Κατά το σχέδιο

Ήταν πράκτορας σε ένα υποπαρακλάδι στη χώρα μας, της κύριας παγκόσμιας οργάνωσης, με τα τρία μυστικά αρχικά, με λατινικούς χαρακτήρες, με Αμερικανική διοίκηση.
Τον είχε συστήσει στην υπηρεσία, ο πατέρας του, που είχε πάρε δώσε, με την οργάνωση. ΟΧΙ. Δεν ανήκε ο πατέρας του, στην ΕΥΠ. Ανήκε στο παρακράτος, όντας κι εκείνος, ανθέλληνας, χάρη στο χρηματισμό και την αναγνώριση του, ως ο καλύτερος ρουφιάνος, εναντίον κάθε εκάστοτε αντιπολίτευσης. Έτσι βρήκε και τρύπωσε και ο υιός, που τον είχαν διαφθείρει τα χρήματα. Όντας προσκολλημένος στη νέα τεχνολογία, κατάφερε να χρησιμοποιήσει αυτό του το ταλέντο, στην τόνωση του κρυφού του εγωισμού. Ότι ανήκε κάπου, όπου ο λαός δεν γνώριζε, ούτε ήταν δυνατόν να γνωστοποιηθεί και ποτέ, αφού παραμόνευε μεγάλος κίνδυνος. Και πόσο του άρεσε, να κοιτά τον κόσμο, κάτω από τα μαύρα του γυαλιά, και μέσα στο κεφάλι του, να τους κοροϊδεύει.
Τον έπιανε δέος που γνώριζε όσα γνώριζε, εκεί που ανήκε, αν και παραπονιόνταν στον πατέρα του, γιατί δεν τον έβαζαν, ποτέ, σε παρακολουθήσεις πολιτών, έξω –όπως να πάει να αρπάξει τα σκουπίδια του άλλου- παρά αράχνιαζε σ’ ένα γραφείο, επεμβαίνοντας σε ιστοσελίδες, Ελλήνων χρηστών στο ίντερνετ. Σβήνοντας μηνύματα, ή επανεμφανίζοντας κάποιο, που είχε διαγράψει ένας χρήστης. Με σκοπό, επανεμφανίζοντας το μήνυμα, να προκαλέσει κάποιον, να πέσει στην παγίδα της οργάνωσης, ότι κι αν σήμαινε αυτό. Ποτέ δεν του είχαν εξηγήσει, μα τον εξίταρε.
Φορές, του φαινόταν, ότι εκμεταλλεύονταν τη μανία που είχε εκείνος για τα υπερφυσικά και τα άγνωστα μυστήρια, του σύμπαντος. Αφού παρακολουθούσε με μανία, τις εκπομπές του Λιακόπουλου. Ακούς εκεί, για υπόγειες πόλεις στον Άρη! Δεν ήταν φοβερό; και χαμογελούσε.
Ιδίως όταν θυμόταν εκείνο που είχε προκαλέσει ένας συνάδελφος του, σ’ ένα ανυποψίαστο πολίτη, που έγραφε άρθρα σε μια εφημερίδα. Θυμόταν εκείνο το ΜΟΞΠ στο εξώφυλλο, τεύχους εφημερίδας, που είχαν αφήσει ιδιοχείρως, στο γραμματοκιβώτιο του αρθρογράφου, προκειμένου να τον φοβίσουν. Ώστε να αποσύρει τα άρθρα, τα οποία ιδιαιτέρως ενοχλούσαν, τον αρχηγό του παρακράτους. Το οποίο πρόσωπο, συνεργαζόταν στενά, με τον αντίστοιχο διοικούντα της υποοργάνωσης στην χώρα ετούτη, με τα τρία μυστικά αρχικά. Με λατινικούς χαρακτήρες.
Ο πράκτορας, θαυμάζοντας τον ανθέλληνα πατέρα του, του είχε μοιάσει, σε βαθμό, ιδιάζουσας περίπτωσης, εθιστικής σχιζοφρένειας. Ω, πόσο τον είχα τυφλώσει τα χρήματα. Να παρακολουθεί, να στήνει, να καταστρέφει, να οργανώνει συνωμοσίες. Να χώνεται σε ξένες υποθέσεις. Να γλεντά στα μπάρ που ξενυχτούσε, με πόρνες κάθε είδους, επί πληρωμή ή όχι. Ώ, είχε ότι ήθελε. Χωμένος σε κάτι που κανείς δεν γνώριζε και πόσο τον εξίταρε αυτό. Να βοηθά –έτσι πίστευε- εναντίον εκείνων, που ορισμένοι, είχαν βαπτίσει ως ενοχλητικούς.
Επειδή ενοχλητικός ήταν, όποιος τολμούσε να θέσει εαυτό, εκτός παγκοσμιοποίησης, όπου αφαιρούνται ιστορικά γεγονότα από βιβλία, ώστε οι γείτονες λαοί, να είναι ήρεμοι. Ώστε να μην ενοχλείται η μυστική οργάνωση, η οποία ψεκάζει πόλεις και πόλεις, μ’ εκείνες τις λευκές γραμμές στον ουρανό, που αραιώνουν, με σκοπό, όπως στο Ιράκ, να καταλαγιάζει η επιθετική συμπεριφορά. Ιδιαίτερα η αγωνιστική. Εκείνη του νου. Που βγάζει τον άνθρωπο από την ακινησία. Από το να δέχεται στωικά την κακομοιριά τη δική του ή της χώρας. Βγάζοντας τον από την αποχαύνωση και την καταναλωτική υστερία.
Ω ναι! Ο πράκτορας είχε ότι ήθελε. Στον ελεύθερο χρόνο του, έπλαθε ιστορίες, για το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, και αν όντως τελικά, υπάρχουν κυβερνήσει, οι οποίες προκαλούν κακό, στους ίδιους τους, τους πολίτες. Εκτός Ελλάδας, εννοείται, συζητούσε γελώντας, με συναδέλφους, οι οποίοι, επίσης, είχαν τα πάντα. Και πλάτες που στήριζαν, υποκλέπτανε, κατασκόπευαν, επηρέαζαν, με ψυχολογικό πόλεμο, κάθε φωνή αντίστασης. Αφαιρώντας εν τέλει, από τον κειμενογράφο του Word, κάθε λέξη που σήμαινε: αγωνίζομαι.
Ο πράκτορας φανταζόταν με ηδονικό σθένος, τα ουρλιαχτά των επιβατών, σ’ εκείνες τις πτήσεις, ενόσω έπεφτε το εκάστοτε αεροπλάνο, στους δίδυμους πύργους.
Φανταζόταν τα ουρλιαχτά, επίσης, με ποιο τρόπο είχε οργανωθεί όλο τούτο, και του ‘ρχόταν παροξυσμός και απίστευτη πνευματική ικανοποίηση (αφού δεν αντλούσε από τον Πολιτισμό, που κι εκείνος βοηθούσε να πολεμηθεί).
Έφερνε ξανά, χρησιμοποιώντας τον νου –ως παρακλάδι ενός, όμως, αγνώμων εαυτού- όλα τα γεγονότα της 11 Σεπτέμβρη 2001. Έξι χρόνια πριν. Είχε πολύ ελεύθερο χρόνο, εμπρός στο κομπιούτερ –σε δίκτυο- για να συλλογιστεί, ότι αφορούσε τα πάθη του. Τον καιρό δε, που του είχαν πει, πως οι κεραίες των εταιρειών, κινητής τηλεφωνίας, -σε συνεργασία με το παρακράτος- χρησιμοποιούνταν από μέλη αυτών των εταιρειών, και για ίντερνετ Hacker επιθέσεις, τότε κατάλαβε σε ποιο τομέα της υποοργάνωσης, εδώ, ήθελε να ανήκει.
Επιτέλους θα χειριζόταν έναν ισχυρότερο υπολογιστή. Θα έκανε ατελείωτα Download. Θα χρησιμοποιούσε τη γνώση του στη γλώσσα html, εναντίον ανυποψίαστων χρηστών, ίντερνετ, οι οποίοι, για φαντάσου, είχαν και άποψη! Αντί να κάτσουν στ’ αυγά τους. Ακούς εκεί, άποψη. Μα που ζούσαν; Και γελούσε πιο δυνατά.
Ώστε λοιπόν, -πάλευε να το δει- τα γεγονότα της 11 Σεπτέμβρη, έμαθε, οργανώθηκαν από την ίδια την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, η οποία έμενε πίσω, στο σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας. Παγκόσμιας δηλαδή, διαχείρισης, από έναν, των πρώτων υλών, στον πλανήτη.
Ο πράκτορας, είχε σχεδιάσει σ’ ένα χαρτί, μισή σελίδα εννοείται, ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα, τι και ποιος, πότε και πως, περί 11 Σεπτέμβρη 2001. Τόπος, Νέα Υόρκη.
Πως θα τα οργάνωνε στο εθισμένο για δύναμη, μυαλό του, όλα ετούτα. Δύναμη. Ναι. Αυτό τραβούσε τις γυναίκες. Τις εύκολες δηλαδή που ήταν και το καλύτερο του. Αφού οι έξυπνες προτιμούν, έξυπνους, και άντε τώρα να έβρισκε, χρόνο, αυτός, για κάτι τέτοιο, και γελούσε. Ξανά. Καπνίζοντας τελευταία, και πούρα (τρομάρα του). Δώρο του μπαμπά, που είχε πάρε δώσε απ’ ότι φαίνεται με διαφόρους κλάδους, υπονομεύσεων, καταστάσεων, παρέα με το παρακράτος. Που ο υιός, έστυβε το νου του, να εννοήσει, τι και πως, περί τούτου. Και γελούσε. ΞΑΝΑ. Μ’ ένα χαιρέκακο ύφος. Που επιτέλους κατάφερε να επιβληθεί σε κάποιους, έστω και άγνωστους, χρήστες, στο ίντερνετ. Ζηλεύοντας τους εκάστοτε δυνατούς, που δεν χαρίζονταν σε κανένα και τίποτα. αφού έχουν χρήματα. Διευθύνοντας μεγάλες εταιρείες. Όπως τηλεοπτικά κανάλια. Εφημερίδες. Κατασκευαστικές εταιρείες, δημόσιων έργων στην Ελλάδα. Μεγαλο μεγάλοι, που μοσχοβολάνε… πατσουλί (και είναι αδελφάρες του κερατά. Ή σεξομανείς Αμερικανοί πρόεδροι. Άλλοι πρόεδροι με ηλίθιες φάτσες, και χαζούς συμβούλους, που προσβάλλουν το χρώμα και τη φυλή τους, για την οποία οι προγενέστεροι, έχυσαν αίμα, για σημαντικά, ατομικά δικαιώματα). Εκείνα που γκρέμισε παγκοσμίως, η επίθεση στους δίδυμους πύργους, που ο πράκτορας σκέφτηκε το πιθανότερο σενάριο: πως άφησαν να συμβεί, ή πως κατευθύνθηκαν τα αεροπλάνα, με μέσα ηλεκτρονικού πολέμου, πάνω στους δίδυμους πύργους και το Αμερικανικό Πεντάγωνο.
Του φαινόταν πιο πειστική εκδοχή, από το να πληρωθούν μουσουλμάνοι από Αμερικανούς, στο να αυτοκτονήσουν!! Κι αν όντως έπεσαν, με μέσα ηλεκτρονικού πολέμου (όπως τα Ελληνικά μας αεροσκάφη, 3 Μιράζ, σε δύο χρόνια π.χ.), η τελική πτώση των δίδυμων πύργων, μήπως υποβοηθήθηκε με εκρήξεις, εκρηκτικών υλών, σε κάθε υπόγειο; Επειδή κάτι τέτοιο αναφέρθηκε σε μια βραδινή εκπομπή.
Όλο αυτός ο χαμός, για να προστατευτεί τελικά, η Αμερική, από τους μετανάστες. Μη χάσει το χρώμα η Άρια φυλή των ΗΠΑ. Με τη κλεμμένη τεχνολογία, ψιονικών όπλων, από τους Ρώσους. Και τα μυστικά τους UFO. Ο πράκτορας θυμόταν ακόμη, εκείνο το σποτ, όπου ένα τηλεοπτικό συνεργείο, σε ελικόπτερο, κινηματογραφούσε τους δίδυμους πύργους, ως τη στιγμή που η δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται ένα UFO, να παίζει κρυφτούλι, πίσω από τον ένα ουρανοξύστη, και ξαφνικά, μ’ ένα υπόκωφο, δυνατό θόρυβο, και αφήνοντας λευκό καπνό, το UFO... την κοπάνησε, προς άγνωστη κατεύθυνση.
Την έβρισκε ο πράκτορας με κάτι τέτοια. Μετά το κυρίως χόμπυ: σβήσε, πρόσθεσε, παρενόχλησε, ρίξε σε ανούσιες παγίδες, ανυποψίαστους χρήστες στο ίντερνετ. Κυρίως μη τους αφήνεις να επηρεάζουν άλλους ανθρώπους, ήταν η κύρια οδηγία, που του είχε δοθεί, όπως και σε συναδέλφους του, τεμπέληδες. Μάθαινε τα password που χρησιμοποιούν οι ενοχλητικοί, ώστε να κάνουν login, για να εισέλθουν στη διαχείριση της σελίδας τους (Αν και δεν σε σώζει αυτό. Άλλοι το έχουν ανάγει σε επάγγελμα. Κάπου εκεί κοντά, είναι ένας σημαντικός τόπος. Γι’ αυτό και έχουν τις εγκαταστάσεις τους, σε απομονωμένο από εκείνη την πόλη, μέρος. Τα προσωπικά στοιχεία, τα δίνουν μόνοι τους, οι δημιουργοί των ιστοσελίδων, στο παρακράτος, για να μην έχουν προβλήματα…), ιδίως ορισμένοι που
- Τι σκέπτεσαι; τον διέκοψε, ένας συνάδελφος ρουφιάνος.
- Τίποτα, τίποτα.
- Σήκω. Μας περιμένουν στη αίθουσα συσκέψεων.
Ο πράκτορας κούνησε καταφατικά το κεφάλι, και βγαίνοντας στο διάδρομο, γέμισε ξανά, δέος, σ’ εκείνο το εύρημα της αστυνομίας, μετά την επίθεση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, να προβάλλεται στην τηλεόραση μια συγκεκριμένη ιστοσελίδα, με οδηγίες χρήσης των ρουκετών. Ω, έτριβε τα χέρια του: καλή παγίδα για όποιον θα επισκεπτόταν από περιέργεια ή όχι, εκείνη την ιστοσελίδα, αφού σίγουρα, τα τζιμάνια της ΓΑΔΑ, την είχαν παγιδεύσει, ώστε να ανακάλυπταν, τρομοκράτες, πάσης φύσεως. Γραφιάδες μ’ ένα μισθάκο, τρεις κι εξήντα.
Στην αίθουσα, ήταν όλα τα κεφάλια. Μικρά και μεγάλα.
- Έχουμε τίποτα καινούριο; Ρώτησε ένας κουστουμάτος κοιλαράς.
- Τα συνηθισμένα, απάντησε κάποιος, που έδειχνε σαφώς, πως επηρέαζε κι εκείνος, άμεσα, καταστάσεις.
- Τι θα γίνει με τον …. (μας έκοψε το όνομα, η εταιρεία …προστασίας, προσωπικών δεδομένων).
- Κατά το πρωτόκολλο, απάντησε στον κοιλαρά, κάποιος άλλος.
- Για θύμισε μας, πράκτορα, του απηύθυνε το λόγο.
- Τα γνωστά, κύριε: όταν καταλαβαίνουμε, πως κάποιος από τους ενοχλητικούς, είναι on line, επεμβαίνουμε και καταστρέφουμε το λεξικό στο word, που χρησιμοποιεί, ώστε να μη μπορεί να γράψει σωστά. Μια δυο, τρεις φορές. Αν δεν πιάσει αυτό, σβήνουμε μηνύματα. Προκαλούμε ψυχολογικό πόλεμο, μπλοκάροντας σε ανθρώπους, που θέλουν να του αφήσουν μήνυμα, την πρόσβαση. Του δίνουμε εμμέσως, δηλαδή, να καταλάβει, πως το σχέδιο συνεχίζεται, και πως ο ….. δεν μπορεί να κάνει τίποτα. δημιουργώντας κλίμα απομόνωσης σ’ εκείνον, ώστε να απογοητευτεί. Και είτε να παρατήσει, φράσεις, υπέρ Ελλάδας και ατομικών ελευθεριών, είτε να φύγει εντελώς, που είναι και το προτιμότερο, έχοντας φυσικά εγκαταστήσει, το λεγόμενο σύστημα: ένας άνθρωπος που δεν επηρεάζει άλλους ανθρώπους, με τις ιδέες του. Ένας απομονωμένος άνθρωπος. Δίχως φίλους κλπ. Σαφώς ανίκανος να βλέπει, οτιδήποτε δεν πρέπει να δει.
- Πολύ σοφά όλα αυτά, μίλησε οι κοιλαράς, αλλά μήπως θα έπρεπε να τον βγάλουμε από την μέση; Μιας και ο άλλος, ο ….., όσες φορές και να του κάψουμε το βιβλιοπωλείο, δεν σταματά να λέει τα δικά του.
- Όπως βγάλαμε από την μέση, την ….., που ……; Ρώτησε εκείνος ο άντρας, χαμογελώντας, που έδειχνε σαφώς, ότι επηρέαζε καταστάσεις.
- Ναι. Και κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει, πως. Τους ήρθε ξαφνικό, γέλασε ο κοιλαράς. Τα στόματα πρέπει να κλείνουν σιγά σιγά, κύριοι, -κι όλοι μαζί, κούνησαν καταφατικά, το κεφάλι.
-Συνεχίστε την καλή δουλειά, πρόσταξε στη συνέχεια, ο κοιλαράς.
Α, να έβρισκε με κάποιο τρόπο, στοιχεία, για την επίθεση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, κι εκείνες τις περίεργες κατασκευές στην ταράτσα, που ίσως έκρυβαν αντιαεροπορικά όπλα, ή περίεργα ραντάρ κλπ. Συλλογίστηκε, γουρλώνοντας τα μάτια με απίστευτη εσωτερική ικανοποίηση, ο πράκτορας, επιστρέφοντας στη νευρωτική του μανία, που δημιουργούσε παγίδες, καταστρέφοντας όωπς και όπου, ήταν δυνατόν.
- Γαμώτο για νόμους, μιλούσε τώρα, μόνος του, ξανά, εμπρός στον υπολογιστή του, σε δίκτυο. Έπρεπε να είχατε εμένα, να ‘βλεπες –και το μάτι του άστραψε.
Φορές σκεφτόταν να πει σε συγγενείς, για το που …εργαζόταν… Έτσι, να ‘χει να αποδείξει κάτι.
Τον περίμενε μια δύσκολη βάρδια, αύριο.
Έπρεπε να εισβάλλει σε διάφορες ιστοσελίδες, προκαλώντας προβλήματα. Μόνο που τώρα, έπρεπε να φοβίσει, κιόλας.
Ω, θα ήταν περήφανος ο πατέρας του.
Όσο για τη μάνα του, αναρωτιόταν φορές, ο πράκτορας, μήπως τον είχε κάνει με κανένα φίδι.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τι κοιτάς, ήθελα να ‘ξερα

