Κατάλληλο για όλους: December 2006

Βάθος

Οι άνθρωποι πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο, ξαφνικά,
Από προσφορά και ελπίδα γέμισης, αξιόλογα
Του τωρινού χρόνου.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο,
αφήνοντας στο πλάι –στο έλεος των οδοκαθαριστών-
τις υλικές τους, μη απαραίτητες, εν τέλει, ανάγκες.

Οι ώρες προσπερνούν.
Σέβομαι την ζωή μου;
Γλυκά, βάλθηκαν οι πάντες, να με συνετίσουν.
Το χάδι, οι αισθήσεις, το μεροκάματο,

Καιροσκόποι μαυροφορεμένοι.
Μόνιμα.
Κλαίνε για μένα με κρυφή ειρωνεία.
Δεν βίωσα το πάθος τους, κι ευτυχής, τα ξεχνώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Μ’ εμένα

Τι σ’ ενοχλεί, αλήθεια περισσότερο;

Μη τη λατρέψω

Και Χάσεις εμένα τον αδαή

από αυτά τα θέματα.

Πολλά θηράματα; η ζωή δάμασε,

μα η δική μου η καρδιά

επείγον περιστατικό στάθηκε.

(πως είναι άραγε, πραγματικά, να γνωρίζεις, μα, να μην γυρίζεις).

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Ταυτότητα

Ο κόσμος απορεί,

Γιατί καταστρέφονται τα ελληνικά εργοστάσια

Κι οι αποθήκες,

Το ένα σε σειρά, πίσω απ’ τ΄ άλλο.

Τόσες χαμένες θέσεις εργασίας.

Μήπως και μειωθεί ο πληθωρισμός.

Μήπως και τα μεγαθήρια τεντώσουν τα μέλη τους

Ως σώμα υγιές και νέο, ικανό για αναπαραγωγή.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Το δικό σου όνομα

Στα μάτια αν κοιτάξω,
θα δω εκείνα να μ’ ακολουθούν;
Μια χορογραφία προσέγγισης
απλά, με τα χαρακτηριστικά μας.

Το δικό σου όνομα τ’ απόχτησα
σε μια στιγμήΩς καρδιά και ως δέρμα.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Αν σκεφτώ

Τους γονείς μου αν σκεφτώ
ως παιδιά,
Οι οποίοι έχασαν ήδη
Το δικό τους πατέρα και μάνα,
Ευθύς, η καρδιά μου ηρεμεί,
Και με αγάπη τους συγχωρώ
που με ελέγχουν, φορές, υπερβολικά.

Αν σκεφτώ, πόσο δειλός
είναι, όποιος στηρίζει το βίο του,
στη γνώμη των άλλων, την εσφαλμένη,
Άμεσα με μακαρίζω,
Αφού ανήκω στους λίγους,
Οπαδούς, της γνήσιας αποδοχής
και αγάπης.

Πόσες φορές η ευγένεια
Ομόρφυνε τις ώρες της εργατικής διεργασίας
Και ικανοποίησης, ίσος προς ίσο
Με συναδέλφους μου και ανθρώπους,
Ως οντότητες.

Αν αγαπώ κάποια ως φίλη,
Την προτιμώ από πολλούς άλλους,
Κλείνοντας ραντεβού δύο άνθρωποι
Δύο ψυχές, φιλικές προς το ένα.

Αυτή τη στιγμή, συγχωρώ κάθε μου λάθος,
και αφορμή, η οποία γεννήθηκε στο παρελθόν.
Φρόντισα τις άκρες του ως κέντημα,
Με περίτεχνα σχήματα, άρα εικόνες.
Φρόντισα τις ιδιαίτερες στιγμές κάθε μου λάθους.
Ελεύθερος, το κάλυψα μ’ ένα τζάμι στον τοίχο.

