FORMULA 1

Καλύτερα στιγμιότυπα - 2006

Νικητής του φετεινού πρωταθλήματος,

-- ο Φερνάντο Αλόνζο --

Πρότυπα, μια πρώτη συζήτηση

Αυτό που θα μου άρεσε, ετούτη τη στιγμή, είναι, να έχω μια δουλειά γραφείου –όπως η αδελφή μου και ο σύζυγος της. Ώστε να αφήσω, πίσω, το παλιό μου αντικείμενο εργασίας, σε σούπερ μάρκετ (όχι, δεν σνομπάρω την χειρωνακτική εργασία, που την έφαγα με το κουτάλι. Απλά θέλω να αλλάξω κλίμα και προοπτικές), με καλύτερο μισθό.
Να μπορώ να φορώ τα πουκάμισα μου. Να έχω συγκεκριμένο πρωινό ωράριο. Ελεύθερα τα σαββατοκύριακα. Να έχω χρόνο για μένα, και τις όποιες ασχολίες μου. Να μπορώ να αισθάνομαι ξεκούραστος, γεμάτος ενέργεια και όρεξη, ώστε να αφιερώνω τον περισσότερο, ελεύθερο χρόνο μου, κυρίως, στο μοναδικό θηλυκό, που θα δει ο ένας στον άλλο, το άλλο του μισό. Με αλήθεια και άνοιγμα ψυχής. (Επειδή, ναι, υπάρχουν και άχρηστες γυναίκες εκεί έξω, ύπουλες και διπρόσωπες, που ούτε να τις φτύσεις, δεν αξίζουν –πήγε τσάμπα και η μελανοταινία- Τόση είναι η δυσωδία τους. Ξερνάς και μόνο που τις σκέφτεσαι, ότι είναι ζωντανές στον βούρκο τους, πονηρές, και ένας Θεός ξέρει, τι άλλο, ακόμη).
Τις ξεχνώ.
Δεν πέφτω στο επίπεδο τους.
Έχω το θάρρος και την εσωτερική δύναμη, να βρω, μόνος, την ευτυχία, και την εργασιακή μονιμότητα.
Απλά, το πρότυπο μου, είναι μια δουλειά γραφείου, περίπου, όπως της αδελφής μου, και τούτο, δεν βγαίνει απ’ τον νου.
Προσωπικά, ευτυχώς, δεν ακολουθώ, τα υπόλοιπα πρότυπα: κοροϊδεύω τα συναισθήματα του άλλου, για να μην είμαι μόνος, β) διασκεδάζω… με μπουζουκοτράγουδα, γ) φθείρω τη σωματική μου υγιεινή, αλλάζοντας, ταίρι, σαν τα πουκάμισα, δ) πίνω, καπνίζω, τρώω κέρας κάθε μέρα (εγώ δεν τρώω ποτέ). Thank God, δεν ανήκω σε αυτή την κλίκα των ανθρώπων.
Επειδή πρέπει, πλέον, να αναφέρεται και να κρίνεται, το στρεβλό και η κακοήθεια. Αρκετά ανέχτηκε η Κοινωνία, τον εκσυγχρονισμό, ορισμένων, πολλών, εκεί έξω. Τέτοια κατάντια. Όπως οι άχρηστες σειρές στην τηλεόραση. Η νεολαία που βρίζει τους γονείς. (Thank God, δεν το έπραξα, ποτέ, με τους δικούς μου, ούτε και με κανέναν άλλο).
Καιρός είναι,, να μπουν ορισμένοι, στη θέση τους, στο βούρκο τους, και να μείνουν σταθερά, εκεί μέσα. Χαμένη υπόθεση αυτοί, καύσιμη ύλη, για την κόλαση. Μες την ζωή τους, χωρίς νόημα και σκοπό, (Θεέ μου δίνε μου δύναμη, να τους ανέχομαι, αποφεύγοντας τους).

Τους ανθρώπους, πάντα τους ενοχλούσε η αλήθεια, την οποία αποκαλούν γκρίνια, επειδή οι ίδιοι, φαίνεται, είναι τέλειοι, δηλαδή ανίκανοι, όχι μόνο να συζητήσουν, κυρίως όμως, να διακρίνουν την απάθεια τους και την απαξίωση, για οτιδήποτε άξιο, εκεί έξω: όπως η αξιοπρέπεια, όλα όσα πρέπει να συμβαίνουν με σεβασμό και αγάπη, πίσω όμως, μόνο, από κλειστές πόρτες.