Σε μια από εκείνες τις εκλάμψεις που έχω, κατά καιρούς, όπου έχω πλήρη συναίσθηση για πράγματα και θάματα που με αφορούν, ανοίγοντας ο νους, παρατηρώ ανετότερα τι συμβαίνει. Άλλο αν ενεργοποιούμαι ή όχι.
Μια από αυτές τις περιπτώσεις, αφορά μια συσκευή που παίρνει ρεύμα απ’ τη ΔΕΗ, και είναι στο χέρι του καθενός, αν θα προτιμήσει αυτό το κουτί, απ’ το να ζει. Απ’ το να ασχοληθείς με ότι θα σε κάνει, ψυχικά ευτυχισμένο. Πλήρη, σ’ ετούτο το πέρασμα, ανάμεσα στους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας με ποιότητα, το δικαίωμα στη ζωή και στο χρόνο που σου διατίθεται. Που είναι και το προτιμότερο, απ’ το να σπαταλάς, ώρες, δίνοντας προσοχή, σ’ ένα κουτί, στην τηλεόραση, που τελικά, είναι μόνο ένα άδειο κουτί, μ’ ένα γυαλί εμπρός. Όπου –για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ- κάποιος παίζει κουκλοθέατρο, στο πίσω μέρος του γυαλιού, και γιατί αφήνεις κάποιον άλλο, άγνωστο, με ..καλές.. ή ατάλαντες προθέσεις, να σου ορίζει την οργάνωση στον νου;
Δεν θα αναφερθώ στον τομέα ενημέρωσης, αφού εν τέλει, ακόμη κι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, θέλουν και παραπλανούν τον κόσμο, σύμφωνα με τις οδηγίες που λαβαίνουν από τους καναλάρχες. Οι οποίοι τελευταίοι, είναι υποχείρια κομμάτων και μυστικών προγραμμάτων, παρακολούθησης των πολιτών.
Τι κοιτάς, ήθελα να ‘ξερα, όταν δίνεις εντολή να παίξουν κουκλοθέατρο, μες το σπίτι σου. Μήπως εκείνη την ατάλαντη, Ελληνίδα τραγουδίστρια, που ερμηνεύει –θού Κύριε- σα βλάχα, σκοπούς με αγγλικό στίχο; Ή μήπως την άλλη, τη ζωηρή, στο Ζεταίμ, που προκαλεί τη διαπόμπευση ορισμένων ανθρώπων που πιστεύουν ότι χορεύουν ή ερμηνεύουν σωστά, θέατρο, προκειμένου η εκπομπή να έχει νούμερα τηλεθέασης. Έχοντας αυτή η παρουσιάστρια, μπράβο, που σιγοντάρει την όλη ειρωνεία που επικρατεί, μόνο και μόνο, για να έχουν κάτι, οι τηλεθεατές, να κοροϊδέψουν, μιας και αυτό είναι το επίπεδο της Ελληνικής τηλεόρασης, θα πω, εγώ. Ένα κουκλοθέατρο, όπου απρόσκλητοι άνθρωποι, μπαίνουν στο σπίτι μου, που δεν θα τους έβαζα, διαφορετικά, με καμιά κυβέρνηση. Τρελαμένοι με UFO. Ανήθικες γυναίκες, λανσάροντας εσώρουχα, σε πρωινάδικα. Κατίνες και κατίνοι, που περνούν στη νεολαία, το πρότυπο να είναι κανείς, καλύτερα –θού Κύριε- κοκορόφτερος ή περδικόστηθη, ώστε να έχει σπίτι –θού Κύριε- 1000τ.μ. Ώστε να ανοίγονται όλες οι επαγγελματικές πόρτες. Αλήθεια, τι αηδία. Και να υπάρχει, μεγαλύτερη, από αυτή.
Τι κοιτάς ήθελα να ‘ξερα, και να θα έβαζες στο σπίτι σου, ένα άτομο της Κυβέρνησης, -η οποία επιτρέπει τα πάντα- ώστε, αυτό το άτομο, να το αφήνεις να σε διασκεδάζει, άραγε, πως; Σκεφτείτε μόνοι σας,, αν έχετε κάποιο επίπεδο πολιτισμού, μέσα σας, τι λείπει από αυτό το μέσο των Μ.Μ.Ε. Όπου έρχεται σαββατοκύριακο, εργαζόμενος γαρ, με την απορία, έκδηλη όντως, γιατί δεν παίζει κανένα κανάλι, κάτι χρήσιμο; Κάτι εκπαιδευτικό; Αφού και ενήλικες, το έχουν ανάγκη. Διαφορετικά, τι γονείς θα γίνουν. Τι όντα. ξέχωρα από το περιβάλλον της φύσης, αδιαφορώντας για την ομορφιά της και τη ψυχική ηρεμία που εκείνη, προσφέρει.
Προτιμότερο, από το να σου λέει ο τάδε ή η τάδε, στο δικό σου κουκλοθέατρο, στο κουτί, μες το σπίτι σου, τι είναι καλό για σένα. Που είδηση είναι εκείνη που χρειάζεται να προβληθεί. Για να φαγώνονται οι ώρες των καναλιών. Με ατάλαντους και ανάξιους. Κατηγορώντας ανθρώπους, χωρίς στοιχεία. Κρύβοντας τα ονόματα όσων δεν υπηρέτησαν.
Εν τέλει, αυτό το κουτί που χωρίζει τους ανθρώπους, παρά τους φέρνει σ’ επικοινωνία, μιας και δεν επικοινωνούν, καταφέρνει και μπαίνει στα σπίτια, ζευγαριών, αφαιρώντας τους χρόνο από το να ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο, εξάλλου, ενήλικες είμαστε. Υποτίθεται γνωρίζουμε τι έχουμε ανάγκη. Ή όχι;

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τρόποι προσέγγισης των πιστών

Θυμούμενος εκείνα που λέγανε στις ειδήσεις, λίγο παλαιότερα –για όσους έχουν και εξασκούν τη μνήμη τους- ότι οι παπάδες, “δεν” θα παντρεύουν, ενόσω οι νύφες θα είναι προκλητικά –εγώ θα πω, ..ημίγυμνα..- καθώς και όποιες άλλες από το συγγενολόι, μέσα στην εκκλησία.
Έτσι κι αλλιώς, δείχνουν τι έχουν, όλο το χρόνο. Ήταν δυνατόν να κάνουνε εξαίρεση, την ώρα του μυστηρίου; Εδώ πάνε σε τηλεοπτικά γλέντια, και κουνιούνται, χορεύοντας, λες και ψάχνουν για γαμπρό, πουλώντας ότι έχουν μόνο: το σώμα τους εννοείται, όσο είναι νέο ακόμη.
Φυσικά ο γαμπρός, δεν παίρνει και καμιά παρθένα, καθώς λέει ο παπάς, αλλά ..θού Κύριε. Τέλος πάντων…
Καταρχήν, ο παπάς, για να έχει το δικαίωμα στην άποψη, περί του ποιμνίου του, ώστε να δίνει και καμιά συμβουλή, από ανθρωπιά και όχι σα κατηχητικό, θα πρέπει όλο το χρόνο και από νωρίς, να έχει δημιουργήσει, δεσμούς επαφής. Συζητώντας με τις οικογένειες, μέσω των αντρών, που είναι πιο εύκολο, αν και υπάρχουν πιο ευλαβείς, και από τα δύο φύλα.
Δεν γίνεται, ξαφνικά, ο παπάς της ενορίας, να αρχίσει να κατευθύνει –που να τα ‘λεγε, δηλαδή, αλλά ποιος: οι γυναίκες να εκκλησιάζονται, σεμνές. Όχι βαμμένες προκλητικά, λες και πάνε μπαρότσαρκα. Τα παιδιά να κάθονται ήσυχα, αλλά πως, ενόσω ορισμένοι γονείς, βάζουν τα παιδιά για ύπνο, τα μεσάνυχτα. Επειδή φυσικά, έχουν γραμμένους τους γείτονες, εκεί που ξέρεις.
Οι άντρες, όταν εκκλησιάζονται, να μην συζητούν, ούτε να ξενοκοιτάνε…
Βέβαια, ποιος παπάς, όπως προείπα, τα λέει αυτά, αφού η εκάστοτε εκκλησία, θα χάσει εν προκειμένω, τους πελάτες της: κεριά, τάματα, λεφτά στο δίσκο. Μια εκκλησία που ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Ολοένα στα μπετά. Μια εκκλησία που βάζει καρφιά, όπου είναι δυνατόν, για να σκοτώνονται τα περιστέρια, μη τους λερώνουν κιόλας, και πρέπει ο παπάς, να ξαναβγεί στο μεροκάματο! για να καθαρίσει.
Βέβαια –ξανά!- δεν είναι όλοι οι παπάδες, ίδιοι. Δεν ξέρω φυσικά, για τους νέους ιερωμένους, που γκαζώνουν στο δρόμο, καπνίζουν, ή μιλάνε στο κινητό. Σταθερή δουλειά, σου λέει. Αν ήξεραν κι αυτοί, τι επάγγελμα επέλεξαν, και τι σπούδαζαν τόσο καιρό. Με τι όρεξη, Λειτουργούν, με τι όρεξη χαιρετάνε τον κόσμο στην εκκλησία. Με ποια συναίσθηση, παντρεύουν, βαπτίζουν ή στέλνουν τον άλλο, εις την αιώνια κατοικία. Που να ‘ξεραν οι συγγενείς, πως ενόσω εκείνοι κάνουν μνημόσυνο, ο δικός τους άνθρωπος, καίγεται στα καζάνια. Αλλά όπως είναι φυσικό, δεν αρέσει στους πολλούς, η αλήθεια, βαπτίζοντας την ..διαφορετική.. αλήθεια, ως μύθο. Και φυσικά δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο που σου πετά στα μούτρα, τα δικά σου μειονεκτήματα.
Η λεγόμενη, ειδικότερα, αποστασία της εκκλησίας απ’ τον ρόλο της, να προσεγγίσει με αγάπη και απλά λόγια, τους πιστούς, τα τέκνα του Θεού. Όταν λέω, απλά λόγια, εννοώ μια λειτουργία, χωρίς την καθαρεύουσα, που είναι και ο λόγος, που οι νέοι δεν πατάνε στην εκκλησία. Άλλο, αν ο αρχιερέας του τόπου, “τους πάει”, όπως έλεγε. Αλλά ποιος παπάς θα τολμήσει να βγάλει τους νέους από τις τεχνολογικές τους εξαρτήσεις, που ορίζουν και.. τις πνευματικές τους διεργασίες, αυτοκάθαρσης..
Θα προστατεύσει τη νεολαία, από τη νυχτερινή διασκέδαση, όπου προσφέρονται ποτά σε ανήλικους, ή ακόμη κι ένα μικρό παιδί, μπορεί να πάει σε κάποιο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο, και να αγοράσει, μόνο του, τσιγάρα. Υποτίθεται για κάποιον από τους γονείς. Ποιος παπάς θα επηρεάσει, και ποιους, από κινήσεις επιπολαιότητας, όπως να προσπερνάς κάποιον που έχει ανάγκη ή να αδιαφορείς για το τηλεφώνημα του άλλου κλπ. Που δεν ξέρει τελικά, κανείς παπάς, κι ούτε μπορεί, να αλλάξει το άθλιο καθεστώς επικοινωνίας, ανάμεσα στους νέους ενήλικες, που συνδιαλέγονται, με υποκρισία και απιστία.
Είναι αυτό που ανέφερα στην αρχή: ο παπάς πρέπει να καλλιεργεί στενές σχέσεις, φιλίας και ανθρωπιάς, με το ποίμνιο, ώστε να έχει την ανάλογη πρόσβαση στις ψυχές τους, προκειμένου να τους φέρει στο δρόμο του Θεού. Και όχι ο κλήρος, να κάνει υποχωρήσεις, ως προς το τι θέλει ο Θεός, από τους ανθρώπους. Ο παπάς πρέπει να είναι κοντά στους νέους, δημιουργώντας απογεύματα, όπου οι νέοι θα μαζεύονται. Θα συζητούν. Θα δημιουργούν φιλίες, θα ασκούνται, πνευματικά, ωριμάζοντας κατά το θέλημα του Θεού. Κάτι, που δεν πρόκειται να συμβεί, όσο οι γονείς δεν συζητούν με τα παιδιά, ώστε εκείνα να αισθάνονται ελεύθερα. Μη τους κατηγορήσουν αργότερα, ένας Θεός ξέρει για τι. Άλλο αν τα παιδιά, μεταξύ τους, χρησιμοποιούν πολύ άσχημες λέξεις, ή βρίζουν ακόμη και τους ανθρώπους που τα γέννησαν. Ότι πιο αποκρουστικό δηλαδή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τι θα έκανα, αν

