπο, των 300 χιλιάδων ετών. Μάλλον από πείσμα, που τόλμησε το καημένο ανθρωπάκι, να πάει κόντρα στον μέγα βοηθό, παύλα θεό, εκ του σύμπαντος, ερχόμενο.
Είπαμε, φαντασίες, να πουλάνε βιβλία.
Δεν μπορούνε να αφήσουν ήσυχα, τα κείμενα των αρχαίων ποιητών μας, δημιουργήματα στο δικό τους χρόνο.
Έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, από μόνο του. Όχι τόσο σωματικά, περισσότερο ως προς την αντίληψη ή τις γνώσεις του, ή ανάγκη να προστατεύει τη γη που τον διατηρεί ζωντανό. Τα βλέπουμε όλα ως διακοσμητικά στοιχεία. Ακόμη και τα δέντρα. Που να καταλάβουμε, ότι παράγουν οξυγόνο. Πως.
Ανακατεμένο μυαλό, νόηση. Ανάγκη για κατοχή γυαλιστερών ειδών, προς χρήση. Μπουζουκοτράγουδα. Γύμνια. Ένα προϊόν ο άνθρωπος. Ο τωρινός sapiens, βρίσκει ασφάλεια, μόνο στη φαυλότητα. Και στο χρήμα –η περίφημη ασφάλεια, των γυναικών: θα το παρατηρήσετε, ενόσω δεν εκδηλώνουν την αγάπη τους, για το ταίρι τους, εμπρός στους άλλους. Για να διακρίνετε οι νεότεροι, ποιες παντρεύτηκαν από συμφέρον, για να προφυλάσσεστε οι μελλοντικοί γαμπροί.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Οι θήκες του Πολιτισμού
Και οι κλίκες της τέχνης.

Τι είναι οι θήκες του Πολιτισμού, απορείς.
Τώρα μόλις, το εξηγώ ως ράφια σε κάποια εταιρεία, ως ισολογισμοί που καταφέρνουν να παράγουν χρήματα. Γι’ αυτό και ως Βουλευτές, καταστρέφουν π.χ. τους τάφους των αρχαίων μας, στον Κεραμεικό, προκειμένου να φτιάξουν σταθμό Μετρό, χίλια δυο άλλα κτίρια, τριγύρω, όπως ας πούμε, εμπορικά κέντρα.
Βέβαια, άλλο πολιτισμένος, άλλο Πολιτισμός.
Και τα δύο απαιτούν χρόνο για να κατασκευαστούν. Μόνο που ο Πολιτισμός αποδεικνύεται το μοναδικό σχολείο, για να μάθεις να έχεις αρχές, αξίες. Είναι η αίσθηση της μεταφοράς των διαχρονικών στοιχείων, ανά τους αιώνες, που εκπαιδεύουν τους ανθρώπους, σήμερα, να παράγουν τον αυτοσεβασμό. Εννοείται αν οι άνθρωποι θέλουνε να αναζητήσουν κάτι έξω από ας πούμε, το σύστημα με το οποίο διατρέφονται, γεμίζοντας τον οργανισμό τους με καρκίνο. Ίσως θεωρούν τον εαυτό τους πολιτισμένο, επειδή έχουν όλα τα απαραίτητα αγαθά που τους βοηθούν να είναι τεμπέληδες, νοητικά. Αδιαφορώντας για τη φύση, επειδή εκείνη, δεν παράγει.. τίποτα, ικανό, να ισορροπήσει με τη νέα, κυρίως, γενιά, της τεχνολογίας. Όπου θεωρείς φυσικό, να στα δίνουν όλα, έτοιμα.
Ο Πολιτισμός, απαιτεί αφιέρωση. Ώστε να εκχέεται πηγαία, κάτι που είναι ικανό να ονομαστεί, διαχρονικό. Αυθόρμητο. Αληθινό. Εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχειά, κυρίως ομορφιά ψυχής. Ανάγκη ελεύθερης έκφρασης, με όποιο μέσο διαθέτεις. Άλλο αν δεν δίνεται βήμα σε άτομα που η αύρα τους εξωτερικεύει όσα αναφέρονται σε αυτή την παράγραφο.
Ενοχλεί την παγκοσμιοποίηση, να ακολουθείς την καρδιά σου. Παράγοντας κάτι που δεν το ξεθωριάζει ο χρόνος, κι οι περισσότεροι, αργά ή γρήγορα, θα το συναντήσουν. Χαρίζοντας του την ταυτότητα του σημαντικού. Στον παρόντα χρόνο του καθενός. Όπως η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου, στον χρόνο που ήρθε στα χέρια μου, ικανοποιώντας με πνευματικά, κατά πάντα. Βαπτίζοντας τα έργα του επίκαιρα. Αλλά ποιος μιλάει σήμερα για την ποίηση του. Κανείς.