Πρέπει λοιπόν, να πάψω να ανησυχώ, ότι ως τα τώρα, είχα μια ήσυχη ζωή. Τουλάχιστον έχω σεβασμό μέσα μου, προς ότι αξίζει, μόνο, πραγματικά.
Όλα εκείνα που η μνήμη θα συγκρατεί, μετά από πολλά χρόνια, και θα ‘ναι το χαμόγελο τόσο όμορφο, στο ήρεμο πρόσωπο. Σαν μικρού παιδιού, που κατάλαβαν, πως το αγαπούν, κι ετούτο διαρκεί και θα διαρκεί, για πάντα.

Τι ωραίο να εξελίσσεται κανείς, και να ζητά κάτι υγιεινό, ψυχή τε και σώματι.

Γεράσιμος Μηνάς 2006

Τα συστήματα των εταιρειών

Λοιπόν, θα τα γράψω, όπως μου ‘ρχονται.
Να πεις, σε συνέντευξη για δουλειά, ή στο τηλέφωνο, πως η τάδε άλλη εταιρεία, έχει ως σύστημα της –θα μιλήσω μόνο για σούπερ μάρκετ που γνωρίζω- οι οποίοι, σε προσλαμβάνουν ως τετράωρο, μετά σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο, ώστε να παραιτηθείς. Ώστε να μην αναγκαστούν.. να αναβαθμίσουν το ..συμβόλαιο.. σου, σε έξι ώρες. Μετά, αν είσαι τυχερός και έχεις επιζήσει από σεξουαλική παρενόχληση, από τον ψυχολογικό πόλεμο, από την πολύ δουλειά, επειδή είναι όλο και πιο συχνό φαινόμενο, να τη βγάζει τη δουλειά, όλη, ένας, τότε, σειρά έχει: να παρακαλάς, είτε να εργάζεσαι οχτάωρο, είτε μετά από καιρό, να υπογράψεις οχτάωρη σύμβαση.
Δηλαδή!! Να έχεις έναν αξιοπρεπή μισθό. Μια αξιοπρεπή ζωή, αν όχι οικονομική επιβίωση, με τα πάντα να αυξάνουν. Δεν θέλω να φανταστώ, ποια είδη ακριβώς. Που οι περισσότεροι ανήθικοι, εκεί έξω, αγοράζουν και χρησιμοποιούν –στην καλύτερη περίπτωση.
Μην τολμήσεις, λοιπόν, και τους θίξεις, τις ανώτερες κλίμακες της εξουσίας, στις εταιρείες, και τους πεις: η τάδε επιχείρηση, έχει ως σύστημα της, ακόμη και να μην αυξάνει την σύμβαση, ενός υπαλλήλου της. Ήξερα μια κοπέλα στην προηγούμενη δουλειά μου, σε σούπερ μάρκετ, που ήταν 6 χρόνια, εξάωρη. Δεν αποκλείεται και οχτώ, αν βάλω και την παραμονή μου, στο συγκεκριμένο κατάστημα.
Σύστημα; Ποιο σύστημα; Εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα. Εμείς, απλά, σε βάζουμε να δουλεύεις δεκάωρα, όπως σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, πληρώνοντας σου ελάχιστες από τις υπερωρίες. Κοινώς, σου κλέβουμε και 200 Ευρώ, έτσι για την πάρτη μας. Εμείς, απλά, δεν σου δίνουμε ρεπό. Αν δουλεύεις στην αποθήκη, έναν ωράριο για σένα, 11 πρωί με 7 απόγευμα, είναι αυτό που σου αξίζει! Σε καθημερινή βάση. Να μην μπορείς, όχι μόνο να μην βγαίνεις έξω, προς διασκέδαση, πόσο δε, να έχεις χρόνο να ψωνίζεις τα απαραίτητα για το σπίτι. Ρεπό; Τι λες τώρα. Σιγά μη σου λέμε κι ευχαριστώ, που είσαι φιλότιμος.
Σύστημα; Ποιο σύστημα;
Μπαλάκι είσαι και σε χτυπάμε από το ένα τμήμα, προς βοήθεια, προς το άλλο τμήμα, ξανά, προς βοήθεια. Παράτα τη δουλειά σου, θα την κάνεις αύριο…
Το χειρότερο είναι, να εργάζεσαι με έναν άλλο ή δύο, στο τμήμα σου, που είναι και οι δύο τεμπέληδες, λίγο πολύ. Και κανείς δεν τους κάνει παρατήρηση. Φυσικά, δεν θα είσαι εσύ, αυτός που θα τους καρφώσει.. Αν φυσικά, είσαι σοβαρός ως προσωπικότητα, κατά το γνωστό ρητό, οι καλοί καλό δεν βρίσκουν.
Γράφω τα παραπάνω, προς όποιους τύχει να τα διαβάσουν για να ξέρουν τι να περιμένουν. Εκτός αν ανήκουν σε αυτούς που πηγαίνουν στο προϊστάμενο για να καρφώσουν, τι συζητάνε ορισμένοι υπάλληλοι στο διάλειμμα τους.
Διάλειμμα; Ποιο διάλειμμα;
Εδώ είμαστε επιχείρηση. Είμαστε σούπερ μάρκετ. Εδώ βγάζουμε λεφτά.
Πως;
Αλλάζοντας τις τιμές, μία και δύο φορές, την εβδομάδα.
Βάζοντας ακόμη και κουτσό, που κοντεύει να πάρει σύνταξη, να εργάζεται εξαντλητικά ωράρια.
Τι άλλο κάνουν τα σούπερ μάρκετ; Αδικώντας φυσικά.
Να σας πω, τι διάβασα σε μια αίτηση που έκανα, για δουλειά, σε ένα σούπερ μάρκετ.
Δύο ερωτήσεις;
1 Τι κάνετε όταν σας αδικούν; Απαντήσεις τώρα, που μπορείς να δώσεις: α) σιωπάς β) αντιδράς.
Τι θέλει να πει ο …. Διευθυντής, εδώ;
Να μαντέψεις τι θέλει να σου πει: α) αν θα είσαι εντάξει με περίεργους πελάτες, σε στιγμή ανεφοδιασμού των ραφιών. Β) θα συμπεράνουμε, αν μπορούμε να σου κάνουμε ότι θέλουμε. Εννοείται, ψυχολογικό πόλεμο.
2 Συμπλήρωσε, πότε θα παντρευτείς. Ακριβή ημερομηνία κλπ.