Στα μάτια του σκύλου μου, είδε ο ένας
στον άλλο, αγάπη, φροντίδα. Επίσης χαρά.
Αν σκεφτώ, ότι στερώ, μέρους
Της φροντίδας προς τους γονείς
Προσφέροντας το στο ζωντανό, κάπου
Μέσα μου κομπάζω πως έπραξα
το καθήκον,

Μα καθέλκυσα, ατελείωτο ακόμη,
Το σκαρί της ανεξαρτητοποίησης.
Βραδύ, έγειρε στο πέλαγο της ζωής,
και κινήθηκε αποκλειστικά,
όταν οι δυνάμεις της δειλίας,
δεν στέκονταν σθεναρά, στις θέσεις τους.
Δεν αντιστέκονταν μεγαλόπρεπα.
Απλά έσπασαν σε κομμάτια.
Τότε! φτερούγισε το σώμα κι η ψυχή,
ένδον του κόσμο, πλακώνοντας
Τα τελευταία οχυρά.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Σημαίνει

Αγάπη είναι, ν’ αγκαλιάζεις το παιδί σου,
όταν επιστρέφει από διακοπές.
Το απλό βλέμμα
που γεννά εμπιστοσύνη και συνομιλία.
Η μυρουδιά του χαμομηλιού,
έτσι ξαφνικά, από λεπτό προς λεπτό.

Αγάπη σημαίνει να συγχωρείς το παιδί σου,
Να το βοηθάς, ακόμη κι αν το αποδέχεται σπάνια.
Κάποτε θα επιτρέψει η συνείδηση του
Να το λογικέψει¢
Η ντροπή δεν με βοηθά, αφού αποφεύγω
Την ανθρώπινη παρουσία. Άρα, όχι κοινωνικότητα.

Θέλω ν’ αγκαλιάζω και να φιλώ
με κατανόηση και γνώση όσων τους
Οφείλω –οι γονείς μου¢
Μου λείπουν.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Συνομιλία

Κι αν σε πονάει τούτο το σκήνωμα,
θυμήσου, εγώ σ’ αγάπησα όπως είσαι.
Σε καθάρισα.
Σου έτεινα την παλάμη μου, πάνω απ’ τον γκρεμό
Κείνον που ορισμένοι απέφευγαν, σωτήρια να επενδύσουν.

Αν σεβόμουν την θυσία Σου στο Σταυρό,
θα επέστρεφα τα δεσμά, πίσω στο δήμιο,
κι ελεύθερος θ’ ανταποκρινόμουν στο κάλεσμα Σου.
Με κούρασε ο κόσμος. Τα θέλω του.
Η δουλειά που αδίκως, υποφέρω.
Τα άψυχο πλέον ταίρι
που φυσάει αντί να εισπνέει, αέρα ελέους. Επαφής.

Οι ώρες προσπερνούν. Τα σαββατοκύριακα ξεχνιούνται.
Περπατώντας, σταμάτησα κάπου να ξαποστάσω.
Κοίταξα με αγάπη κάθε τι, ολόγυρα μου.
Το δέχτηκα όπως είναι, αν και το πότισα με πίστη
στα όνειρα του.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Θα ‘πρεπε

Μη μου ζητάς να σου χτίσω ένα άνθρωπο,
μήπως και τον γεράσω, πρόωρα,
Ώστε να συναισθανθεί την αδυναμία του.

Μήπως και βαρεθώ,
και τον αφήσω ατελή, άρα δίχως μέλλον.

Μήπως και του οξύνω το ήδη σοβαρό του πρόβλημα.
Το αχόρταγο της σεξουαλικότητας του.

Μη μου ζητάς να σου χτίσω έναν άνθρωπο,
μήπως και φθαρεί γρηγορότερα, κι από την επήρεια
των άχρηστων τροφών στο οργανικό του σύστημα¢

Μη μου ζητάς τις πρώτες ύλες,
που μ’ έχτισαν στην πορεία, άνθρωπο.
Έφηβο, ενήλικα. Πολίτη. Προδότη της κατανόησης
του όρου άνθρωπος, ενόσω παλινδρομεί
στα θέλω της μη παρούσης κοινωνίας,
και της καρδιάς του¢

Όποιος χτίζει ένα ανθρώπινο καλούπι,

Συγκινείται –αν το αγαπά.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά

Στο ναυτικό, ήξερα

Τον Τζενάν, και δύο ακόμη παιδιά –φίλοι μου-

Απ’ την Θράκη.

Οι οποίοι πέθαναν σε αυτοκινητιστικό.

Νέοι άνθρωποι. Στο ξεκίνημα, μόλις,

της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους.

Μα το σοκ του θανάτου τους

Δεν ήταν τόσο ισχυρό,

ώστε να το εννοήσω.

Συνέβη.

Κοντά μου. Μα δεν έδωσα

την απαιτούμενη προσοχή.

Ο βίος μου, ήταν σπουδαιότερος.