¨ Αν ήμουν τυφλός, θα ζητιάνευα, χωρίς να νοιώθω τα περιφρονητικά βλέμματα των άλλων, που μπορώ να δω, όχι όμως και ν’ αντιληφτώ, την εσωτερική ειρωνεία, των γυναικών, που αρνούνται οτιδήποτε ποιοτικό.
¨ Αν είχα χρήματα, μια γυναίκα που ξεχωρίζει, θα δεχόταν να τα φτιάξει μαζί μου, αλλά ποιος ξέρει με πόσους έχει πάει, και αν θα είναι αυτή, πιστή. Οι περισσότερες, λένε και ψέματα. Γαλουχήθηκαν απ’ τη μαμά τους.
¨ Αν ήμουν άλλος χαρακτήρας, θα πλήρωνα για να κάνω έρωτα, όμως τότε θα γινόμουν και ο ίδιος, σαρκικός, αφού μόνο αυτό είναι οι πιο πολλοί άνθρωποι, εκεί έξω. Κάτι που απεχθάνομαι. Σα ζώα κάνουν.
¨ Αν δεν είχα ζήσει καταπιεστικά καθεστώτα, θα είχα παντρευτεί εδώ και 10 χρόνια. Θα είχα στρωμένη δουλειά. Τρία το πολύ, κουτσούβελα. Και θα ζούσα στην Κρήτη, με την Ζαχαρένια, ευτυχισμένος με μια γυναίκα, ικανή να συζητάει και πρόσωπο προς πρόσωπο, μετά την αλληλογραφία.
¨ Αν ανήκα σε άλλη οικογένεια, αμφιβάλλω αν θα με ανέχονταν οι δικοί μου, που θεωρώ τα πάντα, μάταια, όμως εκείνοι με έφτιαξαν έτσι, από μικρό, άρα δεν φταίω εγώ για την δική τους απορία: γιατί;
¨ Αν είχα χρήματα, θα έπαυα να ασχολούμαι με τους άλλους, μιας και θα είχα ρευστό να κάνω όλα αυτά που ήθελα πάντα. Να ταξιδέψω. Να γράψω για άλλους λαούς, διαφορετικές φυσιογνωμίες. Ζωγραφίζοντας, πλάι σε κάποιο κανάλι, στο ύψωμα της πόλης, περιτριγυρισμένος από λουλούδια, γαλήνιος. Επειδή επιτέλους, πίσω στην Πατρίδα, είχαν εκδοθεί τα γραπτά μου. Πίσω στην Πατρίδα και στη γειτονιά, με τις ωραίες διαδρομές, ποδηλατώντας. Βρίσκοντας χρόνο να πηγαίνω θέατρο, σινεμά ή όπου αλλού τραβούσε η ψυχή μου. Επιστρέφοντας σπίτι, για μερικά ακόμη, downloads.
¨ Οι περισσότεροι δεν θέλουν τον Θεό στη ζωή τους, και είναι οι πρώτοι που προκόβουν και ζουν, πάνω απ’ όλα. Λέω να τους μοιάσω κι εγώ, μήπως και δω προκοπή. Δεν μου αρέσει το δούναι, για να λάβεις, άνθρωπε. Στη πρίζα: η ζωή σου είναι η ψυχή σου, που χρειάζεται σωτηρία. Ζώντας καθημερινά με αυτό. Στο ξύπνημα, στην ανάπαυση, στη δουλειά, επιστρέφοντας. Σα να έχει ήδη τελειώσει η ζωή. Ο άνθρωπος δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Θεό ή τους αγγέλους Του. Εξάλλου οι ασθενείς τάξεις που θα ‘πρεπε να προστατεύονται εκεί έξω, εκ των Άνω, πεθαίνουν άποροι. Άρα ο ίδιος, γιατί να κάθομαι να Τον παρακαλάω;
¨ Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός με τις γυναίκες, κυρίως όμως, όταν έρχεται κάτι στη ζωή μου, όπως η τελευταία προσπάθεια προσέγγισης, μέσω ίντερνετ, κάποιας, να μη το βλέπω, ως παρέμβαση του Θεού, υπέρ μου. Αλλά ως άλλη μια, συγκυρία της ζωής, που έτσι κι αλλιώς δεν είχε μέλλον, ύστερα από τα ξαφνικά που εκείνη είχε πράξει. Έτσι κι αλλιώς, εγώ τα είχα ξεχάσει και προχωρούσα στις όποιες νέες μου προσπάθειες. Γράφοντας άρθρα, κι έχοντας καμιά τριανταριά ακόμη, θέματα, για τα οποία θέλω να μιλήσω. Δεν πιστεύω σε συμπτώσεις, ούτε και σε θαύματα, παύλα, βοήθεια, εκ των Άνω. Το έχω ξαναπεί. Όσοι δεν ήρθατε ποτέ, κοντά, στον Θεό, δεν πρόκειται να καταλάβετε πως αισθάνομαι, γι’ αυτό μην μπαίνετε στον κόπο να μιλήσετε. Προσπαθώ λοιπόν να δω αντικειμενικά τις γυναίκες, ως ανθρώπινα πλάσματα και όχι ως σκεύη ηδονής όπως τις αντιμετωπίζουν, αρκετά πάρα πολλοί άντρες, εκεί έξω. Γι’ αυτό, αλλάζοντας στάση, θα συμφωνήσω, πως οι γυναίκες δίνουν ευκαιρία στους άντρες, μόνο που είναι αργά, όταν είναι αργά, για κάτι τέτοιο. Εξάλλου, ανόητα μυαλά, κυριαρχούν και στα δύο φύλα, και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα σας δώσω παραδείγματα. Τα βλέπετε και τα ακούτε και μόνοι σας. Εκεί που λες, ως άντρας, μα είναι δυνατόν, οι γυναίκες που αγαπάς, να υπάρχουν και από αυτό το είδος, τόσο ανήθικες, προκλητικές, φιλοχρήματες και ανόητες; Μήπως πρέπει λοιπόν, να παραδεχτείς κάποια στιγμή, πως όλα είναι μάταια;
¨ Μερικές φορές, εφευρίσκω ωραίες τακτικές, για να μένω μόνος, αφού έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να δαπανήσουν χρόνο, στο να σκεφτούν, προτού συζητήσουν. Τους αφήνω λοιπόν, κι εγώ, στην κλίκα τους, και μόνος, προχωρώ. Τους ξεχνώ. Παύω να προσφέρω, αφού ούτως ή άλλως, αυτός είναι ο πολιτισμός τους: να μην εκτιμούνε. Να μην δίνουν.
¨ Αν είχα χρήματα, θα είχα πλέον, ότι ήθελα. Μιας και η ωριμότητα, αγοράζεται πλέον.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η τελευταία μέρα της αποκριάς

Ξύπνησε. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια απαίσια παρουσία, της καθημερινότητας. Τον προηγούμενο μήνα είχε κλείσει ξαφνικά, η επιχείρηση στην οποία εκείνος, εργαζόταν. Του τελείωνε πλέον, δύο εβδομάδες μετά, το απορρυπαντικό των ρούχων. Τα τρόφιμα. Είχαν έρθει ήδη, οι σταθεροί λογαριασμοί, μαζί και της πιστωτικής. Εκείνος δεν τα πήγαινε καλά με τους γονείς του, επειδή ήθελαν να τον ελέγχουν, μέχρι εσχάτων.
Σκεφτόταν τις προηγούμενες ημέρες, να πάει να καθίσει στη στάση του λεωφορείου, στο παγκάκι, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο σούπερ μάρκετ. Με μια ταμπέλα να κρέμεται απ’ το λαιμό: «καλύτερα ζητιάνος, παρά κλέφτης». Πλάι του να ‘χει ένα πλαστικό τάπερ, να ρίχνουν οι περαστικοί, χρήματα. Ναι, ήταν απελπισμένος. Θα το έπραττε, επειδή προτιμούσε να ρίξει τα μούτρα του και να ζητιανέψει, παρά να κάνει κάτι κακό.
Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της αποκριάς. Όλα τελείωναν στο σπίτι. Κυριακή. Άνοιξε την τηλεόραση να παρηγορηθεί. Στο κέντρο της πόλης, σ’ έναν πεζόδρομο, μερικά νέα παιδιά που είχαν δικό τους συγκρότημα –όχι ντυμένοι, αποκριάτικα- αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν, παίζοντας παραδοσιακά νησιώτικα, τραγούδια. Με σύγχρονα όργανα. Κάτι που ως φαίνεται, τράβηξε το ενδιαφέρον των καναλιών.
Η εικόνα έφτανε ως το σπίτι του νέου άντρα, που πλέον το είχε αποφασίσει. Σηκώθηκε. Ντύθηκε προσεκτικά, γιατί έκανε και κρύο. Πήρε ένα κοφτερό μαχαίρι απ’ την κουζίνα, και τοποθετώντας το στο σακίδιο, βγήκε.
Φορούσε γυαλιά ηλίου. Ήλιος με δόντια. Όλα του φαίνονταν τόσο μάταια. Η ζωή. Η καθημερινότητα. Τα θέλω των άλλων. Να περνάει ο καιρός, με ανεκμετάλλευτα ταλέντα, επειδή τελικά έχουν δοθεί, για να βλέπουν οι πιστοί του Θεού, πως είναι μάταια κι αυτά. Πως θα ‘πρεπε οι άνθρωποι να παραμένουν πτωχί τω πνεύματι. Να τους νοιάζει μόνο η σωτηρία της ψυχής, μέσα από ένα μονότονο πρόγραμμα, από Δευτέρα έως Κυριακή. Δουλειά, φαγητό, καθαριότητα του σπιτιού. Προσευχή. Περιμένοντας δηλαδή, το θάνατο.
Ναι. Σήμερα ήταν μια καλή ημέρα γι’ αυτό. Πλέον τα κανάλια στον πεζόδρομο, ήτανε τρία.
Άλλες φορές, ο νέος άντρας, αν ήταν δυναμικός, θα ‘βγαινε, εκεί, εμπρός στις κάμερες, ξαφνικά, και θα τους τα ‘λεγε χύμα. Για ανεργία. Για τα νέα μυαλά που πάνε χαμένα. Για τα κυκλώματα που διοικούν, θεσμούς και όργανα τάξης, κουκουλώνοντας απαγωγές και δολοφονίες, μικρών και μεγάλων. Σήμερα. Σήμερα ήταν η προσωπική του ώρα.
Να. Ένας καμεραμάν σε ζωντανή λήψη: γυροφέρνει, εστιάζοντας τον φακό, πότε στα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος, πότε στα ντράμς, στις κιθάρες. Στις αντιδράσεις του κόσμου. Κάπου εκεί, πετάχτηκε εμπρός, ο νέος άντρας, κραδαίνοντας το μαχαίρι, έτοιμος να το μπήξει στο λαιμό του. Ήτανε, είπαμε, απελπισμένος.
Όλοι πάγωσαν. Έτρεξαν οι εκπρόσωποι και των άλλων καναλιών, που για λίγο είχαν λουφάξει. Κάποιοι παράτολμοι προσπάθησαν να αφοπλίσουν τον νέο άντρα, μα εκείνος, τους ξέφυγε, με τον κόσμο, έντρομο, χάνοντας εκείνοι, την χαρά, απ’ τα πρόσωπα τους.
- Αυτό είναι για σένα, μίλησε ο νέος άντρας, κοιτώντας το φακό, μπήγοντας το μαχαίρι στο λαιμό του. Αμέσως ξεψύχησε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Όλo το περιεχόμενο των χρήσιμων ιστοσελίδων,
έχουν μεταφερθεί στο τρίτο μου Blog
στη διεύθυνση: http://internet-best-sites.blogspot.com/

Τα προηγούμενα post, έχουν διαγραφεί.
Αναζητήστε ότι καλύτερο στο ίντερνετ,
μέσα από 50 κατηγορίες.