Τι απαντάς στο 1;
Προσωπικά, είπα: Δεν απαντώ σε προσωπικές ερωτήσεις.
Στο 2, ως άγαμος, φυσικά δεν απάντησα. Όχι φυσικά, ότι θα απαντούσα, δίνοντας τους προσωπικά μου δεδομένα.

Τι πρόκειται να συμβεί, σε περίπτωση που αλλάξει η τύχη σου, και ο …. Διευθυντής, το σκεφτεί σοβαρά, να σε προσλάβει;
Θα πάρει τηλέφωνο τον προηγούμενο σου … διευθυντή. Που ήταν όντως ….

Τι πρόκειται τώρα, να συμβεί;
1 εκείνος που οφείλει να δώσει τις απαραίτητες θετικές συστάσεις –εξάλλου, έδειξες φιλότιμο- σε προσβάλλει στον νέο σου, μελλοντικό, εργοδότη. Δίνοντας συμβουλές, ο προηγούμενος …. Διευθυντής, στον μελλοντικό, όπως φαίνεται …. Διευθυντή, να μην σε προσλάβει.
Τα έχουν κάνει, πλακάκια, ή κοινώς, κόμμα, μεταξύ τους, τα σούπερ μάρκετ, να αδικούν.
Να έχουν κοινά σημεία, στα συστήματα, αδικίας τους.

Το πιο ακατονόμαστο είναι, να προσλαμβάνεις έναν άνθρωπο, που έχει περάσει τα 24, ως τετράωρο.
Θα μου πείτε, ίσως, κάνε και δεύτερη εργασία.
Αν δεν έχεις αυτοκίνητο να μετακινείσαι, κάντην κι εσύ, αν μπορείς. Έτσι όπως έχει γίνει, να θες 3 ώρες να πας και να επιστρέψεις, από τη μια δουλειά. Και άλλες 2 ή περισσότερο για να πας στην επόμενη.
Να σου λένε κιόλας: δούλευε έξι ημέρες.

Βλέπεις, υπάρχουν και άνθρωποι, που εργάζονται ως εργάτες. Δεν είχαν όλοι, τα φόντα, ή την οικονομική δύναμη, ώστε να σπουδάσουν, με έξτρα γνώσεις, προσλαμβάνοντας καθηγητές, στο σπίτι, μετά το σχολείο. Ή πηγαίνοντας σε φροντιστήρια.

Υπάρχουν και οι κοινοί θνητοί.


Το κερασάκι στην τούρτα:: υπάρχει μια συγκεκριμένη αλυσίδα, σούπερ μάρκετ, που δεν αφήνουν, ποτέ, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, τον ίδιο διευθυντή, σε συγκεκριμένο υποκατάστημα.
Ο λόγος;
Για να μην δημιουργούνται συμπάθειες, ή καθεστώτα επηρεασμού των υπαλλήλων, προς τη διοίκηση, ως προς την αύξηση της σύμβασης εργασίας.