Υπήρχα. Συνέχιζα. Με όποιο κόστος.

Ακριβώς κι εμείς. Τώρα.

Στον πάγο η συνείδηση.

Σκόπιμα. Εξακολουθούμε.

Τους νεκρούς δεν τους συναντήσαμε.

Στο Ιράκ. Στη διαδρομή μιας κρύας

-δίχως συναισθήματα- βόμβας ναπάλμ.

Στη θέρμη ενός στιγμιαίου ολοκαυτώματος.

Δεν χρειάστηκε στις εφημερίδες

να το αναζητήσω.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Προσόν

Τ’ αδέλφια που δεν μιλιούνται,
Ομοιάζουν με φθαρμένο μηχανισμό.
Στις συνδέσεις, ο ένας καίγεται,
Και ως κάρβουνο πια, κολλά στη θύμηση
Του δεύτερου,
Ο οποίος ως κλαδάκι ελιάς,
στέκει, προσωρινά έστω, τέλειος.

Όταν ήμασταν παιδιά,
Τα χέρια μας κρατούσαμε.
Εμπρός στην κάμερα,
Με βλέμμα στην άγνοια, καθηλωμένο.
Η άγνοια, τότε, ήταν προσόν.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Χρόνος

Αν είχα ότι ήθελα, θα ήμουν καλυμμένος;

Η σκόνη από εκρήξεις βομβών,

μου κρύβουν τις εκφράσεις.

Πολλές φορές, επιθύμησα,

Μονοδιάστατα καλούπια.

Έπειτα από καιρό, τα απαρνήθηκα.

Ας ήταν στιγμές ενοχών, δεκαετιών.

Προχώρησα.

Συνάντησα τη στιγμή, τη πτυχή

την καλυμμένη, τη μη γονιμοποιημένη.

Μου την έκρυβαν.

Με την παλάμη μου, κάλυψα τον ήλιο.

Φύσαγε. Αεράκι ξεγνοιασιάς.

Προνόμιο της ελευθερίας,

Μισθού πληρωμένου, ξεπλυμένου

-μακάρι να έφτανε. Μα δεν το αντιμετώπιζα.

Οι άνθρωποι χωρίζουν. Τολμούν

να προστατεύουν τον εαυτό τους.

Γύρω παντού, πτώματα φημών,

Όχι ακόμα προβλέψιμων.

Η ηρεμία βοηθά,

Όσο δεν επεμβαίνουν τρίτοι.

Τον ανδρισμό δεν τον δηλώνω

στην πράξη,

Ουδέ στο φέρσιμο.

Μα στην εσωτερική ταυτότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Δεν ξέρω, αλήθεια

Αναθυμιάσεις.
Δεν ξέρω πόσο ακόμη, θα ‘μαι νέος.
Τι μου προσφέρει, κείνο
που αρνούμαι.

Δίχως τη γύμνια των Μ.Μ.Ε
Αισθάνομαι το άλλο φύλο, ίσο προς εμένα.
Τα ουδέτερα συναισθήματα, φοβάμαι.
Η θετική σκέψη έχει –μου είπε- ανορεξία.

Τήρησα ένα προγαμιαίο συμβόλαιο
με την ανθρωπιά –αναρωτιέμαι
Αν θα προλάβω να το δω να εκπληρώνεται

Αν θα προλάβω να ξύσω το μεδούλι της υπόθεσης.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Η δίκη του αιώνα

Ότι μεταβάλλεται, μόνοι μας, αυτονόητα,
το αντιλαμβανόμαστε.
Τι, η απειρία μας διδάσκει.
Αντ’ αυτού ο καθένας τεμπελιάζει στη φοβία του.
Μάχιμος ο αντίπαλος,
Μήπως και καρπωθεί το τρόπαιο του αιώνα: είμαι όπως όλοι.

Εμπρός λοιπόν, πήγαινε κι εσύ,
με τη σειρά σου, να βιάσεις μια πόρνη.
Ξανά, όπως οι υπόλοιποι –συλλογίσου το.
Τα λάθη μου ανήκουν σε εμένα.
Κοίταξε με. Είμαι, όπως όλοι. Στην κούραση, τεμπελιάζω.
Είμαι βαρετός, όταν οι άλλοι δεν είναι ακέραιοι.