Το πρότυπο του λεπτού ανθρώπου

Πιθανόν να ανήκει στην ίδια κατηγορία ρατσισμού, κρίνοντας τους άλλους από τα ρούχα που φοράνε. Αν θα τους αποφύγουμε, επειδή έχουν ντυθεί με τα καθημερινά, με τα οποία περιφέρεται κανείς, στην πόλη, για δουλειά ή χουζούρι. Όταν λέω «αποφύγουμε», εννοώ, το σύνηθες που συμβαίνει, όταν αναζητούν οι νέοι, ταίρι. Αφού όπως φαίνεται, πρέπει να κινείσαι έξω, σα να κατευθύνεσαι να δεις κάποια ταινία ή να παρακολουθήσεις μια θεατρική παράσταση. Ή οπουδήποτε πρέπει να έχεις κάτι ελκυστικό πάνω σου. Αν είστε και λεπτοί, ακόμη καλύτερα, κατά το σύνηθες, αφού αισθάνεστε άνετα σε medium ρούχα, που παρουσιάζουν κάτι κομψό, άρα ελκυστικό;
Εμπρός στον καθρέφτη, ο οποίος σου “εξηγεί” αληθοφανώς, πως είσαι. Μόνο που δεν έχει μιλιά, να συζητήσει όλα εκείνα τα οποία βιώνουν οι γύρω, επειδή ετούτος ο καθρέφτης, έχει μόνο ένα αφεντικό. Δεν γνωρίζει για ζευγάρια κάποιας ηλικίας, που είναι ακόμα ερωτευμένα, και σ’ εμάς τους νεότερους, λίγο μας προκαλεί να χαιρόμαστε, γιατί μας φαίνεται αξιοπερίεργο. Παρομοίως η όψη ζευγαριών με παραπανίσια κιλά. Επίσης κοιτάς ένα συνομήλικο σου άτομο, που έχει αφήσει τον εαυτό του, κι αυτόματα σκέφτεσαι μέσα σου: γιατί έτσι; Που να πάει ο νους, τι μπορεί να περνάει.
Μετά θυμάσαι τον καιρό που ήσουν ελαφρύτερος, το χρονικό διάστημα που προσπαθείς, με στερήσεις πλέον, να μοιάσεις στο καλούπι των ανθρώπων που δείχνουν, πως δεν έχουν ίχνος λίπους πάνω τους. Δεν κάνεις γυμναστική, τουλάχιστον το παρουσιαστικό σου να είναι λεπτό. Μήπως και χωρέσεις σ’ εκείνα τα στενά ρούχα που σου άρεσαν. Ή στα παπούτσια που φόρεσες σε κάποιο γάμο, κι αν είναι δυνατόν, συλλογίζεσαι, να παχαίνουν εξίσου, και οι πατούσες. Άρα γι’ αυτό, σε χτύπαγε ένα ορισμένο ζευγάρι παπούτσια. Αντίστροφα ταχύτατα προς τα πίσω, να χάσεις κιλά. Που είναι και το πιο επικίνδυνο, επειδή πολύ εύκολα, αγγίζεις τις ανορεξικές στάσεις, διατροφής, πιστεύοντας πως δεν έχεις ανάγκη, τροφής. Αφού δεν σου ‘ρχεται όρεξη να φας οτιδήποτε. Όταν βέβαια δεν υπάρχει πρόχειρο φαγητό στο σπίτι, που δεν απαιτεί, κιόλας, κόπο, σε άλλη περίπτωση, να βάλεις κατσαρόλα στο μάτι, περιμένοντας. Έ, λίγο ψωμί, τυρί. Καμιά σοκολάτα. Το παστίτσιο της μαμάς. Έτσι, να περάσεις τη μέρα, παραπλανώντας τις απαιτήσεις του στομαχιού. Μια μη ισορροπημένη διατροφή. Μια τάση να είμαστε επιθετικοί, έναντι της αποτοξίνωσης του οργανισμού, έστω για μια μέρα, επειδή θα βαπτίσουμε τούτη τη πράξη, ως νηστεία. Κάτι δηλαδή, θρησκευτικό.
Ο οργανισμός όμως, έχει ανάγκη από αποτοξίνωση. Και, από υγιεινή διατροφή, ώστε να μην απορούν οι νέοι που περνούν έξω από ΙΚΑ, γιατί τόσες ουρές; Ε βέβαια. Αφού ως νέος, έκανες καταχρήσεις, πίστευες ότι ο οργανισμός σου δε θα σε πρόδιδε;
Που να βρεις λίγο χρόνο να σκεφτείς, άντε μια μέρα την εβδομάδα, θα ξεκουράσω τον ταλαίπωρο τον οργανισμό μου, που του ρίχνω μέσα, ποτά, αναψυκτικά, πρόχειρο φαγητό και ότι άλλο χημικό ως τροφή, πλασάρεται.
Ακούς παράλληλα, διάφορα αντιφατικά, όπως: όταν κάνεις δίαιτα, χάνεις μυϊκό ιστό. Άλλος λέει, χάνεις λίπος, μόνο βέβαια με άσκηση. Ή έστω να περπατάς καθημερινά. Η λιτοδίαιτη υγιεινή διατροφή, είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας, απέναντι σε κρίσεις του οργανισμού, μεγαλώνοντας. Όπως να πρέπει να αφαιρέσει κάποιος, τη χολή. Να φοβάται για πίεση, πόνους στη καρδιά. Μετά, φυσικό είναι να συστήνει ο γιατρός, δίαιτα. Και άντε να το πάρεις απόφαση, όντας 45, 50, ετών. Με Α παραπανίσια κιλά. Που ορισμένοι, σε στυλ αστείου, ονομάζουν, γουρουνόπουλα που “κουβαλάς”, ως υπέρβαρος. 3, 4; Πόσα κιλά είναι; 40; Αρκετό βάρος, πάντως.
Επιβαρύνεται ο οργανισμός, με μερικά παραπανίσια κιλά, και φυσικά χρειάζεται προσοχή, αλλά το παν είναι να αισθάνεσαι καλά με το σώμα σου, κι όχι υπερβολές με την έλλειψη σε τροφή. Όλα χρειάζονται, απλά σε μικρές ποσότητες, κι όχι φαγητό το βράδυ επειδή μεταβάλλεται σε λίπος. Άλλο αν η κατανάλωση τροφή, φέρνει υπνηλία. Ίσως να είναι ένας λόγος για να κατευνάζεις το άγχος, αμφιβάλλω όμως αν έχει αποτέλεσμα.
Να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Εξάλλου ο καθένας συνηθίζει με χ ψ τρόπους στο πως φαίνεται ή ποιοι είναι το πλάνο ζωής, γύρω από το οποίο, στρέφεσαι. Σε μερικά αρνητικά πράγματα. Είτε είναι η εξάρτηση από το φαγητό ή από συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Του τύπου ας πούμε: γυναίκα απολογείται, «γιατί τραβάω όλους τους άχρηστους;». πιθανόν γιατί είσαι ρατσίστρια με άτομα που δεν έχουν το χούι να κυκλοφορούν καθημερινά, κομψοί, ολοένα. Ενώ ξέρεις ότι είναι ποιοτικοί.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η πιο γλυκιά ώρα, που όλες οι επιφάνειες, παίρνουν ένα κίτρινο, λαμπερό, χρώμα. Ν’ αναστατώνεται όμορφα, η ψυχή. Τα μάτια, δηλαδή, για πρώτη φορά, μετά την ικανοποίηση, που αντλεί η ακοή, μέσω αγαπημένων μελωδιών.
Η πιο γλυκιά ώρα που τα βάσανα σκουπίζονται κάτω από κάποιο χαλί, ωσότου μια ορισμένη γκρίνια, σ’ επαναφέρει στον κόσμο των ενηλίκων –χωρίς αγάπη στα μάτια, απλά επιθυμία.
Η ώρα που ένα μέρος του ουρανού, φωτίζεται, σα ζαλισμένο παράθυρο, που ξέχασε κατά που κοιτάει. Αν το προκαλεί αυτό, ο ήλιος για σένα που στέλνεις το βλέμμα στο στερέωμα, ή στη γη, όπως φαίνεται από ψηλά, όπως θα ‘πρεπε δηλαδή, να ‘ναι, εδώ κάτω.
Σα να ‘ναι ένα γιγάντιο κερί, έξω απ’ το παράθυρο, τόσο διακριτικό ώστε να μην κάνει τη ζωή δύσκολη, τούτο το φυσικό φαινόμενο. Ανάμεσα στις υπόλοιπες αισθήσεις που λειτουργούν ως κάτι απτό, που αγγίζεις, στην αγκαλιά που ξεδιπλώνει μια ασφάλεια, που διαρκεί, ωσότου ν’ αφήσεις το αγαπημένο χέρι.
Γλυκό ηλιοβασίλεμα, σαν ορχηστικό, με σταγόνες τρομπέτας, να συνοδεύουν το πέρασμα, ανάμεσα στα πίσω φώτα, των αυτοκινήτων, που όλο φεύγουν, μακριά από το δυνατό κερί, που ζαλίζει βαριά, αρωματικό όπως είναι στον ουρανό.
Ύστερα ήταν ένας χωρισμένος χώρος, μες τον ευρύτερο, με τους απλησίαστους ανθρώπους, που αρνούνται να σου εμπιστευτούν καταστάσεις εκμεταλλευτών, σα να ανήκουν κι εκείνοι, σε ορισμένα καρτέλ.
Ο χώρος ήταν ένα παρτέρι με λουλούδια, όπου μια γυναίκα, μ’ ένα όμορφο καπέλο, φροντίζει κάτι ομορφότερο, επειδή κάθε χρονιά γεννιέται απ’ την αρχή. Σα νέο παιδί που ποτέ δε μεγαλώνει, όπως ο εσωτερικός μας εαυτός που αγαπάμε, φορές, περισσότερο, μόνοι.
Όλες οι σημαντικές στιγμές, σα περίπατοι μες τη φύση, που δε θα είναι, ποτέ, δική σου. Μόνο τα μάτια έχουν δικαίωμα σ’ ετούτο το θαύμα, που μεγαλώνει από ένα σπόρο, που το ηλιοβασίλεμα δεν μπορεί, καν, να δει. Παρά μόνο, όταν το πρώτο φύλλωμα, αφήνει σκιά.
Σα να ‘ναι ένα σύννεφο στο στερέωμα, που σαν πρόσωπο κοκκίνισε λόγω ενός βλέμματος.
Έπειτα ακούστηκαν βήματα στο διάδρομο, καλυμμένος μ’ ένα περίτεχνο χαλί, που τα λόγια δεν αναπαριστούν, καν, πτυχές της εικόνας. Της αύρας του συγγραφέα, που πλημμυρίζει το δωμάτιο, στην τελευταία πόρτα. Εκεί στο πλάι, στο αδιέξοδο στον διάδρομο, που θα έπρεπε να υπάρχει ένα παράθυρο.
Αμέσως ήρθε εκείνη να τον πειράξει με αγάπη. Του κρατούσε την αριστερή παλάμη, όντας εκείνος δεξιόχειρας. Με τη μουσική να καλύπτει τους ήχους της πόλης, δυστυχώς μαζί, μ’ εκείνους της φύσης.
Είχε βραδιάσει πια. Τα λουλούδια στο βάζο, έμοιαζαν σκοτεινά κι απλησίαστα. Δυστυχώς το βλέμμα, καταφέρνει, εξίσου, κι αυτό.
Γύρισε και την κοίταξε, κι ήταν το βλέμμα της, όλο αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η τρέλα του πολέμου

Ήταν ένα πρόσωπο στον καθρέφτη. Την πνοή δεν ήταν δυνατόν να δείξει η γυάλινη επιφάνεια που αντανακλούσε μια ανθρώπινη φιγούρα. Ο καθρέφτης, ήταν απλά, πολυκαιρισμένος.
Εκείνο το άτομο, ήταν μόνο ένα πρόσωπο, που μετακινούνταν, συνεχώς, εμπρός από μια νοητή κάμερα που ακολουθούσε τα σύνηθες χαρακτηριστικά. Στόμα, μια μύτη, φρύδια. Μάτια που άλλοτε τα συναντούσες στους περαστικούς, μέσα στην πόλη, εν καιρώ ειρήνης.
Εκείνο το άτομο, έδειχνε ακόμη νέο, αν και με λερωμένα τα ρούχα, μες στο φυσικό τοπίο που δεν σέβονταν τα κανόνια, ούτε οι χειροβομβίδες. Νέο πρόσωπο σε πεζοπορία με τους συντρόφους στρατιώτες, στην προσπάθεια που εξακολουθούσε: της απελευθέρωσης της Ευρώπης από τους Ναζί. Εκείνο το πρόσωπο, που είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον καθένα από εμάς. Ώσπου ένα ξαφνικός πόνος, σε διαχώριζε από τους ζωντανούς.
Μια φιγούρα στο χώμα, στην πλαγιά, δυόμισι μόλις δεκαετίες, με τα ίδια γνωρίσματα στο πρόσωπο, ικανά εκείνα, έστω και του εχθρού, κάποτε, όπως όλοι, να τον προτιμούσε μια γυναίκα για σύζυγο.
Ένα απενεργοποιημένο κουφάρι, αφημένο ανάμεσα στα χαλάσματα όπου είχε καταφύγει, για να στρέψει σιδερένιες σφαίρες, καταπάνω άλλων προσώπων. Που κι εκείνα ήθελαν να ζήσουν, με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, δυνατό στον καθένα –όσο αντέχει δηλαδή, ανά περιόδους της ζωής του.
Κοιτούσε το πρόσωπο του στον καθρέφτη, με τις μνήμες του πολέμου, τόσο νωπές, που κανένα ντοκιμαντέρ στην T.V. δεν έπιανε καν, τον μη σεβασμό, που είχε τόσο εναρμονιστεί, με διαταγές και σχέδια διάφορα. Αδιάφορα απ’ τον καθρέφτη, που απλά επέστρεφε το είδωλο, πίσω στον δικαιούχο του, δίχως να απαιτεί. Απλά εξυπηρετούσε το σκοπό, για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.
«Τι μας χαρακτήριζε ζωντανούς;» συλλογίστηκε, εκείνο το άτομο. Πως συνηθίζαμε σε σκηνές ολοκληρωτικής βίας; Πλέον, με αληθοφανή χαρακτήρα –σα να σου μιλούσε- η T.V. που δεν σ’ άφηνε πια, ν’ ασχοληθείς, με τον εαυτό σου.
Να δουν οι νέοι τους νέους, ζεστούς μέσα τους –όχι απενεργοποιημένους. Όχι ως ανταποκριτές από μια εμπόλεμη περιοχή, όπου ξεχνιέται το δικαίωμα στις όποιες γκριμάτσες, στο ίδιο γέλιο, τη λύπη ή την απλότητα σε ένα ήρεμο πρόσωπο. Εκείνο το πρόσωπο, που χρησιμοποιούσε τα χέρια του, με κόπο, προς αυτοεξυπηρέτηση, προς δικαίωμα στρωτής διαβίωσης. Εκείνο το πρόσωπο που το είχε ξεχάσει κάποιος καθρέφτης. Θλίψη. Μαυροφορεμένοι. Άδειο δωμάτιο. Ψυχρό.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Ζωή χωρίς Computer