Γεράσιμος Μηνάς 2006

Ζωολογικοί κήποι. Γιατί;

Πέρα από την ανάγκη, να ικανοποιηθεί, η ανθρώπινη περιέργεια. Να δούμε από κοντά –παίρνω ως παράδειγμα το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο- μια ζέμπρα. Έναν πιγκουΐνο, ένα λιοντάρι, κροκόδειλο, πιθηκοειδή. Είδη του ζωικού βασιλείου, που δεν υπάρχει, διαφορετικά, προϋπόθεση, να συναντήσεις, όχι μόνο στην πόλη, ούτε ακόμα και στην ύπαιθρο. Εκτός από εκείνα τα παλαιά, πια, –θα ήθελα να πιστεύω- κρούσματα, που περιφέρανε μια αρκούδα, δεμένη από το ένα της πόδι, αναγκάζοντας την, να χορεύει.
Αλήθεια, πως, ενώ εσύ, ως άνθρωπος, θες να αισθάνεσαι και να είσαι, ελεύθερος, σε αυτό που αποκαλείς, φυσικό σου περιβάλλον –η πόλη πια- απαγορεύεις από συγκεκριμένα είδη, ζώων, να μεγαλώσουν σύμφωνα με τους νόμους της φύσης; Που γνωρίζουμε καλά, πως είναι αρκετά σκληρή, όπως τα συστήματα των σαρκοφάγων ζώων. Δεν μας αρέσει, μερικές φορές, όπως π.χ. να σκοτώνονται μερικές νεογέννητες χελώνες, ενώ προσπαθούν να πάνε στη θάλασσα. Ολοκληρώνοντας κι εκείνες, τον φυσιολογικό τους κύκλο, ζωής.
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπε, που θα βάλεις σε όρους, ορισμένα είδη ζώων, θέτοντας τους όρους, πότε να μπαίνουν σε αναπαραγωγικές διαδικασίες, αφαιρώντας τους την δικαίωση, του ρόλου που τους έχει δοθεί, από τη φύση. Κυνηγώντας με συγκεκριμένο τρόπο, βρίσκοντας μόνοι τους, ταίρι. Αναλαμβάνοντας την ηγεσία μιας ομάδας, αφού ετούτο, συμβαίνει και στα ζώα.
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπε, που θα πρέπει να υπακούσει σ’ εσένα, ένα ζώο; Έτσι κι αλλιώς, δεν καταλαβαίνει τι του λες, ούτε ενδιαφέρεται.
Όσο για εκείνο το επιχείρημα, να σώσουμε κάποια είδη, που τελούν υπό εξαφάνιση, υπάρχουν οι προστατευόμενες περιοχές, ή και τα πάρκα, όπου μπορεί, τούτο, να συντελεστεί. Όχι να πηγαίνουμε να βλέπουμε, σκλαβωμένα ζώα, ακόμη και στο τσίρκο, λες και δεν ξέρουμε, πως τα βασανίζουν, για να πραγματοποιούν όλα τα περίτεχνα κόλπα, που μικροί και μεγάλοι, θαυμάζουν.
Παλαιότερα, τελειώνοντας το δημοτικό, στην Κέρκυρα, ήταν να πάμε όλοι μαζί, σε ένα τσίρκο που είχε έρθει στην πόλη, όμως δεν έφταναν τα χρήματα, και για τους τέσσερις μας, οπότε κάναμε μόνο, μια βόλτα. (θα ήθελα να θυμάμαι, πως κάναμε πολλές βόλτες, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις τον χαρακτήρα, κανενός. Ούτε εσύ του άλλου, ούτε ο άλλος, εσένα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Μπορείς όμως να διαλέγεις με ποιους συνδιαλέγεσαι. Δεν είναι τα πάντα στη ζωή, στρωτά ή φυσιολογικά. Και όπως είπε ένας δημοσιογράφος, σήμερα, το φυσιολογικό θεωρείται ανώμαλο, και το ανώμαλο φυσιολογικό. Τα πάντα δηλαδή, στο βωμό του εκσυγχρονισμού. Να’ ναι καλά η τηλεόραση. Να μαθαίνουμε, την κατάντια ορισμένων ειδών, ανθρώπων, ώστε έξω, να τους αποφεύγουμε). Κάτι, που δεν πράττουν, οι σημερινοί νέοι, που στηρίζονται, μόνο, στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Ορισμένες.. φορές, έχω την εντύπωση, πως μερικοί άνθρωποι, είναι μόνο αυτό που προβάλλουν. Το σώμα τους. Τίποτα περισσότερο. Ούτε μυαλό. Ούτε κρίση. Καμία αίσθηση της πραγματικότητας. Το θνητό, του ανθρώπου. Ότι γερνάμε, ώρα με την ώρα.
Δεν είμαστε ζώα, να διαφημίζουμε το φυσικό μας μόνο, παρουσιαστικό: ε, είμαι νέος, θαυμάστε το σώμα, τι ωραία που ντύνομαι. Πόσο εκμεταλλεύομαι τα νιάτα μου.
Κανείς, με στρωτή λογική, που σέβεται τον εαυτό του, δεν πρόκειται να κολλήσει, σε άτομο που είναι παραδομένο, στα ..ένστικτα… του.
Δεν χάνουμε όλοι, τον χρόνο μας, σε εφήμερα πράγματα, που μια ζωή, θα πληρώνεις εισιτήριο, για να χρησιμοποιούνται.
Έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε κριτική, όπως κι εκείνοι έχουν δικαίωμα, να διαφημίζουν τις αποτρόπαιες, από πλευρά αυτοσεβασμού, τακτικές τους.
Εκείνοι κοροϊδεύουν ότι βαθύτερα έχουν ανάγκη. Προσωπικά, δεν θα κοροϊδέψω ποτέ, ότι με γεμίζει πραγματικά. Ότι με συγκινεί. Με γεμίζει αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2006