Πολιτισμένος είναι όποιος σέβεται τους νόμους, επειδή η πολιτεία του το εμφύσησε αυτό. Αλλά ποιος εξουσιαστής, σήμερα, εξωτερικεύει μια τέτοια αύρα; Πυλώνες ενός Κράτους μιζαδόρικου, που καταστρέφει εύκολα τα λείψανα των αρχαίων. Ενόσω ειρωνεύονται εκείνους –το λαό- που στήριξαν στους πυλώνες- ανθρώπους, μια μικρή ελπίδα για το αύριο. Μόνο δυσφορία καρπώνεσαι από άτομα εξουσιαστές, που όλα τα επιθυμούν καινούρια, λαμπερά. Με ένα υπόγειο διεφθαρμένο μηχανισμό, που πολεμά όσους τολμούν να χρησιμοποιούν την καρδιά τους.
Στις θήκες του Πολιτισμού, περιμένεις να δεις, να ακούσεις, να διαβάσεις, μικρά θαύματα, απλών ανθρώπων. Συνομιλείς με την τέχνη. Έλα μου όμως, π.χ. που οι εκδότες έχουν κυλήσει στην φιλαργυρία τους, κατηφορικά, τον όρο Πολιτισμός. Θα μας πουν τώρα, οι εκδότες, αν είναι δυνατόν, τι είναι λογοτεχνία και ποίηση. Προφανώς, πάνω από 16 δεκαεξασέλιδα. Παραγόμενο προιόν, που δεν σε βάζει σε σκέψεις. Δε σε πονοκεφαλιάζει δηλαδή! Ας πούμε η αναφορά στην ατιμία της Κυβέρνησης, ή στην ξεφτίλα των Βολευτών που ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό δεν προστατεύουν, με τους ξένους πράκτορες, ανοιχτά πλέον, να κατασκοπεύουν, Κρατικά μυστικά.
Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι μάρκες της λογοτεχνίας, σήμερα. Προφανέστατα, η ζωή του τάδε πολιτικού, του δείνα προσώπου της show biz. Ένα σούπερ μάρκετ, γραπτών, που δε σ’ ενοχλεί να βλέπεις βιβλία, να πωλούνται, στο πίσω ράφι, από τα ζυμαρικά. Δε σε στενοχωρεί να τα αγοράζεις. Εκεί καταντήσαμε.
Η ενασχόληση με τον Πολιτισμό, σε βγάζει από το σπίτι. Καταφέρνει να ενώνει τους ανθρώπους, χτίζοντας τους, μέσα τους, ειρηνικούς, πολιτισμένους. Προσφέροντας ευκαιρίες, κείνοι που μπορούν, σε νέα άτομα, στο χώρο που εκφράζεται ο καθένας. Όχι να λαβαίνεις από έναν μπακάλη εκδότη, το εξής σημείωμα: βρήκαμε τα γραπτά σας ενδιαφέροντα, αλλά δεν αρμόζουν στο κλίμα του εκδοτικού οίκου.
Σας ενοχλεί η αλήθεια, έ;
Έχουν δε, το θράσος, να πετάνε μια απειλή: δικαιούμαστε να καταστρέψουμε, τα χαρτιά –τελικά απ’ ότι φαίνεται- που μας έφερες, αν δεν έρθεις να τα πάρεις, την τάδε του μηνός, αν η απάντηση είναι αρνητική, για συνεργασία. Άλλο αν είτε τα Ελληνικά ταχυδρομεία, είναι άθλια, ή ο ταχυδρόμος σου, είναι τεμπέλης, πετώντας άλλα ντι άλλων, τους φακέλους. Έχουν ..δικαίωμα.. οι εκδοτικοί οίκοι, να καταστρέψουν τα πονήματα σου, που βρήκαν ενδιαφέροντα. Το μόνο που δεν μας λένε στα μούτρα, είναι: θα σου κλέψουμε τις ιδέες σου. (σκεφτείτε μόνοι σας, τι εννοώ).
Μπακάληδες εκδότες, που έχετε το θράσος να μας εξηγήσετε, τι είναι Πολιτισμός. Αλλά τι περιμένει κανείς, από το χ ψ εκδότη, που κορδώνεται στην παρουσίαση ενός λογοτεχνικού πονήματος, λες και το έγραψε ο ίδιος! Η λεγόμενη σοβαρότητα ορισμένων εκδοτικών οίκων, που παραπαίει ολοένα στις συνειδήσεις κείνων, που διακρίνουν την υποκρισία του συστήματος τους: να προστατέψουν οι εκδοτικοί οίκοι, τον χώρο του Πολιτισμού. Αλήθεια, αν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από αυτή.