Πρόσφατα –και με πνεύμα μελλοντικής αναβάθμισης- αγόρασα καινούριο τροφοδοτικό στο κομπιούτερ μου. Βέβαια, κύριος λόγος ήταν, η ανικανότητα του ήδη υπάρχον τροφοδοτικού, να αντέξει τις επιπλέον στροφές από μια πατέντα ανεμιστηράκι που πρόσθεσα στο κουτί του υπολογιστή, ώστε να διώχνει την θερμότητα από το εσωτερικό του. Το ανεμιστηράκι αυτό, στις υψηλές στροφές που ήταν και πιο αποδοτικό –αν και κατιτί θορυβώδες- δημιουργούσε προβλήματα, κυρίως στα windows, απενεργοποιώντας σημαντικές ασπίδες προστασίας, καθώς επίσης και το εικονίδιο του UPS.
Έχοντας μια μικρή πείρα με hardware, μιας και ότι τελευταίο είχα αγοράσει, το πρόσθεσα μόνος, με πολύ προσοχή, είπα να επιχειρήσω την αλλαγή.
Αφαίρεσα προσεκτικά τα καλώδια που έδιναν ρεύμα σε κομμάτια του pc. Ξεβίδωσα και το τροφοδοτικό και με μια μικρή δυσκολία, λόγω του εμποδίου του μεγάλου ανεμιστήρα στον επεξεργαστή, από μια άλλη δίοδο, κατάφερα να το αφαιρέσω τελείως απ’ το κουτί. Κρατώντας το στην άκρη, ώστε να ρίχνω μια ματιά πότε πότε, θυμούμενος ιδιαίτερα που κατέληγαν οι μικρές συνδέσεις που έδιναν ρεύμα, π.χ. στο μικρό drive κλπ.
Υπόψιν, παιδεύτηκα κάτι λιγότερο από 4 ώρες, για να δουλέψει τελικά, ξανά, το σύστημα. Ήρωες τελικά οι τεχνικοί στα computer shops, γι’ αυτό να δείχνετε υπομονή απέναντι τους και να μην τους εκνευρίζετε.
Πρώτο πρόβλημα, με το καινούριο τροφοδοτικό: βιδώθηκαν κανονικά οι αριστερές βίδες, όμως οι δεξιά φαινόντουσαν οι μισές, αλλά με έπιασε το κερκυραίικο πείσμα μου, και υπό γωνία έστω, βίδωσα μια τρίτη, έως εκεί που δεν πήγαινε άλλο. Προκειμένου να σταθεροποιηθεί, γερά.
Προτού φυσικά ξεκινήσω όλη τη διαδικασία, είχα αφαιρέσει το καλώδιο που έπαιρνε ρεύμα το pc από το ups, αφού ακόμη και κλειστό το ups, πιστεύω ότι κάτι περνάει.
Κατόπιν έκανα όλες τις υπόλοιπες συνδέσεις που θα έδιναν ρεύμα, σε σκληρό δίσκο, dvd-rom κλπ. Έλα μου όμως, πως όχι. Έχει γούστο λέω, να παράπεσε κανένα καλωδιάκι. Ξανά και ξανά, προσπάθειες. Τίποτα.
Τι κάνουμε τώρα; Αναρωτήθηκα.
Σκέψου, πίεσα τον εαυτό μου. Φαντάζεσαι να μείνεις χωρίς computer; Με ρώτησα.
Αν είναι δυνατόν :)
Ρίχνω μια ματιά στο μακρόστενο καλώδιο που δίνει ρεύμα στο motherboard, απευθείας από το τροφοδοτικό. Δύο ζευγάρια από οπές, ήταν κενές. Λέω: έχει γούστο να μπαίνει πιο πάνω και ν’ αφαιρέθηκα όταν αφαιρούσα το παλιό. Προσπαθώ. Δεν γίνεται. Το καλώδιο έχει περιορισμούς από μόνο του.
Εκεί λοιπόν που ψαχούλευα με τα δάχτυλα, μες σ’ ένα μικρό χάος από καλώδια στο κουτί –όπως το είχα οριζοντιώσει στο τραπέζι- παρατήρησα ξανά, ένα χαρακτηριστικό από το καινούριο αυτό καλώδιο που θα δίνει τροφοδοτεί το motherboard. Για πρώτη φορά, τούτο το μακρόστενο καλώδιο, είχε παράλληλα, ένα άλλο που κάλυπτε εκείνα τα δύο ζευγάρια οπές, πάνω στο motherboard. Πήγε να με πιάσει πανικός, μη μείνω χωρίς κομπιούτερ. Το επιχειρώ και ω του θαύματος, δούλεψε.
Εκείνη η ανησυχία, περισσότερο, μη χάσω το βήμα μου στο ίντερνετ –και λιγότερο μην έχω μέσο να καθαρογράφω τα κείμενα μου- επιτέλους, καταλάγιαζε.
Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να γράφω, χρησιμοποιώντας αρχικά, στυλό. Γιατί μετά μπορείς να διορθώνεις και να εκφράζεσαι αμεσότερα.
Ευτυχώς η ολιγόωρη ταλαιπωρία μου, είχε λήξει. Πιθανόν κάποια στιγμή, να αλλάξω και την κάρτα γραφικών που έχει αρχίσει να μου δημιουργεί προβλήματα. Είδωμεν.
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, π.χ. να μετακομίζετε ή να έχετε πάει το PC για σέρβις, μένοντας “μπουκάλα”, για λίγες ημέρες. Μετά, δε σας πιάνει ένα είδος, στερητικό σύνδρομο;
Όσοι ασχολούμαστε, άλλος αρκετά χρόνια ή πολύ, με αυτό το μέσο, άλλοι λιγότερο, το κομπιούτερ το έχουμε για ψυχαγωγία και παρέα. Ας μη κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας. Άλλοι παίζουν video games. Άλλοι γράφουν. Άλλοι περιηγούνται στο ίντερνετ. Οι ίδιοι ή τα παιδιά σας. Το PC είναι όντως ένα φτηνό μέσο για να ξεχαστείς για λίγο από τη καθημερινότητα και τις όποιες υποχρεώσεις.
Αναρωτιέμαι τι θα κάνατε εσείς, αν μένατε χωρίς PC.
Είτε χάνοντας τα δεδομένα, π.χ. σπάζοντας τις ακίδες που μπαίνει το καλώδιο τροφοδοσίας στον σκληρό δίσκο, αν βάζατε τον παλιό σας σε κατάσταση RAID. Όπου τότε θα έπρεπε με κάποιο τρόπο, να λύσει το πρόβλημα ένας τεχνικός σε κάποιο κατάστημα, και ποιος έχει χρόνο να τρέχει για κάτι τέτοιο. Πιθανόν επίσης, να μένατε χωρίς PC, καίγοντας τον επεξεργαστή, σε μια προσπάθεια υπερχρονισμού του, κοινώς overclocking. Ή να χάνατε σημαντικά δεδομένα, με τον σκληρό δίσκο κατεστραμμένο εν μέρει, λόγω ότι κακοπάθησε το κουτί, λόγω μετακόμισης. Γι’ αυτό να του φέρεστε σα να μεταφέρετε μωρό. Το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί, είναι να καταστρέψετε οι ίδιοι το PC σας, επειδή παραστήσατε τον τεχνικό, καλή ώρα :)
Εγώ σίγουρα θα πάθαινε έντονο στερητικό σύνδρομο. Θα έχανα κάτι από την προσωπικότητα μου. Αφού προσπάθησα πολλά χρόνια, να μάθω ότι με ενδιέφερε, σχετικό, μόνος μου. Όπως προείπα, θα λυπόμουν που θα έχανα τη φωνή μου στο ίντερνετ, άσε που δε μου περισσεύουν για internet café, έτσι όπως έχουν ακριβύνει πλέον, τραγικά, όλα. Χωρίς PC, θα έχανα ένα στοιχείο του βίου μου, χτίζοντας, και, με αυτό, τον χαρακτήρα μου. Εκτός κι αν η έλλειψη του υπολογιστή, με απελευθέρωνε από διάφορες προσκολλήσεις. Αλλά τότε θα έπρεπε να πάω σε μοναστήρι και να πάψω να σκέφτομαι και να ψάχνω την διαφάνεια στην αλήθεια.
Ζωή χωρίς PC; Είναι δυνατόν;
Είναι κι αυτό, όντως, μια εξάρτηση. Ευτυχώς δεν πίνω, ούτε καπνίζω. Πόσο δε, να πω ότι χρειαζόμουν χρόνο, αν ήμουν υπέρ των ξενυχτιών. Ήμαρτον. Μακριά από μένα, και από τέτοιου είδους κόσμο – λιγούρηδες.
Προς το παρόν, μου μένει ένα PC, κι ένα ποδήλατο, που θέλει επισκευή. Είδωμεν.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Τι παραδίδει ο πατέρας, στο γιο

Αρχικά, πως ο γιος, καθετί που θα πράττει ή θα σκέφτεται, με την πρώτη ευκαιρία –ελεύθερος από υποχρεώσεις: στρατός, σπουδές- θα πρέπει να διέπεται από τη θέση «έχω ευθύνη. Ότι είμαι από εδώ και στο εξής, η ίδια μου η επιβίωση, εξαρτάται από μένα».
Όχι επειδή δεν ξέρεις αν αύριο θα ζουν όσοι σε βοηθούν τώρα.
Απλά αποκτάς επίγνωση της ατομικής ευθύνης και του χρόνου που πρέπει να περνάει κάθε ημέρα, με μια γλυκιά αγωνία, για το αύριο και κάθε αύριο. Το οποίο εξαρτάται και μόνο, αν το ίδιο το παιδί θα δουλεύει. Σα να είσαι ήδη, μόνος. Μη στηρίζεις το αύριο σου, στους δικούς σου ανθρώπους, επειδή ακόμη κι αυτοί, θα σε προδώσουν.
Ίσως όμως ετούτο σ’ ενεργοποιήσει αμεσότερα, ως προς το στόχο σου, να μην έχεις ανάγκη, κανέναν. Να μην σκέφτονται εν τέλει, άλλοι για σένα, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Επειδή, ότι μικρό κι αν έχει ως περιουσία ο πατέρας σου, δεν σου ανήκει, υιέ. Κατάλαβε το. Πες, δεν υπήρξε, δεν υφίσταται. Σκέψου ότι είσαι μόνος, κι έτσι βάδισε, επειδή θα σε προδώσουν ακόμη, περισσότεροι. Οι φίλοι, οι συνάδελφοι. Μια κοπέλα που επένδυσες, συναισθηματικά. Πιθανόν από εσωτερική πίεση, να της αποδείξεις πως είσαι αυτάρκης, μα εκείνης δεν της άρεσε η σιγουριά στον χαρακτήρα σου. Σου είπε: κανείς δεν είναι τόσο δυνατός. Και που κρυβόσουν τόσο καιρό, αφού η Ελληνική κοινωνία στηρίζεται σε σχέσεις εξάρτησης, από τα άτομα που μας έφεραν στη ζωή;
Είναι τόσο λίγοι, εκείνοι που αγωνίζονται να έχουν μυαλό, “πόδια με αντοχή”, όχι πήλινη συνείδηση.
Πόσοι υιοί, άραγε, έχουν τους γονείς, που θα σταθούν άξιοι στην δημιουργία μας σταθερής ταυτότητας, στο παιδί. Το οποίο θα μάθει από νωρίς, πως όλα κατακτώνται με κόπο, σα να μην υπάρχει αύριο, ακόμη και για την πατρίδα. Έτοιμος να φεύγει, κανείς, έχοντας τα κατάλληλα εφόδια στην “τσάντα”, όπως μια ξένη γλώσσα, έστω και για επικοινωνία –τη μαθαίνεις μ’ ένα cd-rom, μ’ ένα βιβλίο και πολύ όρεξη.
Ας μη γελιόμαστε. Οι γονείς ευθύνονται για το τι άνθρωπο παραδίδουν στην Κοινωνία. Κι ας μην υπάρχουν χρήματα. Σπουδαστές, εργάζονται παράλληλα. Επειδή αν θέλεις να δουλέψεις, θα πας οπουδήποτε, όσο μακριά απ’ το σπίτι σου, κι αν είναι.
Ο πατέρας οφείλει, ο υιός του να γνωρίζει, αρχικά, πως μπαίνουν τα χρήματα, στο σπίτι. Πως πρέπει να ξοδεύονται. Να μην ακούς τις σειρήνες. Τρώγοντας υγιεινά, όσο είναι εφικτό σήμερα. Την παιδεία δεν την χτίζει μόνο, το σχολείο.
Ο πατέρας οφείλει να μάθει στον γιο, να σέβεται τις γυναίκες και όλους τους ανθρώπους. Οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα.
Αν τώρα δεν έχεις να σπουδάσεις, βρες δουλειά. Κράτησε μέσα σου, τα μικρά όνειρα και όποιες κλίσεις. Υπάρχουν οι εξαιρέσεις των συνειδητά καλών, ατόμων, οι οποίοι δεν είναι μόνο λόγια, περί ειλικρίνειας και ανοιχτής συζήτησης. Επιλέγοντας όμως, τελικά, να έχουν τηλεφωνική συνομιλία, μόνο με ιδίου φύλου. Δεν δίνουν ευκαιρία σε αξιόλογα άτομα του αντιθέτου φύλου.
Τελικά θάρρος, μόνο στα λόγια;

(Εσείς οι γυναίκες, είστε οι αρμόδιες να γράψετε κάτι ανάλογο, για το τι πρέπει να παραδίδει μια μάνα, στην κόρη).