Τι εστί, επάγγελμα

Έπεσε στην αντίληψη μου, πρόσφατα, η δικαιολογημένη κατάληξη των ανθρώπων, που πιστεύουν στην εφήμερη ..δόξα.. ή αλλιώς, σε μια προβολή, που οι ίδιοι, νομίζουν, πως θα κρατήσει για πάντα.
Πρώτο παράδειγμα, ο νικητής του πρώτου Big Brother, ποιος ήταν, ο Πρόδρομος; Τελευταία, κάνοντας ζάπιγκ, κάποια πρωινά, είδα, πού κατέληξε η πορεία του, όσο αφορά τα προς το ζειν. Να αποτελεί μέρος μιας ομάδας, σε πρωινή εκπομπή, στο ALTER, περνώντας άσκοπα την ώρα του, κάνοντας αστεία, φορώντας κάποια άνοστα ρούχα, παριστάνοντας την νοικοκυρά, για 1 λεπτό, διαγωνιζόμενος με ένα άλλο μέλος, της ομάδας, του πρωινάδικου. Ποιος από τους δύο, π.χ. θα ολοκληρώσει πρώτος, κάποιες απλές οικιακές εργασίες, όπως το να τοποθετήσει ρούχα, σε μια απλώστρα. Κι όλα αυτά, για να κερδίσει ένας από τους δύο τηλεθεατές που περιμένουν στο τηλέφωνο, κάποιο δώρο.
Παρόμοιο πρόγραμμα, ακολουθούν και άλλα κανάλια, και αναρωτιέσαι εν τέλει, τι εστί επάγγελμα. Πως είναι δυνατόν, μια ομάδα ανθρώπων, σε κάποια πρωινή εκπομπή, να κάνουν αστεία, να παίζουν παιχνίδια, και να μιλούν περί ανέμων και υδάτων, άσκοπα, και αυτό το αποκαλούμε, εργασία; Ρουτίνα;
Μάλλον έχει παρεξηγηθεί η έννοια, εργασία. Έτσι δούλευα κι εγώ. Να περνάει η ώρα, δίχως κόπο, με τους μύες ή με το μυαλό. Να ξέρεις πως θα περάσεις ένα οχτάωρο, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, εργασίας. Έχοντας έναν αντιπαθητικό προϊστάμενο, πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αυτοί στα πρωινάδικα, τι σόι προϊστάμενο, έχουν; Εκτός κι αν εννοούν άγχος και ρουτίνα, να βρίσκονται συνεχώς, με μια χαρούμενη διάθεση, που πρέπει να μεταδώσουν στους τηλεθεατές, ώστε να παίρνουν ποσοστά τηλεθέασης. Μήπως και χάσουν αυτόν τον ανέμελο τρόπο διαβίωσης. Που σίγουρα πληρώνεται καλύτερα, από τους κοινούς, θνητούς, μισθούς.
Το χειρότερο παράδειγμα ανθρώπων, που πιστεύουν, πως μια ζωή, θα βρίσκονται σε μια τραλαλά, διάθεση, απασχολούμενοι σε εκπομπές στην τηλεόραση, βγάζοντας εύκολα λεφτά, είναι οι νικητές των παιχνιδιών επιβίωσης, όπως το survivor. Λαβαίνοντας αργότερα, μέρος, ως παρουσιαστές, σ’ εκείνη την εκπομπή του STAR, στο κάστρο, με τα λιοντάρια, και τα διάφορα παιχνίδια, που τελούνται εκεί. Θυμάμαι, μία νικήτρια του survivor, που είχε πάρει, νομίζω, 200 χιλιάδες Ευρώ. Κι αργότερα, έκανε μήνυση στην εκπομπή, γιατί λέει, είχε κακοπάθει.
Τι είχε πάθει;