Βελτιώνομαι δίχως να το εμπιστεύομαι παντού.
Όπως, όταν απομυθοποιείς τον έρωτα,
Κι ας μην τον βίωσες ποτέ.
Όπως, όταν αποστασιοποιείσαι από υποκατάστατα αγάπης.
Απομακρύνεσαι. Απ’ την ευτυχία της ανθρωπιάς.
Ενόσω αποδέχεσαι, πως δεν ελέγχεις πλέον κανένα.

Πίστευα στην κατασκευή του σκελετού μου.
Έπρεπε ήδη να το είχα. Το δικό σου αυτονόητο.
Σαν φωτογραφική πλάκα από το παρελθόν,
Νυστάζεις, λες. Κοιμήσου λοιπόν.
Κάποτε θα με θυμηθείς.
Διόρθωση: θα σε θυμηθείς.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Ποιητές

Μεις, έχουμε την έμπνευση,
χαραγμένη στο μάγουλο,
Σα φιλί ζωής τωρινό.

Μεις, κολυμπούμε υγροί
Στο αίμα τούτου του κόσμου.

Τα δάχτυλα ως ζυγωματικά σμιγμένα
Το κεφάλι κατεβασμένο.
Της καλής στιγμής, ταπεινότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Νυχτερινό κάλεσμα

Τη μελαγχολία τη μετρώ ως απογοήτευση.
Γευματίζω με τον πόνο.
Έχω μέρες να δω, ξένο άνθρωπο, στα μάτια.
Σπάει το βλέμμα –αγριεύεται.
Σε μια φυλακή από ανόητα,
Άλλων, θέλω.
Τούτη η ζωή μου ανήκει.

Η μελαγχολία εμπνέεται από την
Ποίηση,
Ενόσω το δωμάτιο πυκνώνει
από χρώματα ως βιώματα
συναδέλφων στην ονειροπόληση.
Μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι.

Θα διάλεγα μία γραμμή, μία γλώσσα.
Έγκυρα από καρδιές να στοχεύει.
Ενημερώνει.
Πέφτουν οι τόνοι.
Στρέφω το κεφάλι, πίσω μου, στο
Πλάι.
Ως μάτια ή ως σώμα γήινο, στρογγυλό.

Κάπου σε αφουγκράζομαι. Παίζω με την προσδοκία.
Η γυναίκα είναι μακριά καστανά μαλλιά
Με επιμελώς, προς αγκάλιασμα, ριχτό ντύσιμο.Η ξέχωρη αναπνοή. Και παρουσία.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Πόλεμος

Έξυσα τούτη τη ράχη,
να δω, αν επιβιώνει ακόμη, αντίσταση,
ενάντια στον κοιμισμένο πόλεμο, καθώς προετοιμάζεται.

Έξυσα με δόντια σφιγμένα.
Με ύφος πληγωμένο. Με πίκρα μεγάλη.
Σε μια γη, χαραγμένη από συμφέροντα.

Τον πόλεμο δεν τον βίωσα, μα πλησιάζει.
Δεν κερδίζεις τίποτα με μονοπώλιο στη δύναμη.
Απλά, μίσος, και αποστροφή.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Απλότητα

Μόνο πρόσωπα ανθρώπων είδα.
Τις γυαλιστερές επιφάνειες
Συνάντησα,
Και μου φάνηκαν τόσο γελοίες.

Την απλότητα του νου
Αξιοποιώ μες τη φτώχεια μου,
Σάμπως και πλουτίσει η κρίση
Της υπομονής.

Γεράσιμος Μηνάς 2003

Ελένη

Λένε, όταν νοιάζεσαι
για μια γυναίκα,
Η ζωή σου αλλάζει.

Γιατί διαβαίνεις μόνη,
Το δύσκολο μονοπάτι.
Με γωνίες αιχμηρές
-άσε με να τις λειαίνω.

Εύκολο είναι θαρρείς,
Ν’ ακούσεις του τζίτζικα
το σκοπό,
μέσα σου.
Που σημαίνει, ευτυχία.

Ελένη μου.
Έλα να χτίσουμε κάτι
εμείς οι δυό.
Με θεμέλια εμάς τους δυό.
Χαμογέλα πιο συχνά¢

Σε διατηρώ με ζέση.
Όσο να παρηγορούσα
Τις ελεύθερες ώρες να μην προσπερνούνε.
Μα να,
Που μόνο έτσι, πλησιάζεις ξανά κοντά μου.

Γεράσιμος Μηνάς 2003