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Η δημοπρασία

Έμενε στον τρίτο όροφο ενός νεοκλασικού, από εκείνα με τα βαριά μάρμαρα στα σκαλοπάτια, και την ξύλινη επένδυση που ακολουθούσε την πορεία, ανεβοκατεβαίνοντας, εκεί που πιανόσουν για να κρατηθείς, με το ανάλογο χέρι.
Είχε περάσει εδώ και καιρό τα εβδομήντα. Τα τελευταία χρόνια ανησυχούσε για την πίεση του. Η σημερινή ημέρα, θα ήταν πολύ δύσκολη. Έπρεπε να βγει. Έπρεπε να τελειώνει μ’ αυτό.
Για άλλη μια φορά, χάρηκε που δεν υπήρχε χώρος στο κτίριο, να κτιστεί ένα από εκείνα τα στενά ασανσέρ, που όταν σταμάταγαν, έμοιαζαν με φέρετρα. Και ποιος μπορούσε να σ’ ακούσει, όσο κι αν φώναζες.
Έκανε κρύο πολύ, σήμερα. Ο χειμώνας είχε αποφασίσει να κάνει τη χάρη στους ανθρώπους, φυσώντας κατά πάνω τους. Θυμήθηκε τη φράση ενός έξυπνου ανιψιού του –στο γυμνάσιο εκείνος- που του ‘χε εκμηστηρευτεί: «θείε, μου φαίνεται πως οι ακτίνες του ήλιου, πλησιάζοντας κοντά στους πόλους, δε βρίσκουν γη, χώμα, πως το λένε, και χάνονται. Διαφεύγουν. Πάνε χαμένες. Πως το λένε. Ενώ στον ισημερινό».
Τυχερά παιδιά, τα σημερινά, σκέφτηκε ο ηλικιωμένος. Τα έχουν όλα, εκτός από την αίγλη του να ζεις σ’ ένα σπίτι, περιτριγυρισμένος από όμορφα έπιπλα, που πλέον ονομάζουν αντίκες. Με τους νεόπλουτους να τρέχουν να τα ψωνίσουν. Να αγοράσουν, τι, άραγε. Γούστο; Προσωπικότητα; Αναμνήσεις; Ποιότητα;
Ο ηλικιωμένος άντρας, στην αποθήκη του Κοσμά, κάπου στο Μενίδι, άγγιζε ξανά, τώρα, τα έπιπλα των προγόνων του, που νέο τον είχαν εγκαταλείψει εκείνοι, σχεδόν μαζί, σαν από ξένο θέλω.
- Μη τα λυπάσαι, του είπε ο Κοσμάς. Εσύ είσαι λιοντάρι! Εσύ θα πας να ζήσεις τώρα, με την κόρη σου. Θα περάσεις καλά, εσύ. Άρχοντας!
Ο άλλος έσμιξε, τα γέρικα φρύδια, ενοχλημένος, όχι γιατί τον είχε αποκαλέσει άρχοντα, που από παλιά του το είχανε κολλήσει. Εννοώντας πιθανόν, ότι είχε ηγετική μορφή. Κουραφέξαλα. Στενοχωριόταν που θα αποχωριζόταν τούτα τα πολλά, όντως, έπιπλα, ανάμεσα στα οποία μεγάλωσε, μόνος. Αφού η μοίρα δεν του ‘χε κάνει το χατίρι, να του δώσει μια σύντροφο. Και ποια θα τον έπαιρνε, αφού δεν αισθανόταν καλά, αναμεταξύ των ανθρώπων. Τόσο ξεκομμένος από διασκεδάσεις και καταχρήσεις. Κουραφέξαλα.
- Είπες τίποτα; του φώναξε ο Κοσμάς απ’ το γραφείο, στην άλλη άκρη της αποθήκης.
- Όχι. Κάνε δουλειά σου.
Κοίταξε με λύπη τα έπιπλα. Σκόνη κατακάθισε, αρκετή. Σαν κρούστα ενοχλητική, που κολλά στο στόμα σαν λάστιχο. Σαν πλαστικό. Όπως εκείνη του γιαουρτιού.
Έσυρε τα κουρασμένη μέλη στο γραφείο του Κοσμά.
- Τι ώρα είναι η δημοπρασία; τον ρώτησε.
- Κατά τις επτά το απόγευμα. Άρχοντας είσαι! Θα έχεις καλά κέρδη. Τους ξέρω καλά, εγώ, τους λιγούρηδες ..φιλότεχνους..
- Ποιο θα είναι το ποσοστό μου, ρώτησε τον ολίγο, παχουλό, άντρα.
- Θα τα βρούμε. Δε χάνεσαι εσύ. Άρχοντας είσαι. Βασιλιάς.
- Προσπαθείς να με θυμώσεις, του κάνει.
- Ξέχασε τα παλιοέπιπλα. Ξύλο, σίδερο, ποιος δίνει σημασία. Εσύ να ‘σαι καλά και οι αναμνήσεις σου.
Ο ηλικιωμένος άντρας θυμήθηκε αυτόματα, τα τελευταία γεγονότα, με τις “οικοσυσκευές” του τέως βασιλιά, που πουλιόνταν στο εξωτερικό. Αλήθεια, σκέφτηκε πάλι, ο τέως βασιλιάς, από πού τα είχε αγοράσει; Δεν υπήρχαν εμπορικά κέντρα, τότε, τον καιρό που βασίλευε!
Λες να ήταν όντως αλήθεια, πως τα κοντέϊνερ, περιείχαν μέρος της περιουσίας του Ελληνικού λαού;
Ο ηλικιωμένος άντρας που έβλεπε πολύ τηλεόραση, θυμήθηκε ότι τα μάρμαρα της Ακρόπολης, που “φιλοξενούνταν” στην Αγλλία, είχαν όλα, κομμένα κεφάλια. Πιθανόν θα τα είχε στην κατοχή του, κάποιος πλούσιος. Παρομοίως όλα τα αυθεντικά έργα τέχνης ή τα σπανιότερα, από τα οποία, οι πλούσιοι τούτου του κόσμου, είναι ανίκανοι να αντλήσουν οτιδήποτε. Ούτε και συναισθήματα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Υπομονή που μας δείχνουν

Όπως λέει και ο σοφός λαός, σε κανέναν δεν αρέσει ο γκρινιάρης, ή εκείνος που δεν παραδέχεται προσωπικά λάθη. Για τα οποία μετανιώνεις μέσα σου, ενόσω ο άλλος ενσωματώνει ως συμπεριφορά, απέναντι σου, μια ώριμη υπομονή. Με σημάδια κατανόησης. Επειδή βλέπουν ότι προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου. Επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι με καλά στοιχεία, ενδεχομένως. Αποδεχόμενοι τα μικρά πράγματα που αξίζουν. Ετούτο είναι το αγκάθι που κάνει δύσκολη τη ζωή των πράων νέων, αντρών και γυναικών, σήμερα. Αφού τα προβλήματα, τους τα δημιουργούν όχι μόνο οι γονείς τους αλλά και ο περίγυρος, επειδή αυτοί οι νέοι άνθρωποι, επέλεξαν το ποιοτικό στη ζωή τους, επιλέγοντας να περιμένουν το κατάλληλο ταίρι, παρά να μπουν στη διαδικασία, να έχουν δύο ή τρεις, παράλληλα, συντρόφους.
Υπομονή φυσικά, δε σημαίνει αποστασιοποίηση: δείχνω μόνο απέναντι σου, υπομονή, ενώ σ’ εμένα, δε δέχομαι μύγα στο σπαθί μου. Δεν μιλώ για τις συζητήσεις που εν τέλει, όλοι είμαστε κάθετοι σε ορισμένες απόψεις, όπως η απόφαση που παίρνουμε να επιλέξουμε σύντροφο ζωής, με κριτήρια ετούτο να είναι πολύχρονο, με σεβασμό, κοινές υποχρεώσεις και δικαιώματα. Εννοούσα –προηγουμένως- να έχω εσωτερικά ξυπνήματα, που να μου επιτρέπουν να δείχνω υπομονή σ’ “εσένα” όμως δεν θέλω να έχω πια, καμία επιρροή, από πρόσωπα που με έχουν κουράσει. Λίγο έλεος βέβαια, δεν θα έβλαπτε, όμως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μια ηλικία και μετά. Είναι μάταιο να προβάλλεις τα “σλάιντ” της προσωπικής σου υπόστασης, στον άλλο, ενόσω το απέναντι δικό σου πρόσωπο δεν θέλει να το δει. Ιδίως αν είναι γονιός, και ειδικότερα, ενόσω προσπαθεί να απαγορέψει κάποια πράγματα σ’ εσένα, επειδή ο ίδιος δεν τα έζησε.
Απλά επομένως, κρατάς απόσταση για να μη συμβεί το χειρότερο. Με την πίεση δεν έχει βγει, ποτέ, κάτι καλό. Κι αν ο άλλος δεν θέλει, την ώρα που θες εσύ, να πράξει κάτι, δικαίωμα μας να αρνηθούμε και να χαράξουμε τη ζωή, σύμφωνα με τα προσωπικά μας πιστεύω.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιον δείχνει, κανείς, εύκολα, υπομονή.
Στους όμορφους, επειδή θέλεις να τους έχεις συνεχώς, γύρω σου; Σ’ όσους δεν έχουν ζήσει ακόμη, άρα δεν έχουν πείρα να συλλογιστούν το αποτέλεσμα του λάθους τους;
Δείχνεις υπομονή σε κάποιον, αφήνοντας τον να ξεσπάσει, ν’ αναλωθεί, να πάψει ν’ ασχολείται μαζί σου.
Η υπομονή έχει προσωπική κλίμακα, στον καθένα, λειτουργώντας με το τι θεωρεί, κανείς, άμυνα, ή τι ανέχεται: α) επειδή θεωρεί μια συμπεριφορά λογική ή β) Ανέχεσαι επειδή εξαρτάσαι, το συνηθέστερο, οικονομικά: Το παιδί ανέχεται τον αγενή πατέρα. Ο νοικάρης τις επισκέψεις του ιδιοκτήτη. Η άνεργη μάνα, τον τύραννο σύζυγο. Ένα μικρό, το βίαιο μεγαλύτερο, αδελφάκι του. Σχέση δούναι και λαβείν.
Όπου η ισορροπία εξαρτάται, μόνο από τη λογική.
Αν ήταν θέμα παιδείας, μόνο, τότε όλοι οι μορφωμένοι, θα έχτιζαν ένα καλύτερο κόσμο. Μόνο που τούτο δε συμβαίνει. Ούτε και είναι δυνατόν να μετανιώσεις μετά από ένα τραγικό λάθος, όπως του δημιουργού της ατομικής βόμβας. Φαντάζομαι την ανυπομονησία του χειριστή, να τραβήξει το μοχλό που θα απελευθέρωνε ένα τόσο τρομερό όπλο, που θα εξαφάνιζε δίχως οίκτο, Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Η ετοιμότητα, η άνευ όρων υποταγή, στον άλλο που σου λέει: πάτα το κουμπί να φύγει ο πύραυλος, να σκοτώσει αμάχους, όπου είναι προτιμητέο…
Η υπομονή είναι ένα πνευματικό όπλο. Κάτι που αναμένεις να συμβεί, κοιτώντας θετικά τη ζωή. αντιδρώντας ενάντια σε κάθε αρνητική παρόρμηση. Σα να μετράς ως το 10 ή το 20, όπου έχεις ανάγκη, προτού μιλήσεις ή ενεργήσεις, βεβιασμένα.
Υπομονή, ίσον ανοχή; Και ως πότε;
Όταν σε αδικούν, φεύγεις;
Κόβεις δεσμούς. Δε ξαναλές καλημέρα.
Φορές απορείς: γιατί να τα εξηγώ όλα; Γιατί πρέπει, το: με σεβασμό, ο άλλος να το παίρνει ως πρόκληση; Που χάθηκε η ευγένεια. Πού πήγε το έλεος ή το ξύπνημα του νου, πως κάπου μοιάζουν οι καλοί άνθρωποι.
Υπομονή: δεν έχουν όλοι οι συγγενείς, τις ίδιες ασχολίες.
Υπομονή: τι έγινε κι αν πάτησες τα άντα;
Υπομονή: υπάρχει και Δικαιοσύνη (που λέει ο λόγος).
Υπομονή: θα βρούμε κάποτε, χρόνο.
Πείτε μου την άποψη σας, πόση υπομονή μπορεί να δείξει ο Μεγαλοδύναμος, όταν οι τάδε, δεν τον αφήνουν να τους τακτοποιήσει τη ζωή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Για PC GAMES ο λόγος
και παραλειπόμενα

Ένας όμορφος τρισδιάστατος κόσμος, που πάντοτε υπάρχει, και ποτέ δεν σου λέει όχι, όταν θες να ασχοληθείς για λίγη.. ώρα :)
Ααααα, ωραίες ώρες.
Τουλάχιστον παλαιότερα, που είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ο καθένας μας, βυθισμένοι στο αγαπημένο μας παιχνίδι. Τότε, που όλα τα παιχνίδια “έτρεχαν” σε λιτό από ικανότητες, κομπιούτερ.
Ααααα, ωραίες εποχές :)
Το πρώτο μου κομπιούτερ, το αγόρασα με τον κόπο του ιδρώτα μου, στα 17 μου, δουλεύοντας σε ένα σούπερ μάρκετ, για μερικούς μήνες.
Ένα παλιό καλό 286, στα 12Mhz νομίζω.
Βασικά δεν είχα ιδέα από κομπιούτερς, κι ούτε θυμάμαι για ποιο λόγο το αγόρασα. Πιθανόν κόλλησα, χάρη στην εντύπωση που μου προκάλεσε η Amiga 500 ενός ξαδέλφου μου. Ααααα :) Απίθανος ήχος και 256 χρώματα!
Στην αρχή είχα μια EGA οθόνη, στο Pc μου, με 16 χρώματα. Μετά από καιρό, όταν πήρα ένα 486, στα 40Mhz νομίζω –δεν είμαι σίγουρος- συνόδευε το Pc μια VGA οθόνη. Περνώντας από εκείνη την δισκέτα που λύγιζε εύκολα, την 5 και 1 τέταρτο, που χώραγε 1,2ΜΒ, στην μικρή που και σήμερα κυκλοφορεί, 3 και 1 δεύτερο, που χωράει 1.4ΜΒ. Όπου συμπιέζαμε με το Pkunzip τα αγαπημένα μας αρχεία και παιχνίδια. Σε 10, 15, 20 δισκέτες, Γρουτς γρουτς γρουτς. Γράψε σβήσε στη δισκέτα. Ωωωωω, παλιές εποχές. Πότε ήταν; 1998, 1997; Δεν θυμάμαι.
Τότε έπαιζα αμέτρητες ώρες, το Transport Tycoon, όπου προσπαθείς να ενώσεις τις πόλεις, με συγκοινωνιακά μέσα, όπως, αεροπλάνα, πλοία, τρένα και λεωφορεία. Να ρέει το χρήμα. Να φτιάχνεις νέες διόδους επικοινωνίας. Να πρέπει ν’ αντικαθιστάς τις παλιές μηχανές στα τρένα, με νεότερα μοντέλα. Όπως και κάθε άλλο συγκοινωνιακό μέσο. Όταν υπήρχε αρκετό χρήμα στην τράπεζα, έφτιαχνες υπόγεια τούνελ, να φεύγει σ’ ευθεία το συγκοινωνιακό μέσο, σε πάρα πολλά τετραγωνάκια, που κόστιζε και πολλά χρήματα να το πράξεις αυτό. Ααα! Ωραίες εποχές. Λιτά μεν γραφικά, όπως και στο The secret of Monkey Island, το πρώτο adventure νομίζω, με το οποίο είχα ασχοληθεί και πολύ το είχα διασκεδάσει. Θυμάμαι ακόμη την ατμόσφαιρα, ειδικά σ’ ένα σημείο όπου έπρεπε να νικήσεις στις άσχημες φράσεις, με κάποιους πειρατές.

Εκείνη την εποχή είχα επίσης ασχοληθεί με το Prince of Persia, που νομίζω χώραγε σε δύο μικρές δισκέτες, αλλά ήταν πολύ ωραίο και εθιστικό –με ένα Α βαθμό δυσκολίας- όπως και το DOOM, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα σημερινά παιχνίδια δράσης ή βίας –όπως θέλετε τα βαπτίζετε- όπου σκοτώνεις για να επιβιώσεις. Το DOOM ήταν πιο “αθώο”. Μέχρι να περάσω σε ένα AMD στα 600Mhz, με cd-rom, ήδη είχα ασχοληθεί με το πρώτο racing game, εκείνο το δισδιάστατο Test Drive. Μου άρεσε όμως. Όπως και το δισδιάστατο DUKE NUKEM, ως platform game.