Απλά είχε κακομάθει, με όλα αυτά τα χρήματα. Καλομάθει σε πλούσιο πλέον, τρόπο διαβίωσης, οπότε, κάποιος άλλος έπρεπε να πληρώνει διαρκώς, τα χούγια της.
Που πολλοί άλλοι επίσης, προβάλλουν. Το εφήμερο πρότυπο, φυσικά, της επιτυχίας. Οι νικητές των τηλεοπτικών προγραμμάτων: ακαδημίες… ταλέντων κλπ, που κανείς δεν τους θυμάται, μετά από δύο ή τρία, χρόνια. Και κανείς δεν τους προσλαμβάνει σε αληθινά, ρουτινιάρικες, δουλειές. Με συγκεκριμένο ωράριο, και έναν αντιπαθητικό προϊστάμενο, πάνω από το κεφάλι σου.
Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα, τηλεοπτικών εκπομπών, ακόμη και ραδιοφωνικών, που δεν προσφέρουν απολύτως, τίποτα, εκτός από το να μην απασχολούμε, να μην εκπαιδεύουμε το μυαλό μας. Να μην κυριαρχεί η εγρήγορση (σκεφτείτε εσείς, πότε και γιατί).
Κλείνοντας, θέλω να πω, πως όσο καλός άνθρωπος και να είναι, ο τάδε ή η τάδε, που παρουσιάζει μια εκπομπή, πιο πολύ, στην τηλεόραση, αυτό, δεν τους δικαιολογεί, να απασχολούν την ώρα μας. Περισσότερο τις νοικοκυρές, απασχολεί, ακόμη και τις γιαγιάδες, που φυλάνε τα μωρά των ανθρώπων, που πιστεύουν πως είναι έτσι, ανεξάρτητοι.
Αλήθεια, δεν άκουσα ποτέ, το ΕΣΡ, να επιβάλλει πρόστιμο σε κανάλι, σε τηλεοπτική πρωινή εκπομπή, σε μια ζώνη που βλέπουν και παιδιά, όταν διαφημίζονται ..μαγιό.. –το λέω πιο κομψά- τελείως ακατάλληλα, όμως.
Θα μου πείτε, πως οι συντελεστές των πρωινάδικων, παρουσιάζουν και εκδοχές της καθημερινότητας, της ανθρώπινης δηλαδή, πολυπλοκότητας.
Δεν μπορεί όμως, αυτό, να αποτελεί πρότυπο, για τους νέους. Να μην πιστεύουν, πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Τραλαλά και χουχουχού.
Κάτι παρόμοιο έχουν υπόψι τους και όσοι πάνε και σπουδάζουν ψυχολογία. Με οικονομικό βέβαια, κριτήριο, να βγάζουν 400, 500 ή και 600 Ευρώ, την ημέρα. Ώστε να χαλάνε χρήματα, κάθε μέρα, όπου τους καπνίσει. Κοροϊδεύοντας τους άλλους, στη λαϊκή, που επιστρέφουν σπίτι τους, με μία ή δύο σακούλες, τραβώντας ένα άδειο, τελικά, καρότσι. Κοροϊδεύοντας τις τιμές, αγοράζοντας ότι θέλουν, όποτε θέλουν. Πιστεύοντας πως αυτό είναι η ζωή.
Η καλοπέραση. Δίχως στερήσεις.
Μόνο, μέσα από τις στερήσεις, γίνεσαι χρήσιμος άνθρωπος, στην Κοινωνία.

Γεράσιμος Μηνάς 2006

Είναι μερικές φορές,
με αυτά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα,
στα πεζοδρόμια!!

:))


και μετά απορούμε, γιατί αισθανόμαστε εξυπνότεροι... και δεν θέλουμε να συζητάμε με τον άλλο.