Μια κλίκα είστε όλοι σας, οι εκδότες. Ποθείτε, μεγαλοπιάνεστε. Βλέπετε τους νέους λογοτέχνες-ποιητές, ως εργοστάσιο συγκεκριμένων ιδεών, που εννοείται, δεν ενοχλούν. Θα φταίει φαίνεται, που το σέξ φυραίνει το μυαλό. Δεν στέκονται να ακούσουν τη φύση. Να δουν μέσα στη ψυχή τους, διακρίνοντας την ευαισθησία κείνων των ατόμων που παράγουν τέχνη. Αλήθεια.
Η λεγόμενη επιβίωση της ασχήμιας. Του εφήμερου.
Η κατευθυνόμενη διάβρωση, του λαού. Να μη ξέρεις εντέλει, πως κατέχεις εξίσου, ως πολίτης, την ανάγκη να ψαχουλέψεις τα πονήματα της ιστορίας, είτε ως έργα, ως αγώνες για τα περίφημα ατομικά δικαιώματα. Όσα ας πούμε, προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα.
Να θέλεις να ομορφύνεις την ποιότητα ζωής σου, κολυμπώντας στην τέχνη, στον αθλητισμό, στην κοινωνικοποίηση, στην εσωτερική ειρήνη. Με ενεργό εγκέφαλο από προσωπική επιθυμία και αυτοσεβασμό. Δημιουργώντας τα δικά σου ράφια διάκρισης, του τι είναι ωραίο, ευγενές. Διαχρονικό.
Αποκτώντας συνείδηση. Καλούς τρόπους. Όχι επειδή πρέπει, μα πηγαία. Γεμίζοντας τη μνήμη, μόνο με καθαρότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Οι καρπαζοεισπράκτορες
των ολυμπιακών ακινήτων.


Τέλη Άνοιξης, ως οπαδός της ποδηλασίας, επισκέφτηκα το ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο, στις παράπλευρες εγκαταστάσεις, όπου βρίσκεται το κυρίως στάδιο.
Όλα καλά στα κάγκελα, στην είσοδο, από την λεωφόρο. Ανοιχτά. Σταματώ στον σεκιουριτά. Σκέφτομαι θα χρειάζεται. Ευγενικός αυτός. Του εξηγώ πως θέλω να δω το ποδηλατοδρόμιο. Ελεύθερα, μου απαντά. Πλησιάζω το υπέροχο κτίριο, με την καταπληκτική οροφή. Πρώτη φορά εκεί. Κατεβαίνω κάτω. Βρίσκω έναν υπάλληλο. Θέλω να δω την πίστα, του λέω. Μου αποκρίνεται: μόνο η Εθνική ομάδα –του αγωνίσματος- προπονείται εδώ. Αρπάζω την πρώτη απογοήτευση. Κατά τ’ άλλα, είναι δημόσιες οι εγκαταστάσεις. Άντε λέω, πάω να δω τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις. Να όμως που οι γέφυρες που ενώνουν τα υπόλοιπα κτίρια με άλλα αγωνίσματα, παρατηρώ να είναι κλειστές οι δίοδοι αυτές, με καγκελόπορτες. Ποιος κάνει το γύρο τώρα, σκέφτομαι στη συνέχεια. Ήθελα να δω κι εκείνο το τοξωτό τούνελ, όπου απ’ ότι φαίνεται, χρησιμοποιείται μόνο, για διαφημίσεις. Δεν λέω, καθαρά ήταν γύρω, μα η κακή εντύπωση παρέμεινε. Γιατί δεν μπορούσα να δω από κοντά, αγαπημένους μου χώρους. Ως οπαδός περαιτέρω, της άθλησης. Δηλαδή αν ήθελα να μπω στο ολυμπιακό στάδιο, να τρέξω έναν γύρο, έτσι, να δω πόσο αντέχω, πάλι θα έτρωγα πόρτα.