Μέχρι να περάσω σε ένα AMD στα 600Mhz, με cd-rom, ήδη είχα ασχοληθεί με το πρώτο racing game, εκείνο το δισδιάστατο Test Drive. Μου άρεσε όμως. Όπως και το δισδιάστατο DUKE NUKEM, ως platform game. Στο νέο μου Pc, είχα cd-rom, ξεκινώντας να ασχολούμαι με το θρυλικό Command & Conquer, το πολεμικό strategy game. Δεν έφτασα ποτέ, στο Red alert της σειράς ή στα τρισδιάστατα expansion, πιθανόν τότε, λόγω αυξημένων απαιτήσεων των νέων παιχνιδιών, σε γραφικά.
Ένα άλλο παιχνίδι που μου άρεσε πολύ, ήταν το WARCRAFT Orcs and Humans όπου ως strategy, έπρεπε εδώ, να έχεις τους εργάτες σου, να μαζεύουν πρώτη ύλη, για κτίρια και πολεμιστές. Κόβοντας δέντρα, μαζεύοντας χρυσό ή εξορύσσοντας άλλες πρώτες ύλες, σε ορυχεία. Ούτε και σ’ αυτή τη σειρά του Warcraft, πέρασα ποτέ σε τρισδιάστατο παιχνίδι, επειδή κατά τη γνώμη μου, οι παλιοί καλοί τίτλοι, χαλάνε, κατά τη γνώμη μου. Χάνουν την αύρα του πρωτότυπου παιχνιδιού. Εκείνο τον καιρό, είχα ασχοληθεί με το STARCRAFT. Επιλογή, ανάμεσα σε ανθρώπους και δύο εξωγήινες φυλές, απ’ όσο θυμάμαι. Strategy κι αυτό.
Ενασχόληση, τον καιρό που οι απαιτήσεις σε γραφικά και υπολογιστική δύναμη, δεν ήταν ανεξέλεγκτη όπως σήμερα. Όταν έβγαιναν τίτλοι με διαχρονικό χαρακτήρα, όπου θα αγόραζες ακόμη και σήμερα. Να μαθαίνουν οι νέοι, να θυμούνται οι παλαιότεροι. Όπως το διασκεδαστικό ODD WORLD : ABES ODDYSEE, με τη φοβερή φατσούλα του πρωταγωνιστή –platform. Τότε μου άρεσε επίσης το παιχνίδι HOYLE CASINO, όπου μου έμαθε να παίζω πόκερ :) Πάνε αυτά, ξεχάστηκαν. Όχι όμως η αίσθηση παλιών παιχνιδιών, όπως το PAC-MAN, το TETRIS, και ένα άλλο, που δεν θυμάμαι πως λέγεται. Και στο οποίο, είχες μια μπάρα που την κινούσες αριστερά δεξιά, σαν ρακέτα, όπου δεν έπρεπε να χάσεις την μπίλια, η οποία εξαφάνιζε τα κουτάκια στο πάνω μέρος της οθόνης, τα οποία είχαν φορές, διαφορετικές ιδιότητες. Τις οποίες έδιναν στην μπίλια, όταν επέστρεφε νομίζω, στην μπάρα που πηγαινοέφερνες, στο κάτω μέρος της οθόνης, σα ρακέτα. Για ένα φεγγάρι είχα ασχοληθεί για λίγο, με ένα KING QUEST, όπως και με ένα COLIN MCRAE RALLY –όπου τα καινούρια racing της σειράς, έχω ακούσει, μετά το 3, ότι είναι πολύ χάλια.

Τα νέα όμως, παιχνίδια, τότε, που με είχαν κρατήσει για καιρό, ήταν η σειρά SIMCITY, από το πιο “αρχαίο”, ως το σημερινό 4, και πιθανόν να ασχοληθώ πάλι, κάποια στιγμή, γιατί μου αρέσει η ατμόσφαιρα αυτού του παιχνιδιού. νομίζω ήταν το πρώτο SIM όπου άλλαζε η μέρα σε νύχτα και αντίστροφα. Πρέπει να το δείτε, πόσο ωραία γίνεται η αλλαγή. Περνώντας στην αξιοθαύμαστη και άκρως εθιστική σειρά :) CIVILIZATION, από το μονοδιάστατο πρώτο, της σειράς, ως το CIV3, με τα expansion του. Ώρες και ώρες παιχνιδιού, προσπαθώντας για λίγο πολύτιμο χώρο, στο χάρτη, προς δημιουργία μιας νέας πόλης. Διαλέγοντας από πολλούς πολιτισμούς. Καθένας με τη δική του τακτική, δίνοντας έμφαση, είτε επιθετικά, ως πολεμόχαροι, είτε δίνοντας έμφαση στην πνευματική καλλιέργεια κλπ.
Κάποια στιγμή αγόρασα και το CIVILIZATION 4, προβληματικό πάρα πολύ, ακόμη και με το πρώτο patch. Ο λόγος που με απογοήτεψε και το παράτησα, αφού όταν φτάσεις να ξεπεράσεις ένα αρχείο save, παραπάνω από 450ΚΒ απ’ όσο θυμάμαι, κάνοντας Load, δεν το δέχεται. Πλήρως απογοητευτικό, και δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ, δεν ξέρω ως πότε, ακόμη κι αν έχω κάνει install το τελευταίο patch. Άστο να υπάρχει.
Το παιχνίδι που δεν με απογοήτεψε, ήταν το ROLLER COASTER TYCOON 2 (το 3 είναι πολύ τρισδιάστατο για τα γούστα μου, αν και δεν συγκρίνεται μια βόλτα στην οθόνη, πάνω σ’ ένα roller coaster). Αργότερα ασχολήθηκα με το CALL OF DUTY, με το expansion του, το UNITED OFFENSIVE με την πολύ καλή ατμόσφαιρα για παιχνίδι δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Που όμως δεν συγκρίνεται με την αίσθηση που σου αφήνει το παιχνίδι MEDAL OF HONOR – PACIFIC ASSAULT, ολοκληρώνοντας το. Όπου αντιλαμβάνεσαι ρεαλιστικά, τι κακό πράγμα είναι ο πόλεμος. Σ’ αυτό το παιχνίδι υπάρχουν 4, 5 πολύ δύσκολα σημεία –αμπάρι πλοίου που καίγεται, ελεύθεροι σκοπευτές σε δέντρα, εκατοντάδες εχθρικά αεροσκάφη που πρέπει να ρίξεις μ’ ένα δυνατό πολυβόλο, ώστε να προσγειωθεί χωρίς πρόβλημα ένα φιλικό αεροπλάνο κλπ. Όπου όντως είχα κολλήσει. Τα παρατάω, είχα πει. Αλλά με πείσμα, προχώρησα. Μόνο που δεν θα ξαναέπαιζα αυτό το παιχνίδι, γι’ αυτά ακριβώς τα δύσκολα σημεία. Επίσης, επειδή είναι μονοκόμματο και δεν σου δίνει ευχέρεια κινήσεων, διαλέγοντας αποστολές.

Κάτι που δεν μπορείς να κάνεις σε παιχνίδι adventure, όπου κάθε τι, πρέπει να ακολουθεί μια σειρά. Θυμάμαι την πολύ ωραία ατμόσφαιρα του πρώτου THE LONGEST JOURNEY. Το πρώτο μου adventure, όμως, ήταν το RIVEN, σε dvd, με τα καταπληκτικά γραφικά και τον κόσμο που πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν, σε άλλα παιχνίδια. Δεν κατάφερα όμως να το ολοκληρώσω, μιας και δεν ασχολούμαι με εξωγήινους γρίφους. Το SCHIZM είχε πολύ καλές προοπτικές να το ολοκληρώσω, αλλά κόλλησα από την αρχή, στα αερόστατα που αιωρούνται ψηλά, αφού δεν κατάφερα να λύσω έναν απίθανο γρίφο, εκεί πάνω. Εξάλλου το SCHIZM είχε πάρα πολλά bugs από το install ακόμη. Κάτι που πιστεύω δεν συναντούσες στα πρώτα παιχνίδια, με τα λιτά γραφικά. Όπως ένα INTIANA JONES, με το οποίο είχα ασχοληθεί. Μεταβαίνοντας μετά από πολύ καιρό, στο BROKEN SWORD – THE SLEEPING DRAGON, με την πολύ όμορφη εισαγωγή, όπου άξιζε πραγματικά, τα λεφτά του. Όχι όμως και το επόμενο της σειράς, το 4. Με τις κακές ερμηνείες των ηθοποιών και το ρηχό περιβάλλον.

Δεν θα μπορούσα φυσικά να ξεχάσω την εξαιρετική ατμόσφαιρα παλαιότερων, adventure, παιχνιδιών, όπως τα: DAY OF THE TENTACLE και HEART OF CHINA. Με τον καιρό, αλλάζοντας για άλλη μια φορά, τεχνολογία, ήρθε στα χέρια μου το MYST REVELATION, σε δύο dvd, που παρόλο τα άψογα γραφικά, οι γρίφοι του, αν ήταν πραγματικότητα όλο αυτό κι εσύ βρισκόσουν εκεί, πίστεψε με, δεν πρόκειται να επιβίωνες, αφού θα παγιδευόσουν σε κάποια χρονική περίοδο και τοποθεσία. Εδώ είναι η ένσταση μου, απέναντι στους πολύ φανατικούς adventurάδες, οι οποίοι έχουν μεν δίκιο να τους αρέσουν, ως ένα σημείο όμως. Εκτός κι αν το IQ τους αγγίζει του Στήβεν Χόκινς. Αλήθεια δεν ξέρω τι σκέπτονται όλοι αυτοί οι δημιουργοί, των γρίφων. Σε ποιους απευθύνονται. Δεν ξέρω, πότε θα βγει ένα adventure, με πραγματικές εικόνες και περιβάλλον, στο οποίο θα κινείται ο χαρακτήρας.

Αυτή την ψευδαίσθηση τη συναντάς στην ρεαλιστική απεικόνιση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, στο παιχνίδι, FAR CRY, που αν και δύσκολο, αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Αν έχεις δηλαδή υπομονή, να κατεβάσεις τα 80 τόσα ΜΒ που καταλαμβάνει το patch. Γρήγορα να κυκλοφορήσουν νέα παιχνίδια. Άραγε, οι δοκιμαστές των εταιρειών, δεν βλέπουν τα προβλήματα; Απορώ.

Πάντως υποκλίνομαι στη φαντασία ορισμένων σεναριογράφων, παιχνιδιών, κάτι που φαίνεται στο παιχνίδι DEUS EX – INVISIBLE WAR, το οποίο είναι ενδιαφέρον, μα πολύ δύσκολο για μένα. Παρομοίως η αρνητική αίσθηση που μου άφησαν κι άλλα pc games, με τα οποία ασχολήθηκα, αλλά θα αναφερθώ στα εξής: AGE OF EMPIRES και EMPIRE EARTH από demo. Αγοραστό FIFA 2006. Παιχνίδια της σειράς SIMS 1 και 2 ούτε και με demo. Έφτανε όμως να τα δεις στην εκπομπή του Channel 9, GANG –πιθανόν να έχει ξαναρχίσει να προβάλλεται στο …νέο… πρόγραμμα του σταθμού, αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη, να βλέπω όλη μέρα το κανάλι του τάδε.

Επόμενο παιχνίδι που δεν μου άρεσε: CEASER από demo. Το F.E.A.R. από demo, όχι γιατί σε φοβίζει στ’ αλήθεια, μα για το επίπεδο δυσκολίας, αλλά και γιατί όπως έχω διαβάσει σε review επαναλαμβάνονται τα επίπεδα. Από γραφικά πάντως, σκίζει. Φόβο μου έβγαλε το DOOM 3, όπως το είδα κι αυτό, στην εκπομπή GANG. Γενικά αποφεύγω και συζητήσεις περί του οξαποδώ θέματος, και κακώς όσοι ασχολούνται και φραστικά. Αφού δεν ξέρουν, που στέλνουν τον άλλο.
Το demo του JUST CAUSE, θλιβερό, λόγω κακού χειρισμού του χαρακτήρα. Κατά τ’ άλλα, το περιβάλλον της ζωής εκεί –φύση, πόλεις κλπ- είναι μεν, ως γραφικά, πολύ καλύτερα του WORLD RACING 2 –το οποίο, κακώς, είναι τόσο δύσκολο- το JUST CAUSE όμως, δεν πρόκειται ποτέ, να μοιάσει στο GRAND THEFT AUTO. Απλά προσπαθεί.

Το GRAND THEFT AUTO – SAN ANDEAS, για μένα, είναι ο μοναδικός βασιλιάς στα pc games, την τωρινή στιγμή, αδιαμφισβήτητα. Πιθανόν να το “απειλεί” το SCARFACE, απ’ ότι είδα λίγο, σε κάποιο ίντερνετ café.
Μικρά tip για το GTA SAN ANDREAS: Καμιά χιλιάρα χειροβομβίδες, και, για εχθρούς και ξεκαθάρισμα συμμοριών. Όταν ακούτε το συναγερμό, ότι κάποια άλλη συμμορία προσπαθεί να σας πάρει μια γειτονιά, πηγαίνετε αμέσως και σώζετε σε ένα σπίτι σας, στην πόλη. Και καλή τύχη με την τελευταία αποστολή.
Ελπίζω το GTA 4, που απ’ ότι φαίνεται, δυστυχώς, θα κυκλοφορήσει μετά από την κονσόλα playstation 3, μέσα στον Αύγουστο, φέτος, ελπίζω να το δούμε και για pc, μέχρι το τέλος του χρόνου. Ελπίζω επίσης, να έχουν προστεθεί περιοχές, με νέους χάρτες, γύρω από το περιβάλλον γης, του GTA SAN ANDREAS. Και όχι να είναι ένα καινούριο παιχνίδι, με νέα φάτσα, στον πρωταγωνιστή. Πιστεύω ότι το GTA SAN ANDREAS, αν και κορυφαίο, άξιζε περισσότερες αποστολές. Πιθανόν, αν το παιχνίδι ερχόταν με δεύτερο dvd, να είχαμε αυτή την ευχαρίστηση. Το παιχνίδι θα παραμείνει στην συλλογή και στον σκληρό δίσκο, για πάρα πολλά χρόνια. Πρέπει να δείτε τα γραφικά, και τις εναλλαγές μεταξύ μέρας και νύχτας.
Απορώ δε, πως δεν τους έχει κόψει, των εταιρειών που δημιουργούν adventure pc games, να χτίσουν ένα κόσμο όπου θα κινείται η υπόθεση, κάτι περίπου όπως στο GTA, όπου δεν χρειάζεται και να αλλάξεις οθόνες.
Θυμάμαι ένα διάστημα όπου είχα πάρα πολλές ιδέες, για αγαπημένα μου παιχνίδια, πάνω στις οποίες θα στηρίζονταν πιθανά expansion, αλλά οι επιχειρήσεις που λειτουργούν ως αντιπροσωπείες εδώ, στη χώρα μας, είναι: είτε πολύ περήφανοι για να ξεκουνηθούν και να βοηθήσουν, ή γενικά αδιάφοροι. Τέλος πάντων. Παρομοίως τα εγχώρια κανάλια, που δεν αγαπάνε, όχι μόνο την τεχνολογία, πόσο δε να ασχοληθούν, εκπομπές, με pc games. Η εκπομπή GANG δεν έφερε την άνοιξη. Παρατηρώ όμως μια απαξίωση από τα ιδιωτικά κανάλια, πες, που θα μπορούσαν να αντλήσουν και χρήματα από τη διαφήμιση, ορισμένων pc games. Αλλά τι ζητάω κι εγώ από την ψωροκώσταινα.