η φωτογραφία εννοεί: πως μόνο όταν προσφέρεις, η ζωή σου δίνει


Όταν δεν το περιμένεις,Παίρνεις εκείνο που θέλεις;

Για να μπορέσεις να ανήκεις, στην επικαλούμενη Κοινωνία, πρέπει να έχεις μέσα σου, την ανάγκη να ανοίγεσαι, να μιλάς, και να εμπιστεύεσαι, εκεί που κρίνεις, πως ο άλλος, από την πρώτη ή επόμενες εντυπώσεις σου, πως μπορεί και έχει όρεξη να ανταλλάξει μια άποψη. Επειδή κατανοείτε και οι δύο, ή περισσότεροι στην παρέα, πως ο άνθρωπος μέσα από τη συζήτηση, μαθαίνει, εξελίσσεται, εφευρίσκει.
Έτσι, θα υπάρξουν άτομα που θα συμπαθήσεις, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο. Άτομα που θες να θυμάσαι τη γιορτή τους. Να καλείς ή να αισθάνεσαι άνετα, στην παρέα. Μες την παρέα, ή επικοινωνώντας με εκπρόσωπο αντίθετου σου φύλου, θα καταφέρει να αναπτυχθεί μια α αλληλοεκτίμηση. Αν είσαι τυχερός, θα γνωρίσεις ένα πρόσωπο που σε ενδιαφέρει πραγματικά, δικαιολογημένα λοιπόν, στη συνέχεια, θα αναγνωρίσεις την έννοια, αγάπη. Αν βέβαια θες να σε αγαπήσουν, και όχι να κάθεσαι σε μια άκρη, για να μην πληγωθείς. Αν κι εδώ τίθεται το θέμα: αν οι γονείς σου δεν ήταν ικανοί να προσφέρουν τρυφερότητα σ' εσένα, αργότερα μεγαλώνοντας, να τους το αρνηθείς. Μ' εκείνη την αίσθηση τελικά, να έχεις μαζέψει μέσα σου, να νομίζεις ίσως περισσότερο απ' όσο είναι αλήθεια, τόσα αποθέματα προσφοράς αγάπης, ξεκινώντας να δίνεις με την πρώτη ευκαιρία. Άλλο αν δεν εκτιμάται η καλοπροαίρετη προσφορά. Γενικά έχω την εντύπωση, πως οι περισσότεροι, θέλουμε απλά, να μας αφήνουν ήσυχους.
Μάλλον επειδή δεν έχουμε πειστεί, πως αξίζουμε την αγάπη. Άρα, πως θα διακρίνουμε το πρόσωπο που μας σκέφτεται, τρυφερά;
Δεν θέλω να σκεφτώ, πόσοι είναι εκείνοι, που έχουν απογοητευτεί, επειδή πάντοτε έδιναν, αλλά κανείς δεν έπαιρνε, ή κυριαρχούσε σε ένα μέτρο, η εκμετάλευση. Τι κάνεις τότε; Εγκαταλείπεις για λίγο καιρό. Μαθαίνεις τον εαυτό σου, μαθαίνεις εκ νέου, σαν νέος άνθρωπος σε ανάπτυξη, τις μεθόδους επικοινωνίας. Αρχίζεις να δείχνεις έλεος, ώστε και η ζωή να σου δείξει έλεος και να πάψεις να είσαι μόνος σου. Τουλάχιστον να έχεις τα απαραίτητα. Τίποτα πιο σημαντικό από αυτό. Υπάρχει και η θύμηση όσων δικών σου έχουν φύγει. Ολοκλήρωσαν όμως εκείνοι, τον δικό τους κύκλο, βίου.
Τότε, οι σχέσεις που δημιουργούμε, είναι πιο ουσιαστικές και κρατάνε περισσότερο. Ή και για πάντα, αν ρίξουμε τον εγωισμό μας, μαθαίνοντας να παραδεχόμαστε, λάθη, και άγαρμπες κινήσεις. Κυρίως οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Να ενεργοποιηθούμε, σε τι σημείο βρισκόμαστε, πλέον. Έχουμε μία σχέση. Για ποιο λόγο; Για να μην είμαστε μόνοι; Προς θεού, όχι. Τώρα είναι που ξεκινάμε να μαθαίνουμε τις ικανότητες μας. Τι είναι ο καθένας, στη σχέση. Ο ρόλος του καθενός, όπως είναι όλα σοφά τακτοποιημένα, στη φύση. Ωριμάζουμε, αν παραδεχτούμε τα προηγούμενα. Αν δείξουμε στους άλλους, ποιοι είμαστε. Υπερασπιζόμενοι την ανανέωση της διαδρομής μας, στον χρόνο. Σταθεροί και βέβαιοι, ότι αξίζουμε, άρα δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας κλονίσει. Εξάλλου, τι μπορούν να μας κάνουν.
Απλά, αν μας αρνηθούν, περισσότερο οι δικοί μας άνθρωποι, θα φταίει, όπως ανέφερα και στην αρχή, που ποτέ δεν μας δήλωσαν, όχι τόσο στην πράξη, παρά με λόγια, πως μας αγαπούν.
Συμφωνώ, πως παρεξηγείται σήμερα, το: σ' αγαπώ, κυρίως όταν δείχνουμε στον άλλο, πως τον σεβόμαστε. Μένοντας σοβαροί και σταθεροί, στα πιστεύω μας. Δεν θα μας εκτιμήσουν όλοι. Κυρίως εκείνοι που θα παρεξηγήσουν στην δουλειά, το φιλότιμο μας ή που θέλουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι. Όχι είρωνες. Όχι αγαπώντας το προκλητικό, όπως το εννοεί ο καθένας. Ναι, παρεξηγείται ακόμη κι ο σεβασμός. Πότε; Αν έχει προηγηθεί, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, κλίμα, απλά, να συνυπάρξουμε, με μια α ασάφεια, στην επικοινωνία. Αν εκτιμάμε ο ένας τον άλλο, ή απλά συνυπάρχουμε, δείχνοντας στον άλλο, μόνο τα στοιχεία που θα τον προκαλέσουν να μας εκτιμήσει.
Κάπως, με κάποιο τρόπο, πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να απομακρύνονται, σιγά σιγά, τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα, όχι μόνο του δικού μας, επίσης και του άλλου μέλους, στην επικοινωνία.
Προσωπικά, πάντοτε έδειχνα τι είμαι, γι' αυτό και πιστεύουν πως είμαι αιρετικός και κάθετος, οπότε δεν έμπαιναν καν, οι περισσότεροι, στη διαδικασία, να συζητήσουν. Να δημιουργήσουν έναν υγιή αντίλογο.
Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να είσαι σταθερός και κάθετος, στη ζωή σου, για να ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, με τα ίδια χούγια. Για να μην χάνεις και χρόνο και ενέργεια.
Το παν είναι, να είσαι ήρεμος, να συνεχίζεις τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν ισχύει εκείνο που λέει: όταν δεν περιμένεις κάτι, σου 'ρχεται, όταν δηλαδή, δεν το κυνηγάς. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.