Ένα δείγμα της σημερινής απόρροιας, μιας γενικότερης τρομολαγνικής σκέψης, ορισμένων ιθυνόντων. Τώρα θυμάμαι, πως όταν εργαζόμουν κι εγώ, μου αφαίρεσαν ορισμένα χρήματα από το μισθό, για να κατασκευαστούν τα ολυμπιακά έργα. Αναλόγως το ποσό του μισθού, ανά φορά. Με τούτη τη σκέψη, εννοώ το αυτονόητο: πως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις θα επέστρεφαν κάποτε, προς χρήση, από τους πολίτες. Και τον πιο μικρό ή αδαή από αγωνιστικό ιδεώδες. Τόσο καιρό σκεφτόμουν την επίσκεψη μου σ’ εκείνους τους χώρους, με δέος, κι ένα μικρό φόβο, μήπως δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε οποιονδήποτε πολίτη. Φαίνεται τελικά, πως μόνο απέξω από τις εγκαταστάσεις επιτρέπεται –εκτός ημερών αγώνων- να μπαίνεις. Στο πάρκινγκ δηλαδή. Φαίνεται, σε κάποιους πλούσιους θα ανήκουν οι εγκαταστάσεις, σκέφτηκα τότε. Χρησιμοποιώντας τον ιδρώτα όλων μας που πληρώσαμε αυτά τα έργα, ως χώρους για να γυρίζονται διαφημίσεις. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Αφού οι χώροι αυτοί ανήκουν σε εταιρείες, μένοντας αχρησιμοποίητες οι εγκαταστάσεις, αναρωτιέμαι τι τους χρειάζεστε τους υπάλληλους στα γραφεία, ανά χώρο και συγκεκριμένο άθλημα.
Αν όλοι εσείς οι υπουργοί που κόπτεστε για την παιδεία, των νεοελλήνων, τη συνέχιση εκείνου του ισχυρού πνεύματος, μετά τους ολυμπιακούς αγώνες, τα νέα παιδιά να προτιμήσουν τον αθλητισμό, από τα ναρκωτικά ας πούμε ή άλλους εθισμούς, γιατί αγνοείτε ή ξεχνάτε επίτηδες, 1) πως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις αποτελούν δημόσιο χώρο, στα μέσα και τα έξω τους, προς λειτουργία σε λογικές ώρες, και ως χώρους αναψυχής, 2) Νους υγιής εν σώματι υγιή. 3) Πάψτε να είστε, επίσης, τρομολάγνοι –εκτός του να αποδεικνύετε, επίσης, πως έχετε πουλήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, για να γεμίσετε τα δημόσια ταμεία. Ήμαρτον. Αφήστε μας να επισκεπτόμαστε τους υπέροχους αυτούς, χώρους. Για ποιο λόγο πηγαινοέρχονται, τότε, τα αστικά λεωφορεία;
Μη μας κάνετε να γινόμαστε, μες το νου μας, καρπαζοεισπράκτορες, απέναντι στη δική σας, Κρατική ασυδοσία. Που αντί να κρατάτε, τους νέους, μακριά από ουσίες και κακές παρέες, δίνοντας τους χώρους να αθλούν εξίσου, το πνεύμα, με τους μύες, τους κλείνετε στα μούτρα, τη δημόσια δικαιωματικά, ελεύθερη χρήση και είσοδο, στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Αλλά θα μου πεις τώρα: εδώ κλείσατε με κάγκελα, την ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων της Αττικής, στις δημόσιες παραλίες, πουλώντας την άμμο, την παραλία, ακόμη και τη θάλασσα, σε ιδιώτες νυχτερινών κέντρων και καφέ, θα κωλόνατε στη φραγή, των πολιτών, ως προς τη πρόσβαση τους, στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις;
Αλήθεια, ναι, είναι αλήθεια, πως οι Έλληνες ψηφοφόροι ούτε ξέρουν τι πράττουν, εμπρός στην κάλπη. Αγνοούν τι συμβαίνει στην χώρα, δεν θέλουν να ξέρουν. Τους απασχολούν οι χαζές παρέες, οι εφήμερες σχέσεις, τα ξενυχτάδικα. Που χρόνος να πάνε να αθληθούν.
Θα μου πεις: τι πας ν’ αλλάξεις τώρα.
Ο μπενάκης κι ο βγαινάκης.
Φυσικό επακόλουθο ενός λαού, που δεν αγαπάει να γυμνάζεται, ή να ενδιαφέρεται για τα κοινά, π.χ. την προστασία του περιβάλλοντος, στους πνεύμονες πρασίνου, ανά πόλη, κάποια στιγμή, αυτοί οι άνθρωποι, να ξαφνιαστούν όταν η συμφορά χτυπήσει την πόρτα. Βάλτε λίγο το μυαλό σας να καταλάβετε ορισμένα πράγματα, πως είναι συνδεδεμένα.
Είναι πολλά τα υλικά αγαθά εκεί έξω. Μα ελάχιστο το χρήμα.
Τι κρίμα να μην μπορείτε να αισθανθείτε την χαρά που αντλεί κάποιος, που γυμνάζεται. Δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007
Επειδή εξακολουθεί η εξουσία,
να παρενοχλεί πολίτες,
Και να ξυλοφορτώνει, διαδηλωτές,
πάρε να 'χεις.