Λίγα λόγια τώρα, για ορισμένα άλλα pc games, που δεν θα ‘θελα να αδικήσω, μη αναφέροντας τα.
Οι παλαιότεροι που έχετε ασχοληθεί και με κονσόλες, θα θυμάστε το DOUBLE DRAGON, επίσης και τα LEMMINGS, που σε 3D, ως διαφορά, μου φάνηκε συμπαθητικό, μα δε με ενθουσίασε. Έχουμε καταντήσει πια –γιατί κατάντια είναι- ακόμη και τα demo, να έχουν υψηλές απαιτήσεις σε υπολογιστική δύναμη, μνήμη, και γραφικά. Λες και με νοιάζει εμένα, όπως και πολλούς άλλους, τα shader model, τα vertex και άλλοι όροι των καρτών γραφικών, που εν τέλει μπουκώνουν τον επεξεργαστή. Έως του σημείου ίσως, και να καεί. Γι’ αυτό δίνω μια μικρή συμβουλή: μην κάνετε overclocking και μην τρέχετε benchmark για την κάρτα γραφικών, παρά πάνω από δύο, έστω, φορές, το χρόνο. Μην την πατήσετε όπως εγώ :)

Θα ήθελα λοιπόν να ασχοληθώ με τη σειρά TOM CLANCY’S SPLINTER CELL, που ένα demo, παλιά, δεν μου ήταν τελικά αρκετό, μα και ούτε είχα χρήματα, μπορεί και διάθεση να αγοράσω ένα παιχνίδι. Αφού ακόμη και τότε, σε δραχμούλες, ήταν πολύ ακριβά τα pc games. Οπότε αγόραζα, αν και σπάνια, μόνο ότι ήξερα και αγαπούσα. Περισσότερο SIM τίτλους.
Πιθανόν να ασχοληθώ κάποια στιγμή, ίσως λέμε, με: METAL GEAR SOLID, NEED FOR SPEED, PAINKILLER, κι ένα καινούριο σχεδόν shoot em up, πρώτου προσώπου που δεν θυμάμαι πως λέγεται, όπου μπορείς και σταματάς το χρόνο, για να κινείσαι και να ανοίγεις πόρτες, μα και να ξεφεύγεις από εχθρούς. Το demo μου άρεσε πολύ, πάντως, και κατάφερα να το ολοκληρώσω. Demo 700 και 800ΜΒ. Που ακούστηκε.
Ασχολήθηκα αυτές τις ημέρες, λίγο, με μερικά από τα πρώτα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια, που άλλα γκαζώνουν υπερβολικά. Άρα, πώς να ασχοληθείς πια. Άλλα είναι πολύ αργά. Κάποια δεν έχουν ήχο στα windows. Έχω ξεχάσει και πως ξεκινάς το Pc σε DOS. Αλλά σκέφτομαι να μη μπλέξω και κάνω καμιά ζημιά και άντε και πάλι από την αρχή, με fdisk και install τα Windows. Τόσες φορές τα έχω εγκαταστήσει, που έχω γίνει εξπέρ :)
Είχα δει το βίντεο που συνόδευε ένα dvd σε περιοδικό, από ολόκληρο το παιχνίδι HALF LIFE 2, και μου φάνηκε δύσκολο.
Ακατόρθωτα και εκνευριστικά θεωρώ, τα: QUAKE και UNREAL TOURNAMENT. Το πρώτο HITMAN, σου άφηνε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη αίσθηση, φοβίας. Το μοναδικό RPG που ασχολήθηκα, ήταν το BALDUR’S GATE μ’ ένα expansion του, μαζί, που ήθελα μεν, να το ολοκληρώσω, αλλά το σταμάτησα. Προφανώς θα είχα κάτι άλλο, εκείνο τον καιρό, κατά νου. Δεν ξεχνώ, φυσικά, την σημερινή έκδοση, του πρώτου TRANSPORT TYCOON, το LOCOMOTION, που θα περίμενες φυσικά, να είχες μεγαλύτερους χάρτες και πιο έντονο zoom στο χάρτη. Κανένα βίντεο δε θα με χάλαγε, αλλά τι ζητάω ο άνθρωπος.

Παλιότερα, ήξεραν να φτιάχνουν εθιστικά παιχνίδια, όπως τη σειρά COSSACKS, όσο με είχε τραβήξει, βέβαια.
Τώρα έχουν μάθει στην on line δυνατότητα, που όμως πρέπει να έχεις πολύ γρήγορη σύνδεση, για να συλλογίζεσαι κάτι αξιοπρεπές. Δεν πέρασα και ποτέ, έστω, σε isdn σύνδεση. Έχω κολλήσει σε pstn σύνδεση. Γλιτώνεις όμως, αν δεν παίζεις on line και τους ..ιούς.. Πιθανόν να ασχοληθώ κάποια στιγμή, με το ACTION OF WAR, σε δύο dvd, μόνο και μόνο για τα βίντεο του παιχνιδιού που θυμίζουν εκείνα του παλιού καλού, COMMAND & CONQUER. Αααααα, ωραίες εποχές.

Ποιος το περίμενε ότι θα φθάναμε να μιλάμε για 4 και 8 GB –7 και κάτι ζητά το TOCA 3- σε αποθηκευτικό χώρο στο σκληρό δίσκο. Με το μονοπώλιο της Microsoft στο λειτουργικό σύστημα, αν και δεν γνωρίζω την εξέλιξη του LINUX. Κατά πόσο θα κατακτήσει, όντως, μερίδια, από τα Windows. Εδώ έχουν αρχίσει να βγαίνουν pc games αποκλειστικά για τα VISTA.
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ, με άλλες κονσόλες, όπως playstation και xbox 360 –εκτός από εκείνη τη πολύ παλιά Amiga 500, ενός ξαδέλφου μου. Δεν μου αρέσουν έτσι κι αλλιώς, ούτε τα playstation, ούτε τα χειριστήρια. Είμαι οπαδός του πληκτρολογίου.
Κρίμα όμως να κυκλοφορούν τα καινούρια παιχνίδια, πρώτα σε κονσόλες, αφήνοντας τα καημένα :( τα Pc, να περιμένουν.. σε ποια νέα κάρτα γραφικών, θα θελήσουν να σπρώξουν τους gamerάδες, οι εταιρείες παραγωγών pc games. Μήπως είναι συνωμοσία; Λες και το κάνουν για το καλό, αλήθεια, ποιων;
Εκείνων που έχουν να πληρώσουν τα 500 και 600 Ευρώ, για μια νέα κάρτα γραφικών; Λες και τους νοιάζουν, τους περισσότερους από εμάς, κάτι όροι όπως το directx 10 και παρόμοια. Εμείς να ονειρευτούμε θέλουμε. Όχι να γίνουμε τεχνικοί. Εκτός κι αν τα 4, 6 ή 8 GB που ζητά στον σκληρό δίσκο, το τάδε παιχνίδι, είναι εξαιτίας των γραφικών. Λες και “όλα τα λεφτά” είναι τα γραφικά, και όχι το βάθος στο σενάριο, η πλοκή και η ενασχόληση με έναν τίτλο, για ημέρες και όχι για ώρες. Όπως το DREAMFALL THE LONGEST JOURNEY ή το CALL OF DUTY 2, που έχω ακούσει πως κρατάνε πολύ λίγο. Φαντάζομαι και το COD 3, τα ίδια χάλια θα είναι.
Εδώ τίθεται ένα θέμα: Να περιμένουμε ένα με δύο χρόνια, προτού αγοράσουμε ένα pc game, που θα πέσουν και οι τιμές, ή όταν θα το ψάχνουμε, δεν θα υπάρχει στα ράφια, και του πιο ψαγμένου stock μαγαζιού; Αλλά σιγά, μην αγόραζα ποτέ, ούτε και το τελευταίο, FLIGHT SIMULATOR της MICROSOFT, που διάβασα κάπου, πως ζητά 15GB στον σκληρό δίσκο. Αν είναι δυνατόν! Τσάμπα χώρος θα πω εγώ, που φαντάζομαι όλους αυτούς τους χάρτες, ως ένα παγκόσμιο χώρο για ένα ατελείωτο GRAND THEFT AUTO. Ώ, δεν θα ήταν υπέροχο :)) Χαμός!!

Παιχνίδια έχουν πήξει.. τα καταστήματα. Λείπουν όμως οι Ελληνικές παραγωγές, στο επίπεδο εννοείται, ξενόφερτων. Όχι αυτές του σκίτσου, των δικών μας, που δημιουργούνται μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Λες και λείπει η φαντασία από τους Έλληνες, ή ότι δεν γίνεται να βρεθούν πόροι και σπόνσορες. Εδώ κάθε λίγο και λιγάκι, βγαίνει ένα καινούριο περιοδικό. Δεν μπορούνε να δώσουν τα χρήματα να φτιάξουμε κι εμείς, μια SIERRA. Τι σας θύμισα τώρα, ε;
Εμείς παλιότερα, είχαμε παιχνίδια που χωράγανε σε δύο δισκέτες και ήταν ολόκληρος κόσμος. Μετά περάσαμε στα cd-rom και σε νέους κόσμους όπως τα δύο SYBERIA, που τέλειωσα με τη λύση (sorry). Παλιότερα όμως, ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, τι άξιζε και τι όχι.
Όχι όπως τα τελευταία χρόνια –θα πω εγώ- που δεν διαβάζω αντικειμενικά άρθρα, για pc games. Όλο: εκεί κι εκεί, δεν είναι καλό, το τάδε game, αλλά το δείνα καλό στοιχείο, υπερτερεί των μειονεκτημάτων! Σα να σου λέει: προσπέρασε τα αρνητικά, επειδή το περιτύλιγμα αξίζει περισσότερο προφανώς από τα 50 Ευρώ που θα καταβάλεις. Κάτι σαν το περιεχόμενο του τηλεοπτικού μουσικού σταθμού, MAD, όπου είναι το μαγαζί των δισκογραφικών εταιρειών. Ένα περίεργο πράγμα: ότι ώρα και να κάνω ζάπιγκ, θα πέσω σε 4, 5 συγκεκριμένα ξένα βίντεο. Ένα περίεργο πράγμα. Όπως η απαίτηση του τάδε εκδότη, να δώσω 6,5 ή και 10 Ευρώ! Δηλαδή, 2000 έως 3000 δραχμές, για ένα περιοδικό, αποκλειστικά για pc games ή γενικής ύλης, και για υπολογιστές, το οποίο να είναι έως 190 σελίδες. Οι περισσότερες, δε, διαφημίσεις. Και κάτι τεράστιες φωτογραφίες, να τρώνε σελίδες και σελίδες. Δεν ξέρω αλήθεια, από τι κόσμο πιστεύουν ότι αγοράζονται τα περιοδικά τους.

Όπως ένα άλλο περιοδικό για ενισχυτές, βίντεο και σχετικά, που έχουν άρθρα, μέσα, με τέτοια είδη, από εκατομμύριο δραχμές, και πάνω. Μερικοί, όντως, έχουν καβαλήσει το καλάμι. Οι καημένοι οι εκδότες. Μπου χου.
Κατ’ εμέ, οι περισσότεροι συντάκτες σε περιοδικά για pc games, είναι κατευθυνόμενοι από τις αντιπροσωπείες που διαθέτουν στη χώρα μας, συγκεκριμένους τίτλους. Το περιοδικό κάνει διαφήμιση, και όχι ενημέρωση. Αν είναι δυνατόν, αν το σκεφτείς δηλαδή, καλά: περιοδικό που δουλεύει ο υπάλληλος, να τον πληρώνει για να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια! Χαζό ακούγεται.
Ποτέ, κανείς, από αυτούς τους ειδήμονες adventurάδες ή άλλους συντάκτες, δεν έχουν ξεκινήσει μια συζήτηση, για την ποιότητα των cd-rom ή dvd-rom, μες τις συσκευασίες, στα οποία γράφονται οι τίτλοι από pc games. Τέλη, πέρυσι, που πήγα να εγκαταστήσω πάλι, το SIMCITY 4, έτσι για ποικιλία, έκανε πάρα πολύ ώρα, για να κάνει install. Και πες πως έφταιγε το ρημάδι το dvd disk, που είναι plextor. Τι το ήθελα ο χριστιανός να μην κάνω εγκατάσταση από το nec dvd recorder; Το οποίο σας προτείνω για εγγραφές, κατά προτίμηση, verbatim ή tdk από κενά δισκάκια. Το nec εκτός που γράφει γρήγορα, διαβάζει αμέσως, ότι δισκάκι κι αν τοποθετήσετε. Κοίτα να δεις που τους κάνω και διαφήμιση :)
Πολλά λοιπόν τα video games, στην αγορά.
Προσωπικά σας συμβουλεύω να ασχοληθείτε με κάποιο, καταφεύγοντας πρώτα σε ίντερνετ café, και μετά το αγοράζετε, για να έχετε και καλό ήχο, στο σπίτι.
Τώρα αν θέλετε να κάνετε download, όγκους δεδομένων, προτείνω να διαλέξετε ένα ίντερνετ café, με δορυφορική σύνδεση. Μια φορά, κατέβαζα, με 300ΚΒ ανά δευτερόλεπτο. Καμία σχέση με adsl, που προσωπικά περιμένω να πέσουν πάρα πολύ οι τιμές στις συνδέσεις, όπως και να μην υπάρχουν πάγια. Αν και θα προτιμούσα μόνο δορυφορική σύνδεση. Ναι, αν κερδίσω στο ΛΟΤΤΟ. Χαιρετίσματα. Τέλος πάντων.
Θα μπορούσα να πω λίγα λόγια για τις συζητήσεις που γίνονται, κατά πόσο επηρεάζει ένα βίαιο video game, ενήλικες και ανήλικους, αλλά βαριέμαι να ασχοληθώ. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, αργότερα.
Εγώ ξέρω, πως ο καθένας έχει το χόμπυ του. Άλλοι αθλούνται, άλλοι δημιουργούν. Άλλοι αναζητούν την αλήθεια. Άλλοι παίζουν video games. Αρκεί φυσικά να μην σε απορροφούν τόσο, ώστε να θέτουν σε κίνδυνο, το γάμο σου. Επειδή έχω δει από πρώτο χέρι, να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το παν είναι να ασχολούμαστε ευκαιριακά με video games –μιλώντας γενικά, όχι μόνο για pc games- δίνοντας έμφαση στη διαδραστικότητα ανάμεσα σε ανθρώπους. Αγαπώντας τη ζωή, και τη φύση, μιας και δεν μας δόθηκαν πολλά έτη για να βιώσει ο καθένας ότι προλάβει. Μήπως και βρούμε τι θέλουμε πραγματικά από τον ίδιο μας τον εαυτό, σταθερά όμως και με αξιοπρέπεια.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο που γράφτηκε όσο αυθόρμητα μπορούσα, ψάχνοντας στο ίντερνετ για photo από games, θέλω να πω, περαστικά στην Κρατική κοινωνία της Δημοκρατίας της άποψης, και στο πόσο!! ..βοηθά.., τους χρήστες του ίντερνετ, να μείνουν σε αυτή την απέραντη βιβλιοθήκη, όπου με τις κατάλληλες λέξεις – κλειδιά, βρίσκεις ότι θες, τη στιγμή που το θες. Ένα αξιοθαύμαστο μέσο, αρκεί να μην είχαμε τα μονοπώλια, να στέλνουν πληροφορίες, τι πληροφορία ψάχνουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι. Να ευχηθώ καλό gaming. Περιμένω τις δικές σας εντυπώσεις από παιχνίδια που σας άρεσαν ή που θα προτείνατε.

Ένας είναι ο βασιλιάς

αυτή τη στιγμή