Γεράσιμος Μηνάς 2006

Η ταινία Lost in translation ή Ελληνιστί, Χαμένοι στη μετάφραση, είναι μια παραγωγή, που δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσουν, μεταξύ τους. Με απλότητα, ειλικρίνεια. Τι ωραίο -προσωπικά θα μιλήσω- να βλέπω μια γυναίκα που μου κάνει κλικ, κι αμέσως, το πρόσωπο μου να ηρεμεί. Επειδή, τούτο σημαίνει αγάπη. Ανθρωπιά. Σεβασμό.

Την ταινία μπορείς να τη βλέπεις, μια δυο φορές το χρόνο, ή όποτε έχεις ανάγκη να τη δεις. Απλά, όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί χάνεις όλη αυτή την οικειότητα που αρχίζει να σχηματίζεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της. Χάνεις την ατμόσφαιρα της ταινίας, η οποία έχει πολύ ωραία μουσική.

Το μόνο μεμπτό, είναι η έμμεση διαφήμιση που γίνεται, όπως με το Ουίσκι Campari ή την Σαμπάνια Κρύσταλ. Μέσα στους διαλόγους, συμβαίνει αυτό. Άλλο βέβαια, αν εξαιρέσει κανείς, τις επιγραφές στα κτίρια, αλλά αυτό πρέπει να είναι το περιβάλλον της πόλης, όπου γυρίστηκε η ταινία.
Πιστεύω, πως στο τέλος της ταινίας, αυτό που της λέει, εκείνος, στο αυτί -έτσι κι αλλιώς μουρμούριζε, δεν άκουγα καλά, όσο κι αν δυνάμωσα τον ήχο- πρέπει να είναι, όχι ότι θα ξαναβρεθούν μεταξύ τους. Πιθανότερο, της δίνει συμβουλή να stay on track, να μείνει και να προχωρήσει στη ζωή. Να βρει τι της αρέσει να κάνει.
Αν πιστεύετε ότι της λέει κάτι άλλο, αφήστε μήνυμα.